Καλά Χριστούγεννα…

   

 

Χριστούγεννα,,, Ξανά… Πόσα έχουν περάσει; Άραγε πόσα θα έρθουν; Όταν η ζωή δεν βρίσκεται μπροστά σου και γυρνάς συχνά πίσω το κεφάλι να την κοιτάξεις, τότε συνειδητοποιείς πως κάθε νύχτα διαρκεί όλο και περισσότερο. Η μαγεία των Χριστουγέννων δεν χάθηκε όταν έπιασα στα «πράσα» τον πατέρα μου να παριστάνει τον Άη Βασίλη, αλλά όταν σταμάτησαν οι ιστορίες. Όταν το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας αντικαταστάθηκε από εκείνο για αναγκαστική κατανάλωση. Όταν ένα δώρο κάτω από το δέντρο μένει χωρίς παραλήπτη. Όταν το βλέμμα στρέφεται, θιλιμμένο, μακριά από τα στολισμένα μπαλκόνια. Όταν οι επαίτες στους δρόμους πληθαίνουν και οι αγκαλιές ελαττώνονται. Όταν ο πατέρας μου, επειδή τον έπιασα στα πράσα, έπαψε πια να παριστάνει τον Άη Βασίλη… 

 

Μια τόση δα πιθανότητα…

Οι τελευταίες στιγμές του φθινοπώρου - που φεύγει χωρίς να θυμάται αν υπήρξε, είναι προσμονή, είναι ελπίδα, είναι το μαρτύριο των πιθανοτήτων. Είναι η ανάμνηση της απώλειας, το κενό της απουσίας, είναι το άρωμα της επιθυμίας και η παγωνιά της απόρριψης. Είναι γιορτή…

13 Αυγούστου 2024

Τραβήχτηκα μόνος, γιά νά βρεθῶ πολύ κοντά σου, πολύ μακριά σου, καί σκεφτόμουνα πώς ἐσύ εἶσαι ἡ πιό ὄμορφή μου θάλασσα, ἡ πιό ὄμορφή μου ἀκτή, τό πιό ὄμορφό μου καλοκαίρι, ἡ μόνη μου θάλασσα, ἡ μόνη μου ἀκτή τό μόνο μου καλοκαίρι... (Ν. Εγγονόπουλος)

Απρόσμενη στιγμή…

Ξεθωριάζει το Καλοκαίρι και εμείς επιδιδόμαστε αβοήθητοι σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό με τις αναμνήσεις. Άραγε είμαστε εμείς που κυνηγούμε τις αναμνήσεις ή οι αναμνήσεις που κυνηγάνε εμάς;

Χέρι – χέρι…

Αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να δωρίσω ώρες από την ζωή μου σε κάποιον άλλο, θα τις δώριζα σε εκείνους που επιμένουν να πορεύονται στις ανηφόρες με οδηγό την αγάπη. Σε εκείνους που, αν και βλέπουν την κλεψύδρα του χρόνου να αδειάζει, προσπαθούνε ακόμα να κερδίσουν κι άλλες στιγμές μαζί. Σε εκείνους που παρά τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες και την αδίστακτη σκληρότητα της ζωής, περπατάνε, έστω πάρα πολύ αργά, πιασμένοι χέρι-χέρι… 

20 Μαρτίου 2024

Κοιτούσα κάποτε τα πλοία και φανταζόμουν πως με έπαιρναν μαζί τους σε ταξίδια τόσο μακρινά που μόνο τα όνειρα μπορούσαν ν’ αγγίξουν. Δεν ήταν μόνο πόθος ήταν και ανάγκη. Μια διέξοδος, ένα είδος διαφυγής. Έτσι κοιτάζω και σήμερα την Άνοιξη. Στέκεται στο κατώφλι μιας εποχής εξίσου μακρινής με τα ονειρικά ταξίδια, μα δεν περνά την πόρτα…

Προσμένοντας την Άνοιξη…

Ένας ακόμη Μάρτιος... Η φύση, ο κόσμος, τα όνειρα, οι ελπίδες, προετοιμάζονται για μία ακόμη Άνοιξη, και εκείνοι που την προσμένουν μα δεν έρχεται, φυλακισμένοι σε μια πραγματικότητα που δεν συνυπάρχει με αυτή των άλλων, παρακολουθώντας την θάλασσα να φορά τα καλά της ή ένα χελιδόνι να επισκέπτεται χαρούμενο ότι είχε, προσωρινά, αφήσει, σκύβουν το κεφάλι και προσεύχονται. Προσεύχονται να έρθει ξανά η Άνοιξη…

Στην στάση…

Όλη η ζωή σε μια στάση λεωφορείου… Μια στάση άλλοτε γεμάτη κόσμο κι άλλοτε έρημη σαν να την εγκατέλειψαν. Μια στάση που θα την προσπεράσεις γιατί δεν ξέρεις πώς να την διεκδικήσεις. Που πάει το λεωφορείο; Γιατί αρπάζει, αδίστακτα, ότι επιθυμούμε πριν να το χορτάσουνε τα μάτια μας;

Πάει κι αυτό…

2024…  Στιγμές άσκοπης, χαμένης ζωής, σημάδια στην άμμο που κυλά πολύ βιαστικά στην κλεψύδρα του χρόνου και όνειρα… Μόνο όνειρα. Σε λίγο τα χρόνια μακριά σου θα είναι περισσότερα από εκείνα κοντά σου…