Deep Purple – Now What?! (2013)

Έχουν περάσει 45 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την σπουδαία ημέρα όπου το 1968 στο  Hertford της Αγγλίας γεννήθηκε μια σπουδαία μπάντα που άκουγε στο όνομα Deep Purple, όνομα που εμπνεύστηκε ο Ritchie Blackmore από το ομότιτλο τραγούδι του πιανίστα Peter DeRose (1933) που ήταν το αγαπημένο της γιαγιάς του. Και 45 επίσης χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου album τους “Shades of Deep Purple”, έρχεται η νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Now What?!”…

Δεν είναι εύκολο να γράψεις μερικά βιογραφικά στοιχεία για τους Deep Purple εξυπηρετώντας τους κανόνες της «εισαγωγής», γιατί τα «μερικά» βιογραφικά στοιχεία θέλουν πολλές σελίδες για να καλυφθούν! Αυτά τα 45 χρόνια έχουν να παρουσιάσουν αρκετές αλλαγές στο line-up, κυρίως στους τραγουδιστές, σημαντικά albums και τραγούδια στην ιστορία της rock μουσικής, βραβεία, τσακωμούς και συγκλονιστικές συναυλίες, καθώς και μια «καθίζηση» στην επιτυχημένη πορεία τους, αποτέλεσμα ίσως ορισμένων πρόχειρων δουλειών και της αλλαγής που υπέστη η σύγχρονη μουσική. Όμως, ότι και να κάνεις, ότι κι αν πιστεύεις, όταν αναφέρεσαι στους Deep Purple, πρέπει να συνειδητοποιείς πως ταυτόχρονα αναφέρεσαι σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη και σε πραγματικά κορυφαίους μουσικούς!

Αρκεί μονάχα μια σύντομη αναφορά στα ονόματα που πέρασαν από αυτό το συγκρότημα για να «ανατριχιάσεις», ονόματα που ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε αρκετά νεαρή ηλικία, αν ασχολείσαι με την μουσική κάτι θα έχεις ακούσει. Ritchie Blackmore (κιθάρα, 1968 – 1975 & 1984 – 1993), Jon Lord (organ – keyboards, 1968 – 1976 & 1984 – 2002, έφυγε το 2012), Rod Evans (φωνή, 1968 – 1969), Glenn Hughes (μπάσο – φωνή, 1973 – 1976), David Coverdale (φωνή, 1973 – 1976), Tommy Bolin (κιθάρα – μπάσο – φωνή, 1975 – 1976, έφυγε το 1976), Joe Lynn Turner (φωνή, 1989 – 1992), Joe Satriani (κιθάρα, 1993 – 1994), Ian Paice (drums. 1968 – 1976. 1984 ως σήμερα), Roger Glover (μπάσο, 1969 – 1973, 1984 ως σήμερα), Ian Gillan (φωνή, 1969 – 1973, 1984 – 1989, 1992 ως σήμερα), Steve Morse (κιθάρα, 1994 ως σήμερα), Don Airey (organ – keyboards, 2002 ως σήμερα)… Και αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε συνεργασίες και φήμες που δεν καρποφόρησαν, όπως τα ονόματα των αλησμόνητων Ronnie James Dio και Rory Gallagher, καταλήγουμε στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα πως οι Deep Purple ανέκαθεν αποτελούσαν ένα Brand Name στο οποίο πολλοί ήθελαν να συμμετάσχουν. 

Now What?

Υπήρξαν πολλές ρήξεις και τσακωμοί στην πορεία της μπάντας, ιδιαίτερα αυτές των Blackmore και Glover, που αφορούσαν διάφορες δισκογραφικές κυκλοφορίες δευτερεύον υλικού, που αν τα δικαιώματα αυτού του υλικού παρέμεναν στον δημιουργό δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτήρισαν αυτές τις κυκλοφορίες ως οικονομικές «αρπαχτές», κάτι που ίσως συνέβαλλε και στην μείωση της δημοτικότητας του group. Αυτό όμως που παρέμενε το δυνατό στοιχείο των Deep Purple όσες φήμες για διαλύσεις και αν ακούστηκαν, ήταν τα εξαιρετικά lives τους και η ενέργεια που έβγαζαν στην σκηνή, έτσι ακόμα και μετά από μια κακή κυκλοφορία που δεν πήγαινε καλά εμπορικά, κατάφερναν να γεμίσουν στάδια και να προσφέρουν εκπληκτικά shows. Αντιμετώπιζαν την ηχογράφηση δίσκων με μία ελαφρότητα που δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθος τους, και για πολλούς, είχαν σταματήσει να παράγουν νέα μουσική. Αυτό λοιπόν που έπρεπε να συμβεί, είναι να μπορέσει να περάσει κάποιος την δύναμη και την ποιότητα που έβγαζαν στην σκηνή, σε ένα album, να τους δέσει ως συγκρότημα, να καλύψει τις όποιες αδυναμίες τους, να προβάλλει τα χαρίσματα τους, να ζωντανέψει αν προτιμάς, το πάθος τους.

Αυτός ο κάποιος βρέθηκε στο πρόσωπο του Bob Ezrin, του παραγωγού που βρίσκεται πίσω από το “The Wall”. Ο Ezrin κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό τους, να τους απαλλάξει από κάθε άγχος και να αναδείξει τις δυνατότητες τους, δίνοντας μια εξαιρετική αισθητική στο album που μυρίζει έντονα ‘70s με παραγωγή του σήμερα. Ο Gillan εννοείται πως δεν μπορεί πια να βγάλει τις κορώνες του “Child In Time” όμως τραγουδά παθιασμένα, με όρεξη, με την ωριμότητα που έχει αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Steve Morse πρωταγωνιστεί, αφήνει όμως αρκετό χώρο στον Don Airey να κλέψει την παράσταση με μια groove αισθητική στο organ πολύ κοντά σε αυτή της δεκαετίας του ’70, χωρίς να επιχειρεί να γίνει Jon Lord (κάτι που φυσικά είναι αδύνατο). Αρκετά καλός και ο Ian Paice αν και κάπως πιο χαλαρός απ’ όσο ταιριάζει στην «φασαρία» των Deep Purple. Παρόμοια αποτελέσματα και για τον Roger Glover, όμως υπάρχουν στιγμές που δεν τον ακούω. Το βέβαιο όμως, αυτό που κυριαρχεί και εκπλήσσει ευχάριστα, είναι πως το “Now What?!” αποπνέει αέρα «κλασσικού» μέσα από μια σύγχρονη οπτική που το κάνει να ακούγεται φρέσκο και επαγγελματικό. Οι Deep Purple ανακάλυψαν τον χαμένο εαυτό τους!

Ένα ακόμα εντυπωσιακό στοιχείο του “Now What?!” είναι πως επιχειρεί να φέρει την αισθητική των τελών της δεκαετίας του ’70 και των αρχών του ’80 στο σήμερα, με τις συνθέσεις που «μένουν» ως αρχικά ακούσματα και δίνουν το σήμα κατατεθέν ενός album, και παράλληλα σε προκαλεί να το ανακαλύψεις. Για να γίνω πιο κατανοητός, φέρε στο μυαλό σου το “Perfect Strangers” όπου το σήμα κατατεθέν του ήταν το ομώνυμο τραγούδι μα σαν άκουγες όλο το album κολλούσες στα “Wasted Sunsets” και “Nobody's Home”. Προς το παρόν δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου ποιο μπορεί να είναι το τραγούδι που θα κουβαλήσει στις πλάτες του το album, δίνω όμως ένα μικρό προβάδισμα στο εναρκτήριο “Simple Man”, το progressive “Uncommon Man” το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι που έχει τα φόντα να προκαλέσει δέος. Εξαιρετικό και το θεατρικό “Vincent Price” φόρος τιμής στον μεγάλο ηθοποιό ταινιών τρόμου, όπου οι Deep Purple συναντούν τον Alice Cooper, καλλιτέχνη με τον οποίο έχει συνεργαστεί ο Bob Ezrin.  Γενικότερα το “Now What?!” είναι χωρισμένο σε δυο μέρη που μπορείς να παρομοιάσεις με την Α και Β πλευρά ενός δίσκου, και το βάρος, κατά την άποψη μου, δίνεται στην Β πλευρά. Η Α είναι πιο hard rock, πιο «εύπεπτη», ενώ η Β πιο «τεχνική», πιο «δημιουργική».

Μου λείπει κάτι εδώ και πολύ καιρό από τις τελευταίες συνθέσεις των Deep Purple και αυτό είναι εκείνη η μοναδική «μπαλάντα» που σε μάγευε και έκανε ένα album η μια χρονιά, αξέχαστη. Δεν ζητώ να ξαναγραφτούν τραγούδια όπως τα “Soldier Of Fortune”, “When A Blind Man Cries”, “Mistreated” ή το “Wasted Sunsets”, όμως η μπάντα έχει καιρό να γράψει κάτι παρόμοιο και ειλικρινά μου λείπει. Θα μου πεις, αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και μάλλον αυτό το «ανεπιστρεπτί» είναι που με θλίβει τόσο πολύ, αλλά αυτό δεν θα με αποτρέψει από το να ελπίζω.

Κλείνοντας θα πω πως το “Now What?!” είναι πραγματικά καλό. Όχι εξαιρετικό, όχι μοναδικό, αλλά ένα album με όλη την σημασία της λέξης, προσεγμένο και ιδιαίτερο, με αρώματα από το παρελθόν και με δουλεμένες συνθέσεις και όχι «ξεπέτες». Πρέπει να του δώσεις λίγο χρόνο και πιστεύω θα σε αποζημιώσει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα τεράστιο «μπράβο» στους Deep Purple που 45 χρόνια μετά την ίδρυση τους διδάσκουν ακόμα πως πρέπει να παίζεται η μουσική. Και πριν ο καθένας μας τρέξει να «κρίνει» αυτό το συγκρότημα, ας αναλογιστεί πρώτα το τεράστιο μέγεθος του και μετά ας πει ότι νομίζει. Ας ευχηθούμε στην επόμενη δουλειά τους να επιστρέψει και ο Ritchie Blackmore, να ακούσουμε σε ένα – δυο τραγούδια και τον David Coverdale για πρώτη φορά μαζί με τον Ian Gillan, και να δεις μετά τι έχει να συμβεί! Τίποτα δεν περνά ανεπιστρεπτί και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ελπίζουμε.

Black Sabbath, Led Zeppelin & Deep Purple: Οι Masters Of Rock που το άκουσμα των ονομάτων τους, προκαλεί δέος και σεβασμό! Απλά υποκλίνομαι…