Το αγαπημένο θέμα συζήτησης τα τελευταία χρόνια διαφόρων αργόσχολων επικριτών ή κουραστικών διανοητών της μουσικής, είναι κατά πόσο έχει «πεθάνει» η ελληνόφωνη ροκ σκηνή και οι υποστηρικτές της.
Οι άνθρωποι που κάποτε κατηγορούσαν τον Παύλο Σιδηρόπουλο ως «αιρετικό» και τους Τρύπες ως «διαφθορείς της νεολαίας», τώρα υποστηρίζουν πως μετά από αυτούς, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά χάος, και βαφτίζουν «ροκ» όλες εκείνες τις μουσικές που κατασκευάζουν τηλεοπτικές παρέες που έγιναν τυχαία συγκρότημα, υποκινούμενοι από σχιζοφρενείς celebrity managers που χρόνια τώρα μπερδεύουν την βούρτσα με… το πινέλο! Η αλήθεια όμως είναι πως μέσα σε όλο αυτό το θολό μουσικό τοπίο, όπου επικρατεί ένας πραγματικός «πανζουρλισμός» απόψεων, ορολογιών, μετριότητας και υποκουλτούρας, το να προσπαθείς να υπηρετήσεις το καθαρό ελληνόφωνο ροκ, θέλει σαφώς θάρρος, θράσος και μεγάλα «κάκαλα»!
Οι άνθρωποι που κάποτε κατηγορούσαν τον Παύλο Σιδηρόπουλο ως «αιρετικό» και τους Τρύπες ως «διαφθορείς της νεολαίας», τώρα υποστηρίζουν πως μετά από αυτούς, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά χάος, και βαφτίζουν «ροκ» όλες εκείνες τις μουσικές που κατασκευάζουν τηλεοπτικές παρέες που έγιναν τυχαία συγκρότημα, υποκινούμενοι από σχιζοφρενείς celebrity managers που χρόνια τώρα μπερδεύουν την βούρτσα με… το πινέλο! Η αλήθεια όμως είναι πως μέσα σε όλο αυτό το θολό μουσικό τοπίο, όπου επικρατεί ένας πραγματικός «πανζουρλισμός» απόψεων, ορολογιών, μετριότητας και υποκουλτούρας, το να προσπαθείς να υπηρετήσεις το καθαρό ελληνόφωνο ροκ, θέλει σαφώς θάρρος, θράσος και μεγάλα «κάκαλα»!
Οι 9ΜΜ (9 Χιλιοστά) δημιουργήθηκαν το 2007 από μουσικούς που γνώριζαν καλά τον χώρο και η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Χωρίς να θέλουν να μας πείσουν πως μόλις ανακάλυψαν τον τροχό, κατάφεραν να αποσπάσουν πολύ θετικά σχόλια και να χαρακτηριστούν ως η πιο ελπιδοφόρα ελληνόφωνη ροκ μπάντα της εποχής. Τα live τους δε, αποτελούν μια ξεχωριστή εμπειρία γεμάτη ενέργεια και δυναμισμό που στους παλιότερους ξυπνούν εκρηκτικές αναμνήσεις. Και να που τώρα κυκλοφόρησαν την δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, εμμένοντας στο συγκεκριμένο μουσικό είδος που λόγω της περιορισμένης αγοράς στην Ελλάδα, για να το υπηρετείς πρέπει και να το αγαπάς πολύ!
Να λοιπόν που υπάρχει ακόμα ατόφιο ελληνόφωνο ροκ (δεν θα αναφερθώ σε ονόματα για να μην αδικήσω κάποιον), που ακολουθεί τους άτυπους κανόνες που επιβάλουν κοινωνικό προσανατολισμό στην θεματολογία των τραγουδιών, κάτι που είχε αρχίσει να εξαφανίζεται και τον υιοθέτησαν άλλα μουσικά είδη με αξιοπρόσεχτη μάλιστα, επιτυχία. Όμως μην ξεχνάς πως αυτό ακριβώς εξυπηρετούσε ανέκαθεν η rock μουσική και καλό είναι να καινοτομούμε, χωρίς όμως να ξεχνούμε τις ρίζες, που αποτελούν τα θεμέλια της πιο διαχρονικής μουσικής σκηνής παγκοσμίως. Οι 9ΜΜ μας δείχνουν την άνεση με την οποία κινούνται από την «heavy rock» στις δυναμικές μπαλάντες, με έναν «ιδιαίτερο» στίχο με τον οποίο καυτηριάζουν θέματα και προβλήματα της καθημερινότητας. Προάγγελος αυτής της δουλειάς, ήταν ένα καταπληκτικό τραγούδι, το «30Χρόνια Μετά», που το θέμα του αφορά την οικονομική και πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα τα τελευταία 30 περίπου χρόνια και που σαφώς έβαλε τις βάσεις σε αυτό που θα κυκλοφορούσαν λίγους μήνες μετά.
Ένα μεγάλο «ατού» των 9ΜΜ, θεωρώ πως είναι η εκφραστικότατη φωνή του Μιχάλη Σκαράκη, που πραγματικά σε φυλακίζει σε αυτό που θέλει να σου περιγράψει. Η ερμηνεία του, όποια μπάντα κι αν υπηρέτησε, ήταν πάντα συγκλονιστική, τελευταία όμως έχει ωριμάσει χαρακτηριστικά. Σε παρασύρει σαν χείμαρρος σε έναν χορό συναισθημάτων. Μπορεί να σε τρομοκρατήσει, να σε θυμώσει, να σε μελαγχολήσει, με έναν μοναδικό τρόπο ο οποίος μετατρέπει κάτι σχετικά «αδιάφορο», σε έντονη εμπειρία. Τα φωνητικά πλαισιώνονται εξαιρετικά από πολύ καλούς μουσικούς, και για μια ακόμη φορά εντυπωσιάζουν τα πλήκτρα του «έμπειρου» Άγγελου Βαφειάδη, που δίνουν ξεχωριστό βάθος στις συνθέσεις. Δυνατό το μπάσο του Κώστα Ξηρογιάννη που ζωντανεύει τα τραγούδια ακολουθώντας πιστά και χωρίς να ξεφεύγει στιγμή τα τύμπανα του Μαυρίκου Σκαράκη, ενώ οι ηλεκτρική κιθάρα του Τόλη Λυμπερόπουλου δυναμιτίζει όσο χρειάζεται την συνολική προσπάθεια.
Το «Μαύρο Ποτάμι» δεν προσπαθεί να καινοτομήσει και έχει ελάχιστες διαφορές από το προηγούμενο album, αποτελεί όμως μια ειλικρινή προσπάθεια και προσφέρει έντονες στιγμές ατόφιου ηλεκτρικού ροκ. Σε παίρνει στην κυριολεξία από το χέρι και σε οδηγεί σε ένα δυνατό ταξίδι στην πραγματικότητα που βιώνεις και ίσως δεν συνειδητοποιείς, θυμίζοντας ένδοξες στιγμές του μουσικού μας παρελθόντος, τότε που οι Ελληνικές ροκ μπάντες μετέφεραν διαρκώς στην μουσική τους ανησυχίες και προβληματισμούς. Σε αυτό συμβάλλουν κυρίως οι στίχοι που για μια ακόμη φορά πρωταγωνιστούν, ενώ η μουσική σου δείχνει από την αρχή πως αυτό το ταξίδι θα είναι εκρηκτικό. Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η ειλικρίνεια των απόψεων (χωρίς υποκρισίες του στυλ να τραγουδάς Ξυλούρη σε σκυλάδικο παλεύοντας να κερδίσεις τον σεβασμό των ματσωμένων «λουλουδοσφαιριστών» για τις αγωνιστικές σου ιδέες) και η αμεσότητα του λόγου (πιο κατανοητά δεν γίνεται) που σε προκαλούν να κάνεις προσωπική υπόθεση την όλη απόπειρα. Και αν είσαι ακόμη πιο απαιτητικός, τότε μπορείς άνετα να συνοδέψεις συναισθήματα προβληματισμού και οργής, με απολαυστικότατο headbanging!
Θεωρώ πως πρόκειται για μια θεματική δουλειά που επιχειρεί πολλά περισσότερα από το να ψυχαγωγήσει κι αν το καταφέρνει η όχι είναι καθαρά θέμα προσωπικής άποψης, κι αν ίσως διακρίνεις «ενοχλητικά» στοιχεία θεατρινισμού και πάλι δεν μπορείς να το κατηγορήσεις, γιατί πάνω απ’ όλα πρόκειται για τέχνη. Εξαιρετικές στιγμές το εναρκτήριο «Το Τραγούδι Μιας Γενιάς» που αποκαλύπτει από την αρχή τις προθέσεις των 9ΜΜ, το εύστοχα καυστικό «Ελληνάρας» το οποίο ξεχωρίζω για τον απλούστατο λόγο ότι ξέρω πολλούς που θέλω να το αφιερώσω(!), το σκοτεινό «Έχεις Χαθεί Καιρό» που θυμίζει κάτι από την προηγούμενη δουλειά τους, τα progressive ορχηστρικά μέρη του «Δικηγόρος Του Διαβόλου» που κάνουν ενδιαφέρουσα μια σύνθεση που θα μπορούσε ίσως να περάσει απαρατήρητη, το «Έτσι Απλά» που αποτελεί και μια από τις πάρα πολύ καλές στιγμές του album, με στοιχεία progressive metal και ερμηνεία που ανατριχιάζει (θυμίζοντας κάπως την εποχή του Μιχάλη με τους Εκτός Μάχης), το «Λόγια Φτηνά», τρανταχτό παράδειγμα του προσωπικού ήχου που φαίνεται πως χαρακτηρίζει τους 9ΜΜ, το ατμοσφαιρικά σκληρό «Αόρατο Κελί», μια μελαγχολική μπαλάντα, από αυτές που ρίχνουν σκιές στο πρόσωπο σου την ώρα που κοιτάζεις από το παράθυρο τον ερχομό της νύχτας και συλλογιέσαι πόσο σκατά έχεις κάνει την ζωή σου, το «Ρουά Μ.Α.Τ.» όπου κάνει την διαφορά η συμμετοχή του «πολύ» Γιώργου Τσίγκου και τέλος, το «Μαύρο Ποτάμι» που έρχεται να κλείσει όπως ακριβώς πρέπει την θεματολογία του album (νομίζω πως ανέφερα όλα τα τραγούδια!).
Πρόκειται για ένα album πραγματική καταιγίδα! Ξεκινά με τσίτα τα γκάζια, στη συνέχεια μελαγχολεί και προβληματίζει, ακολουθεί η εκτόνωση και ολοκληρώνεται μελωδικά με μια απλή και κατανοητή προτροπή: «Τράβα στο χθες τους μια μαύρη γραμμή κι άσε το νερό να κυλάει, μαύρο ποτάμι τη μαύρη τους γη κάποια στιγμή θα σκεπάσει…». Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να είμαι όσο αντικειμενικός χρειάζεται, γιατί καλώς η κακώς πρόκειται για τη μπάντα που μου προσέφερε στο πρώτο τους album μια από τις καλύτερες ροκ μπαλάντες των τελευταίων ετών, το «Λίγο Πριν Την Δύση», τραγούδι που πραγματικά λατρεύω. Με άφησε λίγο παραπονεμένο καθώς με βασανίζει η εντύπωση πως ήθελα κάτι περισσότερο, αλλά αν με ρωτήσεις τι περισσότερο θα ήθελα, δεν θα μπορέσω να σου δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Νομίζω όμως πως αυτή η απάντηση βρίσκεται σε όσα ανέφερα από την αρχή αυτής της παρουσίασης (και όχι κριτικής), ίσως γι’ αυτό συνειδητοποιώ πως έχω ήδη γράψει πάρα πολλά. Νομίζω πως τα πάντα θα φτιάξουν απλά και μόνο παρακολουθώντας τους 9 Χιλιοστά live, κάτι που πίστεψε με, επιβάλλεται!
Μια από τις πολλές απαντήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει με την ταλαιπωρημένη σκηνή του ελληνόφωνου ροκ, είναι σαφώς οι 9ΜΜ, και πραγματικά δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Είναι πολλοί αυτοί που εδώ και χρόνια προσπαθούν να «τελειώσουν» την συγκεκριμένη μουσική σκηνή, μα όσο υπάρχουν ακόμη εξαιρετικοί «υπηρέτες» της, θα βρίσκονται πάντα και εξαιρετικοί υποστηρικτές της. Το «Μαύρο Ποτάμι» είναι ένα πάρα πολύ καλό album και δεν πρόκειται να δυσαρεστήσει κανέναν υποστηρικτή αυτής της σκηνής. Αντίθετα, θα δώσει την ευκαιρία σε όποιον δεν γνωρίζει τη μπάντα, να την αγαπήσει και να αναζητήσει προφανώς, και την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά.
Το μόνο που έχω να πω είναι ένα μπράβο στους 9ΜΜ. Η εντύπωση μου είναι πως χρόνο με τον χρόνο γίνονται όλο και πιο καλοί και πως έχουν την δυνατότητα να μας προσφέρουν εξαιρετικά πράγματα. Καλή συνέχεια…
ΜΑΥΡΟ ΠΟΤΑΜΙ
1. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
2. ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ
3. ΕΧΕΙΣ ΧΑΘΕΙ ΚΑΙΡΟ
4. ΜΟΝΟΣ
5. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
6. ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ
7. ΛΟΓΙΑ ΦΤΗΝΑ
8. ΑΟΡΑΤΟ ΚΕΛΙ
9. ΡΟΥΑ Μ.Α.Τ.
10. ΜΑΥΡΟ ΠΟΤΑΜΙ
Οι 9MM είναι :
Μιχάλης Σκαράκης - φωνητικά
Τόλης Λυμπερόπουλος - κιθάρα
Άγγελος Βαφειάδης - πλήκτρα
Κώστας Ξηρογιάννης - μπάσο
Μαυρίκος Σκαράκης – τύμπανα
H Ηχογράφηση και οι μίξεις έγιναν στο 133Studio
Το Mastering έγινε στο: In a Jam Studio
Παραγωγή: 9MM
Ηχοληψία: Μιχάλης Σκαράκης - Tommy Λέλλος
Μίξεις: Μιχάλης Σκαράκης
Μastering: Κοσμάς Μπουλάκας - Μιχάλης Σκαράκης
Βιολί και βιόλα στο «Μαύρο Ποτάμι» έπαιξε ο Δημήτρης Κουζής
Σαξόφωνο και τρομπέτα έπαιξαν στο «Ελληνάρας» οι Νίκος και Μάνος Νύχας
Στίχοι και μουσική 9ΜΜ
Στο «Έτσι Απλά» στίχους έγραψε ο Χρήστος Ιμερτζιάδης
Στο «Ελληνάρας» συμμετείχαν στιχουργικά οι DF
Στο «Ρουά Μ.Α.Τ.» συμμετείχε στιχουργικά ο Γιώργος Τσίγκος
Συγχαρητήρια για την αντικειμενική παρουσίαση - κριτική.
ΑπάντησηΔιαγραφή