Και Α και ΟΥ…

Όταν έφτιαξαν κάγκελα στα γήπεδα προσπάθησαν να κλείσουν μέσα σε κλουβιά τα θηρία που έπρεπε να θρέψουν και να εκπαιδεύσουν. Τα κάγκελα έπεσαν όταν αυτά τα καλοθρεμμένα και πλήρως εκπαιδευμένα θηρία ήταν έτοιμα να απελευθερωθούν…

Ο οπαδισμός καλλιεργείται από τις πολύ μικρές ηλικίες, από τους «άμεμπτους» ιερείς του φανατισμού που λειτουργούν χωρίς διακοπές στους επικερδέστατους ναούς τους, αλλά και από τους «πυροβολημένους» γονείς που φουσκώνουν από υπερηφάνεια όταν το καμάρι τους κάνει την πρώτη του βουτιά χωρίς μπρατσάκια στους βόθρους που αφοδεύουν αδιάκοπα εκείνοι οι «άμεμπτοι» ιερείς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τιμητικό για έναν ανεγκέφαλο και με αξιοπρόσεχτα μακριά γλώσσα (για να μπορεί να γλύφει μεγάλες επιφάνειες) γονέα, από το να βλέπει το «βλαστάρι» του πρώτη μούρη στις τηλεοράσεις να ουρλιάζει ευφάνταστα συνθήματα κραδαίνοντας «ιερά» οπαδικά λάβαρα.

Ο γονιός δίνοντας το παράδειγμα στο «αγγελούδι» του, το διδάσκει βασικές αρχές βαρβαρικής ιδιοσυγκρασίας, δουλικής ιδεολογίας, οπαδικής νοοτροπίας και γενικευμένης μαλακίας, εισάγοντας το με καμάρι στον θαυμαστό κόσμο των κάφρων και των υπηρετών. Διακαής του πόθος είναι να δει το «σπλάχνο» του να εξελίσσεται σαν αυτόν: σε μια άβουλη καρικατούρα ανθρώπου, χωρίς προσωπικότητα και κυρίως, χωρίς ζωή. Έτσι, μετά από χρόνια σπουδής και μόρφωσης μέσα στα εκπαιδευτήρια-κλουβιά, το «βλαστάρι» του είναι έτοιμο να βγει στην κοινωνία. Συγχαρητήρια!

Το μέλλον της Ελλάδας, εκεί που εναποθέτουν τις ελπίδες του όσοι τιμωρήθηκαν για την δική τους απραξία, βρίσκεται στα χέρια καλοαναθρεμμένων και χωρίς ζωή αχρήστων, που ουρλιάζουν σαν καυλωμένοι ουραγκοτάγκοι συνθήματα 5χρονων υπό την διαρκή επίβλεψη των ξεφτίλων ενορχηστρωτών τους. Η νεολαία παραμένει ναρκωμένη και χωρίς την ανάγκη αποποινικοποίησης της κάνναβης, μόνο που τα ναρκωτικά που παίρνει είναι σαφώς πιο σκληρά και οδηγούν με γοργά βήματα στην αποχαύνωση. Ναρκωτικά που έχουν αποποινικοποιήσει οι γονείς τους και που τους τα προσφέρουν πρόεδροι ομάδων, πολιτικά στελέχη και φυσικά, δημοσιογράφοι.

Τα πανεπιστήμια, υποτιθέμενοι ναοί της μόρφωσης και της παιδείας, εκεί όπου θα έπρεπε να καλλιεργείται το πνεύμα, η κριτική σκέψη, ο πολιτισμός και άλλα τέτοια ουτοπικά, έχουν καταντήσει κομματικές αρένες όπου προωθούνται τα συμφέροντα, ο φανατισμός και το πελατειακό σύστημα σε όλο τους το μεγαλείο. Καθημερινά παρακολουθούμε ρεζίληδες υποκριτές να μάχονται για την υποτιθέμενη κατάντια των πανεπιστημίων, αλλά για τις κομματικές τους νεολαίες που λυμαίνονται μαθητές και καθηγητές, μούγκα στη στρούγκα! Φωνάζουν για κατάργηση του σατανικού ασύλου, αλλά για το άσυλο που προσφέρουν απλόχερα τα σιχαμερά τους κόμματα επικρατεί η σιωπή των γιδιών! Και τα φανατισμένα άχρηστα και άβουλα στρατιωτάκια τους, αντί να βρούνε ένα πραγματικό φίλο να τους κεράσει ένα ποτήρι κρασί η μια κοπελίτσα να…συνουσιαστούν, χοροπηδάνε σαν ψύλλοι σε οργασμό πάνω στις τριχωτές πλάτες των μεντόρων τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από το να αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις πόσο γελοίος είσαι…

Παραβολή: έχω κόψει συνειδητά το γήπεδο, αλλά την τελευταία αγωνιστική έδωσα το παρών, όχι γιατί μου το ζητούσαν σαν τρελοί οι δήθεν αγαπητικοί της βοσκοπούλας, αλλά γιατί δεν θέλω να κλείσω την χρονιά χωρίς να μυρίσω έστω και μια φορά το ταλαιπωρημένο μετά από τον αγώνα γρασίδι. Αγαπώ την ομάδα μου (στα πλαίσια της λογικής φυσικά – δεν πρόκειται ποτέ να παντρευτούμε), μεγάλωσα μέσα σε αυτό το γήπεδο, αλλά όταν το επισκέφθηκα προχθές θυμήθηκα γιατί το έχω κόψει. Θα την αγαπώ την ομάδα ακόμα κι αν δεν πάρει ποτέ πρωτάθλημα, ακόμα κι αν πέσει κατηγορία. Η αγάπη δεν προϋποθέτει επιτυχίες. Περισσότερο όμως αγαπώ το ίδιο το άθλημα. Δεν ανέχομαι να βγάζω την χολή μου στο γήπεδο χωρίς να καταλαβαίνω γρι από το τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και να βρίσκω εξιλέωση κάθε Τρίτη & Τετάρτη στο champions league. Δεν είναι δυνατό να αγαπάς (και κυρίως να γνωρίζεις) το ποδόσφαιρο και παράλληλα να ανέχεσαι αυτή την σαπίλα. Αν την ανέχεσαι δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε δεν αγαπάς και δεν γνωρίζεις το παραμικρό για το άθλημα, είτε είσαι ένα από εκείνα τα άβουλα και χωρίς ζωή θηρία του κλουβιού!

Το χειρότερο με όλα αυτά τα άβουλα ανθρωπάκια, είναι ότι αδυνατούν να δουν το χάλι τους. Το εργοστάσιο θα συνεχίσει να παράγει βλακεία, όμοια και απαράλλαχτη με αυτή που «δέρνει» τον κάθε εργοστασιάρχη. Και όταν αυτά τα ανισόρροπα δεν κομματικοποιούνται για να ελέγχεται απόλυτα η ανύπαρκτη ιδεολογία τους, τότε τα ναρκώνουν με πρόσκαιρες διασκεδάσεις και έλλειψη παιδείας. Η αληθινή παρέα με ιδιαίτερες και ατέλειωτες συζητήσεις υπό το φως των κεριών σε ένα μπαλκόνι, πάντα συντροφιά με καλή μουσική και παγωμένη τσικουδιά, δεν προσφέρει πλέον διασκέδαση. Διασκέδαση είναι να δείχνεις το σφριγηλό σου κωλαράκι πάνω στη μπάρα και να λούζεις τον αγαπημένο σου «καλλιτέχνη» με γαρδένιες και αφρώδη οίνο (ενίοτε να του πετάς μερικές καρέκλες και 2-3 στρώματα). Διασκέδαση δεν είναι να συζητάς, αλλά να γυρνάς την πλάτη σε αυτόν με τον οποίο βγήκες μαζί του και να σε κουβαλάνε τύφλα τα ξημερώματα στο σπίτι σου νυσταγμένοι ταξιτζήδες. Αυτά είναι τα εργοστάσια που έχουν φέρει την ανάπτυξη στην χώρα!

Και εσύ, ο γιάπης με το τζιν και η κυράτσα με το μπλουζάκι Christian Dior και την στάμπα Ramones, βυθίζεστε σε απόλυτη ηδονή που τα «καμάρια» σας βγαίνουν πρώτα στην παραγωγή αυτών των εργοστασίων. Να τα χαίρεστε. Η νοοτροπία μιας χώρας που εθελοτυφλεί απέναντι σε όσα πασχίζει να της διδάξει η ιστορία της. Αυτοί είσαστε. Ξεπουλημένοι σταρχιδιστές που δε μπορείτε να αποκτήσετε ζωή και οι ανησυχίες σας περιορίζονται στο πόσο μπορεί ίσως να διαταραχθεί η καλοπέραση σας. Σαν τον «φίλο» που ανησυχούσε λίγο μετά τις εκλογές, ότι με την υποτιθέμενη «πρώτη φορά αριστερά» θα αναγκαστεί να κόψει το ουίσκι και ίσως αναγκαστεί να υποκύψει στην «κατάντια» του τσίπουρου! Καταλαβαίνεις, υποθέτω, για τι επίπεδο μιλάμε. Αυτός μάλιστα μεγαλώνει παιδιά! Πιστεύω ειλικρινά πως ο σθεναρός αντιπολιτευτικός του αγώνας εκεί αποσκοπεί: στο να αποφύγει την "κατάντια" του τσίπουρου.Το τσίπουρο, η ρακή και όλα αυτά τα "φτωχά" ποτά της "κατάντιας" με καλή παρέα γίνονται παραγματικό νέκταρ. Αλλά πως να το καταλάβεις εσυ αυτό;

Πώς να ελπίσεις σε ένα καλύτερο αύριο όταν (όπως έγραφε και ο Μεγάλος Μανώλης Ρασούλης) όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν; Ραδιόφωνο, λογοτεχνία, μουσική, κινηματογράφος, τηλεόραση, ενημέρωση, παιδεία, σκέψη, συμμετοχή, ενδιαφέρον, αλληλεγγύη, φιλία, αγάπη, αθλητισμός, κουλτούρα… όλα καταδικασμένα, όλα υπεξαιρεμένα, όλα χαμένα για πάντα πίσω από ένα «και Α και ΟΥ…»