O tempora, o mores

Νομίζω πως πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι. Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, ευτυχία και υποχρέωση, που τόσο λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, νοιάζονται και μάχονται νύχτα μέρα, για το καλό τόσων πολλών…

«O tempora, o mores» (Ω καιροί, ω ήθη) είχε πει κάποτε ο Κικέρων, ένας από τους επιφανέστερους άνδρες της Ρώμης κι ο κορυφαίος από τους ρήτορες της αρχαιότητας μετά τον Δημοσθένη, που όπως οι περισσότεροι φιλόσοφοι που τολμούσαν να πουν κάποια πράγματα με το όνομα τους, πλήρωσε τα όσα έλεγε με την ζωή του. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως επιφυλάσσεται παρόμοια μοίρα και σε όποιον άλλο τολμά να εκφράσει δημόσια τις σκέψεις του, γρήγορα όμως ξεπερνώ αυτές τις «αιρετικές» ιδέες και επανέρχομαι στην λογική της πραγματικότητας, ενθυμούμενος αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά για το καλό μου! Παρόλα αυτά, λέω να ασχοληθώ λίγο με τον Κικέρωνα.

Μετά τη νίκη έχεις περισσότερους εχθρούς

Να κάτι που συνειδητοποιούν απόλυτα και βιώνουν τους τελευταίους μήνες, οι κυβερνώντες αυτής της χώρας, συνεχίζουν όμως απτόητοι με περίσσιο θάρρος και τόλμη το δύσκολο έργο τους, γνωρίζοντας πως μπορεί τώρα να υποφέρουν, αύριο όμως θα ξεκουράσουν τα ταλαιπωρημένα, τεράστια (από τις κακουχίες, φυσικά) κορμιά τους, πάνω σε δάφνινα κρεβάτια, απολαμβάνοντας ευγνωμοσύνη και δόξα. Ίσως κάποιοι πέσουν (τιμητικά πάντα) στον πόλεμο, μα θα έχουν πέσει μαχόμενοι, υπερασπίζοντας μέχρι τελευταίας ρανίδας τα συμφέροντα μας, και την θυσία τους θα την θυμούνται όλες οι επόμενες γενιές με καμάρι και εθνική υπερηφάνεια…

Περιόρισε τις απολαύσεις για να εξασφαλίσεις ακόμα μεγαλύτερες απολαύσεις και άντεξε τους πόνους για να αποφύγεις ακόμα μεγαλύτερους πόνους

Η αρετή των πολιτικών μας, είναι αναμφισβήτητη και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Ακόμα και οι πιο καινούργιοι σε αυτόν τον χώρο, έστω και αν κάποιες στιγμές εκνευρισμού (ανθρώπινες και σαφώς δικαιολογημένες) παρεκτρέπονται και χαιρετούν με έναν τρόπο που (κακώς) θυμίζει άλλες εποχές, δεν ντρέπονται γιατί αυτός ο χαιρετισμός έστω κι αν παρεξηγείται, γίνεται από χέρια «καθαρά» και αυτό είναι που έχει τελικά σημασία! Όλοι μαζί λοιπόν (οι πολιτικοί) έχοντας ζήσει την στέρηση και τον πόνο, αποφάσισαν αυτή τους την μέγιστη γνώση, να την περάσουν και στον λαό, για να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους όλοι εμείς οι καλοπερασάκηδες, πως πρέπει να περιορίσουμε τις απολαύσεις μας για να νιώσουμε την αξία τους και να βιώσουμε περισσότερο πόνο, γιατί μετά θα μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα (όσοι επιβιώσουμε). Μετά τίποτα δεν θα μπορεί να αγγίξει αυτό το έθνος.

Πολλά παιδιά, πολλές σκοτούρες. Κανένα παιδί, καμιά χαρά

Ένα απόφθεγμα που το κουβέντιασαν για πολλές ημέρες οι 3 αρχηγοί που αποτελούν την κυβέρνηση, αυτούς που εμείς εμπιστευθήκαμε με την ψήφο μας, αυτοί που βρίσκονται εκεί γιατί τους δώσαμε την ακράδαντη πλειοψηφία (!) που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει (όχι, ας τολμήσει αν θέλει…). Σκέφθηκαν ώρες πολλές το πρόβλημα της υπογεννητικότητας και ότι συνεπάγεται αυτό και αφού αρχικά μας έδωσαν γερά κίνητρα για να μεγαλώσουμε τις οικογένειες μας και να συμβάλλουμε στην συνέχιση του έθνους, μετά έπρεπε να μας αποδείξουν πως ο Κικέρων είχε δίκιο και για να γίνει αυτό κατανοητό, φορολόγησαν τα παιδιά μας. Μπορούμε πλέον να καυχιόμαστε σε όλο τον κόσμο για την παγκόσμια αυτή καινοτομία μας. Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία τα παιδιά αποτελούν τεκμήριο!

Αν νοιώθεις υπερηφάνεια για τους προγόνους σου, μη στερήσεις αυτήν τη δυνατότητα και από τους απογόνους σου

Υπερήφανοι όλοι οι πολιτικοί μας για τους προγόνους τους, αυτούς που τους κληροδότησαν αρχές, αξίες, ήθος, τριάντα διαμερίσματα στα βόρεια προάστια και καμιά εικοσαριά εξοχικά σε βουνά και θάλασσες, εκατομμύρια σε καταθέσεις σε ξένες και ντόπιες τράπεζες και γερές φιλικές σχέσεις με προμηθευτές οπλικών συστημάτων ή αξιόπιστες πολυεθνικές εταιρείες (ηχηρό παράδειγμα η siemens), επαναλαμβάνοντας καθημερινά σε όλους μας πως όλη αυτή η υποτιθέμενη περιουσία αποκτήθηκε από κληρονομιές (αυτοί φτωχοί μπήκαν στην πολιτική, φτωχοί θα αποχωρήσουν), μας καλούν με χαρά να τιμήσουμε και εμείς με την σειρά μας τους προγόνους τους, να προσκυνήσουμε μεγάλες πολιτικές οικογένειες που εδώ και πολλές δεκαετίες δίνουν και την ψυχή τους για την χώρα και κάνουν ότι περνά από τα πεντακάθαρα χέρια τους, ώστε να μην μας στερήσουν αυτή την απίστευτη πραγματικά δυνατότητα. Γιατί οι πρόγονοι αυτών που μάχονται για εμάς, είναι και δικοί μας πρόγονοι…

Να τρως για να ζεις, όχι να ζεις για να τρως

Όλοι είδαμε κάποια στιγμή την ταινία «300» και θαυμάσαμε την γενναιότητα και την ρώμη των Σπαρτιατών. Μεγάλοι βέβαια θαυμαστές αυτού του έργου, αλλά και γενικότερα του αρχαίου ήθους και κάλλους, είναι σαφώς η κυβέρνηση. Όμως το φαινόμενο θαυμασμού αυτής της ταινίας ήταν παγκόσμιο, άπαντες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη δάκρυσαν με το θάρρος των πολεμιστών του Λεωνίδα και ζήλεψαν τους κοιλιακούς τους! Η Ελλάδα οφείλει να επιστρέψει σε εκείνα τα χρόνια και να γίνει ξανά μια υπερδύναμη που κάποιος θα σκέφτεται πάρα πολύ πριν της αντιμιλήσει. Και αυτό προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση μέσα από μέτρα που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, καθώς ο οργανισμός μας πρέπει σιγά – σιγά να αποβάλλει τις συνέπειες τόσων καταχρήσεων, ιδιαίτερα μετά από τα πολλά κιλά που πήραμε όταν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Με γοργά και σταθερά βήματα θα υιοθετήσουμε την Σπαρτιατική αγωγή και όλοι θα μας φθονούν. Οι Σπαρτιάτες από τα δεκατρία τους μάθαιναν να παλεύουν, να επιζούν, να τρώνε λίγο, να φοράνε το ίδιο ιμάτιο σε όλες τις εποχές του χρόνου. Έτρωγαν Μέλανα Ζωμό αλλά ενθαρρύνονταν να κλέβουν για το φαγητό τους, και θα τιμωρούνταν μόνο εάν είχαν πιαστεί, ακριβώς επειδή πιάστηκαν. Και παρόλα αυτά… είδες κοιλιακούς;

Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη

Έτσι κι αλλιώς, τι να τους κάνεις τόσους νόμους όταν στην ουσία όσα έχεις να πεις ή να επιβάλλεις, είναι τόσο λίγα και απλά; Γι’ αυτό λοιπόν, δεν χρειάζεται να γίνεται δύσκολη η ζωή των βουλευτών μας (που πάντα αποφασίζουν βάσει συνειδήσεως και ανάλογα με τις επιθυμίες του λαού) δίνοντας τους να υπογράψουν εκατοντάδες διαφορετικά άρθρα και να διαβάσουν χιλιάδες σελίδες. Τα βάζεις όλα στο ίδιο σακί (άρθρο) και προσπαθείς να κάνεις κατανοητή την παραπάνω ρήση ακόμα και σε αυτούς που θυμήθηκαν ξαφνικά πως είναι αριστεροί (μόνο φυσικά εκεί που τους παίρνει να το παίξουν αριστεροί), κάνοντας κατανοητό πως αυτό επιτάσσει η δικαιοσύνη…

Δεν γεννιόμαστε και δεν ζούμε μόνο για τον εαυτό μας. Η πατρίδα μας και οι φίλοι μας έχουν ένα μερίδιο από εμάς

Αν και σε αυτό το τελευταίο μπορούμε να βρούμε εκατοντάδες παραδείγματα για να πλέξουμε το εγκώμιο των πολιτικών μας, θεωρώ πως περισσότερο απευθύνεται στους ίδιους τους πολίτες μιας χώρας. Αν γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και αναφερθούμε στους πολίτες της Ελλάδας, νομίζω πως αποδεικνύεται περίτρανα και το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και η ανιδιοτέλεια. Πολίτες σκεπτόμενοι, υπεύθυνοι, δημοκράτες που βάζουν πάνω απ’ όλα το κοινό καλό και λειτουργούν απρόσκοπτα, χωρίς συμφέροντα, τίμια και λογικά, πολίτες που τους ζηλεύει όλος ο κόσμος για το ήθος, την αντικειμενικότητα, την εξυπνάδα και την παιδεία τους, πολίτες άξιοι να θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους του Σωκράτη. Συμμετέχουν στα κοινά, διαμαρτύρονται μαζί με όλους αν υπάρξει πρόβλημα, αποφασίζουν δημοκρατικά και βοηθούν διαρκώς τον συμπολίτη τους, σε όποιο κοινωνικό στρώμα κι αν ανήκουν, όποιο επάγγελμα κι αν κάνουν (σώματα ασφαλείας, ομάδες καταστολής, δημόσιοι υπάλληλοι… ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος). Μετά απ’ όλα αυτά, ποιος δεν νιώθει υπερήφανος που είναι Έλληνας;

Πρέπει να νιώθουμε απίστευτα τυχεροί και υπέρμετρα αισιόδοξοι; Πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι; Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, ευτυχία και υποχρέωση, που τόσο λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, νοιάζονται και μάχονται νύχτα μέρα, για το καλό τόσων πολλών;

Η απλά, να νιώθουμε μαλάκες;

Αν είσαι κάποιος πολιτικός και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και με διαβάζεις, ασχολήσου μόνο με τα ρητά του Κικέρωνα και άσε τα σχόλια μου. Έτσι κι αλλιώς, τα σχόλια μου σου είναι γνωστά και τα πιστεύεις, είμαι σίγουρος. Αυτά που σου είναι άγνωστα η δυσνόητα είναι όλες αυτές οι «αερολογίες» που είπαν κάποτε άνθρωποι σαν τον Κικέρων και για αυτές τους τις αερολογίες η ιστορία δεν τους ξέχασε ποτέ…

Κλείνω με κάτι που θα παραμείνει σαφώς ασχολίαστο, από τον ίδιο πάντα φιλόσοφο:

Φως της αλήθειας , μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής είναι η Ιστορία