Demonic (2015)

Όταν μια ταινία τρόμου διχάζει τόσο πολύ τον κόσμο και τους «κριτικούς» (θα μιλήσουμε γι’ αυτούς κάποια στιγμή), τότε πάντα μου κινεί το ενδιαφέρον. Γιατί πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις (και όχι μόνο σε αυτές) η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση…

Ένας αστυνομικός και μια ψυχολόγος ερευνούν τον θάνατο κάποιων ερασιτεχνών κυνηγών φαντασμάτων που έχασαν την ζωή τους στο σπίτι όπου πριν από 20 χρόνια είχε συμβεί ένα φριχτά αιματηρό μακελειό. Ανακρίνοντας τον βαθιά σοκαρισμένο επιζώντα της παρέας και εξετάζοντας σχεδόν κατεστραμμένα πλάνα από τις κάμερες που είχαν τοποθετήσει οι φίλοι του στο σπίτι, προσπαθούν να συλλέξουν στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στον δολοφόνο…

Το «Demonic» διαφημίζει παντού το όνομα του ταλαντούχου James Wan («Saw» (2004), «Dead Silence» (2007) «Death Sentence» (2007), «Insidious» (2010), «The Conjuring» (2013)), ένας φοβερός «τυπάκος» που έχει συνδέσει το όνομα του με τον τρόμο, όμως ο Μαλαισιανός σκηνοθέτης βρίσκεται μόνο στην παραγωγή και δανείζει κάποιες ιδέες στον Max La Bella που υπογράφει την ιστορία της ταινίας και που δεν έχει να επιδείξει μέχρι σήμερα τίποτε το αξιόλογο. Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Will Canon, τον οποίο γνωρίσαμε με το ιδιαίτερο «Brotherhood» (2010), σκηνοθέτης που δείχνει να μη μαθαίνει από τα λάθη του! Ο Will Canon έχει ένα προβληματάκι στην σκιαγράφηση χαρακτήρων, κάτι που σαφώς οφείλεται στο σενάριο αλλά που ο ίδιος δεν φαίνεται να προσπαθεί να διορθώσει. Ίσως αυτό να είναι τελικά το προσωπικό του στυλ.

Το «Demonic» δεν έχει να επιδείξει κάποια πρωτότυπη ιστορία, ούτε προσπαθεί να καινοτομήσει, αντιθέτως δανείζεται διαρκώς στοιχεία και επαναλαμβάνει γνωστά κλισέ, κάτι όμως που δεν θεωρώ απαραίτητα πως είναι κακό. Το πρόβλημα του, μιας και θα αρχίσω από τα αρνητικά, είναι η αίσθηση της προχειρότητας και της βιασύνης και το χαμηλό του budget που αποτυπώθηκε κυρίως στην επιλογή των ηθοποιών. Ο πρωταγωνιστής Dustin Milligan, είναι απαράδεκτος (το παλικάρι απλά δε μπορεί να υποκριθεί) και στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα βρίσκονται γενικότερα όλοι οι νεαροί της παρέας. Την κατάσταση σώζουν κάπως ο Frank Grillo στον ρόλο του αστυνομικού και η Maria Bello στον ρόλο της ψυχολόγου (τα γνωστά ονόματα της ταινίας), αλλά και εδώ μην περιμένεις κάτι το σπουδαίο. Όλα αυτά τα υποκριτικά ατοπήματα, αποδεικνύουν τις τρανταχτές αδυναμίες του σκηνοθέτη που σου δίνει την εντύπωση πως βιαζόταν να τελειώσει το φιλμ. 

Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι οι περισσότερες κριτικές (κυρίως στα ελληνικά sites) βασίζονται (για μια ακόμη φορά) στις πληροφορίες από τα ξένα sites και στο trailer της ταινίας. Έτσι όλοι σχεδόν μιλάνε για μια ακόμη ταινία σε στυλ found footage και για κουνημένες κάμερες. Δεν συμβαίνει τίποτα από τα δυο. Έχει κάποια (ευτυχώς ελάχιστα) στοιχεία found footage, που συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα και βοηθούν το μυστήριο και την ένταση, ενώ η κάμερα παραμένει σταθερή. Το πρόβλημα με την κάμερα παρουσιάζεται στα λιγοστά πλάνα και στην έλλειψη ποικιλίας η αξιοποίησης του χώρου. Το σκηνικό είναι ιδανικό (διαδραματίζεται στην Λουϊζιάννα), ενώ το σπίτι είναι πραγματικά ανατριχιαστικό. Τίποτα όμως δεν αξιοποιείται, με αποτέλεσμα να μην έχουμε κανένα πλάνο από το μυστηριακό φυσικό περιβάλλον της Louisianna που θα βοηθούσε πάρα πολύ την ατμόσφαιρα, ενώ τα πλάνα μέσα στο σπίτι είναι «ασφυκτικά στενά» και περιορισμένα, δίνοντας την εντύπωση (μπορεί όντως να συμβαίνει αυτό) πως το εσωτερικό δεν έχει καμία σχέση με το εξωτερικό. Η φωτογραφία κυμαίνεται σε μέτρια γενικώς επίπεδα χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Απλά, αν ήταν καλύτερη, θα σου έδινε και την εντύπωση μιας πιο ακριβής παραγωγής.

Ο τρόμος στηρίζεται κυρίως στα «ξαφνιάσματα» και στην αυξομείωση της μουσικής, σε σχέση όμως με άλλες παρόμοιες ταινίες, στο «Demonic» αυτό επιτυγχάνεται αρκετά καλά. Οι «jump scare» στιγμές δεν είναι πολλές, αλλά παρουσιάζονται σωστά έστω κι αν τις περιμένεις. Υπάρχει μια γενική αίσθηση φόβου και έντασης που την καλλιεργεί το (όχι και τόσο πετυχημένο) σεναριακό κόλπο με τα πισωγυρίσματα και γενικά η ιστορία έχει το ενδιαφέρον της και δεν κουράζει. Το μεγαλύτερο όμως θέμα που είχα με το «Demonic» είναι η κραυγαλέα απουσία ανάπτυξης και σκιαγράφησης χαρακτήρων. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι αρεστός και για κανέναν δεν μας απασχολεί τι θα του συμβεί.

Τώρα θα μου πεις και όχι άδικα, μα τόσα αρνητικά έχει η ταινία; Η αλήθεια είναι πως ναι, έχει τόσα αρνητικά! Από την άλλη όμως είναι άκρως διασκεδαστική. Μου άρεσε ο τρόπος που πασχίζει να ισορροπήσει την πραγματικότητα με το μεταφυσικό, η ιδέα ότι κάτι στοιχειωμένο δεν οφείλεται πάντα στο φάντασμα κάποιου αδικοχαμένου που ζητά εκδίκηση, το σασπένς που μεταδίδει, ο τρόπος που παρουσιάζεται η ιστορία, ακόμα και τα κλισέ της. Δεν είναι απαραίτητο να αναζητάμε συνέχεια «ψαγμένες» ταινίες τρόμου όπως το «The Others» η το «Sinister» για να μένουμε ικανοποιημένοι, γιατί τότε δεν θα ικανοποιηθούμε ποτέ. Εγώ προσωπικά δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία (όταν αυτή παρουσιάζεται), να απολαύσω μια απλή ταινιούλα με τα φώτα σβηστά και την ένταση στο φουλ, όταν αυτή έχει να μου προσφέρει καλή ατμόσφαιρα, 2-3 δυνατές στιγμές και συμπαθητική ιστορία, χωρίς άμυαλους νεαρούς που κάνουν διαρκώς βλακείες η τους κυνηγά ένας σαδιστής δολοφόνος. Εσύ;

Το «Demonic» θα μπορούσε να είναι πολύ, πάρα πολύ καλύτερο, δεν είναι όμως. Πολλά πράγματα σε αυτή την ζωή θα μπορούσαν να είναι πολύ, πάρα πολύ καλύτερα, αλλά δεν είναι. Είναι μια απλή και διασκεδαστική ταινία τρόμου χωρίς να φιλοδοξεί να παρουσιαστεί ως κάτι περισσότερο, που καταφέρνει και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή και «τρομοκρατεί» όσους δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι. Προσωπικά, πρέπει να ψάξω ποοοοολυ βαθιά για να ανακαλύψω μια ταινία τρόμου που να με έχει πραγματικά τρομάξει, καθώς είμαι αρκετά εξοικειωμένος με το είδος (είτε κινηματογραφικό είτε λογοτεχνικό), αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζω να το απολαμβάνω ή πως πρέπει να το παρατήσω. Το αντίθετο! Θεωρώ πως το «Demonic» είναι μια καλή πρόταση, ιδιαίτερα για τους οπαδούς του είδους. Σαφώς και υπάρχουν καλύτερες προτάσεις, αλλά τώρα μιλάμε γι’ αυτό.

Καλή διασκέδαση…

(7/10)