Horns - Μεταμόρφωση (2013)

Ο Ig (Daniel Radcliffe) είναι ο βασικός ύποπτος της δολοφονίας της super sexy αγαπημένης του (Juno Temple). Ένα πρωί ξυπνά και ανακαλύπτει (όχι ιδιαίτερα πανικόβλητος) κέρατα να φυτρώνουν στο κεφάλι του. Κέρατα τα οποία κάνουν τους ανθρώπους να του εξομολογούνται τα πιο σκοτεινά μυστικά τους. Ξεκινά λοιπόν ένα μακιαβελικό αγώνα αναζήτησης του πραγματικού δολοφόνου…

Το «Horns» είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Joe Hill που κυκλοφόρησε το 2010 το οποίο είναι σαφώς καλύτερο από την ταινία. Ποιος είναι όμως ο Joe Hill; Το πλήρες όνομα του είναι Joseph Hillstrom King, γεννήθηκε το 1972, έχει κυκλοφορήσει τρία μυθιστορήματα, μια συλλογή διηγημάτων, μια σειρά κόμικς, και είναι ο γιόκας του μεγάλου Stephen King. Η πένα του είναι χαλαρά επηρεασμένη από τον τρόπο γραφής του μπαμπά, το ίδιο και οι ιδέες του, αλλά όπως αποδεικνύεται το έχει το ταλέντο του. Αυτή η ταινία, ήταν η ευκαιρία να τον ανακαλύψουν και όσοι δεν τον γνώριζαν, θυμίζοντας έντονα το ξεκίνημα της καριέρας του πατέρα του το μακρινό 1976 με το «Carrie».

Έχω ένα θεματάκι με τον Daniel Radcliffe. Από τα πρώτα του χρόνια ως Harry Potter μέχρι σήμερα, μου αφήνει πάντα την εντύπωση πως υποκριτικά βρίσκεται διαρκώς έναν βαθμό κάτω απ’ όσους τον περιβάλλουν, κατορθώνοντας όμως συνέχεια να είναι ο πρωταγωνιστής. Ναι, ομολογώ πως στο «Lady In Black» ο Ντάνιελ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, όμως ως Potter και τώρα ως «Κερατάς» δίνει την εντύπωση πως βρίσκεται κάτω από τους συμπρωταγωνιστές του. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει η φάτσα του, αλλά το θεματάκι μου το έχω. Στο «Horns» δεν έπαψα στιγμή να σκέφτομαι πως υποδύεται έναν ώριμο Χάρι Πότερ που πασχίζει να το παίξει αντιήρωας. Ακόμα και στις σκηνές που κάνει σεξ, περιμένεις να ακούσεις ξαφνικά μια από εκείνες τις λατινοκατάληκτες μαγικές φράσεις, του στυλ «γδύσιους», «προφυλάκτικους» ή «τι_σου_κάνω_momma_μου»! Σε γενικές γραμμές ο Radcliffe υποδύεται έναν hipster Χάρι Πότερ, που έχει άσθμα και καπνίζει. Πίνει και πολύ!

Το «Μεταμόρφωση» (γιατί μας χάλασε πάλι η ακριβής μετάφραση του τίτλου;), έχει μια 80’s αισθητική και αυτό σε συνδυασμό με το τοπίο, συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια πολύ καλή ατμόσφαιρα. Προσπαθώντας λοιπόν να δημιουργήσει αυτή την 80’s αισθητική, παρουσιάζει ενδιαφέροντα flashbacks (οι ερμηνείες των πιτσιρικάδων είναι κλάσεις ανώτερες από αυτές των μεγάλων), αναμιγνύει αντιφατικά συναισθήματα, γίνεται συχνά χιουμοριστικό, κρύβει κάποιες στιγμούλες τρόμου και η εξαιρετική του φωτογραφία έχει κάτι το νοσταλγικό. Ο σκηνοθέτης Alexandre Aja, σχετικά έμπειρος στο είδος με ταινίες όπως τα «The Hills Have Eyes» και «Piranha 3D», επιχειρεί δυστυχώς να καταπιαστεί με πάρα πολλά πράγματα, δίνοντας στο φιλμ διάρκεια που δεν την χρειάζεται και που στιγμές, κουράζει. Η πρόθεση του ήταν να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις μέχρι σήμερα δουλειές του, πράγμα που δεν πέτυχε ιδιαίτερα, αν αναλογιστείς πως οι λίγες splatter στιγμές του φιλμ είναι αυτές που πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ας πούμε ανεκτές, αλλά καταλήγουν τίγκα στην υπερβολή και συχνά, στην γελοιότητα. Ο Daniel Radcliffe δεν πείθει αρχικά (η φάτσα που λέγαμε), υπάρχουν όμως στιγμές που ως δια μαγείας είναι αρκετά καλός, σα να πρωταγωνιστεί σε άλλη ταινία. Η Juno Temple είναι απίστευτα σέξυ και αισθησιακή, αλλά ως εδώ. Η Heather Graham κάνει ένα μικρό και ψιλοαδιάφορο πέρασμα, ο Joe Anderson έχει καλές στιγμές, ο Max Minghella χρειαζόταν περισσότερο χώρο για να δείξει ότι είχε να δείξει (αν είχε κάτι να δείξει) και ο David Morse είναι όπως πάντα εξαιρετικός, με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά της ταινίας που δεν φταίει αυτός, αλλά το σενάριο.

Το «Horns» βρίθει από σαχλές και με σεξουαλικά υπονοούμενα στιγμές, προσπαθώντας να περάσει και μερικά ιδιαίτερα μηνύματα, που όμως παγώνουν την ίντριγκα και το μυστήριο, σπάζοντας τον ρυθμό του έργου και απομακρύνοντας το από την κατεύθυνση του θρίλερ. Γεμάτο σουρεαλιστικές καταστάσεις και διαλόγους, κάνει μια ανούσια και υπερβολική υπερπροσπάθεια να φανεί ενήλικο, παράγοντας ταυτόχρονα πολλά αντικρουόμενα και αντιφατικά συναισθήματα, με το σενάριο του να φαίνεται κατά διαστήματα ενοχλητικά αδύναμο. Υπάρχουν αρκετές ανούσιες υπερβολές και καταλήγει «παρατραβηγμένο», ανάλογα με το σαν τι κινηματογραφικό είδος προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις. Γιατί το φιλμ κάνει πάρα πολλές στροφές, ανακατεύει κάθε πιθανό κινηματογραφικό genre που θα μπορούσε να αφορά μια δολοφονία, με αποτέλεσμα να γίνεται υπερφίαλο, ματαιόδοξο και ενοχλητικά φλύαρο. Αν είχε επικεντρωθεί στο αστυνομικό μυστήριο και το σασπένς μέσα από τα flashbacks, ίσως κατόρθωνε να κρατήσει σε ανεκτό βαθμό το ενδιαφέρον, αλλά αυτό ποτέ δεν θα το μάθουμε.

Το μεγάλο παράδοξο με το «Horns», είναι οι εκατοντάδες αντιφατικές κριτικές, γιατί όταν τελειώνει σου αφήνει αυτή την ανεξήγητη εντύπωση πως το απόλαυσες! Σώζεται από την 80’s αισθητική του, τα αναπάντεχα splatters, αλλά σου σπάει και τα νεύρα με τις υπερβολές και τα ρομαντιλίκια του. Μπορεί να γίνει χυδαία αστείο, ξαφνικά συγκινητικό, ερασιτεχνικά γελοίο, ανούσια κουραστικό και αλλόκοτα ευχάριστο. Καλή ιδέα για να το δεις με την παρέα σου στο DVD, αλλά στο κινηματογράφο θα βιώσεις σίγουρα πόλεμο απόψεων και επιχειρημάτων από αυτούς που θα το υπερασπίζονται χωρίς να καταλαβαίνουν τι ακριβώς υπερασπίζονται και από αυτούς που θα κλαίνε τα λεφτά τους βρίσκοντας παρηγοριά στα προσεχώς και το ποπ κορν!