Μεθυσμένες νύχτες…

Φεύγοντας στο λυκόφως, νόμισα πως είχα επιλεχθεί να οδηγήσω τον δρόμο στις πιο σκοτεινές νύχτες. Σύντομα στον ήλιο του καλοκαιριού βρέθηκα αποπλανημένος. Μια πραγματική καταδίκη μόλις απομακρύνθηκα… *

Τις νύχτες εκείνες που ποθούσε την παρακμή, μέσα στο θολό τοπίο που απέπνεε ο καπνός των τσιγάρων, οσφραινόταν αρώματα που μεθούσαν πιο πολύ από το ποτό και σιγοτραγουδούσε τις απαγορευμένες μελωδίες που δημιουργούσαν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα ύστατης επιθυμίας, απολαμβάνοντας τον μαρασμό κάθε ενδοιασμού που απέτρεπε την φιλοσοφία των συνεπειών. Τίποτε πιο δυνατό από τον πόθο. Κορμιά άλλοτε ιδρωμένα, άλλοτε παγωμένα, να ενώνονται σε ένα μαγικό χορό που έσερναν μάγισσες των δασών, επικίνδυνα όμορφες νεράιδες που ζητούσαν απεγνωσμένα να απομυζήσουν την παραμικρή στιγμή αμαρτωλής απόλαυσης, όπως λυμαίνεται η φλόγα το κούτσουρο στο τζάκι. Η ανάμνηση της ηδονής, αιώνιο φθινόπωρο…

Το ποτό, καυτό στον λαιμό και ζεστό στο στομάχι, αδημονούσε να ζαλίσει με τις αναθυμιάσεις του κάθε σκέψη, την ώρα που το βλέμμα του επιδίδονταν σε μια λαίμαργη εξερεύνηση εντυπωσιακών καμπύλων που διαστρέβλωναν την πραγματικότητα όπως η μαγική γεωμετρία στις διηγήσεις του Lovecraft, μα πάνω απ’ όλα, υπήρχε μονάχα η στιγμή και η μέθη της νύχτας, να κατοικούν για πάντα στην θέρμη μιας αγκαλιάς, στην ερωτική πράξη που υπερνικά για τον ελάχιστο εκείνο χρόνο, κάθε αμφιβολία και δισταγμό. Όσο περισσότερο καθυστερούσε η ολοκλήρωση, τόσο περισσότερο καλούνταν οι δαίμονες της πτώσης, σαν εκείνους της Lily Anne, να συντροφεύσουν την ένωση και να καθοδηγήσουν το ένστικτο, εκεί που συχνά στέκεται μονάχα η φαντασία. Με το αλκοόλ να οξύνει και όχι να χαλαρώνει τις αισθήσεις, ο πόνος της πρόκλησης γίνεται πιο υποφερτός και η αισθησιακή αποπλάνηση του μυαλού, ολισθαίνει ευχάριστα στην αλήθεια εκείνης μονάχα της στιγμής. Ο πιο προκλητικός χορός, η πιο αισθησιακή εικόνα, ο μεγαλύτερος πόθος, η αβάσταχτη ανάγκη της επιθυμίας, μια προσωπική μεταμόρφωση που κρατούσε μέχρι τον ερχομό της αυγής, τότε που γλυκά αποκοιμιέται και περιμένει το ξύπνημα.

Τα χρόνια περνάνε, ο πόθος δεν σβήνει και ζωντανεύει βασανιστικά προσκαλώντας υπέροχες εικόνες, προκαλώντας ζεστή ξανά, την επιθυμία. Όσα δεν ήρθαν όταν έπρεπε, όσα βιάστηκαν να χαθούν ή σκόνταψαν στα σκαλοπάτια του χρόνου, κυριαρχούν στις σκέψεις μιας ζωής που μεγαλώνει, που φοβάται να συνεχίσει χωρίς τις απολαύσεις που προσφέρει απλόχερα η νιότη, μεθώντας από το άρωμα των επιθυμιών που ανθίζουν στα απέραντα λιβάδια των αναμνήσεων. Του λένε πως έτσι οφείλει, μα δεν θέλει να ελέγξει τα πάθη του, δεν θέλει να γίνει σκλάβος της λογικής όπως υποστηρίζει ο Connolly, μόνο γεμίζει μόνος πια το ποτήρι, κλείνει τα μάτια και προσπαθεί να αναβιώσει στα όνειρα του εκείνες τις μεθυσμένες νύχτες. Μα δεν μπορεί. Οι εικόνες είναι θαμπές και βουλιάζουν στη μελαγχολία. Δεν μπορεί να τις δει καθαρά και τέλος, νικιέται απ’ το σκοτάδι που θα σκεπάσει βαριά όλες εκείνες τις στιγμές, χωρίς ποτέ να βυθίσει στο έρεβος του και τον πόθο. Μία ακόμη φορά… Μια ακόμη φορά… Μια ακόμη φορά… Η ψιθυριστή κραυγή που παρασύρει ο άνεμος μέσα στη νύχτα.

Υπάρχει ακόμη ένα μπουκάλι που θέλει να αδειάσει, μουσικές που θέλουν να ακουστούν ξανά και μια ψυχή που ποθεί να αμαρτήσει. Υπάρχουν ακόμη πληγές που θέλουν να αιμορραγήσουν και πάλι, βλέμματα που εξακολουθούν να εξερευνούν, ηλεκτρισμένα αγγίγματα και φιλιά πιο υγρά απ’ την βροχή, ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα πάντα συμβαίνουν ξέχωρα από την προσωπική μας πραγματικότητα. Ένα βήμα που πατά στο παλιό αχνάρι, αισθησιακές σκιές να χορεύουν στον τοίχο του υπογείου, μελαγχολικές μουσικές που ξημερώνουν κουρασμένα πάνω από την θάλασσα, η αλήθεια που αναπτύσσεται και δυναμώνει κρυφά και ύπουλα, σαν παραστρατημένη ερινύα. Δεν θέλει, μα αναγκάζεται να αφήσει τον χρόνο να νικήσει. Για πόσο ακόμα θα μπορεί να κλέψει λίγη από την δόξα του χρόνου, προσφέροντας στον εαυτό του τις παλιές επιθυμίες;

Υπέροχα παρακμασμένες, αισθησιασμό ποτισμένες και σκοτεινά μαγεμένες μεθυσμένες νύχτες, αγγίζουν προκλητικά την ψυχή σαν την καυτή ανάσα στο σβέρκο, προκαλώντας μια ακόμη παρεκτροπή, ένα ακόμη ηθικό παραστράτημα, την ανάγκη για λίγες ακόμη στιγμές εφηβείας. Ο χρόνος βάφει γκρίζα τα μαλλιά, μα ποτέ δεν θα μπορέσει να γκριζάρει τον πόθο ή τις αναμνήσεις. Η πρόσκληση αντηχεί στο μαγεμένο από τις επιθυμίες δάσος της ψυχής, σαν ξεχασμένη φαντασίωση, μα η προτροπή είναι δυνητικά προκλητική: «Ας μεθύσουμε μία ακόμη φορά τη νύχτα…»

Πρέπει να είσαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μην νιώθετε το φριχτό φορτίο του χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.

   Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση η με αρετή; Με ότι σας αρέσει. Αλλά μεθύστε!

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαρας σας, ξυπνάτε με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι.

   Και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: «Είναι ώρα να μεθύσετε! Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε. Μεθύστε χωρίς διακοπή! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει…»**

Μεθύστε με στιγμές…

* Lake Of Tears – Se Fell Autumn Rain (1999)

**  Πεζό ποίημα του Charles Baudelaire

Αυτές οι, όχι και τόσο, σκόρπιες σκέψεις, επέστρεψαν μια όχι και τόσο, νηφάλια μα ταλαίπωρη βραδιά, διαβάζωντας νυσταγμένα Μπωντλαίρ και ακούγοντας αυτό το album: