Ένα μικρό αντίο στον Λουκάνικο

Οι περισσότεροι τον γνώρισαν από τα μέσα ενημέρωσης, το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες του 2011, έγινε τραγούδι, ασχολήθηκαν μαζί του το BBC, το CNN, το Al Jazeera, πόζαρε στα εξώφυλλα δεκάδων περιοδικών και χαρακτηρίστηκε, όχι άδικα, σύμβολο και αγωνιστής πρώτης γραμμής. Όσα δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ κάποιος από εμάς, ήταν ο «Λουκάνικος», ο «επαναστάτης-σκύλος» που δυστυχώς δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας…

Ο «Θόδωρος» (έτσι τον είχαν ονομάσει αυτοί που τον φρόντιζαν), πρωτοστατούσε στις πορείες του 2011, αλλά και των προηγούμενων ετών, στο κέντρο της Αθήνας, πάντα στο πλευρό των διαδηλωτών. Βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή να «γαβγίζει» συνθήματα και να «εξεγείρεται» κάθε φορά που τα ΜΑΤ πραγματοποιούσαν επιθέσεις κατά των πολιτών ή πετούσαν χημικά. Έγινε το σύμβολο στις ελληνικές διαμαρτυρίες κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και υμνήθηκε σε ολόκληρη την υφήλιο για την αξιοπρόσεχτη στάση και αξιοζήλευτη δράση του.

Από μικρός σύχναζε στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Αθηναίων, παρέα με άλλα σκυλιά τα οποία φρόντιζαν οι κάτοικοι του Κέντρου. Το όνομα «Θεόδωρος» του το έδωσαν τυχαία. Του φόρεσαν ένα ταμπελάκι με το όνομα και με τα υπόλοιπα στοιχεία ώστε να μη χαθεί, γιατί  πραγματικά λάτρευε τις βόλτες στην Αθήνα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως σε μια από αυτές τις βόλτες του στα Εξάρχεια, μια παρέα του «κόλλησε» το παρατσούκλι «Λουκάνικος» και μάλιστα το έγραψαν στο ταμπελάκι του, κάτω ακριβώς από το όνομα του. Έτσι έμαθε να ανταποκρίνεται και στα δυο ονόματα. Ήταν πολύ κοινωνικός και φιλικός, δεν ενόχλησε ποτέ περαστικό και αναζητούσε διαρκώς… χάδια. Φαίνεται πως βαθιά μέσα του έτρεφε και άλλα συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν του επέτρεπαν να δέχεται την αδικία και την βία, απέναντι σε όσους συμπαθούσε. Ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους που αποφάσισε να αναλάβει δράση.

Τα τελευταία όμως χρόνια, ο Λουκάνικος είχε αποσυρθεί από την ενεργή συμμετοχή στις διαμαρτυρίες. Σταμάτησε τις πολλές βόλτες στην πλατεία Συντάγματος και στα αγαπημένα του Εξάρχεια, επιστρέφοντας κουρασμένος και με πολλά προβλήματα υγείας, στον άνθρωπο που τον φρόντιζε. Το κορμί του γέμισε πληγές από τις άπειρες κλωτσιές των αστυνομικών, τα σωθικά του πνίγηκαν από τα χημικά, η υγεία του (σύμφωνα με τον γιατρό που τον παρακολουθούσε) ήταν πολύ επιβαρυμένη.  Όσα προβλήματα υγείας, όσους τραυματισμούς, δεν επέφερε η «αδέσποτη» ζωή στους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας, προκάλεσε ο τρόπος με τον οποίο επιλέγεται η «αποκατάσταση της τάξης» στην Ελλάδα.

Ο «Θόδωρος» ήταν περίπου δέκα ετών και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίπλα στον ανώνυμο και αξιέπαινο φίλο του. Μέχρι την ημέρα που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά. Σύμφωνα με το άρθρο του Πέτρου Κατσάκου στην Αυγή, ο Θόδωρος έφυγε ξαπλωμένος στον καναπέ την ώρα που κοιμόταν. Ήσυχα και απλά, κοντά σε αυτούς που τον αγαπούσαν. Όπως ακριβώς έπρεπε. Όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα σύμβολο.

Ο Λουκάνικος αναπαύεται στην σκιά ενός δέντρου σε κάποιον λόφο της Αθήνας, ταξιδεύοντας σε ένα μέρος χωρίς αδικία, βία και χημικά. Το τι μπορεί να συμβολίζει ο βιος, η στάση και δράση του, είναι κάτι που σε αφήνω να το φιλοσοφήσεις με την ησυχία σου. Το μόνο που θα κάνω είναι να επαναλάβω ότι έγραψα στην αρχή: Όσα δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ κάποιος από εμάς, ήταν αυτός ο σκύλος…