Όταν ήμασταν μικροί και πέφταμε πάνω σε όλους αυτούς τους ατελείωτους τσαμπουκάδες, έπρεπε να σκαρφιστούμε το μέσο ή τον τρόπο με το οποίο θα γλυτώναμε τις καρπαζιές. Ένα από τα πλέον διαδεδομένα επιχειρήματα ώστε να μην τολμήσει να σε πειράξει ο άλλος ήταν συνήθως το φανταστικό επάγγελμα του πατέρα, που υποτίθεται ότι προκαλούσε φόβο στους επίδοξους «καρπαζο-δότες». Τέτοια αγαπημένα επαγγέλματα ήταν ο «Αστυνομικός», ο «Πυροσβέστης» και γενικότερα οτιδήποτε φορούσε στολή…
Οι πιο τολμηροί παρουσίαζαν τον πατέρα τους ως φημισμένο «καρατέκα» που τα δεκάδες «Νταν» του θα προκαλούσαν «τσισάκια» στους απανταχού τσαμπουκαλήδες και κάποιοι άλλοι ως παλαίμαχο μποξερ που κάποτε έκανε τον Κάσιους να Κλαίει (καλό ε;), αλλά για κάποιο παράξενο λόγο μόνο τα ένστολα επαγγέλματα είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να σε γλυτώσουν από το ξύλο! Εγώ πάντως προτιμούσα τον «πυροσβέστη» που είχε δοκιμαστεί αρκετές φορές επιφέροντας τα επιθυμητά αποτελέσματα (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί), μέχρι φυσικά να διασταυρώσουν τα στοιχεία οι νταήδες και να καταρριφθεί ο μύθος.
Σημασία έχει ότι έστω και τετριμμένο, το επάγγελμα ήταν ένα σημαντικό επιχείρημα διαφυγής. Σημασία επίσης έχει ότι ψάχναμε επιχειρήματα. Δεν «τις τρώγαμε» χωρίς να δοκιμάσουμε πρώτα κάθε δυνατό ελιγμό. Ακόμα και όταν οι τσαμπουκαλήδες ήταν σε θέση να αντικρούσουν με πληροφορίες (άγνωστο πως τις αποκτούσαν) αυτά τα επιχειρήματα, πάλι δεν αποδεχόμασταν την μοίρα μας. Όσοι είχαν αυτοκτονικές τάσεις επέλεγαν να μην πέσουν αμαχητί, οι περισσότεροι όμως εξαπολύαμε το μυστικό μας όπλο, που είναι γνωστό στον κόσμο με την λαϊκή του ονομασία: «Τρεχάτε_Ποδαράκια_Μου». Ένα ισχυρό όπλο απέναντι στον «κατακτητή» που συχνά-πυκνά φροντίζαμε να το κρατάμε σε φόρμα! Όταν «ο μπαμπάς μου ο πυροσβέστης» δεν κατόρθωνε να σβήσει την «πυρκαγιά», αναλάμβαναν δράση τα πόδια μου. Ο ένας και μοναδικός μου σκοπός ήταν να αποφύγω το ξύλο και όταν η λογική και τα επιχειρήματα δεν αρκούσαν, απλά έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα από τους εχθρούς μου.
Γιατί κάποιοι επιλέγουν το ξύλο; Αν είσαι σε θέση να παλέψεις τότε πάλεψε. Αν δεν είσαι και τόσο Τζέισον Στέιθαμ, τότε τρέξε. Τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς, όσο πιο μακριά γίνεται. Ο σκοπός είναι να ξεφύγεις, να ανασυνταχθείς, να οργανώσεις την άμυνα σου. Ο εχθρός έχει πολλά ονόματα, αλλά το πρόσωπο του (αν κοιτάξεις προσεχτικά πίσω από το προσωπείο) είναι ένα: αυτό του τσαμπουκαλή, του νταή, του εχθρού. Μπορεί να τον λένε Χαράλαμπο, Σόιμπλε, Σουλτς η Νταρθ Βέιντερ, αλλά στην ουσία είναι Ο Εχθρός. Γιατί κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η μοναδική λύση είναι το ξύλο και γιατί κάποιοι αποδέχονται αυτή την εξωφρενική λογική; Γεμίσαμε μαζόχες! Τι πρέπει να κάνουμε οι υπόλοιποι που δεν τους αρέσει να «τις τρώνε»;
Για να μην σε πιάνουν συνεχώς «κότσο» αποφάσισα να σου αποκαλύψω ένα μυστικό: Στην Πορτογαλία που έχει κάνει «μαμάτα» βήματα προόδου και δεν έχει (και καλά) μνημόνιο, χιλιάδες άνθρωποι στήνονται πρωί-βράδυ σε ατελείωτες ουρές συσσιτίων, περιμένοντας δουλικά λίγα ψίχουλα από το δικαίωμα που τους στέρησαν: να μπορούν δηλαδή να αποκτούν μόνοι τους ένα πιάτο φαί. Στην Ισπανία, που έχει επίσης κάνει «μαμάτα» βήματα προόδου, έχουν υιοθετήσει και παράλληλα εξελίξει το αμερικάνικο σύστημα κατάσχεσης κατοικίας. Ειδική ομάδα αστυνομικών που φορά πάντα κουκούλες για να μην τους αναγνωρίζουν (σαν τους δήμιους ένα πράμα) και φέρει βαρύ οπλισμό, ξεκινά κατά τις 3 τα ξημερώματα στήνοντας οδοφράγματα στην περιοχή ώστε να μην μπορέσουν να παρέμβουν γείτονες η οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εισβάλλει στα σπίτια των ανθρώπων με «πολιορκητικούς κριούς», δακρυγόνα και χημικά (κάνοντας μάλιστα χρήση και των όπλων όπου χρειαστεί), πετώντας στην κυριολεξία τους ανθρώπους στον δρόμο, χωρίς καν τα πράγματα τους, προκειμένου να τους κατασχέσουν με «κάθε τρόπο» την ιδιοκτησία. Αυτό το «μυστικό» που μόλις σου αποκάλυψα, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης το αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι (έτσι κι αλλιώς πολλοί προειδοποιούν ότι όλα αυτά έρχονται και σε εμάς), αλλά με μια γρήγορη ματιά στους ξένους ειδησεογραφικούς τόπους μπορείς να μάθεις πολλά.
Δεν καταλαβαίνω… Το ξύλο πέφτει με το τουλούμι είτε κάνεις «μαμάμα βήματα προόδου» είτε όχι;
Γεμίσαμε όντως μαζόχες; Μήπως γεμίσαμε δουλικά βολεμένα ανθρωπάκια με πισινούς που αντέχουν ακόμα τις κλωτσιές και γελοία κομματικοποιημένα υποκείμενα που ζούνε με τα λεφτά άλλων, δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και υπάρχουν μονάχα για να παραπλανώνται και να υπακούν το κάθε κόμμα; Δεν ξέρω… απλά ρωτάω.
Οι υγιώς σκεπτόμενοι θεωρούν πως δεν υπάρχει κόμμα αλλά πολιτική αντίληψη, πως το κόμμα δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα να το υποστηρίζω ότι κι αν γίνει, πως η ψήφος εκτός από επιλογή έχει συχνά και στοιχεία διαμαρτυρίας. Όταν δε μου κάνεις, όταν δεν με εξυπηρετείς, όταν μου λες ψέματα, γιατί να σε υποστηρίξω; Τόσο μαλάκας;
Έλα, πείτε την αλήθεια: εσείς που ψηφίζετε το κόμμα ότι κι αν γίνει, είτε τα παίρνετε, είτε σας έχει βολέψει. Αν δεν ισχύει κάτι από αυτά τα δυο, τότε είστε απλά ηλίθιοι. Ηλίθιοι… Μα πόσοι ηλίθιοι υπάρχουν σε αυτή την χώρα;
Που είχαμε μείνει; Α ναι, στον μπαμπά μου τον πυροσβέστη. Δυστυχώς, επιχείρημα που επαναλαμβάνεται διαρκώς, χάνει την δύναμη του. Εφόσον λοιπόν είσαι ανίκανος να βρεις άλλα επιχειρήματα και θεωρείς (θεωρείς - όχι ότι δεν μπορείς) πως δεν έχεις την δύναμη να συγκρουστείς με τους τσαμπουκαλήδες, γιατί δεν τρέχεις; Ο σκοπός είναι να επιβιώσεις ώστε να ανασυνταχθείς, να αμυνθείς και να δημιουργήσεις (ποιος ξέρει; Ίσως βρεις νέα επιχειρήματα). Όχι όμως να «τις φας». Ούτε εσύ να τις φας, αλλά σίγουρα ούτε εγώ. Δε μου αρέσει ρε φίλε να τις τρώω, πώς να το κάνουμε;
Να σου πω ένα ακόμα μυστικό; Κανείς δε νίκησε το νταή τρώγοντας ξύλο!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....