Wes Craven

Η αυλαία έπεσε οριστικά για έναν ακόμη ξεχωριστό και πολύ ταλαντούχο δημιουργό, ο οποίος έχει καιρό τώρα αποκτήσει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των απανταχού φίλων των horror films. Ο Wes Craven δεν υπέκυψε στις παρανοϊκές και σκοτεινές «ορέξεις» κάποιου μανιακού δολοφόνου που στο τρελό του βλέμμα καίνε οι φλόγες της κολάσεως. Όχι… Αυτόν θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει! Ήταν η «κακιά αρρώστια» που χτύπησε ύπουλα και τον πήρε μακριά μας. Ο χειρότερος δαίμονας…

Ο Wesley Earl "Wes" Craven (2/8/1939 – 30/8/2015) ήταν ένας Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός, ηθοποιός, γνωστός για την δουλειά του στις ταινίες τρόμου, κυρίως στα slasher films. Έμεινε στην ιστορία ως δημιουργός του franchise «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες» και του μοναδικού και αξεπέραστου χαρακτήρα του Freddy Krueger, αλλά και για την σκηνοθεσία του στα 4 films της σειράς «Κραυγή Αγωνίας» (Scream), όπου συμμετείχε και στην δημιουργία του χαρακτήρα του Ghostface. Στην διάρκεια της πολύχρονης και πολύ επιτυχημένης καριέρας του, κατάφερε να δημιουργήσει πολύ καλές ταινίες τρόμου, με τις περισσότερες να είναι πλέον κλασσικές.

Ομολογώ πως δεν αποτελεί έναν από τους πλέον αγαπημένους μου δημιουργούς (κυρίως γιατί στις ταινίες τρόμου προτιμώ το μεταφυσικό από τους παρανοϊκούς δολοφόνους) και δεν υπήρξα ποτέ φίλος των ταινιών «Scream», όμως ο Wes Craven μου σύστησε μια από τις πλέον κλασσικές μέγιστες μορφές του κινηματογράφου, τον αξεπέραστο Freddy Krueger και αυτό από μόνο του μου είναι αρκετό ώστε να μην σταματήσω ποτέ να τον τιμώ. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου άρεσαν και άλλες ταινίες του. Κάθε άλλο. Θυμάμαι ακόμα το «The People Under the Stairs» και ανατριχιάζω. Απλά οι serial killers είναι οι πρώτοι που αποφεύγω όταν πρόκειται να επιλέξω να δω μια ταινία τρόμου (δεν αγνοώ όμως πως αυτό φαίνεται να προτιμά ο περισσότερος κόσμος) αλλά ο Wes Craven τα κατάφερνε πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα. Ας δούμε εν συντομία μερικές από τις πιο κλασσικές ταινίες του:

«The Last House on the Left» (1972) -Το Τελευταίο σπίτι αριστερά

Είναι η πρώτη απόπειρα του Craven ως σεναριογράφος-σκηνοθέτης και δεν είναι από τις καλές του. Ένα μέτριο b-movie που γνώρισε και ένα εξίσου μέτριο remake το 2009 από τον σκηνοθέτη Ντένη Ηλιάδη, που το παρουσιάζω κυρίως για ιστορικούς λόγους και για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στην ψυχολογία του Wes Craven. Η ιστορία του φαίνεται απλή, η υποκριτική είναι σε σχετικά μέτρια επίπεδα, όμως η ταινία είναι «ενοχλητική» και περνά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αυτά που θέλει να δείξει ο δημιουργός της. Είναι όμως ένα cult classic film με πολλούς υποστηρικτές (μέσα σε αυτούς και εγώ)…. 

«The Hills Have Eyes» (1977) – Αίμα στους Λόφους

Στο δρόμο για την Καλιφόρνια, μια οικογένεια έχει την ατυχία να τους χαλάσει το αυτοκίνητό σε μια περιοχή κλειστή για το κοινό, όπου κατοικείται από ιδίατερα βίαιους αγρίους έτοιμους να επιτεθούν…

Η ιδέα ήταν καλή, οι άγριοι ανατριχιαστικοί, οι κραυγές εκκωφαντικές, αλλά… δεν κρύβει την μέτρια υποκριτική και την κακή αισθητική b-movie του ’70. Παρόλα αυτά, είναι μια ταινία άγρια, ακατέργαστη, συνταρακτική και σε κάνει να νιώθεις κάτι παραπάνω από άβολα. Προτείνεται για τους φίλους των κλασσικών ταινιών τρόμου του ’70 και για όσους «ψάχνονται» και αναζητούν το αυθεντικό. Για τους υπόλοιπους, αρκετά χρόνια μετά (2006) ο ίδιος ο Wes Craven ανέλαβε την παραγωγή στο remake της ταινίας, που τα πήγε αρκετά καλά… 

«Invitation to Hell» (1984)

Ο επιστήμονας Matt Winslow δέχεται την πρόσκληση να δουλέψει στη Micro-Digitech Corporation σε ένα έργο πάνω σε μια διαστημική στολή. Μετακομίζει με την σύζυγό του Patricia και τα παιδιά τους σε ένα τεράστιο σύγχρονο σπίτι όπου θα γνωρίσουν τον Tom Peterson και την οικογένειά του, πλήρως προσαρμοσμένοι στο νέο τρόπο ζωής, και ο Tom θα τους προσκαλέσει να ενταχθούν στο Steaming Springs Country Club. Ο Tom θα προσπαθήσει να δελεάσει τον Matt λέγοντας του πως κάθε μέλος του club απολαμβάνει επαγγελματική άνοδο στην Micro-Digitech, αλλά ο Matt δεν θα μπει στον πειρασμό. Αργότερα θα γνωρίσουν την διευθύντρια του club Jessica Jones, που θα γίνει φίλη με την Patricia και θα την πείσει να μπει μαζί με τα παιδιά της στο club. Ο Matt νιώθει την ξαφνική αλλαγή στην συμπεριφορά της οικογένειας του και αποφασίζει να ερευνήσει το club, ανακαλύπτοντας ένα σκοτεινό μυστικό για τα μέλη του…

Χρειαζόταν όλο αυτό το κατεβατό της υπόθεσης γιατί το έργο έχει ενδιαφέρουσα ιστορία. Το σενάριο ανήκει στον Richard Rothstein («Universal Soldier» (1992), «Deadly Nightmares» (1983)…) και την σκηνοθεσία αναλαμβάνει φυσικά, ο Wes Craven. Πρόκειται για μια ταινία low budget προορισμένη για την τηλεόραση και αυτό δυστυχώς έχει τις επιπτώσεις του και στην παραγωγή και στα οπτικά εφέ, είναι όμως κλασσική και προτείνεται στους fans του είδους. Το casting είναι εξαιρετικό (για την εποχή) και με την απαραίτητη 80’s αισθητική που θέλει τις πρωταγωνίστριες πιο σέξυ και γυμνές! 

«A Nightmare on Elm Street» (1984) – Εφιάλτης Στον Δρόμο Με Τις Λεύκες

Άνθρωποι καταδιώκονται από έναν αλλόκοτο πολύ σκληρό δολοφόνο που σκοτώνει τα θύματα του στα όνειρα τους. Τα θύματα θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν ποιος είναι ο κυνηγός τους και γιατί τους έχει επιλέξει, ενώ ο δολοφόνος παραμονεύει περιμένοντας να τους επιτεθεί μόλις αποκοιμηθούν…

Εδώ ο Wes Craven θα δημιουργήσει το έργο που θα τον κάνει αθάνατο! Μια μεγάλη στιγμή ενός μεγάλου δημιουργού. Η ιστορία είναι καταπληκτική, καινοτόμα, αυθεντική και τρομαχτική, η μουσική υπέροχη, το τραγουδάκι του Freddy ότι πιο ανατριχιαστικό έχει ακουστεί σε ταινία τρόμου και ο χαρακτήρας του Freddy Krueger (με το σαρκαστικά θανάσιμο χιούμορ και τις ευρηματικές δολοφονίες) απλά εκπληκτικός! Η υποκριτική δεν βρίσκεται στα καλύτερα της (όλοι οι ηθοποιοί είναι νέοι) αλλά αυτό το στοιχείο δίνει ένα cult αέρα στην ταινία, ενώ το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Johnny Depp είναι αρκετά ικανοποιητικό. Ο Robert Englund δε, στον ρόλο του Fred Krueger είναι εξαιρετικός και αξεπέραστος. Δεν θα σταματήσω ποτέ να ευχαριστώ τον Wes Craven για αυτόν τον ανυπέρβλητο χαρακτήρα…

«Deadly Friend» (1986) – Θανάσιμος Φίλος

Ο Paul είναι ένα νέο παιδί στην πόλη, και είναι μια ιδιοφυία στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τη ρομποτική. Ερωτεύεται το γλυκό και ευάλωτο κορίτσι της διπλανής πόρτας, την Samantha, αλλά τα πάντα καταλήγουν άσχημα όταν ο βάναυσος πατέρα της Samantha, την σκοτώνει. Ο Paul φρικάρει και κλέβει το σώμα της Samantha. Χρησιμοποιεί όλες τις γνώσεις του στις μηχανές και τα τσιπ υπολογιστών, και επιτυγχάνει να την φέρει πίσω ... σαν ένα ρομπότ δολοφόνος! Την παίρνει στο πατάρι του, αλλά εκείνη σύντομα αρχίζει να σκοτώνει όλους όσοι τόσα χρόνια την εκμεταλλεύονταν…

Το «Deadly Friend» είναι πραγματικά τρομαχτική εμπειρία που έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και αυθεντική ιστορία που σε αιχμαλωτίζει από την αρχή ως το τέλος. Είναι βασισμένο στην υπέροχη νουβέλα «Friend» της Diana Henstell και το σενάριο ανήκει στον «πολύ» Bruce Joel Rubin των καταπληκτικών «Ghost» (1990), «Jacob's Ladder» (1990) και «Deep Impact» (1998). Πλαισιωμένο από την κλασσική b-movie 80’s ατμόσφαιρα, παρουσιάζει εκτός από μια κλασσική ταινία τρόμου, μια ιστορία αγάπης. Ο Wes Craven με αυτό το φιλμ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα παλαιάς κοπής θρίλερ στα χνάρια του Hitchcock η του De Palma, με τις αρετές ή τα προβλήματα της low budget 80’s αισθητικής…

«The Serpent and the Rainbow» (1988) – Βουντού

Ο Dr. Dennis Alan καλείται από τον πρόεδρο μιας φαρμακευτικής βιομηχανίας να ταξιδέψει στην Αϊτή για να ερευνήσει την υπόθεση του Christophe, ενός άνδρα που πέθανε το 1978 και φαίνεται πως έχει επιστρέψει στη ζωή. Η φαρμακευτική ενδιαφέρεται για την voodoo ουσία που χρησιμοποιήθηκε στον άνδρα, με σκοπό να δημιουργήσει ένα ισχυρό φάρμακο. Ο Dr. Alan ταξιδεύει για να συναντήσει τον Dr. Duchamp που παρακολουθεί τον Christophe και φθάνει στην Αϊτή σε μια περίοδο ταραχών και επανάστασης. Σύντομα ο Dr. Alan θα απειληθεί από τον Dargent Peytraud, τον επικεφαλής μιας λατρείας, ο οποίος είναι βασανιστής και πανίσχυρος μάγος…

Το φιλμ είναι βασισμένο στο βιβλίο του ανθρωπολόγου Wade Davis και καταπιάνεται με την πραγματική προέλευση των zombies και τις ουσίες που χρησιμοποιούν οι μάγοι για να μετατρέψουν τα θύματα τους σε νεκροζώντανους σκλάβους. Μια σκοτεινή ταινία τρόμου, γεμάτη τρομαχτικά οράματα, μαύρη μαγεία και διάφορα άλλα «καλούδια» που σε κρατά καθηλωμένο, αν και χρειαζόταν λίγα λεπτά ακόμη διάρκεια για να αποφύγει το κάπως βιαστικό της τέλος. Όχι φυσικά κάποιο αριστούργημα, απλά μια ακόμα αγαπημένη μου και κλασσικότατη ταινία τρόμου!

«Shocker» (1989)

Μετά την καταδίκη του σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα, ένας serial killer χρησιμοποιεί την ηλεκτρική ενέργεια για να επιστρέψει από τους νεκρούς και να εκδικηθεί τον ποδοσφαιριστή που τον κατέδωσε στην αστυνομία…

Μια ακόμα ιστορία του Wes Craven με μπόλικα χιουμοριστικά στοιχεία, με έντονη δράση και μπόλικο gore, που κατατάχθηκε στις πιο κλασσικές κωμωδίες τρόμου όλων των εποχών.

«The People Under the Stairs» (1991) – Οι Άνθρωποι Κάτω Από Τις Σκάλες

«Οι άνθρωποι κάτω από τις σκάλες» είναι η ιστορία ενός νεαρού αγοριού από το γκέτο, όπου σε μια απόπειρα διάρρηξης (μαζί με δύο άλλους) του σπιτιού όπου κατοικούν δυο παράξενα αδέρφια, θα παγιδευτούν και θα ανακαλύψουν μια φριχτή πραγματικότητα…

Ένα από τα διαμάντια (κατά την ταπεινή μου άποψη) του Wes Craven. Ένα φιλμ ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα αστείο, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, προσφέροντας του ισχυρές δόσεις χιούμορ, τρόμου, καταπληκτικών χαρακτήρων και ατμόσφαιρας. Αγαπημένο και αξέχαστο!

«New Nightmare» (1994) – Ο Νέος Εφιάλτης

Βρισκόμαστε κοντά στην 10η επέτειο της ταινίας «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» και ένα από τα αστέρια της αρχικής ταινίας, η Heather Langenkamp, τρομοκρατείται από ένα τηλεφώνημα όπου η φωνή αυτού που καλεί μοιάζει πολύ με αυτή του κακού της ταινίας, του Freddy Krueger. Όταν ο σύζυγος της Heather θα βρεθεί νεκρός με σημάδια από κοφτερές λεπίδες επάνω του και η Heather ανακαλύψει ότι ο Wes Craven δουλεύει το σενάριο σε μια ακόμα ταινία «Nightmare On Elm Street», η ηθοποιός θα αρχίσει να υποψιάζεται κάτι απίστευτα τρομαχτικό. Σύντομα, συνειδητοποιεί ότι ο Freddy έχει εισέλθει στον πραγματικό κόσμο, και ο μόνος τρόπος για να τον αντιμετωπίσει είναι να γίνει ξανά η Nancy Thompson!

     Μετά την απίστευτη (αλλά κατά διαστήματα δημιουργική και αγαπημένη) «ταλαιπωρία» που υπέστη το franchise των ταινιών «Nightmare On Elm Street» χωρίς την συμβολή του Wes Craven (συμμετείχε μόνο στο σενάριο του «A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors» του 1987), ο μεγάλος αυτός δημιουργός αποφασίζει να δώσει νέα πνοή στο δημιούργημα του, συλλαμβάνοντας μια απίστευτη ιδέα. Όλοι οι ηθοποιοί της πρώτης ταινίας (εντάξει, κάποιοι απουσιάζουν) παίζουν τους εαυτούς τους, αλλά το κακό παραμένει κακό (αν και με διαφορετική προέλευση). Brilliant που λένε και οι «βάρβαροι»! Εξαιρετικό από κάθε άποψη, φόρος τιμής στους φίλους του Freddy και μια ταινία που για να την εκτιμήσεις στην ολότητα της (αν και βλέπεται και σαν αυτόνομο φιλμ) πρέπει να το κατέχεις το θέμα! Σ’ ευχαριστώ και πάλι Wes…

«Vampire in Brooklyn» (1995) – Ο Βρικόλακας του Μπρούκλιν

Ο Μαξιμίλιαν είναι ο μόνος που επέζησε από μια φυλή βαμπίρ σε ένα νησί της Καραϊβικής, και ως βαμπίρ, θα πρέπει να βρει μία σύντροφο για να διατηρήσει τη γραμμή αίματος από τον αφανισμό. Μαθαίνει ότι ένα παιδί έχει γεννηθεί από μια γυναίκα που είχε πατέρα βαμπίρ και αποφασίζει να την αναζητήσει στο Μπρούκλιν…

    Μια ανάλαφρη κωμωδία, που την απολαμβάνεις για τον έναν και μοναδικό Eddie Murphy ο οποίος μάλιστα είχε και την ιδέα για το φιλμ. Μια πολύ διασκεδαστική ταινία, ένα διάλειμμα από τα slashers για τον Craven και μια διαφορετική προσέγγιση στο «βαμπιρικό φαινόμενο», που παραμένει 
απολαυστική όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

«Scream» (1996) – Κραυγή Αγωνίας

Προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με την δολοφονία της μητέρας της, η Sydney και οι φίλοι της (κάποιοι εκ των οποίων έχουν εμμονή με τις ταινίες τρόμου), βρίσκονται ξαφνικά καταδιωκόμενοι από έναν σκληρό δολοφόνο ο οποίος φαίνεται πως έχει κάποιο «κόλλημα» με το παρελθόν…

Η ταινία φαινόμενο και μια από τις πιο εμπορικές «σειρές» στην ιστορία του κινηματογράφου, που έκανε γνωστό τον Wes Craven σε όλες τις ηλικίες. Η μάσκα μάλιστα του Ghostface παραμένει μέχρι σήμερα μια αξεπέραστη ιδέα. Δεν με ενθουσίασε ποτέ (ιδιαίτερα οι συνέχειες της), είχε όμως αρκετές δόσεις gore και black humor καθώς και εξαιρετικό cast και ομολογώ πως βλέπεται ευχάριστα. Όλα τα μετέπειτα films (Scream 2, 3 & 4) είχαν τους ίδιους δημιουργούς: Wes Craven σκηνοθεσία, Kevin Williamson σενάριο. Το «Scream» και ο νεανικός τρόπος προσέγγισης του, σηματοδότησε την έναρξη μιας κάπως «καθοδικής» πορείας στην μέχρι τότε ανοδική καριέρα του Craven και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν το γουστάρω καθόλου…

«Music of the Heart» (1999) – Μια Τρυφερή Σχέση

Η αληθινή ιστορία της Ρομπέρτα Γκασπάρι, διαζευγμένης μητέρας δύο παιδιών, η οποία θέλησε να διδάσκει βιολί σε δημόσιο σχολείο του Ανατολικού Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, μιας προβληματικής συνοικίας που δεν αποτελεί τον καλύτερο χώρο για κλασική μουσική παιδεία…

Η μοναδική ταινία του Wes Craven που κατευθύνεται σε διαφορετικό χώρο, υπήρξε και το βασικό πρόβλημα του να μην βρει την διάκριση που της άρμοζε. Μια συναισθηματική μουσική ταινία που την χαρακτηρίζει η εξαιρετική ερμηνεία της Meryl Streep και η τρυφερή πρωτόγνωρη σκηνοθετική ματιά του Craven…

«Cursed» (2005) – Οι Καταραμένοι

Η Ellie, μετά τον θάνατο των γονιών τους, αναλαμβάνει την φροντίδα του νεαρού αδερφού της, Jimmy. Ένα βράδυ επιστρέφοντας από ένα πάρτυ θα έχουν ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο τους. Η Ellie θα προσπαθήσει να βοηθήσει την γυναίκα στο άλλο αυτοκίνητο, αλλά ένα πλάσμα θα της επιτεθεί σκοτώνοντας την και τραυματίζοντας την Ellie και τον αδερφό της. Παράξενα πράγματα θα αρχίσουν να συμβαίνουν και ο Jimmy θα κάνει μια έρευνα που θα τον οδηγήσει στο συμπέρασμα πως το πλάσμα που τους επιτέθηκε ήταν λυκάνθρωπος…

Μέτρια (έως κακή) νεανική ταινία τρόμου (που πλασάρεται και ως κωμωδία τρόμου), από τους ίδιους συντελεστές του «Scream» (Craven & Williamson) χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και απίστευτα προβλέψιμη. Την αναφέρω απλά γιατί είναι από τις τελευταίες δουλειές του Wes Craven και γιατί ακόμη διαφωνώ με κάποιους σχετικά με το «ποιόν» της…

«Red Eye» (2005) – Νυχτερινή Πτήση

Η Λίζα ταξιδεύει σε νυχτερινή πτήση από το Τέξας προς το Μαϊάμι, έχοντας δίπλα της έναν γοητευτικό νεαρό, ο οποίος όμως αποδεικνύεται επαγγελματίας δολοφόνος που την εκβιάζει να συμμετάσχει στη δολοφονία ενός πολιτικού, ειδάλλως ένας συνεργάτης του θα σκοτώσει τον πατέρα της…

Ένα υποτιθέμενο θρίλερ μυστηρίου, που δείχνει σα να αποτελείται από δυο μέρη, με το πρώτο να έχει το ενδιαφέρον του και το δεύτερο… αυτοκαταστροφή. Ο Wes Craven από το 1998 και έπειτα άρχισε να αμφισβητείται από πολλούς και δυστυχώς σε αυτή την παγίδα έπεσα και εγώ (βλέποντας πλέον συνολικά το έργο του απλά υποκλίνομαι), κυρίως γιατί ο Craven έδειχνε να προσπαθεί αλλά να μην τα καταφέρνει. Το «Red Eye» όμως έχει αρκετούς υποστηρικτές και η γνώμη τους είναι σεβαστή. Η «μαγεία» του Wes Craven φαινόταν κυρίως στις δικές του ιστορίες, οπότε όλα αυτά τα «ατοπήματα» μπορούν να του «συγχωρεθούν» γιατί το σενάριο δεν είναι δικό του. Είναι όμως μια ταινία που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο καλή…

«My Soul to Take» (2010) – Κλέφτης Ψυχών

Στην πόλη του Riverton, θρύλος λέει πως ένας κατά συρροή δολοφόνος ορκίστηκε ότι θα επιστρέψει για να δολοφονήσει τα επτά παιδιά που γεννήθηκαν τη νύχτα που πέθανε. Τώρα, 16 χρόνια αργότερα, οι άνθρωποι εξαφανίζονται και πάλι. Μήπως ο ψυχοπαθής μετενσαρκώθηκε σε έναν από τους 7 αυτούς έφηβους η μήπως επιβίωσε τη νύχτα που όλοι θεώρησαν πως πέθανε;

Η προτελευταία σκηνοθετική & σεναριακή δουλειά του Wes Craven δίχασε για μια ακόμη φορά τον κόσμο, καθώς διέθετε μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά… Πληγή στο έργο ήταν για μια ακόμη φορά η νεανική προσέγγιση (καθώς το φιλμ έδειχνε καθαρά πως απευθύνεται σε νεότερες ηλικίες) και η υποτιθέμενη εκμετάλλευση της 3D τεχνολογίας. Η ταινία δεν ήταν τόσο κακή αλλά για την ιστορία και το υπόβαθρο του Craven ήταν για μια ακόμη φορά, απογοητευτική. Η φωτογραφία είναι πάρα πολύ καλή και η υποκριτική βρίσκεται σε αρκετά καλά επίπεδα, απλώς αυτός ο νεανικός τόνος την κάνει πιο «εύπεπτη» σε μικρότερους και χωρίς ανάλογη «παιδεία» θεατές, καταστρέφοντας την εμπειρία και βάζοντας «stops» σε σημεία όπου μπορούσε να επιχειρηθεί το κάτι παραπάνω. Τα εύσημα όμως πάνε στην ιστορία και την φαντασία του Wes Craven…

Αρκετά ενδιαφέρουσα ήταν και η συμμετοχή του στο παράξενο «Paris, je t'aime» (2006), όμως πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία στην οποία συμμετείχαν 20 κινηματογραφιστές και ο καθένας σκηνοθετούσε από 5 λεπτά, έτσι δεν μπορείς να κρίνεις κάτι ατομικά αλλά συνολικά. Τελευταία του ταινία ήταν το «Scream 4» (2011) και έπειτα… χάθηκε. Υπήρξαν φήμες για επιστροφή με νέες ταινίες, όμως τα προβλήματα υγείας, αν και άγνωστα σε εμάς, υπήρχαν και τον εμπόδιζαν να συνεχίσει.

Ο μεγάλος και πολυβραβευμένος δημιουργός έφυγε στις 30 Αυγούστου 2015, από καρκίνο στον εγκέφαλο. Η «κακιά αρρώστια» (η μοίρα;) θέλησε να τον χτυπήσει στο πιο δυνατό του σημείο και δυστυχώς, τα κατάφερε. Ο Wes Craven πέθανε σε ηλικία 76 ετών στο σπίτι του στο Los Angeles. Θα μείνει αξέχαστος για το μεγάλο έργο του, την δημιουργική φαντασία του και τα υπέροχα ρίγη που μας προσέφερε. Δεν είπε ποτέ «Αντίο». Ίσως και εκείνες τις τελευταίες στιγμές, να χαμογέλασε χαιρέκακα. Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή… Τα όνειρα υπάρχουν και πάντα κάποιος τα επισκέπτεται. Πως έλεγε το τραγουδάκι;

One, two, Freddy's coming for you.

Three, four, Better lock your door

Five, six, grab a crucifix.

Seven, eight, Gonna stay up late.

Nine, ten, Never sleep again....

Το 1989 κυκλοφόρησε το «A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child» στο οποίο ο Wes Craven εκτός από τους χαρακτήρες, δεν είχε καμία συμμετοχή. Ένα πράγμα μου έχει μείνει αξέχαστο από εκείνη την ταινία. Το παραπάνω ποιηματάκι είχε δεχθεί μια μικρή, αλλά βασική αλλαγή. Έλεγε:

Seven, eight, better stay awake

Nine, ten, He's back again..!!!

Αντίο…