Κάποτε, σε μια από εκείνες τις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε με την παρέα που πλέον έχει εξαφανιστεί, κάποιος είχε πει πως είμαστε η καταραμένη γενιά. Η γενιά που είναι αναγκασμένη να αποχαιρετήσει όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες, η γενιά που νιώθει περισσότερο το κενό ακριβώς γιατί είχε γνωρίσει όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες και ξέρει πως κανείς δεν θα τους αντικαταστήσει…
Γνώρισα τον Riley B. King (16/09/1925 – 14/05/2015) σχετικά αργά, μέσα από το «Rattle and Hum» (1988) των U2, την τελευταία πολύ καλή δουλειά της Ιρλανδικής μπάντας που είχε έντονα τα στοιχεία της Blues μουσικής. Σε αυτό το album, και συγκεκριμένα στο τραγούδι «When Love Comes to Town» το οποίο ηχογραφήθηκε στο ιστορικό Sun Studio του Memphis, κάλεσαν να παίξει μαζί τους τον θρύλο της blues B.B. King. Στην ομότιτλη ταινία των U2, είδα τον «Βασιλιά της Blues», να παίζει με την Lucille (το όνομα που έδινε στις Gibson κιθάρες του) απίστευτα ρυθμικά solos και να τραγουδά με την χαρακτηριστική του φωνή:
«Maybe I was wrong to ever let you down
But I did what I did before love came to town…»
Οι νεότεροι γνωρίζουν ελάχιστα ως και τίποτα, για αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη και αυτό είναι πραγματικά άδικο, όχι για τον ίδιο τον καλλιτέχνη αλλά για αυτούς. Ο κόσμος της μουσικής είναι ένα υπέροχο και θαυμαστό σύμπαν και είναι κρίμα να τον περιορίζουμε στον στενάχωρο προσωπικό μας χώρο. Ο B.B. King από το 1956 και το θρυλικό ντεμπούτο album του «Singin' the Blues» μέχρι το 2012 και την κυκλοφορία του «Live at the Royal Albert Hall» μας έχει προσφέρει 44 studio albums (!), 17 live και 14 compilation, ενώ έχει συνεργαστεί με μεγαθήρια της παγκόσμιας μουσικής! Το περιοδικό Rolling Stone τον έχει κατατάξει No.6 στην λίστα με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών (No.3 το 2003), βρίσκεται στο No.17 στο «Top 50 Guitarists of All Time» της Gibson, μπήκε στο Blues Hall of Fame το 1980, στο Rock and Roll Hall of Fame το 1987 και στο R&B Music Hall of Fame το 2014, στο Official Rhythm & Blues Music Hall of Fame το 2015, θεωρείται ένας από τους Three Kings of the Blues Guitar (μαζί με τους Albert King και Freddie King), και το 2004 τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Polar Music, που δίνεται στους καλλιτέχνες ως αναγνώριση εξαιρετικών επιτευγμάτων στη δημιουργία και την εξέλιξη της μουσικής. Έχει μείνει γνωστός ως ο «ακούραστος» μουσικός σε ολόκληρη την καριέρα του (εμφανιζόταν σε περισσότερες από 200 συναυλίες ετησίως κατά μέσο όρο στα 70 του!!!) και θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πλέον σημαίνοντες blues κιθαρίστες όλων των εποχών, εμπνέοντας αμέτρητους electric blues και blues rock κιθαρίστες. Ένας πραγματικός θρύλος!
Ο B.B. King έγινε πασίγνωστος με την επανεκτέλεση το 1952 του «3 O'Clock Blues» που ηχογράφησε το 1946 ο Lowell Fulson, τραγούδι που ξεκίνησε την τεράστια καριέρα του «Βασιλιά» και που από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να το παρουσιάζει στις συναυλίες του (κομμάτι που έπαιξε και μαζί με τον Eric Clapton το 2000 στην συνεργασία τους στο βραβευμένο album «Riding with the King»), δείχνοντας έτσι τον σεβασμό του απέναντι στο τραγούδι που τον ανέδειξε αλλά και στην ίδια την Rhythm and blues. Την μεγάλη του αναγνώριση την κέρδισε το 1969 ανοίγοντας την American Tour των Rolling Stones και το πρώτο του Grammy Award το κέρδισε το 1970 με το εξαιρετικό «The Thrill Is Gone» των Roy Hawkins και Rick Darnell (μουσικών της West Coast blues), το πιο χαρακτηριστικό ίσως, τραγούδι του. Τα επιτεύγματα του, οι εμφανίσεις του, οι συνεργασίες του και γενικότερα η δουλειά του, είναι πάρα πολλά και σημαντικά, δεν θα κουράσω αναφέροντας τα (είναι πολύ εύκολο εξάλλου να τα αναζητήσεις). Το σίγουρο είναι ότι οτιδήποτε έχει blues ηχόχρωμα και έτυχε να συναντήσεις κάπου, είτε ανήκει στον B.B. King είτε από αυτόν το άκουσες. Πασίγνωστος ακόμα και σε αυτούς που δεν τον γνωρίζουν!
«Όταν τραγουδώ, παίζω την μουσική στο μυαλό μου. Το λεπτό που σταματώ να τραγουδώ με το στόμα, ξεκινώ να τραγουδώ παίζοντας την Lucille…»
Η πιο γνωστή ίσως και όμορφη ιστορία γύρω από τον βασιλιά, ήταν η Lucille το όνομα που είχε δώσει στην πρώτη του κιθάρα. Όνομα που έδωσε αργότερα και στις μετέπειτα κιθάρες του. Έπαιξε με κιθάρες διαφόρων κατασκευαστών στις αρχές της καριέρας του, όπως την Fender Telecaster στις περισσότερες ηχογραφήσεις του με την RPM Records, ωστόσο αυτό που τον χαρακτήρισε περισσότερο ήταν το παίξιμο με διάφορες παραλλαγές της Gibson ES-355. Γι’ αυτό το 1980 η Gibson Guitar Corporation κυκλοφόρησε την B. B. King Lucille model. Ο «Βασιλιάς» έγραψε και τραγούδι με τίτλο «Lucille» που μιλά για την κιθάρα του και για το πώς πήρε το όνομα της, στο ομότιτλο album του 1968. Η ιστορία της Lucille έχει ως εξής:
Το χειμώνα του 1949, ο B.B. King έπαιξε σε μια αίθουσα χορού στο Twist του Arkansas. Για να ζεσταθεί ο χώρος άναψαν ένα βαρέλι γεμάτο κηροζίνη, κάτι που το συνήθιζαν εκείνη την εποχή. Κατά την διάρκεια της παράστασης δυο άντρες άρχισαν να μαλώνουν. Μέσα στην συμπλοκή και τα χτυπήματα, έριξαν το βαρέλι με την κηροζίνη, η αίθουσα πήρε φωτιά και εκκενώθηκε αμέσως. Ο King συνειδητοποίησε πως είχε ξεχάσει μέσα στην αίθουσα την αγαπημένη του Gibson και επέστρεψε βιαστικά στην αίθουσα για να την πάρει. Εκεί βρήκε τους δυο άντρες που τσακώνονταν, νεκρούς. Την επόμενη ημέρα έμαθε πως αυτοί οι δυο άντρες μάλωναν για μια γυναίκα που την έλεγαν Lucille. Έτσι, έδωσε στην πρώτη του κιθάρα αλλά και στις επόμενες αυτό το όνομα, ως υπενθύμιση του να μην κάνει ποτέ κάτι τόσο ανόητο όπως το να τρέξει μέσα σε ένα φλεγόμενο κτίριο η να τσακωθεί για μια γυναίκα…
Ο «King Of The Blues» έφυγε… δε μου αρέσει να λέω πως κάποιος έφυγε «πλήρης ημερών» γιατί ποιος ορίζει το όριο και το πότε αυτό είναι αρκετό; Έφυγε όμως γεμάτος μουσική και σίγουρα στεναχωρημένος που είχε ένα ακόμη χρόνο να τον γεμίσει με εμφανίσεις και δυστυχώς δεν το έκανε. Η απουσία του B.B. King είναι μια ακόμα υπενθύμιση του πόσο πολύ φτωχαίνει ο μαγικός καλλιτεχνικός κόσμος, αλλά και μία ακόμη διαπίστωση πως οι άνθρωποι που έκαναν αληθινά σημαντικά πράγματα σε αυτόν τον χώρο είναι αθάνατοι.
Αντίο «Βασιλιά» και ειλικρινά σε ευχαριστούμε για τη μουσική…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....