Βασίλης Καζούλης - Λευκός Ουρανός (2014) | Ολα Τα Γίδια Είναι Ίδια...

27 ολόκληρα χρόνια μετά το «Μπλε Μωρό» αλλά ο χρόνος μοιάζει πραγματικά να έχει σταματήσει. Δεν ξέρω αν ο Billy κατάφερε επιτέλους να ξεχάσει την Φανή, εγώ όμως σίγουρα όχι! Πως θα μπορούσα άλλωστε να την ξεχάσω…

Η «Φανή χρόνια μετά» το εναρκτήριο τραγούδι της νέας δουλειάς του Βασίλη Καζούλη, ένας φόρος τιμής στην αρχή αλλά και την ανάμνηση, είναι η φλόγα από τα παλιά που παραμένει αναμμένη όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Ο Βασίλης εκμυστηρεύεται πως τα τραγούδια που έχει γράψει τον έχουν ήδη ξεπεράσει, μα θα υπάρχει πάντα αυτή η φλόγα «να ζεσταίνει την καρδιά και να γράφει μελωδίες...» γιατί, σύμφωνα με τον ίδιο «η ζωή μας τελικά είναι μόνο συγκυρίες…».

Ο Βασίλης Καζούλλης (όπως είναι η σωστή ορθογραφία του επιθέτου του) δεν ηχογραφεί συχνά, γι’ αυτό από το 1987 μέχρι σήμερα έχει να παρουσιάσει μονάχα 8 studio albums και ένα live. Αυτό τον καθιστά ξεχωριστό. Ηχογραφεί μονάχα όταν είναι έτοιμος, όταν αισθάνεται πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν αυτό που φωλιάζει στην καρδιά και το μυαλό του δείχνει να έχει ολοκληρωθεί. Ξεκίνησε το 1987 με το υπέροχο «Μπλε Μωρό», συνέχισε αισιόδοξα το 1989 με το «Τρύπια Καπέλα» και περίμενε 3 χρόνια για να κυκλοφορήσει το εξαιρετικό «Κάτι να γυαλίζει». Η επιτυχία και η ομορφιά αυτού του album φάνηκε να πατά φρένο στην πορεία του, καθώς δεν κατάφερε ποτέ να το ξεπεράσει. Τι σημασία είχε όμως; Ο κάθε καλλιτέχνης έχει τον «σταθμό» του, αλλά αν αυτό τον εμπόδιζε να συνεχίσει, αυτός που θα έχανε τελικά θα ήμασταν εμείς. Προσωπικά θεωρώ το «Μπλε Μωρό» αξεπέραστο, αλλά αυτό είναι μονάχα η προσωπική μου άποψη και τίποτε άλλο.

Θα περιμένει ξανά 3 χρόνια να «καθίσει η σκόνη» του «Κάτι Να Γυαλίζει» και το 1995 θα κυκλοφορήσει το ταξιδιάρικο «Βορεινό Λιμάνι». Το 1998 έρχονται «Τα φιλιά του Αυγούστου» και το 2000 το «Τόσες Αποστάσεις» που αποτελεί τη μοναδική του ζωντανή ηχογράφηση. Από εκεί και έπειτα θα αναλάβει δράση το ανύπαρκτο ραδιόφωνο και ο Βασίλης θα σταματήσει να ακούγεται. Όμως συνεχίζει. Το 2001 κυκλοφορεί το «Ραντεβού στην Εθνική» και μετά από τρία χρόνια (πάλι) το «Μόνο να μου γελάς» (2004) αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί που γνωρίζουν τα τραγούδια από αυτές τις δουλειές. Κρίμα. Εκείνη την περίοδο πίστεψα πως ο Βασίλης είχε σταματήσει και απλά προτιμούσε μερικές ζωντανές εμφανίσεις. Θα περάσουν 5 χρόνια και ξαφνικά θα εμφανιστεί πραγματικά από το πουθενά το «Απ' το Λίβερπουλ στη Σαντορίνη» (2009) και ο Βασίλης θα συνεχίσει να τραγουδά τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις επιρροές του. Εδώ θα επιχειρήσει τη μεγάλη επιστροφή και θα τον βοηθήσουν με την συμμετοχή τους ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας και τα Κίτρινα Ποδήλατα. Τα ραδιόφωνα όμως, απέχουν και πάλι (συγχαρητήρια σε όσους τα στηρίζουν). Πέντε χρόνια θα περάσουν ξανά μέχρι να έρθει το τωρινό «Λευκός Ουρανός» που η κυκλοφορία του (αν και δυστυχώς μονάχα ψηφιακή) θα με συγκινήσει. Όταν το «κατέχεις» απλά το κατέχεις!

Ο Βασίλης Καζούλλης αγαπά τις μπαλάντες, χρησιμοποιεί πάντα στις μουσικές του νησιώτικα στοιχεία και, κάτι που με έκανε πάντα να χαμογελώ, θεωρεί μουσικούς του «συγγενείς» τους Beatles. Πέρα όμως από τις μαγικά ευαίσθητες μελωδίες του, ήταν ανέκαθεν ένας ροκ καλλιτέχνης με έντονα blues στοιχεία στις συνθέσεις του. Έμφυτο ταλέντο, θα προκαλέσει τον Σταμάτη Σπανουδάκη να τον ενθαρρύνει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και θα πείσει τον Διονύση Σαββόπουλο να τον αναδείξει ως μεγάλο ταλέντο στην εκπομπή «Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι» όπου και θα ερμηνεύσει την «Φανή». Αυτοδίδακτος στην κιθάρα (αλλά πραγματικά δύσκολο να ακολουθήσεις τις εβδόμες του), είναι η περίτρανη απόδειξη του αν έχεις ταλέντο μπορείς πραγματικά να κάνεις «παπάδες»! Ένας αληθινός τραγουδοποιός που νιώθει πιο άνετος στα μπαράκια και τις μουσικές σκηνές παρά στο στούντιο. Έτσι κι αλλιώς τα albums του ήταν απλά ένα όχημα που θα τον βοηθούσε να έχει κάτι περισσότερο να πει στις ζωντανές του εμφανίσεις.

Το να επιχειρήσω μια οποιαδήποτε κριτική του album θα ήταν εγωιστικό και σαφώς ανούσιο (όποιος το κάνει είναι απλά ψεύτικος). Ο «Λευκός Ουρανός» είναι απλά Βασίλης Καζούλλης και νομίζω ειλικρινά πως δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Διαχέει νοσταλγία, είναι συναισθηματικό και υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές σε προσωπικές και παλιότερες στιγμές, με τις οποίες όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε. Τα χρόνια έχουν περάσει, η φρεσκάδα όμως αυτής της δουλειάς μας κάνει όλους να αισθανθούμε νεότεροι και επιτρέπει, έστω και στα κρυφά, να αναβιώσουμε λίγη από τη μακρινή μας ευαισθησία. Προκαλεί επίσης την αναμονή μιας ακόμα συνάντησης με αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη, γιατί αυτό που έκανε πάντα τα albums του να ξεχωρίζουν ήταν η προοπτική του να απολαύσεις τα τραγούδια ζωντανά. Είναι πολλές οι προσωπικές μου στιγμές που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα τραγούδια και τις εμφανίσεις του Βασίλη Καζούλλη, που θα μπορούσαν εύκολα να γεμίσουν το soundtrack της ζωής μου. Υποθέτω πως υπάρχουν πολλοί σαν εμένα. Όχι, δεν υποθέτω, είμαι βέβαιος. Πόσο μαγικό είναι αυτό…

Νιώθω την ανάγκη να επαναλάβω στον Βασίλη κάτι που του είχα πει πριν από πολλά χρόνια. Μια κουβέντα που πνίγηκε στην σουρεαλιστική ειλικρίνεια του καπνού και του αλκοόλ και των χαμόγελων ευτυχίας της μακρινής νεότητας που μας κάνει να νιώθουμε αθάνατοι. Εκείνης της εξαιρετικής στιγμής που θεωρείς πως θα διαρκέσει για πάντα και που διαρκεί τελικά για πάντα…αλλά μονάχα ως στιγμή.

«Σ’ ευχαριστώ για όλα και μη σταματήσεις…»


link of photo

«Φαίνεται πως ότι αγαπάς από παιδί σε συντροφεύει και σε ζεσταίνει για όλη σου τη ζωή. Τα παιδικά χρόνια για τον καθένα είναι το όνειρο, η φαντασία, η χαρά και η ελπίδα. Στις δυσκολίες κανείς αναζητάει το παρελθόν και τη χαμένη αθωότητα για να πάρει δύναμη, να προχωράει και να δημιουργεί σ’ αυτό που λέμε σύγχρονη εποχή…»

Β. Καζούλης