Janis Joplin

Η Janis Lyn Joplin (19 Ιανουαρίου 1943 – 4 Οκτωβρίου 1970) σαν τραγουδίστρια και συνθέτης, αναδείχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με την συμμετοχή της στην psychedelic-acid rock μπάντα Big Brother and the Holding Company και αργότερα ως σόλο καλλιτέχνης, με την υποστήριξη πιο soul/blues συγκροτημάτων, όπως The Kozmic Blues Band και The Full Tilt Boogie Band. Αποτέλεσε έναν από τους πιο δημοφιλής καλλιτέχνες στο Monterey Pop Festival και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο  Woodstock festival. Ήταν εξαιρετική performer και έμεινε στην ιστορία για την «ηλεκτρική» σκηνική της παρουσία.

Στο απόγειο της καριέρας της αναφέρονταν σε αυτήν ως "The Queen of Rock and Roll" όπως και "The Queen of Psychedelic Soul" και για τους φίλους της (μουσικούς & παραγωγούς) ήταν το «Μαργαριτάρι» της μουσικής. Ήταν επίσης ενορχηστρωτής, ζωγράφος και χορεύτρια.

Το περιοδικό Rolling Stone το 2004 την κατέταξε στο νούμερο 46 στην λίστα των 100 Greatest Artists of All Time και στην θέση 28 στην λίστα 100 Greatest Singers of All Time το 2008.

Η Janis Joplin γεννήθηκε στις 19/1 το 1943 στο  Port Arthur του Texas και σύμφωνα με τους γονείς της (Dorothy Joplin & Seth Joplin) έδειχνε από μικρή πως χρειαζόταν περισσότερη προσοχή από τα άλλα παιδιά τους (Michael και Laura) και έδειχνε συνέχεια δυσαρεστημένη και ανικανοποίητη. Ως έφηβη έκανε παρέα με άτομα που θεωρούνταν «απόκληροι» και μουσικούς που έπαιζαν σε blues bands, που την επηρέασαν ώστε να γίνει τραγουδίστρια. Άρχισε να τραγουδάει στην τοπική χορωδία, επεκτείνοντας τα μουσικά της ακούσματα με τραγουδιστές της blues όπως οι Odetta, Billie Holiday και Big Mama Thornton.

Ασχολήθηκε πρώτα με την ζωγραφική και άρχισε να τραγουδά folk & blues με φίλους. Έχει δηλώσει πως όσο ήταν στο γυμνάσιο, ο κόσμος την απέφευγε: «Υπήρξα απροσάρμοστη, διάβαζα πολύ, ζωγράφιζα και δεν μισούσα τους μαύρους…».

Στην διάρκεια της εφηβείας της έγινε υπέρβαρη και το δέρμα της άρχισε να σπάει, αφήνοντας της βαθιές ουλές οι οποίες χρειάζονταν ιατρική επέμβαση (απόξεση), με αποτέλεσμα οι συμμαθητές της να την χλευάζουν συχνά.

Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1960 και παρακολούθησε καλοκαιρινά μαθήματα στο Lamar State College of Technology και αργότερα μπήκε στο University of Texas, αν και δεν τελείωσε ποτέ τις σπουδές της.

Η εφημερίδα The Daily Texan της πανεπιστημιούπολης, ασχολήθηκε έντονα μαζί της και έκανε πρωτοσέλιδο το προφίλ της στο τεύχος που κυκλοφόρησε στις 27 Ιουλίου το 1962 με τίτλο «Τολμά να είναι διαφορετική». Το άρθρο ξεκινούσε κάπως έτσι: «Κυκλοφορεί ξυπόλυτη όποτε θέλει, φορά Levi's στην τάξη γιατί αισθάνεται πιο άνετα, και κουβαλά πάντα μαζί της ένα Autoharp (έγχορδο μουσικό όργανο) ώστε αν νιώσει την ανάγκη να τραγουδήσει να της έρθει γάντι. Το όνομα της είναι Janis Joplin».

Καλλιεργώντας έναν επαναστατικό τρόπο ζωής, η Janis κατέτασσε τον εαυτό της ανάμεσα στις blues ηρωίδες της και τους Beat poets. Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε σε κασέτα, στο σπίτι ενός συμμαθητή, ήταν τον Δεκέμβρη του 1962 και ονομαζόταν "What Good Can Drinkin' Do".

Το 1964 η Janis και ο μελλοντικός κιθαρίστας των «Jefferson Airplane» Jorma Kaukonen, ηχογράφησαν μια σειρά από πρότυπα μπλουζ τραγούδια, τα οποία συνόδευε με μια γραφομηχανή (!) η Margareta Kaukonen, ως κρουστό μουσικό όργανο. Ήταν 7 κομμάτια και κυκλοφόρησαν αργότερα στο bootleg album «The Typewriter Tape».

Εκείνο τον καιρό αύξησε την χρήση ναρκωτικών και απέκτησε φήμη ως "speed freak" και περιστασιακού χρήστη ηρωίνης. Χρησιμοποιούσε επίσης αρκετά ψυχοτρόπα ναρκωτικά και σε όλη την καριέρα της υπήρξε βαριά πότης. Αγαπημένο της ποτό ήταν το Southern Comfort.

Στις αρχές του 1965. οι φίλοι της πρόσεξαν τι συνέπειες είχαν επάνω της οι αμφεταμίνες (την περιγράφουν ως σκελετική και ισχνή) και την έπεισαν να επιστρέψει στο Port Arthur. Όταν επέστρεψε σπίτι, άλλαξε τον τρόπο ζωής της. Απέφευγε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, άρχισε να φοράει φορέματα σχετικά μέτρια, άλλαξε χτένισμα και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Lamar στο τμήμα της κοινωνιολογίας. Την ίδια περίοδο ηχογράφησε άλλα 7 τραγούδια, τα οποία και κυκλοφόρησε το 1995 ο James Gurley στο album  «This is Janis Joplin 1965».

Το 1966 τα bluesy φωνητικά της Janis τράβηξαν την προσοχή της ψυχεδελικής μπάντας Big Brother and the Holding Company, μια μπάντα που είχε αποκτήσει φήμη στην hippie κοινότητα στο Haight-Ashbury και την προσκάλεσαν να συμμετάσχει. Η Janis δέχθηκε και ενσωματώθηκε στο γκρουπ τον Ιούνιο του 1966. Τον Ιούλιο, τα 5 μέλη της μπάντας μαζί με την Nancy την σύζυγο του κιθαρίστα James Gurley, μετακόμισαν σε ένα σπίτι στο Lagunitas της Καλιφόρνια, όπου ζούσαν ως κοινόβιο και λέγεται πως έκαναν συχνά parties παρέα με τα μέλη των Grateful Dead, που ζούσαν λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά.

Τον Αύγουστο η μπάντα υπέγραψε συμβόλαιο με την ανεξάρτητη εταιρεία Mainstream Records και άρχισαν να ηχογραφούν στο studio του Σικάγο, αλλά ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Bob Shad, δεν τους πλήρωνε τα αεροπορικά για να επιστρέψουν. Γύρισαν οδικός με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη και απογοητευμένοι. Λίγο μετά η Janis στράφηκε ξανά στο πότο μαζί με κάποια μέλη του γκρουπ και υποτροπίασε σε ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών παρακινούμενη από την Nancy Gurley, η οποία έφυγε 3 χρόνια αργότερα από υπερβολική δόση.

Το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, «Big Brother and the Holding Company» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1967 από την Mainstream Records, λίγο μετά την εντυπωσιακή τους εμφάνιση στο Monterey Pop Festival, και παρουσίασε 4 μεγάλες επιτυχίες, με τα singles "Down on Me", "Bye Bye Baby", "Call On Me" και "Coo Coo". 

Στις 7 Απρίλη του 1968, την τελευταία ημέρα της East Coast περιοδείας τους, εμφανίστηκαν στην σκηνή μαζί με τους Jimi Hendrix, Buddy Guy, Joni Mitchell, Richie Havens, Paul Butterfield, και Elvin Bishop στην μεγάλη συναυλία της Νέας Υόρκης "Wake for Martin Luther King, Jr." Ήδη η μπάντα είχε αρχίσει πλέον να παρουσιάζεται απ’ ολους ως "Janis Joplin and Big Brother and the Holding Company" και η δημοσιότητα που αποκτούσε από τα media η Janis είχε αρχίσει να δυσαρεστεί τα υπόλοιπα μέλη. Υποστήριζαν πως εκείνη βρισκόταν σε ένα star-trip και υπήρχαν πολλοί που την ωθούσαν να αφήσει την μπάντα (φίλοι και δημοσιογράφοι).

Χαρακτηριστικό της εκπληκτικής της σκηνικής και φωνητικής παρουσίας είναι αυτό που έγραψε ο Richard Goldstein στο τεύχος Μαΐου 1968 του περιοδικού Vogue (το οποίο δεν επιχειρώ να μεταφράσω):

"the most staggering leading woman in rock... she slinks like tar, scowls like war... clutching the knees of a final stanza, begging it not to leave... Janis Joplin can sing the chic off any listener."

Στην διάρκεια της ηχογράφησης του δεύτερου album της μπάντας, Cheap Thrills, το 1968, η Janis έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση της παραγωγής και των ηχογραφήσεων. Ήταν το πρώτο άτομο που έμπαινε στο studio και το τελευταίο που έφευγε. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ανακοίνωσε την πρόθεση της να φύγει από το γκρουπ. Τον Σεπτέμβριο του 1968 στο Fillmore West, συγκεντρώθηκαν χιλιάδες οπαδοί να τιμήσουν μια από τις τελευταίες νύχτες της Janis με τους Big Brother όπου μαζί τους έπαιξαν οι Chicago (τότε ονομάζονταν Chicago Transit Authority) και οι Santana. Η τελευταία επίσημη της εμφάνιση με την μπάντα ήταν στο Family Dog benefit, 1^η Δεκεμβρίου του 1968.

Μετά την αποχώρηση της από τους Big Brother, η Janis σχημάτισε μια backup μπάντα για να την συνοδεύει, τους Kozmic Blues Band, που αποτελούνταν από περιστασιακούς μουσικούς που είχαν παίξει και με το προηγούμενο συγκρότημα της, όπως τον κιθαρίστα Sam Andrew και τον μελλοντικό μπασίστα των «Full Tilt Boogie Band», Brad Campbell. Αυτό το σχήμα ήταν επηρεασμένο από τον Stax-Volt ρυθμό των blues (R&B) συγκροτημάτων και καλλιτεχνών των ‘60ς, όπως για παράδειγμα ο Otis Redding και οι Bar-Kays. Ο Stax-Volt R&B ήχος, χαρακτηριζόταν από την χρήση πνευστών και horns και είχε έναν πιο bluesy, funky, soul, pop προσανατολισμό, σε αντίθεση με τον hard-rock psychedelic ήχο των συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου.

Στις αρχές του 1969 η Janis έκανε συχνά χρήση ηρωίνης αν και έγιναν προσπάθειες να την κρατήσουν «καθαρή» ιδιαίτερα την περίοδο της ηχογράφησης του «I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!». 

Στην διάρκεια της περιοδείας της στην Ευρώπη, δήλωσε σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, πως πέρασε φριχτά στην διάρκεια αυτών των συναυλιών, υποστηρίζοντας πως το κοινό εκεί είναι πολύ νευρικό και δύσκολα «ανεβαίνουν». Αποκάλυψε επίσης ότι ήταν φανατική οπαδός μιας άγνωστης τότε τραγουδίστριας, την οποία θεωρούσε απίστευτη φωνή, χορεύτρια και show woman. Το όνομα της ήταν Tina Turner.

Η Columbia κυκλοφόρησε το 1969 το "Kozmic Blues" σαν single, το οποίο έφθασε στην θέση 41 του Billboard Hot 100, καθώς και μια live εκτέλεση του “Raise Your Hand” που μπήκε στο top ten. Το “I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama!” περιλαμβάνοντας τραγούδια σαν τα Try (Just a Little Bit Harder), To Love Somebody και Little Girl Blue, έφτασε νούμερο 5 στο Billboard 200 λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του. Ποτέ όμως δεν γνώρισε την αποδοχή και την επιτυχία που είχε το «Cheap Thrills» των Big Brother…

Η Janis Joplin εμφανίστηκε στο Woodstock αργά το βράδυ του Σαββάτου, 16 Αυγούστου 1969 και έπαιξε ζωντανά μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής. Οι διοργανωτές του φεστιβάλ την διαφήμισαν ως headliner και έγινε έτσι το «πρώτο όνομα» αυτής της ιστορικής συναυλίας.

Περίμενε στο back stage περίπου 10 ώρες μέχρι να εμφανιστεί και στην διάρκεια της αναμονής ήπιε τόσο αλκοόλ, ώστε να βγει στην σκηνή σχεδόν μεθυσμένη.

Η Janis ανέβηκε στην σκηνή αμέσως μετά τους Creedence Clearwater Revival. Η φωνή της έγινε βραχνή και δυσκολευόταν να χορέψει, ενώ δεν σταματούσε να ρωτά το κοινό αν ήταν καλά ή αν τους έλειπε κάτι. Έβγαλε όμως τόσο πάθος που το κοινό δεν σταματούσε να την επευφημεί και να της ζητά να πει περισσότερα τραγούδια. Οι αποδόσεις της στα Kozmic Blues και Work Me, Lord έχουν μείνει αξιομνημόνευτες εξαιτίας του «σπασίματος» της φωνής της και την ιδιαιτερότητα που τους απέδωσε. Δήλωσε ότι απόλαυσε πολύ τους Sly and The Family Stone που ακολούθησαν αμέσως μετά από εκείνη και παρέμεινε στο Woodstock σε όλη την διάρκεια του φεστιβάλ, θαυμάζοντας από το βαν του Joe Cocker την μοναδική εμφάνιση του Hendrix. 

Εκτός από Woodstock, η Joplin είχε επίσης προβλήματα στο Madison Square Garden το 1969. Η βιογράφος Myra Friedman υποστήριξε ότι έχει δει ένα ντουέτο της Joplin μαζί με την Tina Turner κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας των Rolling Stones στο Garden για την Ημέρα των Ευχαριστιών, όπου την περιγράφει «τόσο μεθυσμένη και τόσο εκτός ελέγχου που θα μπορούσε να είχε καταληφθεί από ψυχωτική μανία». Κάποιοι παρατηρητές επίσης θεωρούν πως προσπαθούσε να ωθήσει το κοινό σε ταραχές.

Ο Sam Andrew, ο κιθαρίστας που μαζί με την Janis είχαν εγκαταλείψει τους Big Brother, έφυγε από τους Kozmic Blues Band το καλοκαίρι του 1969 για να επιστρέψει στην παλιά του μπάντα. Στο τέλος του έτους διαλύθηκαν και οι Kozmic Blues, με τελευταία τους εμφάνιση αυτή στο Madison Square Garden.

Τον Φεβρουάριο του 1970, η Janis ταξίδεψε στη Βραζιλία, όπου σταμάτησε την χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ, ενώ έβγαινε με έναν Αμερικάνο τουρίστα, τον David (George) Niehaus. Σε μια τηλεφωνική της συνέντευξη είχε δηλώσει:

«Πάω στη ζούγκλα με μια μεγάλη αρκούδα που ονομάζεται David Niehaus. Τελικά θυμήθηκα πως δεν πρέπει να είμαι πάνω στη σκηνή δώδεκα μήνες το χρόνο. Έχω αποφασίσει να πάω και να σκάψω και άλλες ζούγκλες, για μερικές εβδομάδες ακόμα…»

Η Joplin άρχισε να χρησιμοποιεί ηρωίνη και πάλι όταν επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η σχέση της με τον Niehaus έληξε σύντομα όταν αυτός την είδε να «χτυπά» ηρωίνη στο νέο τους σπίτι στην Καλιφόρνια, αλλά και λόγω της ρομαντικής της σχέσης με την φίλη της Peggy Caserta, που ήταν εξίσου εθισμένη στα ναρκωτικά, και της άρνησης της να παρατήσει για λίγο την δουλειά και να τον ακολουθήσει στα ταξίδια του.

Εκείνη την περίοδο η Janis σχημάτισε και τη νέα της μπάντα, τους Full Tilt Boogie Band. Αποτελούνταν κυρίως από νεαρούς Καναδούς μουσικούς και την χαρακτήριζε ο ήχος του οργάνου (organ) και καθόλου μουσικά τμήματα με horns. Η Janis πήρε πιο ενεργό ρόλο στον σχηματισμό αυτής της μπάντας, απ’ ότι στις προηγούμενες, γι’ αυτό και δήλωνε: "It's my band. Finally it's my band!"

Εμφανίστηκε σε μια επανένωση με τους Big Brother στο Fillmore West του Σαν Φρανσίσκο τον Απρίλιο του 1970 και οι ηχογραφήσεις από αυτή την εμφάνιση ηχογραφήθηκαν σε ένα live album που κυκλοφόρησε το 1972. Εμφανίστηκε ξανά μαζί τους στις 12 Απριλίου το 1970 στο Winterland, όπου κριτικοί και δημοσιογράφοι ανέφεραν πως η Janis και οι Big Brother βρίσκονταν σε εξαιρετική φόρμα. Ήταν εκείνη την εποχή που άρχισε να φορά πολύχρωμα μποά από πούπουλα στα μαλλιά της.

Μέχρι τη στιγμή που άρχισε να περιοδεύει με το Full Tilt Boogie, έλεγε σε όλους πως είχε κόψει τα ναρκωτικά, αλλά ο εθισμός της στο αλκοόλ μεγάλωνε. 

Από τις 28 Ιουνίου μέχρι τις 4 Ιουλίου, η Janis και οι Full Tilt Boogie πήραν μέρος στην all-star Festival Express train tour στον Καναδά, εμφανιζόμενοι μαζί με τους Buddy Guy, Rick Danko and The Band, Ten Years After, Grateful Dead, Delaney and Bonnie, Eric Andersen, και Ian & Sylvia, μια περιοδεία στην οποία οι εμφανίσεις της θεωρούνται οι καλύτερες της καριέρας της και παρουσιάστηκε ως headliner και της τρεις βραδιές που διήρκεσε.

Πλάνα από την τελευταία εμφάνιση της στην διάρκεια αυτής της περιοδείας, με το τραγούδι Tell Mama, οπτικοποίησε σε βίντεο το MTV στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και περιλαμβάνεται στο album του 1982 «Farewell Song».

«Είμαι θύμα του εσωτερικού μου κόσμου. Υπήρξε μια εποχή που ήθελα να μάθω τα πάντα… Όλο αυτό το συναίσθημα με έκανε να νιώθω δυστυχισμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω μαζί του. Μα τώρα έχω μάθει να κάνω αυτό το συναίσθημα να δουλεύει για εμένα. Είμαι γεμάτη συγκίνηση και θέλω να απελευθερωθώ. Όταν βρίσκεσαι επάνω στην σκηνή και αν αυτό δουλεύει καλά και έχεις το κοινό μαζί σου, αυτό που αισθάνεσαι είναι ενότητα…»

(συνέντευξη της Janis Joplin στον David Dalton του Rolling Stone)

Κατά τα τέλη Αυγούστου, Σεπτεμβρίου και τις αρχές Οκτωβρίου 1970, η Janis και το συγκρότημά της έκαναν πρόβες και ηχογραφούσαν το νέο τους άλμπουμ στο Λος Άντζελες, με παραγωγό τον Paul A. Rothchild που είχε κάνει εξαιρετικές παραγωγές και στους Doors. Παρά το γεγονός ότι η Joplin πέθανε πριν ολοκληρωθούν όλα τα κομμάτια, εξακολουθούσε να υπάρχει αρκετό υλικό που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ένα L.P. Το “Pearl” κυκλοφόρησε το 1971 και έγινε το μεγαλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ της καριέρας της. Περιλάμβανε ως μεγάλη επιτυχία αρχικά την διασκευή του «Me and Bobby McGee» του Kris Kristofferson, που υπήρξε εραστής της την Άνοιξη του 1970. Το opening track «Move Over» το είχε γράψει η Janis, αντικατοπτρίζοντας το πώς ένιωθε ότι συμπεριφέρονται οι άντρες στις γυναίκες, σε μια σχέση.

Συγκινητική στιγμή του album είναι το τραγούδι «Buried Alive In The Blues» το οποίο η Janis άκουσε το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου του 1970 (μια ημέρα πριν το θάνατο της) και ήταν προγραμματισμένο να προσθέσει φωνητικά το επόμενο πρωί. Το τραγούδι προστέθηκε στο album ως instrumental.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1970 η Janis ηχογραφεί τα φωνητικά στα "Half Moon" και "Cry Baby". Το album έκλεισε με τους Joplin, τον οργανίστα Ken Pearson και τον ντράμερ Clark Pierson, να φτιάχνουν μια special ηχογράφηση ενός λεπτού, ως δώρο γενεθλίων του John Lennon! Η Janis ήταν πρώτη μεταξύ διάφορων καλλιτεχνών με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή η Yoko Ono, με σκοπό να ηχογραφήσουν κάτι για τα 30^α γενέθλια του John Lennon, τα οποία ήταν στις 9 Οκτωβρίου. Ο Lennon δήλωσε με συγκίνηση στην κάμερα του Dick Cavett την επόμενη χρονιά, πως οι ηχογραφημένες ευχές της Janis έφθασαν στο σπίτι του, μετά τον θάνατο της…

Στην διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Pearl” η Janis είχε σχέση με τον Seth Morgan, έναν 21χρονο φοιτητή του UC Berkeley, έμπορο κοκαΐνης και φιλόδοξο μυθιστοριογράφο. Αρραβωνιάστηκαν και σκόπευαν να παντρευτούν, αν και ο ίδιος δεν την επισκεπτόταν σχεδόν ποτέ στο studio όπου πέρασε πάρα πολύ χρόνο, προς απογοήτευση της. Η τελευταία ηχογράφηση που έκανε φωνητικά η Janis ήταν στο Mercedes Benz την 1^η Οκτωβρίου, αλλά στις 3 (Σάββατο) του ίδιου μήνα επέστρεψε στο studio της Sunset Sound Recorders για να ακούσει την ηχογράφηση του Buried Alive In The Blues του Nick Gravenite. Κάποια στιγμή δέχεται ένα τηλεφώνημα όπου μαθαίνει για ερωτικά παιχνίδια του Seth Morgan, στο σπίτι τους. Στο studio εξέφρασε την οργή της για τον Morgan, παράλληλα όμως έδειχνε και χαρούμενη για τις ηχογραφήσεις. Αργότερα, εκείνη και ο Ken Pearson (μέλος της μπάντας) βγήκαν έξω για ποτά. Μετά οδήγησε αυτόν και έναν θαυμαστή της που βρέθηκαν στο μπαρ, στο Landmark Motor Hotel, όπου έμειναν μαζί.

Στις 4 Οκτωβρίου 1970, ο παραγωγός Paul A. Rothchild, άρχισε να ανησυχεί όταν η Janis δεν εμφανίστηκε στο Sunset Sound Recorders, για την τελευταία ηχογράφηση. Ο John Cooke, road manager των Full Tilt Boogie, τον οδήγησε στο Landmark Hotel, όπου είδαν στο πάρκινγ την περίφημη για τον ψυχεδελικό της χρωματισμό, Porsche 356C Cabriolet της Janis. Όταν μπήκαν στο δωμάτιο της, την βρήκαν νεκρή στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της…

Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν η υπερβολική δόση ηρωίνης, ενδεχομένως σε συνδυασμό με τις μεγάλες δόσεις αλκοόλ. Ο John Cooke πιστεύει ότι της δόθηκε δόση ηρωίνης πολύ πιο ισχυρή από το κανονικό, καθώς άκουσε πως εκείνη την εβδομάδα είχαν παρόμοιο πρόβλημα αρκετοί πελάτες του ίδιου έμπορου. Σύμφωνα με το βιβλίο Going Down With Janis της φίλης της Peggy Caserta (με την οποία είχαν συμφωνήσει να μην βλέπονται για να μην παρασυρθούν στα ναρκωτικά), η Janis ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί κανένας από τους φίλους της δεν την είχε επισκεφθεί στο Landmark Motor Hotel, όπως της είχαν υποσχεθεί. 

Το σώμα της Janis αποτεφρώθηκε στο Νεκροτομείο Pierce Brothers, στο Westwood Village του Λος Άντζελες και οι στάχτες της σκορπίστηκαν από ένα αεροπλάνο στον Ειρηνικό Ωκεανό και κατά μήκος της Παραλίας Στίνσον. Η κηδεία ήταν ιδιωτική και την παρακολούθησαν μονάχα οι γονείς της και η θεία της μητέρας της.

Ο θάνατος της, 4 Οκτωβρίου το 1970, σε ηλικία 27 ετών, συγκλόνισε τον κόσμο και εξέπληξε τους θαυμαστές της, ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με τον θάνατο ενός ακόμα ειδώλου της rock, 16 ημέρες νωρίτερα, του Jimi Hendrix. Μπήκε και αυτή στο Club 27 και δυστυχώς την ακολούθησαν και άλλοι. Υπάρχουν πολλές υπόνοιες για τον τρόπο που έφυγε, αλλά τα χρόνια πέρασαν και πλέον το μόνο που μας απασχολεί είναι η μαγική της φωνή και η εκπληκτική της σκηνική παρουσία, όλα αυτά που κληροδότησε στην παγκόσμια μουσική.

Θα κλείσω με κάτι που έγραψε για εκείνη ο Tom Moon, ιστορικός μουσικής:

«Η Janis Joplin είχε μια καταστροφικά πρωτότυπη φωνή…»

«Joplin had a devastatingly original voice» 

πηγή: Wikipedia