Το Πνεύμα του Κακού - Poltergeist (2015)

Οι βασικότεροι λόγοι ύπαρξης των remakes είναι η έλλειψη φαντασίας και φυσικά, τα χρήματα. Από την άλλη, αν υπάρξουν διαφορετικά κίνητρα, μπορούν να επιφέρουν κάτι αξιόλογο αν κατορθώσουν να εξελίξουν την ιστορία και αναβαθμίσουν οπτικά (και όχι μόνο) χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, την αρχική δημιουργία. Επειδή όμως η σύγκριση του πρωτότυπου με το καινούργιο είναι αναπόφευκτη, θα πρέπει οι συντελεστές να έχουν πάντα κάτι νέο να πουν. Διαφορετικά το αποτέλεσμα είναι ταινίες σαν το «Poltergeist».     

Υπόθεση:

Η οικογένεια Bowen μετακομίζει στο καινούργιο της σπίτι, έτοιμη να ξεκινήσει την νέα ζωή της, όμως έρχεται αντιμέτωπη με απειλητικές μεταφυσικές δυνάμεις που φαίνεται να στοιχειώνουν το σπίτι. Όταν οι επιθέσεις αυτών των κακόβουλων δυνάμεων ενταθούν και η μικρή κόρη της οικογένειας καταλήξει όμηρός τους, η οικογένεια θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια δύο «ειδικών» στα υπερφυσικά φαινόμενα…

Η υπόθεση του «Poltergeist» δεν διεκδικεί ασφαλώς δάφνες πρωτοτυπίας αλλά μην ξεχνάς ότι είναι σχεδόν πανομοιότυπη με αυτή της πρώτης ταινίας που κυκλοφόρησε το 1982, βασισμένη σε μια ιστορία του Steven Spielberg. Στη νέα της εκδοχή οι συντελεστές τραβούν σαφώς την προσοχή μας, καθώς στην παραγωγή βρίσκεται ο «πολύς» Sam Raimi και στην σκηνοθεσία ο Gil Kenan που τον γνωρίσαμε με το υπέροχο animation «Monster House» (2006) και την μαγική οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας «City of Ember» (2008). Με αυτό όμως το σύντομο και διαφορετικής θεματολογίας βιογραφικό του Gil Kenan, υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες για το τι θα κατάφερνε να κάνει με αυτό το remake. Και η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερε να κάνει και πολλά!

«Το Πνεύμα του Κακού» του 1982 παραμένει μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών και δεν χρειαζόταν remake. Ήταν τρομαχτική, υποβλητική, αστεία, καθηλωτική και βλέπεται ακόμα και σήμερα πολύ ευχάριστα. Η μικρή Carol Anne (Heather O'Rourke) πραγματικά σε μαγνήτιζε. Σε αντίθεση, η Madison του 2015 (Kennedi Clements) αν και πολύ συμπαθητική, δεν αποπνέει αυτόν τον «γλυκό» αέρα μυστηρίου που χαρακτήριζε την μικρούλα πρωταγωνίστρια του πρωτότυπου φιλμ, που γνώρισε μάλιστα άλλες δυο συνέχειες. Η σκηνή όπου η Carol Anne ακουμπά με τα χεράκια της την τηλεόραση είναι κλασσική και ανατριχιαστική, ενώ όταν κάνει το ίδιο η Madison απλά περιμένεις την αναμενόμενη jump scare στιγμή, που μάλιστα δεν κατορθώνει και να σε τρομάξει.

    Οι ερμηνείες επίσης των πρωταγωνιστών του 1982 (Craig T. Nelson, JoBeth Williams και της απίστευτης Zelda Rubinstein στον ρόλο του μέντιουμ) είναι εξαιρετικές, ενώ αυτές των πρωταγωνιστών του 2015 (Sam Rockwell, Rosemarie DeWitt και Jared Harris στον ρόλο του μέντιουμ) είναι υποτονικές, χωρίς ανάπτυξη και καταλήγουν αδιάφορες. Την πρωτότυπη ταινία σκηνοθετεί ο Tobe Hooper που είναι σπεσιαλίστας του είδους και την εμπλουτίζει με καινοτόμες (για την εποχή) ιδέες και εκπληκτική ατμόσφαιρα, ενώ ο Gil Kenan φαίνεται να το χάνει και να μην διακινδυνεύει αυτή την πολυπόθητη εξέλιξη που θα πήγαινε το έργο ένα βήμα παραπέρα (άσε που «δανείζεται» σχεδόν όλα τα κόλπα του Hooper).

Το «Poltergeist» του 1982 έθεσε τις βάσεις για την εξέλιξη των ταινιών τρόμου και επηρέασε δεκάδες μεταγενέστερα films, με κυριότερο το «Παγιδευμένη Ψυχή» του 2010, το γνωστό σε όλους μας «Insidious». Το «Poltergeist» του 2015, αν το δεις απλά ως ένα σύγχρονο έργο, είναι γεμάτο κλισέ και η ιστορία του είναι χιλιοειπωμένη. Έχει τις καλές του στιγμές, αλλά πως μπορείς να αποφύγεις τις συγκρίσεις με το πρωτότυπο όταν το μόνο διαφορετικό που κάνει είναι να αλλάζει τα ονόματα των πρωταγωνιστών και να διαφοροποιεί ελάχιστα (και με καθόλου ικανοποιητικό τρόπο) την ιστορία, χάνοντας η αλλάζοντας και βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα poltergeist; Οι περισσότερες σκηνές είναι καρμπόν του πρωτότυπου (ακόμα και κάποιες ατάκες) και απλά υφαίνονται με πιο σύγχρονο τεχνικά τρόπο που μπορεί ίσως να διασκεδάσουν κάποιον που δεν έχει σχέση με την πρώτη ταινία, αλλά σίγουρα δυσαρεστούν εμάς που λατρέψαμε το αρχικό.

«Το Πνεύμα του Κακού» (2015) είναι μια μέτρια ταινία τρόμου που δεν τρομάζει. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του είδους, μπαίνει αμέσως στο ψητό (θετικό στοιχείο) αλλά στην πορεία χάνει την μπάλα! Χρησιμοποιεί μπόλικα CGI effects με σκοπό να εντυπωσιάσει και να τρομάξει τον θεατή (οι παλιοί βέβαια γνωρίζουν τι και πότε θα συμβεί), ενώ προσπαθεί να φτιάξει και την ανάλαφρη χιουμοριστική 80’s ατμόσφαιρα κυρίως με τις αστείες ατάκες του Sam Rockwell και την αδιάφορη εικόνα του Jared Harris που ο σεναριογράφος του απέδωσε έναν απίστευτα κλισέ χαρακτήρα που παραπέμπει σε αυτόν του Peter Vincent από το «Fright Night». Το πρόβλημα είναι ότι ένιωσα πως η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ανάλαφρη παρά την σκοτεινή και αγωνιώδη (υποτίθεται) ιστορία του έργου και δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό πως αυτό οφείλεται κυρίως στην προϋπηρεσία του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου, που οι δουλείες τους είχαν πάντα έναν πιο «οικογενειακό» χαρακτήρα.  Μπορεί βέβαια με αυτόν τον τρόπο να επιχείρησαν να περάσουν την 80’s αισθητική στο φιλμ, αλλά κάπου έχασε την σοβαρότητα του. Ακόμα και οι 2-3 σκηνές προς το τέλος που δημιουργούν ένταση και είναι αρκετά καλές, καταλήγουν και πάλι πιο «οικογενειακές» (δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά).

Σε γενικές γραμμές το «Poltergeist» είναι μια διασκεδαστική ταινιούλα, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Είναι πολύ πιθανό να ευχαριστήσει όσους δεν γνωρίζουν το αρχικό και όσους δεν το θυμούνται καλά. Αν όμως είσαι κάποιος από τους φίλους του πρωτότυπου (όπως εγώ) σίγουρα θα απογοητευτείς. Και δεν θα σε απογοητεύσει τόσο η κακή διασκευή του, όσο η υποτιθέμενη διασκευή του. Γιατί ενώ πάει να πλασαριστεί ως κάτι καινούργιο, αποδεικνύεται μια μέτρια και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, επανάληψη, που κρατά όλες τις βασικές σκηνές του αρχικού και αλλάζει μονάχα τα ονόματα των ηρώων και κάποια αδιάφορα στοιχεία στην ιστορία. Ακολουθεί πιστά το σενάριο του αρχικού φιλμ και δείχνει να έχει δημιουργηθεί με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια, με ασήμαντες ή καταστροφικές αλλαγές. Συχνά μάλιστα δείχνει και οπτικά κατώτερη από την πρωτότυπη (γιατί σε όλα τα άλλα είναι όντως κατώτερη), πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί μπήκαν στον κόπο να τα κάνουν όλα αυτά αφού δεν είχαν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν; Σαν ξεχωριστή ταινία και όχι ως remake δεν είναι ότι χειρότερο έχω δει, αλλά με βάση όλους τους συντελεστές της θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.

Νομίζω πως ήρθε η στιγμή, για όσους δεν το γνωρίζουν, να αναζητήσουν και να ασχοληθούν με το αριστούργημα που μας παρουσίασαν πριν από 33 χρόνια ο Hooper και ο Spielberg. Απλά μαθήματα ιστορίας και κινηματογράφου!

(6/10)