Γιάννης Αγγελάκας – Γελαστή Ανηφόρα (2013)

«Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει “ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει”

Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει…»

Όσο είσαι νέος, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες, η ζωή σε δελεάζει με ξαφνικές «κατηφόρες» που σε ξεγελούν με την εντύπωση πως τα πράγματα μπορεί να είναι εύκολα. Μεγαλώνοντας συναντάς «ανηφόρες» και συνειδητοποιείς πως όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυξάνονται τα προβλήματα και οι δυσκολίες. Αυτό που απομένει είναι να προσπαθήσεις να φανταστείς την κάθε ανηφόρα «γελαστή», να μετατρέψεις κάθε εμπόδιο σε πρόκληση και να δεις που στο καλό σκοπεύει να σε οδηγήσει. «Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε την γελαστή ανηφόρα…»

Ο Γιάννης Αγγελάκας εδώ και σχεδόν 30 χρόνια ανεβαίνει ασταμάτητα την δική του ανηφόρα στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής, μια διαδρομή στην οποία συνάντησε αρκετές κατηφοριές ώστε να είναι πλέον σε θέση να επιτρέπει στον εαυτό του την περιέργεια του που μπορεί να οδηγεί κάθε νέα ανηφόρα ή αν μπορεί να την ανέβει. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έκρυψε πως η επιτυχία που γνώρισε με τις «Τρύπες» του εξασφάλισε τα προς το ζην και πλέον κάθε του «πειραματισμός» που γνωρίζει μεγάλη αποδοχή είναι σα να δράττει τους καρπούς που κάποτε έσπειρε. Σίγουρα ο καρπός που ανθίζει περισσότερο απ’ όλους είναι η ταύτιση του ονόματος του με το ελληνικό ροκ, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να αναφερθείς σε αυτό χωρίς να αναφέρεις τις «Τρύπες» ίσως το μεγαλύτερο συγκρότημα αυτής εδώ της χώρας που η μουσική τους, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να επηρεάζει και να εμπνέει. Και το πιο γνωστό όνομα αυτής της ταλαιπωρημένης μουσικής σκηνής που θα σου έρθει πρώτο στο μυαλό, κυρίως στους νεότερους, είναι αυτό του Γιάννη Αγγελάκα, γιατί οι πιο παλιοί δεν τολμούν φυσικά να παραλείψουν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, καλλιτέχνη που επηρέασε καταλυτικά την μουσική που έπαιξαν και διαμόρφωσαν αργότερα οι Τρύπες.

Η «Γελαστή Ανηφόρα» κυκλοφόρησε τέλη Απριλίου από την Αlltogethernow, και πρόκειται για ένα βιβλίο – cd. Το βιβλίο περιέχει αδημοσίευτα ως τώρα κείμενα του Γιάννη Αγγελάκα και το cd  13 καινούργια τραγούδια που ηχογράφησε την τελευταία χρονιά με την γνωστή παρέα μουσικών (Ντίνος Σαδίκης, Τίτος Καργιωτάκης, Χρήστος Χαρμπίλας, Νίκος Βελιώτης, Coti K, Στάθης Αραμπατζής, Vlastur και τους Πολυφωνικό Σχήμα Διώνη και Λόζιος κι Ανακατωσιά). Μουσικά κινείται στα γνωστά μονοπάτια που ο Αγγελάκας περπατά τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, μετά την κυκλοφορία του soundtrack της ταινίας «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» του Νίκου Νικολαϊδη, αυτά που παντρεύουν ψυχεδελικές μουσικές που πηγάζουν από παραδοσιακούς ήχους με ροκ ξεσπάσματα και «ηλεκτρισμένους» ρεμπέτικους δρόμους. Ο Αγγελάκας έχει αποδείξει πως το ροκ μπορεί να παιχτεί στο «πάλκο» με 3 μουσικούς καθισμένους σε ψάθινες καρέκλες.

Οι στίχοι των τραγουδιών βροντοφωνάζουν Γιάννης Αγγελάκας! Προβληματίζουν όπως πάντα, μεταφέρουν σκέψεις που θα μπορούσες να είχες κάνει εσύ, δημιουργούν παράξενα συναισθήματα, μιλούν βαθιά στην ψυχή σου, αναφέρονται στην επικαιρότητα και στο άδικο που συντροφεύει όσους θέλουν να ζήσουν πραγματικά.
«Δεν ξέρω οι θεοί ακόμα τι μου οφείλουν

όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά

Έξω απ'την πόρτα σου να λιώνω θα με στείλουν

Ή στο κρεβάτι σου να κλαίω από χαρά…»

Η ενορχήστρωση είναι μοναδική και ακολουθεί πιστά το ύφος και το συναίσθημα που μεταδίδει ο στίχος, ενώ το μπαγλαμαδάκι του Ντίνου Σαδίκη δημιουργεί μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και υπάρχουν στιγμές που βγάζει τον δυναμισμό της ηλεκτρικής κιθάρας. Από κοντά και τα πλήκτρα που επιχειρούν να σε στοιχειώσουν με ήχους ξεκούρδιστου πιάνου, τα απλά ακόρντα που αποπνέουν μελαγχολία και τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα που εκφράζουν οργή.

Οι Εξαιρετικές στιγμές του album είναι πολλές και για κάθε γούστο. Ξεχώρισα το «Δικαιοσύνη» που έγινε γνωστό από τις live εμφανίσεις του Αγγελάκα πριν κυκλοφορήσει, με έναν εκπληκτικό στίχο που εκφράζει απόλυτα τον τίτλο του τραγουδιού: «Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα, δεν είναι όπως νομίζεις… δεν είναι όλα μοιρασμένα…».  Το «Άγγελος» με την ιδιαίτερη μουσική του, το «Γλέντι» που για εμένα τουλάχιστον οι αναφορές του είναι εύστοχες και συγκεκριμένες, η «Μαύρη Νύχτα», ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο (ο ίδιος ο Μητροπολίτης σε ένα κείμενο του δήλωσε πως ο τίτλος του τραγουδιού είναι αναφορά στο κόμμα της Χρυσής Αυγής), και η συνεργασία στα φωνητικά με τον Αργύρη Μπακιρτζή (τραγουδιστή των Χειμερινών Κολυμβητών) που ερμηνεύει μοναδικά τους στίχους του τραγουδιού. Το υπέροχο «Σαράβαλο» που κυκλοφόρησε και σε δισκάκι βυνιλίου 7” περιορισμένων αντιτύπων, κομμάτι που θυμίζει «Τρύπες» και τις πρώιμες στιγμές της solo καριέρας του Αγγελάκα, με εκπληκτικό στίχο και με τα φωνητικά του πολυφωνικού σχήματος Διώνη να σε ανατριχιάζουν, το ρεμπέτικο «Τηλεντρόγκες» που σίγουρα θα είναι το κομμάτι που το ρεφρέν του θα τραγουδά δυνατά ο κόσμος στις συναυλίες «φερτε ντρογκες, φερτε χορτα, φερτε χαπια και σιροπια, δεν θα μείνει εδώ απόψε κάτι που εγώ δεν το ‘πια..»!
Το «Γελαστή Ανηφόρα» με την προσποιητή του χαρά, την αισιόδοξη απαισιοδοξία του, τις έντεχνες παραφωνίες του και για μια ακόμη φορά, τον βαθυστόχαστο στίχο του, το ερωτικό «Ποτάμι» που είναι απλά υπέροχο «…τα δάκρυα μου είναι ένα διάφανο ποτάμι, ορμάει μέσα σου γκρεμίζει ότι βρει, και μεθυσμένο σου φωνάζει “έλα να φύγουμε μαζί”…» και το τελευταίο «Όλα Τα Αστέρια Του Ουρανού» στο γνωστό στιχουργικό ύφος του Αγγελάκα, αυτό που όλος ο κόσμος τόσο πολλά χρόνια έχει αγαπήσει: «Όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού είναι έρωτες χαμένοι, λάμπουν και μας θυμίζουνε απ’ όλα όσα μας πονούν στο τέλος τι απομένει…».

Η αίσθηση μου είναι ότι η μουσική στα τελευταία albums του Γιάννη Αγγελάκα υπάρχει για να εξυπηρετεί τους στίχους, καθώς είναι βέβαιο πως σαν πρώτα ακούσματα αυτό παρατηρείς είναι τα λόγια και όχι η ενορχήστρωση. Είναι τέτοια η δυναμική του στίχου που σε εγκλωβίζει και σε κάθε τραγούδι που ακολουθεί θέλεις να ακούσεις τι θα πει παρακάτω, αδιαφορώντας για την μουσική. Με τα επόμενα ακούσματα αντιλαμβάνεσαι όλα τα υπόλοιπα, το δέσιμο σπουδαίων μουσικών με αυτά που περιγράφει ο ερμηνευτής, την πολυπλοκότητα που αναδύεται μέσα από απλές μουσικές. Το παράπονο μου (ο ευσεβής μου πόθος αν προτιμάς), είναι πως θα ήθελα πολλά από αυτά τα τραγούδια της solo πορείας του Γιάννη Αγγελάκα, να τα άκουγα παιγμένα από τις «Τρύπες» γιατί θεωρώ πως θα απογειώνονταν πραγματικά. Αλλά αυτό θα μου πεις, είναι το «κόλλημα» που έχουμε οι περισσότεροι, το «ζόρι» που τραβάμε με καλλιτέχνες που μεγαλούργησαν με αγαπημένα συγκροτήματα και τώρα ακολουθούν «μοναχική» πορεία. Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως η πορεία αυτών των καλλιτεχνών, είναι πλέον μοναχική. Πως αυτοί οι καλλιτέχνες πλέον έχουν μεγαλώσει και δεν μπορούν να «χτυπιούνται» πάνω στην σκηνή όπως έκαναν παλιότερα. Όμως, όσο ζούμε, ελπίζουμε…

Κλείνοντας θα πω την γνώμη μου, τη συνολική μου άποψη για το album. Το «Γελαστή Ανηφόρα» είναι Γιάννης Αγγελάκας. Αυτό αρκεί!

Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Τώρα που όλοι συμφωνούν πως είν’ κακιά η ώρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι ως που να συναντήσουμε της δίψας μας τα δώρα.

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα.