Shit high and watch…

Ο Σωκράτης έλεγε: «Είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς ένα έργο χωρίς να κάνει κανένα λάθος, αλλά δύσκολο είναι κι αν ακόμα φτιάξει κάτι αλάθητο να μην πέσει σε άδικο κριτή…».

Η απόφαση είναι μια σάπια βάρκα που μπάζει νερά και η επιλογή το παράσιτο που εισχωρεί στον οργανισμό κατατρώγοντας τον. Το αποτέλεσμα από την άλλη, είναι φύση αδύνατο να τους ευχαριστεί όλους. Ο άνθρωπος περιφέρεται άσκοπα πέρα δώθε στηρίζοντας τις φιλοδοξίες του στον σωτήρα που θα τις πραγματοποιήσει, χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να βοηθά και ψοφάει να κρίνει και να κατακρίνει. Σαν αυτούς που επιδίδονται σε ομηρικές μάχες στα social medias υποστηρίζοντας πόσο καλός ήταν ο Sakis στο «Άξιον Εστί» χωρίς φυσικά να γνωρίζουν ούτε να έχουν ακούσει άλλη φορά αυτό το έργο. Το οπαδικό μας ένστικτο ποτέ δεν εκδηλώθηκε μόνο μέσα στα γήπεδα.

Η κριτική στην «πρώτη φορά αριστερά» επικεντρώνεται στον τρόπο που θα εκδηλωθεί ο εξωτερικός αναπόφευκτος «βιασμός» και όχι φυσικά στον εσωτερικό βόθρο που η μπόχα του μας πνίγει για πάνω από 30 χρόνια. Μια ανέφικτη απόπειρα να διατηρήσουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Οι τελευταίες (έγκυρες όπως πάντα) δημοσκοπήσεις «αποδεικνύουν» πως ο κόσμος ψήφισε πρώτη φορά αριστερά για να εφαρμόσει την πρώτη φορά δεξιά (!), καθώς ο αποφασισμένος (και αγανακτισμένος παράλληλα) Έλληνας (σύμφωνα πάντα με τις «έγκυρες» δημοσκοπήσεις), ζητά από την κυβέρνηση να υποκύψει στις 40 αποχρώσεις των εταίρων μας, με αριστερό όμως τρόπο! Και κάπως έτσι εξαφανίστηκαν και οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος για να δείξουν την μέγιστη υποστήριξη τους στην αισιόδοξη «μαγκιά» και τον απαραίτητο «ανθρωπισμό» των υποτιθέμενων διαπραγματευτών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξαφανίστηκαν και οι «αγανακτισμένοι» πριν από μερικά χρόνια: ως δια μαγείας!

Ενώ λοιπόν η χώρα καίγεται, το αιδοίο εξακολουθεί να ξυρίζεται. Η Βουλή των Ανθελλήνων συνεδριάζει τακτικά συζητώντας δυνατά (και live) τις ονειρώξεις και τους πόθους των μελλών της. Οι ανύπαρκτα αντιπολιτευόμενοι ονειρεύονται, οι μεν την καρέκλα που τόσο άνετα είχε βολέψει τα οπίσθια τους, οι δε την καρέκλα που τόσο άνετα θα βολέψει τα οπίσθια τους, κουβαλώντας όλοι στις στιβαρές τους πλάτες τον τεράστιο όγκο που καταλαμβάνουν οι χρηματοδότες και αφεντικά τους. Η «αντρική σχολή» έχει ανοίξει τις πόρτες της και οι εγγραφές ξεκίνησαν, ενώ παράλληλα θα διδάσκεται και κολύμπι σε ειδικά διαμορφωμένο «ποτάμι», καθώς και βασικές αρχές δεξιού σοσιαλισμού από έμπειρους καθηγητές λαμόγια, ενώ θα υπάρχει και μια σκοτεινή υπόγεια αίθουσα για εκείνους που θέλουν να διδαχθούν τις αρετές του Χίτλερ! Η μαγκιά-κλανιά «αντρική σχολή» έχει μαθήματα για κάθε γούστο, αρκεί να εγγραφείς. Από τη μία πλευρά λοιπόν έχουμε τις φιλοδοξίες και τις ονειρώξεις του κάθε άβουλου βουλευτή και από την άλλη την δική μας αγωνία και αναζήτηση ελπίδας. Δυο παράλληλες πλευρές που εκτείνονται στο άπειρο και δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούν.

Ζητάνε λοιπόν ξανά τα ηνία της «σωτηρίας» αυτοί που μας οδήγησαν εδώ και το γελοίο είναι πως υπάρχουν κάποιοι που καταδέχονται να απαντήσουν σε παρόμοια ερωτήματα στις (έγκυρες φυσικά) δημοσκοπήσεις. Τι να πεις και για κάποιους άλλους (αυτοί κι αν είναι γνωστοί μας άγνωστοι, γιατί αλλιώς τους γνωρίσαμε και αλλιώς τους βλέπουμε τώρα), που υποστηρίζουν με περίσσιο ζήλο και συνδικαλιστική αγωνιστικότητα αυτούς τους χθεσινούς σωτήρες, σε ένδοξους αντιστασιακούς αγώνες που εξελίσσονται στην αιματωβαμμένη αρένα του facebook, με όπλο τους τα πολυπόθητα likes που τους προκαλούν αλλεπάλληλους οργασμούς επιβεβαιώσης. Ποιοι είναι αυτοί; Όλοι εκείνοι που δεν δούλεψαν ποτέ πραγματικά στην ζωή τους, αυτοί που τα αρπάζουν χοντρά από την υποτιθέμενη εργασία τους και κολλημένα ανθρωπάκια χωρίς ζωή. Τι μας ενδιαφέρει μωρέ αν εξαφανιστεί η χώρα; Τι μας νοιάζει που πεθαίνει ο δίπλα; Τι πειράζει που ο μισθός (των άλλων βέβαια) είναι στα 450 ευρώ;

Τι σκέφτονται αυτοί; ΕΓΩ έχω λεφτά! ΕΓΩ μπορώ να πληρώνω διόδια! ΕΓΩ μπορώ να πηγαίνω διακοπές! ΕΓΩ μπορώ να ζω, οπότε στα «μέζεα» μου οι άλλοι! Αυτό το «ΕΓΩ» είναι η μάστιγα του αιώνα. Το «ΕΓΩ» και η αδιαφορία.

Τι ακριβώς περιμένετε λοιπόν ΕΣΕΙΣ; Να πέσει αυτή η κυβέρνηση (η αριστερή φυσικά) και να έρθει ξανά η προηγούμενη; Πόσο «λακαμάς» μπορεί να είσαι για να πιστεύεις κάτι τέτοιο; Οι προηγούμενοι τέλειωσαν οριστικά και αν οι τωρινοί αποτύχουν, είναι ανησυχητικό το ποιοι θα είναι οι επόμενοι (από τις μέχρι τώρα τουλάχιστον επιλογές). Το ίδιο ανησυχητικό είναι το που θα καταλήξει αυτή η χώρα. Μοναδική μας έγνοια θα έπρεπε να είναι το πώς θα σωθεί η χώρα και οι κάτοικοι της, όχι το ποιος θα αναλάβει τα ηνία της κυβέρνησης, αλλά αυτά φαίνεται πως είναι ψιλά γράμματα. Ας πηγαίναμε όλοι μαζί ενωμένοι για «διαπραγμάτευση» και ας κάναμε αντιπολίτευση στα εσωτερικά και άκρως προβληματικά μας θέματα. Δεν το καταλαβαίνω. Κοινός δεν είναι ο σκοπός (η μήπως όχι);

Μάθαμε να αποδεχόμαστε ένα πολιτικό σύστημα που συντηρεί η διαφθορά, τα συμφέροντα, το ψέμα και οι εξωτερικοί παράγοντες και ζητάμε από αυτό το πολιτικό σύστημα να μεριμνήσει για τα δικαιώματα και τα προβλήματα μας. Πολιτικός χωρίς διαπλοκή είναι σαν φραπές χωρίς καλαμάκι! Ζούμε σε μια χώρα που λύνει τα προβλήματα δωρίζοντας «ενέσεις» πεντάμηνης απασχόλησης και επιδοτεί 25χρονους να ανοίξουν επιχειρήσεις για να προσλάβουν 40χρονους. Και όλοι οι ένδοξοι αγώνες μας αφορούν μονάχα στο πως ο βιασμός θα πονέσει λιγότερο και όχι στο πως θα αποφευχθεί. Η πρώτη φορά αριστερά, καταδικάστηκε από την στιγμή που δέχθηκε να ακούσει τις ασταμάτητες πιέσεις για συμβιβασμό από αυτούς που την επικρίνουν γιατί η αριστερή της ιδεολογία δεν έπρεπε να δέχεται αυτούς τους συμβιβασμούς!

Το καράβι της ελπίδας βουλιάζει γιατί ο κόσμος γέμισε υπηρέτες. Υπάρχουν καλές προθέσεις, ίσως και κάποιος ρομαντισμός, όμως η χώρα είναι εδώ και πολλά χρόνια διαιρεμένη και οι πολιτικοί της υποταγμένοι. Και εσύ ζητάς την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε…