Οι Αδιάφοροι & οι Φιλάνθρωποι

Τώρα, που πλέον γνωρίζεις πως απαγορεύεται να ονειρεύεσαι, μπορείς να αδράξεις τους καρπούς που έσπειρε η αδιαφορία…

Η ενημέρωση μέσα από παρακρατικά ή κομματικά blogs και κοινωνικά δίκτυα (που λίγοι γνωρίζουν πως είναι παρακρατικά ή κομματικά), από «στημένες τηλεοπτικές εκπομπές» και «καθοδηγούμενα δελτία ειδήσεων» (που ελάχιστοι συνειδητοποιούν τα συμφέροντα που εξυπηρετούν), αποτελεί το πλέον τρανταχτό παράδειγμα της ιδιοφυίας των Γερμανών επιστημόνων του Β’ παγκοσμίου πολέμου, εκείνων που δίδαξαν την μέθοδο της προπαγάνδας, και όλοι οι υπόλοιποι μετά από χρόνιες προσπάθειες, κατάφεραν επιτέλους να εφαρμόσουν ακολουθώντας κατά γράμμα τα παραδείγματα και τις οδηγίες των «καθηγητών» τους. Δυστυχώς, πρέπει είτε να υποφέρεις είτε να ανοίξεις πολύ τα μάτια σου για να αντιληφθείς αυτή την προπαγάνδα, γιατί οι περισσότεροι απλώς την «υποψιάζονται» χωρίς να καταλαβαίνουν πως με το να την υποψιάζονται απλώς την εξυπηρετούν. Το πολυδιαφημιζόμενο «ξεπούλημα» έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, με πρωταρχικό στόχο όχι την δημόσια περιουσία αλλά τις ψυχές μας.

Την προσοχή μας τραβούν όσα τραγελαφικά εκτιλίσονται μέσα στην Βουλή, τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια και νομοσχέδια, οι «γελοιότητες» ακροδεξιών ή εθνικοσοσιαλιστών παρατάξεων και οι «κατινιές» μεταξύ στελεχών του ίδιου κόμματος, που μας υπνωτίζουν ικανοποιώντας το αίσθημα μας για παραπληροφόρηση και θέαμα, απομακρύνοντας μας έντεχνα από την αλήθεια και την ουσία. Η συναίσθηση της πραγματικότητας που βρίσκεται έξω από το «χαζοκούτι» και τις οθόνες των smart phones είναι αδύνατη, έτσι καταναλώνουμε την «καραμέλα» της «φιλανθρωπίας» που πωλείται πια σε τιμή ευκαιρίας από αυτούς που συναγωνίζονται για το ποιος είναι πιο «φιλάνθρωπος», ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας που συμμετέχει σε αυτές τις αντιπαραθέσεις (είναι πιο εύκολο να ξεκινήσεις έναν καβγά για το ποιος είναι πιο φιλάνθρωπος από το να πράξεις φιλανθρωπία). Είπαμε και παλιότερα (τις Άγιες ημέρες του Πάσχα) πως φαίνεται πως δεν έχει σημασία η πράξη αλλά ο αποδέκτης και ο αποστολέας της πράξης και η διαφήμιση φυσικά του αποτελέσματος. Ο πεινασμένος όμως ενδιαφέρεται μόνο για την τροφή και όχι για το ποιος του την προσφέρει!

Μια άλλη πραγματικότητα που ελάχιστοι επίσης γνωρίζουν, είναι αυτή του ανέργου που καταδιώκεται από απλήρωτους λογαριασμούς, χαράτσια, εφορία και τις ανάγκες της οικογένειας του, και βρίσκεται περιχαρής σε μια συνέντευξη εργασίας μετά από πολύ καιρό πιστεύοντας πως επιτέλους τα βάσανα του έλαβαν τέλος, για να του ανακοινώσουν στο τέλος πως θα δουλεύει «όσο χρειάζεται» αμειβόμενος με περίπου 450 ευρώ! Βρέθηκες ποτέ αντιμέτωπος με αυτή την κουβέντα; Σου ανακοίνωσε κάποιος πως θα δουλεύεις όσο κρίνει ο εργοδότης απαραίτητο και θα αμείβεσαι με 450 ευρώ; Ποιος μπορεί να ζήσει σήμερα με αυτόν τον μισθό; Ο άνεργος όμως θα δεχθεί, γιατί η προπαγάνδα κάνει καλά την δουλειά της και η άποψη που επικρατεί είναι πως από το τίποτα καλά είναι και αυτά. Όταν έρθει τελικά η μέρα που θα πιάσει στα χέρια του αυτό το ποσό, τι θα πληρώσει πρώτα; Το super market; Την εφορία; Τους λογαριασμούς; Το χαράτσι ή το ενοίκιο; Η λογική λέει πως θα επιλέξει να φάει. Έτσι θα του την πέσουν τα «κοράκια» με τις γνωστές αντισυνταγματικές απειλές. Είτε θα καταλήξει στην φυλακή, είτε θα του πάρουν το σπίτι και ότι άλλο έχει. Έτσι, αντί να φάει, θα επιλέξει να πληρώσει ότι μπορεί και θα καταλήξει και πάλι εξαθλιωμένος και πεινασμένος. Το κράτος όμως, κάτι θα έχει πάρει! Ο τέως άνεργος μπορεί να πεινάει και να αδυνατεί να ζήσει, όμως το κράτος κάτι θα έχει μαζέψει. Για να μπορεί μετά να μας παραμυθιάσει πως φάνηκε επιτέλους πλεόνασμα στα ταμεία!

Οι φιλάνθρωποι όμως είναι εδώ! Οργανισμοί, κόμματα, κανάλια και εκκλησία (εξαιρώ συγκεκριμένους ιερείς και ενορίες), πρόθυμοι να ταΐσουν και να ντύσουν. Έτοιμοι να συνεισφέρουν, να βοηθήσουν, να δείξουν πόσο φιλάνθρωποι είναι. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αντιπαθώ την λέξη «φιλανθρωπία» και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την «αλληλεγγύη». Τι είναι ο φιλάνθρωπος; Ο φίλος του ανθρώπου. Δυο κατηγορίες υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, ο φίλος και ο εχθρός του ανθρώπου. Άραγε ποιος ανήκει στην δεύτερη κατηγορία;

Οι φιλανθρωπίες τους με την δική μας ενίσχυση πραγματοποιούνται, εκείνοι όμως διατυμπανίζουν το έργο τους! Αν σου δώσω ένα πακέτο μακαρόνια για να το δώσεις εσύ μετά σε κάποιον άλλο, τότε ποιος από τους δυο μας είναι ο φιλάνθρωπος; Και ποιος από τους δυο μας στερείται; Όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι» που βοηθούν και το διαφημίζουν με την πρώτη ευκαιρία, δεν συμβάλλουν στην ενίσχυση του προβλήματος; Δεν λέγαμε παλιά πως αντί για χρήματα να δίνουμε ψωμί στον ζητιάνο; Γιατί αν είναι ναρκομανής, με τα χρήματα θα πάρει την δόση του, αν είναι «γυφτάκι» θα τα δώσει στον εγκληματία πατέρα του, άρα αντί να βοηθούμε, συμβάλλουμε στην διαιώνιση του προβλήματος. Και γιατί όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι» είναι τόσο πολλοί και συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο; Γιατί δεν ενώνουν τις δήθεν δυνάμεις τους, να φτιάξουν έναν μοναδικό οργανισμό, μια αληθινή προσπάθεια που να μην αποσκοπεί σε κανένα ιδιοτελές όφελος; Γιατί δεν μας βγάζουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε όπως πρέπει, χωρίς σημαίες και συμφέροντα; Γιατί πρέπει, ακόμα και στην φτώχεια, να κάνουμε διακρίσεις; Άραγε δεν είναι πολλοί αυτοί που έπιασαν την καλή κάνοντας φιλανθρωπίες; Και πως εξηγείται το γεγονός πως ενώ οι άνεργοι και οι πεινασμένοι αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια, οι «φιλάνθρωποι» πάνε διακοπές, αγοράζουν καινούργια αυτοκίνητα οικόπεδα και σπίτια και δεν σταματούν να παχαίνουν; Όσο μεγαλύτερη η κοιλιά τόσο μεγαλύτερη και η αγαθοεργία; Και η «φιλανθρωπία» έχει την προπαγάνδα της!

Αν πεινάς δεν θέλεις κάποιον να σου προσφέρει ένα πιάτο φαί, αλλά τον τρόπο ώστε να μπορείς να το προσφέρεις εσυ στον εαυτό σου. Αν υπάρχουν προβλήματα δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου τα επισημάνει, αλλά αυτούς που θα μοχθήσουν ειλικρινά για να βρούνε λύσεις. Δεν έχεις ανάγκη «συνειδητοποιημένους» συμπολίτες που να βοηθούν στέλνοντας ένα SMS από το iphone τους γιατί το είδαν να περνά μπροστά από τις led τηλεοράσεις τους την ώρα που αγωνιούσαν για την τύχη του Αγάθωνα, ούτε φανατικούς υποστηρικτές προσπαθειών στις οποίες έχουν άποψη χωρίς να συμμετέχουν, αλλά «συνάνθρωπους» που θα βγάλουν τις παρωπίδες και θα καταλάβουν την προπαγάνδα την οποία εξυπηρετούν χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Φίλους που να σε πιστεύουν γιατί τους πιστεύεις, που κατανοούν, που χαίρονται πραγματικά όταν κάτι σου πάει καλά και που ενδιαφέρονται και επιδιώκουν κάτι να σου πάει καλά, που βρίσκονται κοντά σου όχι γιατί τους το λες αλλά γιατί το επιθυμούν. Ανθρώπους λογικούς και μορφωμένους, που θα πιστέψουν πως μόνο μέσα από το κοινό συμφέρον μπορούν να πετύχουν την προσωπική τους καταξίωση την οποία οφείλουν να επιζητούν.

Κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει μόνος του.

Μπορεί να φαντάζομαι μια «Ουτοπία», είναι όμως μια λογική ουτοπία, που το μόνο που προϋποθέτει ώστε να υπάρξει, είναι ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον και ανοιχτά μυαλά. Δεν είναι δυνατόν τόσο πολλές και διαφορετικές πραγματικότητες να προσπαθούν να συνυπάρξουν σε μία, αυτό θα φέρει απλώς την καταστροφή τους. Ένα λιθαράκι να βγάλεις από το οικοδόμημα, θα καταρρεύσει όλο το κτίριο. Και το κτίριο όντως καταρρέει. Στην αρχή παρασύρει αυτούς που βρίσκονται πιο χαμηλά, τους καταπλακώνει με την μανία της ορμής του νιώθοντας πως χρόνια τώρα αυτά τα θεμέλια δεν είχαν στηθεί σωστά. Μα στη συνέχεια θα παρασύρει και αυτούς που βρίσκονται πιο ψηλά, γιατί κάπου πάτησαν για να σκαρφαλώσουν εκεί. Στο τέλος, το μόνο που θα απομείνει είναι χαλάσματα. Και ανάμεσα σε αυτά τα χαλάσματα ελάχιστοι τυχεροί επιζώντες θα φωνάζουν για βοήθεια, μα δεν θα έχει απομείνει κανείς να τους βοηθήσει…