Ευχή…

Η αρχή του Σεπτέμβρη μου έφερνε πάντα αυτή την ηλίθια αίσθηση «πείσματος» για τις ευχές που δεν δέχθηκα και που τόσο περίμενα κοιτάζοντας με αγωνία το κινητό μου. Η αυταπάτη μιας πραγματικότητας που θέλει τον χρόνο να φεύγει υπερβολικά βιαστικός και εμάς να περιμένουμε πάνω σε εκείνη την στιγμή που θεωρούμε πως ο χρόνος σταμάτησε και πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έτσι, ξυπνώντας το παιδί μέσα μου, «κρατούσα μούτρα» και προσπαθούσα πάρα πολύ να ανταποδώσω την υποτιθέμενη αμνησία, να υποκριθώ τον επιδεικτικό ξεχασιάρη. Ποιος άλλωστε αντιλαμβάνεται την ματαιότητα σε όλα όσα πράττουμε σε όλη την διάρκεια της μικρής μας ζωής;

Οι επιλογές μας υποτίθεται πως καθορίζουν την πορεία που ακολουθούμε, άλλα όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, πίσω από κάθε μας επιλογή υπάρχουν κυρίως οι αποφάσεις της μοίρας που στην ουσία εμπαίζει με τον δικό της φριχτό τρόπο αυτές τις επιλογές. Ο εγωισμός, το παιδικό αυτό «πείσμα» μπορεί πολύ απλά να γίνει το όχημα που σε οδηγεί σε ένα ατέλειωτο ταξίδι ενοχών χωρίς προορισμό, γιατί ο προορισμός ίσως έχει χαθεί οριστικά. Τα λόγια που δεν είπαμε, οι σκέψεις που δεν πράξαμε είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε. Όλα εκτός από ένα. Εκείνο χωρίς προορισμό.

Και μετά το κενό…

Η ζωή είναι ένας καθημερινός σκληρός αγώνας ξέχειλος από προβλήματα, αγωνίες, προσπάθειες και… κενά. Κάθε κενό καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στο ασφυκτικά μικρό δωμάτιο που διαμένει η ψυχή, αλλά ο καθημερινός αυτός αγώνας, τα εμπόδια η οι ανέλπιστες διευκολύνσεις, τα παιχνιδίσματα δηλαδή της μοίρας και τα απίστευτα στενά περιθώρια στα οποία ταξιδεύει ο χρόνος, δημιουργούν την ψευδαίσθηση απουσίας κάθε κενού. Είναι όμως κάποιες στιγμές, αλλόκοτες συμπτώσεις αλλά κυρίως οι ημερομηνίες, που δίνουν την δυνατότητα σε κάθε κενό να απλωθεί και να επιβεβαιώσει την παγερή παρουσία του. Ημερομηνίες που συνήθως συνδέονται με συγκεκριμένες εικόνες και…ευχές.

Έπειτα υπάρχει και η ανάγκη… Καθοριστικός παράγοντας στην λεηλατημένη μοναχικότητα της ύπαρξης μας, ο σκοπός που δίνει κίνητρα για σκέψεις, συλλογισμούς και πράξεις. Η ανάγκη της ασφάλειας η της πρόσκαιρης ευτυχίας που συχνά προσφέρει η επανάληψη. Η επανάληψη μιας πράξης, μιας κουβέντας, μιας ευχής… Είναι ίσως ο φόβος του κενού που δίνει στην επανάληψη έναν αέρα εξιλέωσης. Από την άλλη όμως, η επανάληψη μιας πράξης που αναγκάζει την καρδιά να αυξήσει τους χτύπους της, που προσφέρει αυτό το αλλόκοτο συναίσθημα ανακούφισης όταν κάνεις κάτι που θεωρείς όμορφο και όχι αναγκαίο, είναι ο φάρος που φωτίζει την σκοτεινή μας πορεία. Η ανάγκη είναι ένα συναίσθημα εξαιρετικά ισχυρό που προσπαθεί αδιάκοπα να καλύψει το κενό και να σταματήσει τον χρόνο. Ακόμα και όταν τα πάντα χαθούν, η ανάγκη παραμένει. Τι παράξενο…

Και φθάνει για μια ακόμη φορά ο Σεπτέμβρης… Δεν υπάρχει πια πείσμα – είναι άλλωστε χωρίς ουσία. Πάντα ήταν. Υπάρχει μόνο η ανάγκη. Ανάγκη που παραμένει. Η ανάγκη της ευχής που θέλεις να δώσεις, η ανάγκη της ευχής που θέλεις να πάρεις. Μπορείς να δώσεις, αλλά ποτέ πια δεν θα πάρεις…

Εύχομαι… μόνο που δεν ξέρω πια τι να σου ευχηθώ… Ούτε αν θα μ’ ακούσεις…