Pink Floyd – The Endless River (2014)

Υπνωτιστικές απόκοσμες μελωδίες και μικρά ψυχεδελικά μονοπάτια που δοκιμάζουν τα όρια της φαντασίας σου, παροξυσμός ενθουσιασμού που αγωνίζεται να εκδηλωθεί πέρα από τις επαναλαμβανόμενες στιγμές έντονης οικειότητας και μια επίμονα ονειρική ατμόσφαιρα που ωθεί σε ένα νοσταλγικό ταξίδι που κρατά διαρκώς τα μάτια σου κλειστά. Το ποτάμι των Pink Floyd είναι ατελείωτο, γι’ αυτό μπορεί να οδηγεί παντού…

Το «Endless River» είναι επιτέλους πραγματικότητα. Μπορεί ή συγκίνηση να ξεπερνά κάθε απόπειρα περιγραφής της με λέξεις, η ουσία όμως είναι πως η γνωριμία με το album κατακλύζεται από μια διαρκή αίσθηση πως δεν σταμάτησες ποτέ να το ακούς. Το στοιχείο του οικείου είναι τόσο έντονο που χρειάζεται να ανατρέξεις στο ημερολόγιο ώστε να διαπιστώσεις την σημερινή ημερομηνία και να συνειδητοποιήσεις πως έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από την στιγμή που η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη κυκλοφόρησε κάτι νέο. Όμως, σε κάθε οπαδό των Pink Floyd που σέβεται τον εαυτό του, αυτά τα 20 χρόνια δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν ούτε τα 47 χρόνια από την στιγμή που κυκλοφόρησε το πρώτο τους album «The Piper At The Gates Of Dawn» (1967), γιατί δεν έπαψε ποτέ να ακούει τα τραγούδια τους. Ποιος μπορεί άλλωστε να παραβλέψει το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι Pink Floyd μέσα σε αυτά τα 47 χρόνια δεν σταμάτησαν στιγμή να είναι εμπορικοί και πως albums σαν το «Dark Side Of The Moon» (1973) και το «The Wall» (1979) παραμένουν κορυφαία στις λίστες των albums με τις περισσότερες πωλήσεις.

Αντικειμενική κριτική στο «Endless River» δε μπορεί να γίνει. Δε μπορεί να γίνει καν μια σωστή παρουσίαση. Ο ενθουσιασμός είναι τέτοιος που υπερκαλύπτει την όποια αντικειμενικότητα και κάθε απόπειρα μετριασμένης περιγραφής είναι καταδικασμένη να οδηγηθεί σε ένθερμες υπερβολές. Εκεί έξω όμως θα συναντήσεις αρκετούς επικριτές και κάποιους που υποστηρίζουν πως δεν άξιζε η αναμονή. Ποια αναμονή ρε μάγκες; Κανείς μας δεν πίστευε πως οι Pink Floyd θα κυκλοφορούσαν νέο album μετά από τόσα χρόνια και οι όποιες ελπίδες μας για κάτι νέο από τη μπάντα, περιορίζονταν στον ευσεβή μας πόθο να τους δούμε και πάλι στην σκηνή παρέα με τον Roger Waters. Κάποιοι άλλοι μιλούν και για «αρπαχτή». Αρπαχτή από ποιόν; Από τη μπάντα με τα 14 studio albums (μέχρι αυτή την κυκλοφορία), 3 live, 8 compilation, 4 box sets, 4 video albums, 27 singles και με πάνω από 250 εκατομμύρια πωλήσεις που τους κατατάσσουν στα πιο πλούσια συγκροτήματα του πλανήτη; Χλωμό! Κάποιοι άλλοι στραβώνουν με τον χαλαρό τόνο του album και τις ελάχιστες ψυχεδελικές του στιγμές, αγνοώντας προφανώς πως έχουν περάσει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του «The Division Bell» (1994) και πως ο David Gilmour έχει πατήσει αισίως τα 68. Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Καλό είναι να επισημάνω εδώ, πως ο παλιόφιλος ο Gilmour ακόμα και στα 68 του, προκαλεί στην κιθάρα του αλλεπάλληλους οργασμούς!

 Το «Endless River» αποτελείται από 18 συνθέσεις χωρισμένες σε 4 ενότητες (βασισμένοι πάντα στην λογική του δίσκου βινυλίου), που μεταξύ τους είναι ενωμένες χωρίς παύσεις. Εδώ εμφανίζεται το πρώτο μου μεγάλο παράπονο: Γιατί να αγοράσεις την standard CD εκδοχή, αφού υπάρχει η Deluxe Edition που αποτελείται από 3 επιπλέον tracks (αλλά είναι ακριβότερη γιατί πρόκειται για box set με DVD ή Blue Ray και διάφορα καλούδια); Τα 3 επιπλέον tracks μπήκαν εκεί για να προκαλέσουν τον αγοραστή να στραφεί στην Deluxe Edition, αναγκάζοντας αυτόν που θα αγοράσει το απλό CD να στερηθεί το καταπληκτικό «Nervana», το πιο ροκ κομμάτι του album. Ακόμα και στην πολυπόθητη έκδοση του διπλού βινυλίου, τα τρία επιπλέον tracks λείπουν. Κρίμα.

Το δεύτερο παράπονο μου, αφορά όλες τις συνθέσεις του «Endless River», που εκτός του «Louder Than Words» (που τους στίχους έγραψε η Polly Samson, σύζυγος του David Gilmour), είναι όλα ορχηστρικά. Χωρίς αυτό να είναι κακό (καθώς τα κομμάτια δεν κουράζουν καθόλου), ο Gilmour ακούγεται ακόμα υπέροχος με αυτή την χαρακτηριστικά ζεστή χροιά στην φωνή του, και θα ήθελα να υπήρχαν 2-3 ακόμα τραγούδια στο album. Δεν είναι μόνο η μουσική των Pink Floyd που πάντα μάγευε, είναι και οι στίχοι τους. 

Photo by Jill Furmanovsky, Astoria, 1993

Περισσότερα για τις συνθέσεις και τον τρόπο που δημιουργήθηκε το album έχω ήδη γράψει εδώ (πάτησε Ctrl + left click για να ανοίξει σε νέο παράθυρο), ας μην τα επαναλάβω λοιπόν. Αποτελεί έναν φόρο τιμής στον Richard Wright (1943-2008) και βασίζεται σε ακυκλοφόρητο υλικό που η μπάντα ηχογράφησε με τον Rick Wright κατά την διάρκεια της παραγωγής του «The Division Bell». Ένα υλικό που επανεξέτασε ο David Gilmour και ο Nick Mason και το επεξεργάστηκαν εκ νέου ώστε να δημιουργήσουν αυτές τις συνθέσεις. Το υπέροχο εξώφυλλο του album δεν ανήκει στον εδώ και πάρα πολλά χρόνια συνεργάτη της μπάντας, Storm Thorgerson, ο οποίος πέθανε το 2013, αλλά είναι δουλειά του 18χρονου Αιγύπτιου καλλιτέχνη  Ahmed Emad Eldin, που δηλώνει μεγάλος θαυμαστής των Pink Floyd, και αυτό που απεικονίζει περιγράφει σε μεγάλο βαθμό αυτό που βιώνεις ή φαντάζεσαι πως βιώνεις, ακούγοντας το album. Ο τίτλος του album προέρχεται από τους στίχους του εξαιρετικού «High Hopes» από το «The Division Bell» (the water flowing, the endless river, forever and ever…) και σύμφωνα με τον Gilmour αυτός είναι ένας τρόπος ώστε τα δυο albums να συνδεθούν μεταξύ τους. Σε πολλά tracks διακρίνεται έντονο το στοιχείο της νοσταλγίας καθώς οι εισαγωγές τους θυμίζουν παλιότερα τραγούδια όπως τα «Run Like Hell», «Welcome To The Machine» κ.α. συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει η μπάντα αναπολώντας παλιότερες στιγμές και το συναίσθημα που υπερισχύει στο τέλος είναι η ανάγκη να επαναλάβεις όλα αυτά τα παλιότερα ακούσματα, αναβιώνοντας όλη εκείνη την αξεπέραστη μεγαλοπρέπεια των Pink Floyd.

Καταλαβαίνω πως οι προσδοκίες κάθε fan της μπάντας είναι τεράστιες. Πως άλλωστε να μην είναι; Οι Pink Floyd δεν μας απογοήτευσαν ποτέ. Οι μεγάλες προσδοκίες όμως είναι μια εξίσου μεγάλη παγίδα γιατί το μόνο που προσφέρουν στην ουσία είναι να σε αφήνουν μονίμως ανικανοποίητο. Από την άλλη μάλλον χρειάζεται να φιλοσοφήσουμε λίγο αυτές τις προσδοκίες, γιατί δεν είναι οι Pink Floyd που τις δημιουργούν, αλλά η κατάντια της μουσικής του 21^ου αιώνα.

Σαν album δεν αποτελεί ότι πιο ιδανικό για γνωριμία με το συγκρότημα, από την άλλη όμως αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δεν γνωρίζει τη μουσική των Pink Floyd, εκτός του γεγονότος ότι είναι άξιος της μοίρας του, δεν πιστεύω πως υπάρχει περίπτωση και να ασχοληθεί με το «Endless River» περισσότερο από μια απλή αναζήτηση από περιέργεια στο ίντερνετ. Τεχνικά είναι άψογο όσο άψογα είναι όλα τα albums της μπάντας. Ο Gilmour πραγματικά το απογειώνει και σε κάνει να δακρύζεις με τον τρόπο που ερωτοτροπεί με την κιθάρα του, ο Wright έχει άφθονες εξαιρετικές στιγμές απόλυτης μαγείας, και ο Mason είναι όσο καλός του επιτρέπει να είναι ένα album που δίνει βάση κυρίως στην κιθάρα και τα πλήκτρα. Και για να δούμε τέλος τα πράγματα όπως μας τα παρουσιάζει η ωμή πραγματικότητα: Πρόκειται για ένα ακόμη album των Pink Floyd, που έρχεται μάλιστα μέσα στο 2014! Τι άλλο θα μπορούσες να ζητήσεις;

Το «Endless River» είναι ένα ονειρικό ταξίδι σε όσα ελεύθερα δημιουργεί η φαντασία, οι εμπειρίες και τα συναισθήματα σου. Ξεκινώντας σε παρασύρει με τις space rock συνθέσεις που χαρακτηρίζουν τη μπάντα, σε έναν ατέλειωτο ωκεανό εντυπώσεων την ώρα που ο ήλιος δύει παραδίδοντας τον κόσμο σε ένα αιώνιο λυκόφως που μετουσιώνει σε μουσική κάθε σου συναίσθημα, για να σε αφήσει στη συνέχεια να αναδημιουργήσεις τον κόσμο του, ανάλογα τις αισθήσεις και τα βιώματα σου. Η άμεση επανάληψη του album θα αρχίσει σταδιακά να σε απεγκλωβίζει από τις όποιες προσδοκίες θεωρείς πως δεν σου εκπλήρωσε, επιτρέποντας σου να απολαύσεις κάθε του σύνθεση όπως της αρμόζει. Και όταν τελικά νιώσεις αυτές τις συνθέσεις να σου αποκαλύπτονται σε όλο το μεγαλείο τους, θα συνειδητοποιήσεις παράλληλα πως εδώ και ώρες (ακόμα και μέρες) δεν ακούς τίποτε άλλο εκτός από αυτό το album!

Το «Endless River» και οι μουσικοί που το δημιούργησαν είναι η περίτρανη απόδειξη του πόσο τεράστια μπάντα ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι Pink Floyd, καθώς και η απάντηση στο τι χρειάζεται για να μπορέσεις να κατακτήσεις μουσικά τον κόσμο. Μακάρι να είχαμε την χαρά και τιμή να απολαμβάναμε και την συμμετοχή του Roger Waters σε αυτό, ώστε να νιώσουμε ξανά την σπουδαιότητα αυτής της μπάντας στην ολότητα της. Αυτό όμως δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ, γιατί έτσι κι αλλιώς πάντα θα λείπει ο Richard Wright. Το μόνο που απομένει να πω είναι το εξής: Βρισκόμαστε στα τέλη του 2014 και ακούμε κάτι καινούργιο από τους Pink Floyd. Δέος!!!

Official page

Facebook page