Gravitysays_i - The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud (2011)

Κι όμως, ένας πειραματικός, προοδευτικός ήχος μπορεί να χαρακτηριστεί «μεσογειακός». Κι όμως, υπάρχουν ακόμη Έλληνες καλλιτέχνες που τολμούν, αψηφώντας τις παράλογες επιταγές μιας εποχής που θάβει την έμπνευση στις στάχτες της μετριότητας, να παρουσιάζουν καινοτόμες ιδέες πλημμυρισμένες από το πάθος που συντροφεύει την δημιουργία, όταν γύρω τους τα πάντα δείχνουν να καταρρέουν στην άγνοια και την λήθη της αδιαφορίας. Κι όμως,έστω κι αν οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει πια να ακούμε μουσική, υπάρχουν οι Gravitysays_i…

«Πως θα αποκαλούσες τον Μοντέρνο Άνθρωπο ο οποίος ενθουσιάζεται με την εικόνα του και τις τάσεις της σύγχρονης ζωής; Εγώ τον αποκαλώ δειλό, που έχει βολευτεί στην άγνοια του…»

Η ευκολία του internet (που τόσο γρήγορα κατάφερε να κατευθύνει τις τάσεις εκεί που κάποιοι θέλουν), η έλλειψη ερεθισμάτων που διαμορφώνουν την μουσική παιδεία μέσα από τα γνωστά κανάλια (ραδιόφωνο, τύπος), η «καταδίκη» του γούστου από τις μοναδικές επιλογές που μας οδηγούν να θεωρούμε ως αξιόπιστες, η υποκουλτούρα της νυχτερινής διασκέδασης που αναλώνεται σε καλλιτέχνες – κονσέρβα και μεθυσμένα χειροκροτήματα, η απουσία καλής παρέας που συγκεντρώνεται σε ένα σπίτι να κουβεντιάσει και να ακούσει μουσική (τώρα το κάνουμε μέσα από το facebook), δημιούργησαν τον σύγχρονο άνθρωπο που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην άγνοια, φοβούμενος να αναζητήσει, να πειραματιστεί, να ανακαλύψει. Θύματα αυτής της άγνοιας, αυτής της παράλογης αδιαφορίας, είναι όσοι τολμούν, όσοι δημιουργούν, όσοι προσπαθούν. Χωρίς προσπάθεια όμως, τίποτα δεν επιτυγχάνεται, είτε πρόκειται για μουσική, είτε για δουλειά, είτε για σχέσεις. Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν βρίσκουν ανταπόκριση μονάχα στη μουσική, όμως η μουσική είναι και πολιτισμός.

«άγραφος νόμος:, η λάσπη στην οποία βουλιάζουμε όλοι, ο θεσμός της απάτης - η σκλαβιά του εγώ…»

Το πρόβλημα με την παρουσίαση progressive συγκροτημάτων, είναι πως συχνά αναγκάζεσαι να αναφέρεις πως η δουλειά τους δεν απευθύνεται στους πολλούς, κάτι που δεν οφείλεται στον πειραματικό τους ήχο αλλά κυρίως στα πιθανώς «απαίδευτα» αφτιά του υποψήφιου ακροατή. Αυτό το πρόβλημα αντιμετώπισα όταν κάποτε θέλησα να γράψω κάτι για την πρώτη δουλειά των Gravitysays_i, το «The roughest sea» που κυκλοφόρησε το 2007, album που με μάγεψε, όμως δεν μπόρεσα να βρω ποτέ τρόπο να το παρουσιάσω, κυρίως γιατί ένιωσα εγκλωβισμένος στην τωρινή μουσική πραγματικότητα και στην αδυναμία του να περιγράψεις με λόγια κάτι τόσο ιδιαίτερο. Ραδιοφωνικά θα ήταν σαφώς καλύτερα, αλλά την πικρή ιστορία με τα ραδιόφωνα την έχουμε συζητήσει αρκετές φορές, ας μην το κάνουμε και τώρα.

«Απογοητευμένος με όλες τις αρετές τις πλειοψηφίας, τα θύματα της απληστίας και όσους δεν έχουν να επιδείξουν ακεραιότητα…»

Η πρώτη λοιπόν δουλειά των Gravitysays_i αποκάλυψε πολλά για τον δρόμο που σκόπευαν να ακολουθήσουν, δρόμο που και οι ίδιοι σαφώς και γνώριζαν πόσο κακοτράχαλος και δύσκολος είναι, παρουσιάζοντας κάτι πραγματικά τολμηρό και διαφορετικό, που όμως έδειχνε ανολοκλήρωτο. Όταν το 2011 κυκλοφόρησαν το εξίσου ιδιαίτερο και εξαιρετικό «The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud», τα πράγματα οδηγήθηκαν μόνα τους εκεί που έπρεπε να οδηγηθούν, σε μια post rock κατεύθυνση με progressive εναλλαγές και ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό σαντούρι, όργανο που ανέκαθεν θεωρούσα υπέροχα ψυχεδελικό. Προσεγγίζοντας έναν πιο μεσογειακό ήχο, ταξιδεύοντας σε χορωδιακά μονοπάτια και ψυχεδελικά ηχοχρώματα, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μοναδικό άκουσμα που απογειώνεται με μια από τις πιο rock ρεμπέτικες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, τον εξαιρετικό «Καϊξή». Το σαντούρι μαγεύει με τον φυσικά ηλεκτρικό του ήχο και η παράδοση συναντά την rock τόσο ταιριαστά που σε κάνει να απορείς που ένα τόσο ξεχωριστό όργανο δεν αποτέλεσε ποτέ πηγή έμπνευσης για τα εγχώρια μουσικά συγκροτήματα. Ότι είναι το φλάουτο του Ian Anderson για τους Jethro Tull, είναι το σαντούρι του Μάνου Πατεράκη για τους Gravitysays_i. Πρόκειται για ένα θεματικό στιχουργικά album, ένα κοινωνικοπολιτκό πόνημα, στιγμές που περιπλέκονται γύρω από την κεντρική ιδέα του μοντέρνου ανθρώπου και τις σκοτεινές πτυχές της επιφανειακά θαυμαστής σύγχρονης εποχής που δημιουργούν ένα πελώριο γκρίζο, ανάμεσα σε πολύπλοκα μοτίβα εξαπάτησης. Με λίγα λόγια, αυτή είναι η πραγματικότητα!

«είμαστε παραπλανημένες ψυχές στα σχέδια της απάτης…»

Το «The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud» αποτελείται ουσιαστικά από 2 tracks («part Ι» και «part ΙΙ»), διάρκειας 27 περίπου λεπτών συνολικά, που θεματικά χωρίζονται σε διάφορα μέρη με την δική τους ονομασία (από το part I τα «The Patterns of Fraud», «The Unshakeable Alibi», «Delusions Of Grandeur», «The "All Things Decay" Nebula», «The Finger Of Blame», «The Urge of Identity» και από το part II τα «The Figures of Enormous Grey», «The Paradox of Youth» και «The Farewell Letters»), με τα χορωδιακά τους σκέλη να ακούγονται σαν τις συλλογικές φωνές μιας γενιάς εξαπατημένης και απογοητευμένης. Αν και πολλοί μιλούν για τους Pink Floyd, δεν θα πέσω στην παγίδα των επιρροών γιατί η δουλειά των Gravitysays_i είναι πραγματικά καινοτόμα και μοναδική, που ισορροπεί αυτόνομα ανάμεσα στο παρελθόν και το αβέβαιο παρόν που στοιχειώνουν την εθνική μουσική μας ταυτότητα, και τα στοιχεία της νεοελληνικής πραγματικότητας που αναζητά χαρακτήρα.

Ένα concept album που έχει τις αδυναμίες του, αποτελεί όμως σπάνιο δείγμα εγχώριας καλλιτεχνικής δημιουργίας και η μικρή του διάρκεια σε συνδυασμό με τις μοναδικές του συνθέσεις, προκαλούν αλλεπάλληλες επαναλήψεις! Πραγματικό διαμάντι…

Οι Gravitysays_i δημιουργήθηκαν το 2003 από τους Μάνο Πατεράκη και Νίκο Ρέτσο, κάπου στον Πειραιά. Στόχος τους είναι να συνοδεύουν με μελωδίες τον βίο και τις φιλοδοξίες τους, σε μια χώρα που καταβροχθίζει τα παιδιά της, καθώς και να εξερευνήσουν την ποιότητα της διαφορετικότητας, με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την έννοια τα δυο μέλη της μπάντας. Η πρώτη τους εμφάνιση στη δισκογραφία ήρθε με το album «the roughest sea» (2007), που αποτελούνταν από 9 συνθέσεις εμπνευσμένες από τον εγωισμό, τη ματαιοδοξία και την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου, όπου το ηλεκτρονικό στοιχείο συναντά τα παραδοσιακά όργανα, ενώ οι μινιμαλιστικές φόρμες ακολουθούν το γενικό pop-rock πνεύμα. Τον Ιούνιο του 2013 κυκλοφόρησαν το single «Cry-out» το οποίο προσέφεραν για δωρεάν download, και αυτή την στιγμή δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό.