Άγια Νύχτα

Σιωπή… Μαραμένα λουλούδια ανθίζουν πληγές, ανείπωτες λέξεις που στοιχειώνουν κουβέντες και μια νύχτα που η προσμονή της σημαίνει χαρά. Έρχεται γαλήνια αδιαφορώντας για τα χιλιάδες ναυάγια που βυθίζονται στο σκοτάδι της και στολισμένη σαν ξεστρατισμένο παράπονο, λαχταρά μια υποδοχή αντάξια του μεγαλείου της. Ταξιδεύει σιωπηλή φορώντας τις παρωπίδες της αγιοσύνης, και την ηρεμία της ταράζουν φελλοί σαμπάνιας, άοσμα τραγούδια, υψωμένα ποτήρια που συνοδεύουν αλαζονικές ευχές, μια γιορτινή πλάνη… 
 

Το βλέμμα αυτών που υπομένουν την ζωή δεν τολμά να σταθεί επάνω της, την κοιτάζουν όμως κρυμμένοι στις σκιές της, ελπίζοντας να ξημερώσει. Για κάποιους αυτή η νύχτα μετατρέπει σε οδύνη τις αναμνήσεις, αφόρητος πόνος συνοδεύει την χαρά της, την ακολουθούν φόβος και δάκρυα. Ευχές καταδικασμένες να γίνουν κατάρες. Το χαρμόσυνο γεγονός που προσπαθεί να προσδώσει ελπίδα στο πέρασμα της, βυθίζεται στην θλίψη που προκαλεί, ακριβώς γιατί είναι χαρμόσυνο, και η ελπίδα σβήνει αργά και βασανιστικά σαν το κερί που λιώνει. Σιωπή βαραίνει τραπέζια που στρώθηκαν γιορτινά από συνήθεια και αδειανές καρέκλες μαρτυρούν απουσία. Η μοναξιά στολίζει πρόχειρα χριστουγεννιάτικα δέντρα, μαγνητίζοντας βλέμματα που θολώνουν ταξιδεύοντας σε στιγμές που δεν μπορεί, αλλά έχουν περάσει. Αυτή η νύχτα απλώς επιβεβαιώνει πως κάθε φορά θα υπάρχει άλλη μια καρέκλα αδειανή στο τραπέζι…

Σαράβαλες ψυχές, ξαπλωμένες στις αυτοσχέδιες κρυψώνες τους από χαρτόκουτα ή σκεπασμένες με βρώμικες κουβέρτες πάνω σε ψυχρά παγκάκια, παρακολουθούν με την σειρά τους την Άγια Νύχτα, και μόνο το πείσμα που γεννά η ανάγκη για επιβίωση τις κάνει να αναρωτιούνται αν θα υπάρξει η επόμενη μέρα. Καρικατούρες ανθρώπων αναζητούν στα σκουπίδια τα αποφάγια όσων υποδέχθηκαν με χαρά την αναγγελία της ελπίδας, ανάβουν κεριά για να φωτίσουν σπίτια που δεν έχουν πια ρεύμα, αγκαλιάζονται για να αποφύγουν το κρύο που φέρνει πάντα αυτή η νύχτα. Ανάμεσα τους, κουρασμένα παιδικά μάτια κοιτάζουν με ζήλια χέρια να κρατούν δέματα τυλιγμένα με φανταχτερές κορδέλες, δέματα που γνωρίζουν πως περιέχουν όλου του κόσμου τα μυστικά, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν γιατί ο Άη Βασίλης δεν τα συμπεριλαμβάνει στο μαγικό του δρομολόγιο. Ρημαγμένες καρδιές αντικρίζουν με απόγνωση τηλεοπτικές προσφορές, εκατοντάδες παροτρύνσεις για πράξεις αγάπης που εκδηλώνονται με ένα απλό γραπτό μήνυμα κινητού τηλεφώνου, όλη αυτή την παράφορη αλληλεγγύη που επιβάλλει η μικρή οθόνη διαφημίζοντας την υστεροβουλία της Άγιας Νύχτας. Την δοξολογία συνοδεύουν ελπιδοφόρα μηνύματα σε δηλώσεις ισχυρών (σε όποιο χώρο κι αν ανήκουν), που βιάζονται να τελειώσουν τους υποκριτικούς τους λόγους γιατί τους περιμένει ζεστή η γαλοπούλα. Όλοι τους… Με ένα στόμα, μια φωνή…

Η Άγια Νύχτα ανατέλλει την οργή της αδικίας. Στα ουράνια θεία μέρη παρελαύνουν σιωπηλά όσοι αδικήθηκαν και όχι όσοι αδίκησαν. Χέρια που προκάλεσαν οδύνη, θα δώσουν και φέτος δώρα σε αγαπημένα πρόσωπα. Υπαίτιοι θλίψης και πόνου θα ακούσουν τα κάλαντα, θα ευχηθούν, θα γιορτάσουν… Ο Θεός, δεν παίρνει κοντά Του αυτόν που προξενεί το κακό, αλλά τον αθώο. Δίνει μια ευκαιρία στον πρώτο, καμία στον δεύτερο. Ποιος ξέρει γιατί;

Όσο μεγαλώνουμε η Άγια Νύχτα είναι όλο και πιο βαριά, όλο και πιο δύσκολη. Για κάποιους μπορεί να είναι και η τελευταία. Δεν θα σου πω λοιπόν να την ζήσεις έτσι, γιατί το θεωρώ άδικο. Αν ζεις την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία, τότε πορεύεσαι χωρίς ελπίδα. Εγώ θέλω να ελπίζω. Θέλω να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο, θέλω να ελπίζω σε έναν καλύτερο εαυτό, θέλω να ελπίζω πως δεν είμαστε απλά σκιές ονείρων, σύννεφα που περνούμε, θέλω η κάθε μου πνοή να αποτελεί ένα παραπάνω βήμα.

Μπορείς να προσφέρεις πολλά μια τέτοια νύχτα, μπορείς και να χάσεις τα πάντα. Μομφές και αδικία. Υποκριτικά χαμόγελα, ευχές χωρίς πίστη. Εκεί που το κακό θα έπρεπε να σταματά, το φως να ζεσταίνει καρδιές, το σύμπαν να συνωμοτούσε υπέρ μας, έρχεται η μοίρα να κάνει πάντα το δικό της. Τι δουλειά έχει η Άτροπος, αυτή τη νύχτα;

Αν δεν μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος την Άγια Νύχτα, δεν θα αλλάξει ούτε η ίδια η νύχτα. Ένας πάντα θα γιορτάζει και ένας πάντα θα υποφέρει. Τετριμμένο η όχι, τέτοιες νύχτες η απώλεια που ανατέλλει με το φεγγάρι, γίνεται αβάσταχτη, εξαντλητική. Τέτοιες νύχτες η θλίψη και η αδικία αναβοσβήνουν ρυθμικά στα απέναντι στολισμένα μπαλκόνια. Και όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερες καρέκλες θα μένουν κενές στα γιορτινά τραπέζια.

Καλή Χρονιά…