Ώρες σιωπής…

Η αγωνιώδης αίσθηση του να παρακολουθείς σαν παρείσακτος όσα έχεις δημιουργήσει, αγαπήσει, προσπαθήσει, μοιάζει με αναίμακτο βασανιστήριο, από αυτά που έχουν τη δύναμη να σε ταλαιπωρούν τραυματίζοντας όχι το σώμα μα την ψυχή σου, προκαλώντας πληγές που δύσκολα –ίσως και ποτέ- επουλώνονται. Όμως όσο κι αν πληγώνεσαι, τα έχεις αγαπήσει…

Ανέκαθεν θεωρούσα ύψιστο ιδανικό τον σεβασμό στην ιστορία σου, την πίστη σε αυτό που ήσουν και όχι σε αυτό που γίνεσαι, την προσπάθεια για όσα αγαπάς όσο κι αν σε φοβίζουν. Η παραίτηση ισοδυναμεί με προδοσία. Οι ιδέες δεν πρέπει να προδίδονται ποτέ, έστω κι αν ο δρόμος καταλήγει σε μοναχική και κουραστική πορεία, έστω κι αν κάπου ενδιάμεσα συνειδητοποιείς πως έχεις κάνει λάθος. Η αμφισβήτηση προέρχεται πρώτα από μέσα σου και αυτό που σε κουράζει είναι αυτό που εσύ έχεις πρώτα ταλαιπωρήσει. Αν όμως οικειοποιείσαι ξαφνικά κάτι που δεν σου ανήκει και δοκιμάζεις να το συνεχίσεις, οφείλεις να το υπερασπιστείς. Συχνά δεν είσαι εσύ που θέτεις τα όρια, αλλά τα όρια που έρχονται να σε δοκιμάσουν. Η παραίτηση είναι ήττα, αδυναμία, εύκολη λύση…

Η «ελάχιστη» εμπειρία μου έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές, πως όσα πρόδωσα υπεκφεύγοντας ή αδυνατώντας να υπερασπιστώ, επέστρεψαν κάποια στιγμή ως ερινύες βασανίζοντας αλύπητα τις σκέψεις μου. Ακόμα χειρότερα, όλα όσα από τα οποία με το κεφάλι σκυφτό, παραιτήθηκα, αποτέλεσαν μόνιμη καταδίωξη, ένα ανελέητο κυνηγητό με τον εαυτό μου, χωρίς δυστυχώς, νικητή. Μονάχα ο χρόνος έβγαινε κερδισμένος και η παραίτηση αποτυπώνεται μέχρι το τέλος στο απρόσκλητο άσπρο που χρωματίζει τις ελάχιστες τρίχες της κεφαλής μου. Η επιμονή του να μην αποδέχεσαι τα λάθη σου, ο εγωισμός, η μη αποδοχή συγκεκριμένων ευθυνών και η ανούσια άρνηση συγκεκριμένων αδυναμιών, είναι ο χείριστος οδηγός σε αυτό που κάποιοι φιλοσοφώντας, αποκαλούν «όχημα της ζωής».

Αν δεν προσπαθήσεις πραγματικά και με ειλικρίνεια για αυτό που αγαπάς, ίσως πρέπει να αναθεωρήσεις τα πιστεύω σου, γιατί αποδεικνύεις, κυρίως στον εαυτό σου, πως τελικά δεν το αγάπησες ποτέ. Και η προσπάθεια δεν φαίνεται στις απόπειρες που έγιναν για να τραφεί κάτι που απλώς σε ευχαριστούσε, αλλά στον ιδρώτα και τον πόνο της διατήρησης του, τον καθημερινό αγώνα για την συντήρηση του, την αληθινή διάθεση για συνεργασία και την αγωνία της διατήρησης του. Υπάρχουν μάχες που πρέπει να δοθούν και καλώς η κακώς, πρέπει να βρίσκονται κάποιοι εκεί για να τις δώσουν. Όχι στρατηγοί να δίνουν εντολές, αλλά πολεμιστές στην πρώτη γραμμή! Μην βιάζεσαι λοιπόν να δηλώσεις τέλος, σε κάτι που ίσως έχεις τελειώσει εδώ και καιρό, γιατί για μια ακόμη φορά επιλέγεις το εύκολο. Όταν μάλιστα τελειώνεις μια ιδέα με τόσο άδοξο τρόπο, απλώς αποδέχεσαι πως δεν άξιζε. Και όπως τόσο όμορφα λέει το τραγούδι: «Ότι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο…».

Ο πόνος δεν υπάρχει στο «θεατρινίστικο» τέλος μιας απόπειρας που εγκαταλείπεται λόγω των παραπάνω σκέψεων. Ο πόνος βρίσκεται στην εκδικητική αδιαφορία, στην έλλειψη κατανόησης και στην μη αποδοχή της συνεισφοράς. Κυρίως όμως, ο πόνος βρίσκεται στην αγωνιώδη αίσθηση του να παρακολουθείς σαν παρείσακτος όσα έχεις δημιουργήσει, αγαπήσει και προσπαθήσει…