Ζούμε ανάμεσα τους!

Διάβασα κάπου πρόσφατα: «Όταν εμείς είχαμε πολιτισμό οι άλλοι ζούσαν ακόμη πάνω στα δέντρα και μας πετούσαν πράγματα στο κεφάλι… γι’ αυτό χαζέψαμε»! Σωστό μου φαίνεται…

Η ιστορία… Η αρχαία ιστορία… η αγαπημένη κρυψώνα των απανταχού «φιλοσοφημένων» Ελλήνων, το άλλοθι των άπραγων, το αδιάσειστο επιχείρημα κάθε κατήγορου της «ορθόδοξης» πραγματικότητας και η δικαιολογία των «γνώθι σαυτόν» ανικάνων. Είναι ωραίο να θαυμάζεις (όχι να λατρεύεις) έναν αρχαίο πολιτισμό που έδρασε πριν χιλιάδες χρόνια στα ίδια χώματα τα οποία πατάς τώρα και εσύ, αλλά τι στο καλό σε κάνει να πιστεύεις πως έχεις κάποια (οποιαδήποτε) σχέση μαζί του; Και τι γίνεται με τη νεότερη ιστορία; Τι γίνεται με την ιστορία που εμείς τώρα γράφουμε και ενδέχεται (δεν είναι καθόλου σίγουρο) να μελετήσουν κάποτε οι μεταγενέστερες γενεές; Είναι κάποιοι που έχουν στρογγυλοκαθίσει επάνω στα έργα και τις ημέρες των αρχαίων (που, επαναλαμβάνω, δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας) και προσπαθούν έτσι να κρύψουν (κυρίως από τους εαυτούς τους) την εκούσια απραξία τους και την εκνευριστικά ενοχλητική, έλλειψη κάθε δημιουργικής τάσης η έμπνευσης.

Δεν είναι, φιλαράκι, οι αρχαίοι ανυπέρβλητοι και μοναδικοί. Εσύ είσαι ανίκανος!

Σε μια εποχή όπου η μοναδική βεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα και η αποχαύνωση καθημερινότητα, το κοπάδι κινείται νωχελικά, υπνωτισμένο, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει τι ή ποιον ακολουθεί. Αποβλακωμένα zombies ανήμπορα να κινηθούν γρήγορα, που τρέφονται με αδιαφορία και παραπλάνηση, χωρίς να έχουν ουσιαστικά ενδιαφέροντα, χωρίς να επιθυμούν να ξεχωρίσουν, χωρίς να πασχίζουν να κερδίσουν την ζωή τους. Δεν έχουν άποψη ή θεωρούν άποψη δανεικές ιδέες και αποφθέγματα, γιατί έχουν πειστεί πως δεν χρειάζεται να έχουν άποψη αφού αυτό το κάνουν άλλοι γι’ αυτούς. Χαζεμένα ανθρωπάκια που λατρεύουν πολιτικούς και φωνάζουν ηλίθια (κυριολεκτικά) συνθήματα σαν βάρβαροι που αλληλοσφάζονται, που μαστουρώνουν παρακολουθώντας (νομίζοντας ότι παρακολουθούν) τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, που φανατίζονται όχι για την ευημερία της κοινωνίας αλλά των κομμάτων που υποστηρίζουν και αποδεικνύουν την βλακεία τους γκαρίζοντας στα social media πόσο YOLO (You Only Live Once) είναι! Ακόμα και αυτή η νέα τάση (το YOLO) – πόσο προβλέψιμη είναι πια η νεολαία; – αν μπορούσε να αξιοποιηθεί σωστά ίσως να είχε κάποιο νόημα. Αλλά το «Ζεις μονάχα μια φορά» σημαίνει πως πρέπει να κερδίσεις με αγώνα αυτά που μόνο μια φορά θα έχεις και όχι να γίνεις ακόμα πιο ηλίθιος μέσα στην αδιαφορία και απραξία σου. Γεννηθήκαμε να είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες, διαφορετικοί και όχι κοπάδι που επαναλαμβάνει τυφλά ότι κάνει ο μπροστινός του.

Η σταδιακή μας υποβάθμιση ως άνθρωποι και χαρακτήρες, το διαρκές αυτό βύθισμα στην λάσπη της μετριότητας, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκπαιδευτήκαμε να μην αντιστεκόμαστε, να μην αναζητούμε, να μην αισθανόμαστε, χαμένοι σε ένα σύμπαν που υποτίθεται πως προσφέρει ευκολία στην πληροφορία και άνεση στην προσπάθεια. Έτσι, αργά και σταθερά, η πληροφορία έγινε κατευθυνόμενη και η άνεση της προσπάθειας συρρικνώθηκε τόσο πολύ, ώστε να δείχνει ανούσια. Οι σκέψεις, τα θέλω και οι φιλοδοξίες μας, περιορίζονται σε κατασκευασμένες επιθυμίες και ελεγχόμενα όνειρα, και η τυφλή αποδοχή αυτής της κατάστασης είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας και της σκόπιμης ανεπάρκειας παιδείας. Σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, έχουμε οδηγηθεί είτε σε άβουλες φανατισμένες καρικατούρες ανθρώπων που γεννήθηκαν να υποστηρίζουν και σε απολιτίκ ψευτο-μποέμ «βλίτα», καταδικασμένα να εξαπατώνται και να συμβιβάζονται (τυχαία γεμίζουν τα τελευταία χρόνια τα έδρανα της βουλής όλα αυτά τα γραφικά αμόρφωτα και άβουλα σκουπίδια;).  

Το πλέον παράδοξο σε όλη αυτή την ιστορία, είναι ότι ελάχιστοι ενοχλούνται…

Πίσω από αυτό το προπέτασμα ζωής, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ονειρεύονται, πασχίζουν, ελπίζουν και διαφέρουν, άνθρωποι που τους αρέσει να συζητούν, να διαβάζουν, να ακούνε μουσική και να ψάχνονται, ανήσυχα όμορφα πνεύματα που έχουν ενδιαφέροντα, θέλουν να βοηθούν και αναζητούν διαρκώς την αλήθεια. Οι φιλοδοξίες τους εμποδίζονται από τις αποφάσεις των υπολοίπων, η ελπίδα τους περιορίζεται σε συναισθήματα που όμως γνωρίζουν πως να βιώσουν και η φυλακισμένη ψυχή τους έστω και μάταια, δεν θα πάψει ποτέ να επιδιώκει την ελευθερία. Κάνουνε λάθη αλλά έχουν το θάρρος να τα παραδεχθούν και προσπαθούν να τα διορθώσουν όχι επαναλαμβάνοντας τα, αλλά προσπαθώντας. Δεν είναι πάνσοφοι και σωστοί, αλλά προσπαθούν. Ζούνε! Υπάρχουν γιατί σκέφτονται και σκέφτονται γιατί υπάρχουν.
     Γιατί, το πιο δραστήριο κοινωνικό και ανήσυχο ζώο στον πλανήτη, ο άνθρωπος, δεν επιδιώκει την ένταξη του σε αυτή την κοινωνική ομάδα, αλλά σε όλες τις παραπάνω;

Τι στο καλό είναι αυτό, το τόσο πολύτιμο, που κάποιοι κατέχετε και τρέμετε τόσο πολύ μήπως το χάσετε;