Ο τρόμος της ευθύνης

Το πρόβλημα δεν είναι να δίνεις στον λαό το δημοκρατικό δικαίωμα μιας απόφασης (αυτό δεν είναι πρόβλημα). Το πρόβλημα είναι να μην του εξηγείς με κατανοητά επιχειρήματα τι πρόκειται να αποφασίσει…

Οι εκλογές είναι η δημοκρατική απάντηση του λαού απέναντι στην απογοήτευση ή η έγκριση μιας πολιτικής. Όταν λοιπόν ρίχνεις μια κυβέρνηση, αναθέτεις την ευθύνη της διοίκησης της χώρας σε μια άλλη. Οδηγός σου σε αυτή την απόφαση, καλώς η κακώς, είναι τα αποτελέσματα μιας διακυβέρνησης και οι προεκλογικές υποσχέσεις. Εξαιρώντας την συστηματική και αλόγιστη προπαγάνδα που μεγαλουργεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα, αυτές είναι πάνω κάτω οι πληροφορίες που διαθέτεις ώστε να φθάσεις σε μια απόφαση. Από την άλλη όμως, υπάρχουν αποφάσεις και δεσμεύσεις που δε νοείται να τις παίρνει ένας μονάχα άνθρωπος γιατί ενδέχεται να εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα. Όταν μάλιστα έχουμε μια υποτιθέμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία όπου ο κάθε βουλευτής «παίρνει γραμμή από το κόμμα» και δεν συμβουλεύεται τη μερίδα του λαού που εκπροσωπεί, καταλαβαίνεις πως αυτές οι αποφάσεις μόνο αντιλαϊκές μπορεί να είναι!

Δημοκρατικό θα ήταν ο βουλευτής ενός κόμματος, ακολουθώντας τις εντολές της μερίδας λαού που εκπροσωπεί (και φυσικά ρωτώντας τους), να είχε την δυνατότητα να αντιτεθεί σε κάτι που προτείνει το κόμμα του. Δημοκρατικό είναι επίσης και ο πολίτης που έχει ψηφίσει ένα κόμμα να έχει τον τρόπο να διαφωνήσει με μια απόφαση του κόμματος που υποστηρίζει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως άλλαξε πολιτικές πεποιθήσεις. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Και δεν συμβαίνει γιατί αυτό δεν συμφέρει την «δημοκρατία» τους, τα συμφέροντα που υποθάλπει και τις κομματικές επιχειρήσεις. Τι απομένει λοιπόν; Δημοψήφισμα!

Στις πρόσφατες εκλογές, ο λαός έδωσε την διοίκηση της χώρας στον ΣΥΡΙΖΑ και την (πολυδιαφημισμένη) λαϊκή εντολή να διαπραγματευτεί σκληρά ώστε να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το τι συνέβη, το τι ειπώθηκε, το τι παίχθηκε δεν το μάθαμε ποτέ και ούτε πρόκειται. Μονάχα φήμες, προπαγάνδα, ψεύτικα στοιχεία και υποτιθέμενες συνομιλίες που διέρρευσαν ως δια μαγείας. Απ’ οσα όμως βλέπουμε και προσπαθούμε να κατανοήσουμε, η κυβέρνηση που ο ελληνικός λαός εξέλεξε δεν αρέσει στους «εταίρους». Την απορρίπτουν και χλευάζουν ευθαρσώς και όλους εμάς που την ψηφίσαμε, επικυρώνοντας παράλληλα την υποψία πως σε καμία ευρωπαϊκή χώρα ο λαός δεν είναι κυρίαρχος, πως οι Γερμανοί βασιλεύουν και πως σωστή κυβέρνηση είναι μονάχα η κυβέρνηση που αυτοί προτείνουν και που ποτέ δεν τους πάει κόντρα. Αφού λοιπόν το συνειδητοποιήσαμε μια και καλή αυτό, γιατί να ψηφίζουμε; Γιατί να πληρώνουμε χωρίς λόγο 300 άβουλα στρατιωτάκια;

Ίσως λοιπόν, ένας (ύστερος;) τρόπος να δείξουμε στους αγαπημένους μας εταίρους για μια ακόμη φορά τι ψηφίσαμε στις εκλογές, είναι αυτό το δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα που θα είχε αποτραπεί αν ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας βρισκόταν με το μέρος, όχι της κυβέρνησης, αλλά της απόφασης του λαού. Μην ξεχνάμε ότι και η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση για τους ίδιους περίπου λόγους που έγινε τώρα κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι συμπέρασμα βγαίνει λοιπόν; Ότι ο λαός δίνει μια συγκεκριμένη εντολή, που είτε οι κυβερνήσεις μας αδυνατούν η δεν θέλουν να εξυπηρετήσουν, είτε οι εταίροι αγνοούν με περίσσιο θράσος. Επιδεικτικά όμως και με αηδιαστικό τρόπο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (και οι δημοσιογράφοι) περιφρονούν εντελώς τον λαό. Για αυτούς λοιπόν, τους ανάξιους αναφοράς, εμείς τσακωνόμαστε και τους επιτρέπουμε να καλλιεργούν αυτό το εμφύλιο κλίμα. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε όλοι κοινά συμφέροντα (η πλειοψηφία τουλάχιστον) που δεν συμπίπτουν σε τίποτα με τα δικά τους; Ο πολιτικός κόσμος όφειλε να πολεμά ενωμένος στην Ευρώπη μαχόμενος για αυτό που του ζητά εδώ και 6 χρόνια ο λαός και τις προσωπικές τους διαμάχες να τις αφήσουν για τα εσωτερικά. Δεν το έκανε όμως. Αρα τι απομένει; Δημοψήφισμα!

Αυτή η ευθύνη είναι δικαίωμα!

Το πρόβλημα όμως είναι η πλήρης απουσία ενημέρωσης. Καλούμαστε να τσακωθούμε για ερωτήματα που παράγουν άλλοι, να εξετάσουμε πληροφορίες που έρχονται είτε από διαρροές είτε από κανάλια συγκεκριμένων συμφερόντων και κάποιοι επιτρέπουν παράλληλα να εξαπλώνεται σαν ραδιενεργό σύννεφο ένα φριχτό κλίμα τρομοκρατίας και παραλογισμών. Η τηλεόραση κάνει πολύ καλά την δουλειά της. Ο Φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο χειραγώγησης, είναι γνωστό και αποδεδειγμένο αυτό, τέτοιες όμως στιγμές θα έπρεπε να τον απαγορεύουν. Το ερώτημα είναι κρίσιμο και πρέπει να το απαντήσουμε νηφάλιοι και καλά ενημερωμένοι. Πείτε στον κόσμο την αλήθεια, ενημερώστε τον, με καθαρές αντρίκιες κουβέντες. Η άγνοια δεν ωφελεί κανέναν. Σταματήστε την τρομοκρατία (θα θρηνήσουμε θύματα), την θρασύτατη κομματική προπαγάνδα, μιλήστε στον λαό για μια απόφαση που αφορά μονάχα αυτόν (κανένας σας δεν έχει να χάσει κάτι) και το μέλλον του.

Όταν είσαι ειλικρινής δύσκολα σου νοθεύουν την αλήθεια. Όταν όμως κρύβεσαι, τα πάντα είναι πιθανά...