Οι Βασιλιάδες Της Σκόνης

Το Εύκολο έχει πάντα πρόθυμους ακολούθους…

Ο Κώστας ήταν ένας παραστρατημένος τύπος που στα 30 (και) χρόνια της ζωής του είχε αλλάξει χαρακτήρα όσες φορές μπορούσε. Οι εμπειρίες του είχαν άμεση σχέση με τις εμπειρίες των άλλων και συχνά δημιουργούσε βιώματα βασισμένα σε μια ζωή που δεν ήταν απόλυτα σίγουρος αν την ζούσε η όχι, αντλούσε όμως μια παράξενη ικανοποίηση από αυτόν τον τρόπο «διαφυγής» από την πραγματικότητα, θεωρώντας πως η «διαρροή» προσωπικότητας ήταν ένα μέσο απεγκλωβισμού από την αλήθεια που σχεδόν πάντα απέφευγε να αντικρίσει.

Ο Βαγγέλης υπήρξε ανέκαθεν δημοφιλής μα τα τελευταία χρόνια η απουσία αυθεντικότητας τον είχε υποβαθμίσει στην σκιά αυτού που κάποτε υπήρξε. Μελετούσε βιαστικά τις επιλογές του διαλέγοντας πάντα την ευκολότερη οδό, στηρίζοντας την επιβίωση του στο συμφέρον. Ήταν κοινωνικός και πρόσχαρος, αν όμως οι σχέσεις του δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν οποιοδήποτε κέρδος, περιόριζε την κοινωνικότητα του στα απολύτως απαραίτητα θεωρώντας πάντα πως οι δημόσιες σχέσεις θα αποφέρουν όφελος κάποια στιγμή. Δεν ήταν σε θέση να δει το ψέμα μέσα στο οποίο κατοικούσε, όμως αντλούσε και αυτός μια παράξενη ικανοποίηση από αυτόν τον τρόπο ζωής.

Είναι πολύ δύσκολο να συμβιώνεις με κάποιον που αδυνατεί να τα βρει με τον εαυτό του, που διαρκώς αλλάζει χαρακτήρα προσποιούμενος πως το μόνο που αλλάζει είναι τα ενδιαφέροντα του, που η εφηβεία του θυμίζει τα γεράματα άλλου και η ωριμότητα του κατακλύζεται από τις επιδιώξεις μιας «αποτυχημένης» νεότητας, όμως ανάμεσα σε αυτό που σε απογοητεύει και σε αυτό που σε γοητεύει, υπάρχει ένας παγκόσμιος όρος που η σημασία του δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκωδικοποιηθεί. Ο όρος φιλία. Η φιλία παγιδεύεται στην ισχυρή δύναμη της συνήθειας και συνοδεύεται πάντα από το ψέμα που κατασκευάζουν οι εκφραστές της παραπλάνησης, εραστές του συμφέροντος και των ανύπαρκτων αξιών, πασχίζοντας να επιβάλλει την θέληση εκεί όπου υπερισχύει η αποφυγή της αλήθειας. Η φιλία είναι σαν εκείνα τα βρώμικα bars με την live μουσική κάποιου ξεκούρδιστου πιάνου, όπου ξεσπούν πάντα καβγάδες και ανάβει μια φωτεινή επιγραφή που λέει: «Μην κάνετε εμετό στην πίστα και μην πυροβολείτε τον πιανίστα»! Η φιλία φορά μάσκες που αδημονούν να πέσουν, τσαλακώνεται σε κάθε πρόκληση, εμφανίζεται την στιγμή που όλα τα άλλα καταρρέουν. Η φιλία είναι δυστυχώς, ευθύνη. Κάποιος είπε πως τους πραγματικούς φίλους τους βρίσκουμε στις δύσκολες καταστάσεις, όμως το εύκολο έχει πάντα πρόθυμους ακολούθους. Και το εύκολο είναι η χαρά της υποκρισίας.

Η αλλαγή προσωπικότητας χαρακτηρίζεται από την επιθυμία να αποδείξεις στους γύρω σου πως είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που εκείνοι βλέπουν, όμως η αλήθεια είναι πως δεν έχει σημασία αυτό που οι άλλοι βλέπουν αλλά αυτό που θέλουν να δουν. Όταν προσαρμόζεις τον χαρακτήρα σου σε αυτά που οι άλλοι θέλουν να δουν, χάνεις την προσωπικότητα σου, ακολουθώντας παράλληλους βίους με τον εαυτό σου, έτσι συχνά φυλακίζεσαι στο προσποιητό που αδυνατείς να αντιληφθείς. Η αλλαγή είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης. Εξελίσσεις τον εαυτό σου πατώντας γερά στα θεμέλια του χαρακτήρα που έχτισες. Το αντίθετο είναι παρακμή. Όμως η παρακμή είναι πολύ πιο εύκολη από την εξέλιξη. Και το εύκολο έχει πάντα πρόθυμους ακολούθους. Το εύκολο είναι η χαρά της υποκρισίας.

Ο Βαγγέλης συνειδητοποίησε κάποτε πως δεν μπορούσε πια να προσποιείται αυτό που οι άλλοι ήθελαν να δουν, δεν μπόρεσε όμως ποτέ να το αποφύγει. Βυθισμένος στην αποπλάνηση του οφέλους, προσάρμοσε την πραγματικότητα του στην πλάνη του συμφέροντος και όσο η τύχη του χαμογελούσε, δεν είχε κανένα παράπονο γιατί έβρισκε πάντα χώρο να απλώνει τις αρίδες του. Όσο η τύχη του χαμογελούσε ήταν όλα καλά και δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να προδίδει όποτε θεωρούσε πως αυτό τον συνέφερε να κάνει. Δεν υπάρχει χώρος για αξίες στην θάλασσα του οφέλους, μονάχα μικρές στιγμές διαύγειας, πρόσκαιρων συμφωνιών προς χάρη των παλιών στιγμών η της συνήθειας, που περισσότερο αυξάνουν παρά περιορίζουν το πρόβλημα. Σαν τον μετανάστη στα φανάρια που μόλις πούλησε το πρώτο του πακέτο χαρτομάντιλα.

Ο Βαγγέλης μπόρεσε να κατασκευάσει παροδικές χαρές, ακολουθώντας σταθερά ένα μονοπάτι που θεωρούσε πως χάραζε εκείνος, στηριζόμενος στις δυνατότητες των άλλων, αντλώντας απλώς ικανοποίηση που μπορούσε να επωφεληθεί από τις δυνατότητες των άλλων. Ο εαυτός του είχε πια αλλοιωθεί, μα ούτε τον ένοιαζε, ούτε τον απασχολούσε, αρκεί να του χαμογελούσε η τύχη δωρίζοντας του απλόχερα το εύκολο.

Ο Κώστας ταξιδεύει πλέον στο χάος που δημιουργεί η κρίση ταυτότητας του, αποφεύγοντας την πραγματικότητα του άλλου σαν το ποντίκι που ξέρει πια πως το τυράκι στην άκρη της φάκας είναι παγίδα. Πλάθει τις συγνώμες του ανάλογα με το μέγεθος της συγχώρεσης, θέλοντας να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο σε όσα ηθελημένα παραβλέπει η αποστρέφεται και χάνεται σε δανεισμένα ενδιαφέροντα και σε επιλογές που θεωρεί πως τον ολοκληρώνουν. Είναι πολύ πιο απλό να προδώσεις για πιστεύω που δεν έχεις από το να πιστέψεις αυτά που προδίδεις, και ο Κώστας δεν έχει πια χρόνο να κυνηγήσει αξίες και πιστεύω που ίσως κάποια στιγμή στη ζωή του υποστήριξε παθιασμένα. Η ζωή βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά του και ο αγώνας του να την προλάβει τον καταδίκασε να βυθίζει καθημερινά την ύπαρξη του στην φρίκη του εγωισμού και την μαγεία της παραπλάνησης. Μα όσο η τύχη του χαμογελά είναι όλα καλά. Όσο η τύχη του χαμογελά θα βρίσκει πάντα χώρο να αποδείξει το ανύπαρκτο και να υπερασπίζεται την αδιαφορία η τους λόγους που την υπηρετεί. Όσο παραμένεις «βολεμένος» έχεις τον τρόπο να χρησιμοποιείς επιχειρήματα που δεν στέκουν για να επιβάλεις τις παράλογες απόψεις σου χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες, έτσι κι εκείνος, ακόμα και αν τσακίζει ιδέες που μοιράστηκε η υιοθέτησε, βρίσκει ακόμα το πάτημα που απαιτεί η στήριξη της εγωιστικής του υπόστασης.

Ο κάθε Κώστας και ο κάθε Βαγγέλης θυμίζουν συχνά τον «κυρ Παντελή» στο τραγούδι του Παύλου Τζαβέλλα, και βασισμένοι στην πλάνη της ζωής στην οποία είναι εγκλωβισμένοι, εφευρίσκουν καθημερινά αιτίες και αφορμές για να υπάρχουν. Σαν τον βασιλιά που τον ξεγέλασαν και κυκλοφορούσε ανάμεσα στους υπηκόους του γυμνός νομίζοντας πως ντύθηκε ένα μαγικό ύφασμα, κινούνται με θόρυβο στο προσωπικό τους βασίλειο θεωρώντας πως αυτός ο θόρυβος είναι που κινεί την προσοχή, που τους κάνει να πιστεύουν πως είναι σημαντικοί. Γιατί η τύχη εξακολουθεί να τους χαμογελά και αποφεύγουν έντεχνα το δύσκολο, σαν το μεγάλο και τρανό επιθετικό που στηρίζει την αναγνώριση του στην ικανότητα των συμπαιχτών του.

 Κατοικούν κρυμμένοι στο πλανεμένο βασίλειο τους, που ρημάζουν η σκόνη, η υπεροψία και η παρακμή. Αποποιούνται κάθε ευθύνη, ξεχνούν αυτό που όφειλαν να είναι και ψάχνουν υπηκόους διατυμπανίζοντας ανούσια κατορθώματα και δανεικές ιδέες. Δειλά παράτολμοι Βασιλιάδες Της Σκόνης, που εξυμνούν την τύχη για τις βολεμένες ζωές τους, και επιδίδονται σε δήθεν ενδιαφέροντα απολαμβάνοντας την αμνησία τους.

Και όσο η τύχη τους χαμογελά, όσο κρύβουν την αδιαφορία στις παρυφές της επιβλητικής φιλίας η της παραστρατημένης ανθρωπιάς, θα επιλέγουν αλόγιστα αυτό που τους συμφέρει. Το εύκολο. Και το εύκολο έχει πάντα πρόθυμους ακολούθους. Το εύκολο είναι η χαρά της υποκρισίας.