Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον George Dunning σε παραγωγή της United Artists (UA) και King Features Syndicate. Αρχικές αναφορές έλεγαν πως οι ίδιοι οι Beatles θα παρείχαν τις φωνές τους στους χαρακτήρες του έργου, ωστόσο, εκτός από τη σύνθεση και την εκτέλεση των τραγουδιών, οι πραγματικοί Beatles συμμετείχαν μόνο στην closing scene της ταινίας και οι φωνές των cartoon χαρακτήρων τους ήταν από άλλους ηθοποιούς.
Στην αρχή της ιστορίας, η Pepperland συστήνεται από κάποιον αφηγητή, ως ένας χαρούμενος και με αγάπη στην μουσική παράδεισος, κάτω από την θάλασσα, που προστατεύεται από την Lonely Hearts Club Band του Sgt. Pepper. Ένα κίτρινο υποβρύχιο αναπαύεται στην κορυφή μιας πυραμίδας Αζτέκων σε έναν λόφο, ενώ οι άκρες της χώρας καλύπτονται από μπλε ψηλά βουνά. Η χώρα δέχεται ξαφνική επίθεση από τους Blue Meanies που κατοικούν στα μπλε βουνά και μισούν την μουσική, οι οποίοι θα φυλακίσουν την μπάντα μέσα σε μια φυσαλίδα που προστατεύει από την μουσική (music-proof bubble), και θα παγώσουν σαν αγάλματα τους Pepperlanders, ρίχνοντας τους φορτία μεγάλα πράσινα μήλα (μια αστεία αναφορά στην Apple Records την εταιρεία των Beatles), εξαφανίζοντας το χρώμα από την ύπαιθρο! Η επίθεση ξεκινά με μεγάλα μαγικά βλήματα που εκτοξεύονται από κανόνια κρυμμένα στα μπλε βουνά.
Κατά την τελευταία στιγμή πριν από τη δική του σύλληψη, ο ηλικιωμένος δήμαρχος της Pepperland στέλνει τον Old Fred (έναν ναύτη που ο δήμαρχος αποκαλεί "Young Fred") να φέρει βοήθεια. Εκείνος τρέχει προς το κίτρινο υποβρύχιο, μπαίνει μέσα και απογειώνεται (!). Ταξιδεύει στο Liverpool (το οποίο παρουσιάζεται μελαγχολικά με το "Eleanor Rigby") όπου και θα ακολουθήσει τον καταθλιπτικό και χωρίς κανένα σκοπό, Ringo, και θα τον πείσει να επιστρέψει μαζί του στην Pepperland. Ο Ringo θα φωνάξει και τα «φιλαράκια» του, John, George, και Paul. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, οι τέσσερις τους παρουσιάζονται με έναν συνοδευτικό χαρακτηρισμό:
Ο Ringo περιπλανιέται άσκοπα στο Λίβερπουλ, υποστηρίζοντας πως δεν έχει καθόλου φαντασία, ο John εμφανίζεται με λογοτεχνικές τυμπανοκρουσίες, σαν το τέρας του Φρανκενστάιν που πίνει ένα φίλτρο και γίνεται ξανά ο εαυτός του, ο George εμφανίζεται σε μια σουρεαλιστική περιοχή αποτυπωμένη με μουσικούς ήχους από Σιτάρ, να μάχεται με τον υπερβατικό διαλογισμό και ο Paul εμφανίζεται ως ο «σύγχρονος Μότσαρτ».
Οι πέντε ταξιδεύουν πίσω στην Pepperland. Καθώς μαθαίνουν να χειρίζονται το κίτρινο υποβρύχιο, τραγουδούν το "All Together Now" και στην διάρκεια του ταξιδιού τους θα περάσουν από παράξενες διαφορετικές περιοχές μέχρι να φθάσουν στην Pepperland:
Sea of Time: όπου ο χρόνος ρέει τόσο προς τα εμπρός όσο και προς τα πίσω, στους ήχους του "When I'm Sixty-Four".
Sea of Science: όπου τραγουδούν το "Only a Northern Song"
Sea of Monsters: όπου ένα τερατώδες «θηρίο – ηλεκτρική σκούπα» απορροφά όλα τα αντικείμενα και τους ανθρώπους, μετά ολόκληρο το τοπίο και τέλος τον εαυτό του (!), απελευθερώνοντας τους. Είναι τότε που ο Ringo πιέζει το απαγορευμένο κουμπί που θα τον στείλει έξω από το υποβρύχιο, όπου ιππεύοντας ένα από τα θηρία που τον πετάει γύρω – γύρω, θα βρεθεί υπό την απειλή των Αμερικάνων Ιθαγενών, με αποτέλεσμα ο George, πιέζοντας ένα άλλο κουμπί, να καλέσει το ιππικό των ΗΠΑ, που θα επιτεθεί και θα νικήσει τους Ινδιάνους, διασώζοντας τον Ringo (!).
Sea of Nothing: όπου συναντούν ένα μάλλον χρήσιμο "nowhere man" που ονομάζεται Jeremy Hillary Boob PhD και θα τραγουδήσουν το "Nowhere Man" αναφερόμενοι σε αυτόν. Καθώς όμως φεύγουν, ο Jeremy θα αρχίσει να κλαίει, με αποτέλεσμα ο Ringo να τον λυπηθεί και να τον πάρουν μαζί τους στο υποβρύχιο.
Foothills of the Headlands (ή Sea of Heads): όπου θα αφήσουν το υποβρύχιο και ο John τραγουδά το "Lucy in the Sky with Diamonds".
Sea of Holes: όπου ο Jeremy θα απαχθεί από έναν από τους Blue Meanies που περιπολούν τα περίχωρα της Pepperland. Εδώ ο Ringo ερευνά διεξοδικά μια τρύπα και την βάζει στην τσέπη του (!), μια κίνηση που θα είναι σημαντική για την τελική έκβαση της ιστορίας. Όταν ο Ringo θα πηδήξει σε μια πράσινη τρύπα, την μετατρέπει στην Sea of Green και φθάνουν τελικά στην Pepperland.
Όταν επανασυνδέονται με τον Old Fred και το υποβρύχιο, κοιτάζοντας το τοπίο αντικρίζουν ένα θλιβερό θέαμα: Τα όμορφα λουλούδια έχουν γίνει αγκάθια, η άλλοτε ευτυχισμένη χώρα, είναι τώρα μια άγονη έρημος και όλοι είναι δυστυχισμένοι και ακινητοποιημένοι από τους Blue Meanies. Οι Beatles θα ξεσηκώσουν τους κατοίκους σε εξέγερση τραγουδώντας το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" και θα αναγκάσουν τους Blue Meanies να υποχωρήσουν. Ο αρχηγός Blue Meanie ανταποδίδει την επίθεση στέλνοντας το Meanies' Glove, αλλά ο John θα νικήσει τραγουδώντας το "All You Need is Love". Η Pepperland θα ανακτήσει τα χρώματα της, τα λουλούδια θα ανθίσουν ξανά και οι κάτοικοι θα ανακτήσουν την ζωή τους με την βοήθεια της μουσικής των Beatles, θα πάρουν τα όπλα εναντίον των Meanies και θα τους στείλουν πίσω στα μπλε βουνά. Ο John θα προτείνει συμφιλίωση στον αρχηγό Blue Meanie, ο οποίος θα νιώσει μια αλλαγή στην καρδιά του (εξαιτίας μιας μαγικής μεταμόρφωσης που οφείλεται στον Jeremy) και θα δεχθεί. Ακολουθεί ένα τεράστιο party όπου όλοι τραγουδούν το "It's All Too Much" και… ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα (;)…
Στο τέλος, τα κινούμενα σχέδια αντικαθίστανται με live-action, με τους πραγματικούς Beatles να έχουν επιστρέψει στο σπίτι τους και να δείχνουν παιχνιδιάρικα τα αναμνηστικά τους:
Ο George πήρε τον κινητήρα του υποβρυχίου, ο Paul έχει "a little 'LOVE'" και ο Ringo έχει την μισή (!) τρύπα στην τσέπη του γιατί την άλλη μισή την έδωσε στον Jeremy (αναφορά στο τραγούδι "Fixing a Hole"). Κοιτάζοντας μέσα από ένα τηλεσκόπιο, ο John ανακοινώνει: «newer and bluer Meanies have been sighted within the vicinity of this theatre and there is only one way to go out: Singing!»
Η τετράδα κλείνει το έργο τραγουδώντας το "All Together Now", το οποίο τελειώνει με μεταφράσεις του τίτλου του σε διάφορες γλώσσες, να εμφανίζονται με την σειρά στην οθόνη…
Η πρωτότυπη ιστορία γράφτηκε από τον Lee Minoff, βασισμένη στο ομώνυμο τραγούδι των John Lennon & Paul McCartney και το σενάριο έγραψαν τέσσερεις συνεργάτες, συμπεριλαμβανομένου και του Erich Segal. Όπως στα περισσότερα musicals, η μουσική έχει το προβάδισμα και ξεδιπλώνει την πλοκή, και το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας είναι μια σειρά από κομμάτια που έχουν σχεδιαστεί για να παρουσιάσουν τη μουσική των Beatles με διάφορες εικόνες. Η ταινία παρουσιάζει ένα σύγχρονο ψυχεδελικό παραμύθι, κοντά στα ιδεώδη της "love generation". Οι διάλογοι είναι γεμάτοι με λογοπαίγνια και ιδιαίτερα αστεία και πολλά από αυτά μπήκαν στο σενάριο από τον ποιητή Roger McGough.
Οι animated χαρακτήρες των Beatles είναι βασισμένοι στην εμφάνιση τους σε ένα φιλμ για την προώθηση του "Strawberry Fields Forever" με εξαίρεση τον Paul που παρουσιάζεται χωρίς το μουστάκι του. Η ταινία περιλαμβάνει επίσης αρκετές αναφορές σε τραγούδια που δεν περιλαμβάνονται στο soundtrack, συμπεριλαμβανομένου του "A Day in the Life" (όπου οι στίχοι αναφέρονται στην σκηνή του "Sea of Holes"), όπως και τα ορχηστρικά διαλείμματα νωρίτερα στην ταινία, επίσης από το "A Day in the Life". Ένα μεγάλο πλήρωμα από ειδικευμένους animators ήταν υπεύθυνο για να φέρουν στην ζωή τους animated Beatles και διάφοροι σκηνοθέτες και δημιουργοί, ανέλαβαν συγκεκριμένα τμήματα της ταινίας για να παρουσιάσουν με εικόνες τραγούδια και καταστάσεις.
Το album “Yellow Submarine” είναι το δέκατο studio album των Beatles που κυκλοφόρησε η Apple Records. Εκδόθηκε ως το soundtrack για την ταινία, που έκανε πρεμιέρα στο Ηνωμένο Βασίλειο επτά μήνες πριν από την κυκλοφορία του album. Μόνο η μία πλευρά του άλμπουμ περιέχει τραγούδια από τους Beatles, ενώ η άλλη αποτελείται από ορχηστικά κομμάτια από τον George Martin, σε ηχογραφήσεις που έγιναν αποκλειστικά για την ταινία. Ένα άλλο soundtrack κυκλοφόρησε το 1999, το οποίο περιείχε όλα τα τραγούδια των Beatles από την ταινία, εκτός από το " A Day In The Life ".
Μόνο 4 νέα τραγούδια εμφανίστηκαν στο album και δυο από αυτά ("All Together Now" και "Hey Bulldog") ηχογραφήθηκαν ειδικά για την ταινία. Λόγω της ιδιαιτερότητας του, το album δεν σημείωσε ποτέ ανάλογη επιτυχία σε σχέση με άλλα albums των Beatles και διάφορες εκδόσεις και επανεκδόσεις του μπέρδεψαν την κατάσταση αντί να την βοηθήσουν, σε αντίθεση φυσικά με την πολύ πετυχημένη πορεία της ταινίας. Όπως όλα όμως, παραμένει κλασικό και διαχρονικό και παρουσιάζει μερικές εκπληκτικές μουσικές στιγμές του συγκροτήματος.
Το 2009 ο Robert Zemeckis σε συνεργασία με την Disney, σκέφτηκε να σκηνοθετήσει μια 3D εκδοχή της ταινίας, με την υπέροχη τεχνική που γνωρίσαμε στα «The Polar Express», «Beowulf» και «A Christmas Carol», αλλά η Disney το 2010, για λόγους που δεν θα αναλύσω τώρα, έκλεισε το studio του Zemeckis, ImageMovers Digital, μετά την επιτυχή αλλά μη ικανοποιητική απόδοση στο box office του A Christmas Carol. Τέλος, το 2011 παράτησε το project, αναφέροντας ως αιτίες, αρχικά το καταστροφικό άνοιγμα που έκανε η ταινία του Simon Wells, «Mars Needs Moms», και μετά πως η motion capture technology, δεν απέδιδε πια τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κρίμα…
Το “Yellow Submarine” γιορτάζει σήμερα (13/11) τα 44α γενέθλια του. Είναι μια ευφάνταστη ταινία, γεμάτη χρώματα, ιδέες, αλληγορίες και μηνύματα, πλαισιωμένη από τις απαραίτητες δόσεις ψυχεδέλειας της εποχής. Πολύ πιο κοντά στον χαρακτήρα και την μετέπειτα πορεία των «Σκαθαριών» και ένα θετικό σημείο στην μέχρι τότε κινηματογραφική τους πορεία (οι ίδιοι είχαν απογοητευθεί από την πορεία που είχε κάνει η ταινία “Help!” και είχαν αποθαρρυνθεί από την καταστροφική υποδοχή που είχε η τηλεοπτική τους παραγωγή “Magical Mystery Tour”). Θεωρώ πως είναι ένας σταθμός στην ιστορία του συγκροτήματος και μια ιδιαίτερη στιγμή που είτε είσαι fan είτε όχι, καθαρά για ιστορικούς λόγους, οφείλεις να γνωρίσεις (αν δεν το έχεις ήδη κάνει). Αν και κάπως βαρύ, είναι ένα (κατ’ εμέ) ξεχωριστό φιλμ, με αξέχαστους διαλόγους και χαρακτήρες, που αποτυπώνει με ώριμη παιδικότητα, τα μηνύματα της εποχής, τα οποία παραμένουν πάντα επίκαιρα.
Το γεγονός πως υπάρχει ακόμα, κυκλοφορεί σε DVD, πουλάει και αναφέρεται παγκοσμίως, αποδεικνύει περίτρανα την αξία του. Δεν είναι πάντα το brand name “Beatles” που μετατρέπει τα πάντα σε χρυσάφι όσες δεκαετίες και αν περάσουν, αλλά και η καλλιτεχνική δημιουργία ανθρώπων που φανταστηκαν έναν ολόκληρο κόσμο μέσα από αγαπημένα τραγούδια και μας τον παρουσίασαν εξαιρετικά, μέσα από την μοναδική ψυχεδελική ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του ’60.
Αχ, τι θυμήθηκα τώρα… Την αξέχαστη και επαναλαμβανόμενη ατάκα του χαρακτήρα του George Harrison: «It's All In The Mind Y’ Know…»
We all live in a yellow submarine
Yellow submarine, yellow submarine…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....