Σεραφείμ: «Η μυρουδιά του σκόρδου διώχνει τους βρικόλακες!»
Θανάσης Καρατριμπούρας: «Μπα; Γιατί δεν τρώτε κάθε μέρα σκορδαλιά να έχετε ήσυχο το κεφάλι σας;»
Οι ελληνικές ταινίες του ’50, του ’60 και λίγο από το ’70, είναι κλασσικές, είναι μοναδικές και σαφώς διαχρονικές. Τις βλέπουμε και τις ξαναβλέπουμε άπειρες φορές, θα τις βλέπουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και… πάει λέγοντας! Όμως υπήρξαν κάποια «διαμαντάκια» που ίσως δεν τα μάθαμε ποτέ ή για κάποιον άγνωστο σε εμένα λόγο, είτε δεν προβλήθηκαν σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση είτε οι προβολές τους ήταν ελάχιστες. Ένα από αυτά τα «διαμαντάκια» είναι και η cult κωμωδία «τρόμου» με τον υπέρτατο τίτλο «Δράκουλας & Σία» με τον Κώστα Χατζηχρήστο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Θανάσης Καρατριμπούρας (Κώστας Χατζηχρήστος) φτάνει μεσάνυχτα σ’ ένα απόμακρο χωριό και ζητάει να τον οδηγήσουν στο Κόκκινο Κάστρο. Κανείς όμως από τους ντόπιους δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει γιατί φοβούνται τον αφέντη του Κάστρου, που είναι βρικόλακας. Το κάστρο έχει κληρονομήσει η αγαπημένη του Θεανώ κι ο Θανάσης, που θέλει να το πουλήσει, αποφασίζει να μείνει σ' αυτό για να διαπιστώσει ο ίδιος αν ευσταθούν οι διαδόσεις…
Το «Δράκουλας και Σια» σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ιατρού το 1959, είναι πιστή ελληνική μεταφορά της ιταλικής παρωδίας «Uncle Was A Vampire», γεμάτο με τους κλασσικούς αυτοσχεδιασμούς του Χατζηχρήστου και τους κατάλληλους ηθοποιούς στους κατάλληλους ρόλους. Εξαιρετικός όπως πάντα ο Νίκος Φέρμας (Σεραφείμ), η Καίτη Ντιριντάουα (δημοσιογράφος), και ο Δημήτρης Κατσούλης στον ρόλο του καμπούρη Igor - Μουγκοθόδωρου, ενώ σε μικρό ρόλο εμφανίζεται η όμορφη και μικρούλα Κατερίνα Γώγου. Η ταινία αποδεικνύει σε όλους ότι το cult horror/scifi στην Ελλάδα υπάρχει και πως είχε ήδη ξεκινήσει από πολύ νωρίς, αν και γενικότερα στον ελληνικό κινηματογράφο οι περισσότερες ταινίες τρόμου έχουν μια πιο ρεαλιστική απόδοση και κάπως πιο προσγειωμένη (υπάρχουν φυσικά οι εξαιρέσεις).
Το ασπρόμαυρο αυτό φιλμ περιλαμβάνει όλα τα κλισέ των κλασσικών ταινιών τρόμου του είδους, όπως την μπέρτα του Δράκουλα, μυστήριες εξαφανίσεις, σκοτεινή ατμόσφαιρα, πόρτες που τρίζουν, κεριά, «ειδικά εφέ» και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου, ενώ είναι εξαιρετικός ο τρόπος που το χωριό και οι συνήθειες του ενσωματώνονται στο πασίγνωστο σκηνικό του Τρανσυλβανικού κόσμου που επιβάλλει η παράδοση αυτών των ταινιών, προσφέροντας ένα ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς δεν καταφέρνει να ξεφύγει των γνωστών «στραβοπατημάτων» των ταινιών εκείνης της εποχής που κατάφερναν «μαγικά» να εξαφανίζουν το ενδιαφέρον, όμως με διάφορα κολπάκια προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί, κάνοντας την ταινία αν μη τι άλλο απολαυστική. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για παρωδία. Αρκεί να δεις την σκηνή που ο Φέρμας κάνει τον διαιτητή κρατώντας ακόμα τα φανάρι στο χέρι του, και θα καταλάβεις!!!
Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας είναι σαφώς η ατμόσφαιρα του. Αυτό που πάντα έκανε τις κλασσικές ταινίες τρόμου του Christopher Lee, του Vincent Price, του
Peter Cushing ακόμα και του μέγιστου Bela Lugosi να εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα, είναι η απίστευτη ατμόσφαιρα τους, που πολύ σπάνια συναντάς πλέον, και το «Δράκουλας & Σία» με τις απλές κάμερες του, το ασπρόμαυρο φιλμ, τα κλειστά πλάνα με τις σκοτεινές γωνίες και την «γραφικότητα» των ηθοποιών, προσφέρει ένα παρόμοιο αποτέλεσμα χωρίς καν να το επιδιώξει. Το ευχάριστο άρωμα cult-ιας και παλιάς ταινίας, κάνουν από μόνα τους όλη την σκληρή δουλειά!
Για τους φίλους του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, για τους υποστηρικτές του cult και για τους οπαδούς του κόμη Δράκουλα, η ταινία «Δράκουλας & Σία» απλά επιβάλλεται! Και αντίθετα με την τηλεορασοκρατία που θέλει παρόμοιες ταινίες να προβάλλονται μεσημέρι, τη νύχτα θα την απολαύσεις περισσότερο. Καλή προβολή…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....