Έγιναν δισταχτικές απόπειρες ανταλλαγής ευχών, μα η έλλειψη ειλικρίνειας (ειλικρίνεια στις προθέσεις, όχι στην υποχρέωση), άφησε τις περισσότερες να αιωρούνται, ίσως και για πάντα, στο αχανές σύμπαν των τηλεφωνικών δικτύων, χωρίς ανταπόκριση σα να μην υπήρξαν ποτέ, κάνοντας την πρώτη νύχτα του χρόνου να φαίνεται λιγότερο σημαντική από την τελευταία. Αν το σκεφτείς για λίγο, θα συνειδητοποιήσεις πως δίνουμε όλη μας την ενέργεια στην τελευταία νύχτα του χρόνου αδιαφορώντας για την πρώτη, αν και ανάμεσα τους μεσολαβεί ένα ελάχιστο διάστημα, τόσο μικρό που αδυνατείς να το αντιληφθείς. Αυτό όμως το διάστημα είναι όλη η αλήθεια. Δεν είναι το χθες, δεν είναι το αύριο, είναι το μηδαμινό τώρα. Χρονικά, είναι η στιγμή που οι βελόνες του ρολογιού έσμιξαν στο 12, η στιγμή που αποχαιρετήσαμε τον παλιό χρόνο και ταυτόχρονα υποδεχθήκαμε το νέο. Η στιγμή που δεν υπάρχει. Ένα ανύπαρκτο χρονικά διάστημα, στην διάρκεια του όποιού πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι αποχαιρετάς, πως το αποχαιρετάς, και παράλληλα να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι θα υποδεχθείς, πως θα το υποδεχθείς. Η στιγμή την οποία χάνουμε οι περισσότεροι.
Ότι έμεινε πίσω στο 2013, δεν θα έρθει στο 2014. Μα ότι κράτησες μέσα σου το 2013 θα σε ακολουθήσει και το 2014, άλλοτε σαν ερινύα, άλλοτε σαν πόθος, άλλοτε σαν προσμονή, άλλοτε σαν ελπίδα, άλλοτε σαν κάτι που είτε αδυνατείς είτε δεν θέλεις να αποβάλλεις. Η στιγμή που χάθηκε μπορούσε να προσφέρει πολλά, χάθηκε όμως. Αυτά που ευχήθηκες σε αυτούς που ήθελες περισσότερο να ευχηθείς, είτε από υποχρέωση, είτε από εσωτερική ανάγκη (όσους ξέχασες η άφησες έμειναν σε εκείνη την στιγμή που χάθηκε), δεν έχουν κάποια μαγική ιδιότητα, δεν πρόκειται για αυτοσχέδια λατινικά ξόρκια που εκτοξεύονται από το ραβδί του Χάρι Πότερ, δεν έχουν την ικανότητα να εφαρμοστούν από μόνες τους, δεν έχουν καμία απολύτως αξία ή ουσία αν δεν τις πιστεύεις. Δεν θα έχουμε υγεία αν δεν κάνουμε κάτι ώστε να μην καταστραφεί το όποιο Εθνικό Σύστημα Υγείας, δεν θα έχουμε ειρήνη αν δεν προσπαθήσουμε όλοι για αυτήν, δεν θα έχουμε αγάπη αν οι καρδιές μας παραμένουν παγωμένες, δεν θα έχουμε ευτυχία όσο επιτρέπουμε να υπάρχουν γύρω μας δυστυχισμένοι, δεν θα έχουμε χρήματα όσο αυξάνεται η ανεργία, δεν θα έχουμε χαρές όσο προσφέρουμε λύπες, δεν θα έχουμε ποτέ όσα επιθυμούμε, δεν θα ζήσουμε για πάντα, δεν θα αλλάξει τίποτα όσο παραμένουμε αδιάφοροι και δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί νιώθουμε πως πρέπει απλώς να πούμε κάτι, εφόσον δεν το πιστεύουμε; Η ευχή που δίνεις σε κάποιον που δεν σε ενδιαφέρει, είναι κατάρα…
Καλή χρονιά λοιπόν σε όλους. Μα πως όμως θα είναι καλή αν δεν προσπαθήσουμε να την κάνουμε καλή; Και όπως έγραψε ένας παλιός φίλος:
«Θυμήσου: Αφιέρωσε λιγότερο χρόνο στην εργασία σου, περισσότερο στην οικογένεια και τους φίλους σου, προσπάθησε περισσότερα απ’ όσα σε φοβίζουν και λιγότερα απ’ όσα σε κάνουν να νιώθεις άνετα. Φίλησε και αγκάλιασε περισσότερο, θύμωσε και εκνευρίσου λιγότερο. Η ζωή είναι δυστυχώς πολύ μικρή. Να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις. Τυχερός δεν είναι αυτός που έχει όσα θέλει, αλλά εκείνος που θέλει όσα έχει…»
«Θυμήσου: Αφιέρωσε λιγότερο χρόνο στην εργασία σου, περισσότερο στην οικογένεια και τους φίλους σου, προσπάθησε περισσότερα απ’ όσα σε φοβίζουν και λιγότερα απ’ όσα σε κάνουν να νιώθεις άνετα. Φίλησε και αγκάλιασε περισσότερο, θύμωσε και εκνευρίσου λιγότερο. Η ζωή είναι δυστυχώς πολύ μικρή. Να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις. Τυχερός δεν είναι αυτός που έχει όσα θέλει, αλλά εκείνος που θέλει όσα έχει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....