Ξημέρωμα φριχτό, σαν τον εφιάλτη που συνεχίζεται ενώ νομίζεις πως έχεις ξυπνήσει. Μια ηλιόλουστη ημέρα που σκοτείνιασε απότομα και φόρεσε για πάντα το πέπλο του ανείπωτου, την αύρα της απώλειας, το μυστικό του τίποτα… Ξεθωριασμένα μηνύματα από αριθμούς που πλέον δεν υπάρχουν, καταχνιά στους δρόμους που άλλοτε φώτιζε η ελπίδα, τραγούδια που κρατούν ζωντανές τις αναμνήσεις, εικόνες βυθισμένες στην λάσπη του χρόνου που ακόμα φαντάζουν όνειρο κακό, και ο βουβός θόρυβος του κόσμου που προσπερνά χωρίς να κοιτάξει… Στιγμές καρφωμένες στο σταυρό του μαρτυρίου. Τα ουρλιαχτά τους παγώνουν το αίμα.
Ο φόβος κρύβεται σε ένα υπέροχο βλέμμα που σε κοιτά πίσω από πλήθος λουλούδια -το παράπονο που θέλει να κυλήσει σαν δάκρυ μα ποτέ δεν θα το κάνει- και η ελπίδα στα μάτια που μέσα τους φώλιασε ο ουρανός… (Ούτε που ξέρω πως βρέθηκα εδώ πέρα)… Μια παγερή συνάντηση εκεί που δεν πρέπει, εκεί όπου το τίποτα αγκαλιάζει στερνά καρδιοχτύπια και η πλάνη μιας μυστικής συζήτησης αναζητά απεγνωσμένα απαντήσεις. Τόσες κουβέντες… Τόσες ερωτήσεις… Τόσα λάθη… Τα λόγια εκείνα που νομίζεις πως είπες, οι λέξεις που ποτέ δεν άκουσες. Το άδικο κουρνιάζει σε έναν ώμο που τρέμει και δεν μπορεί να γίνει στήριγμα, ενώ εσύ πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα… Τόση χαμένη ομορφιά… Άραγε τι να συμβαίνει γύρω σου όταν σκοτεινιάζει;
Πίσω από τις πλάτες της συγνώμης έδυσε ένας ολόκληρος χρόνος και ότι έχει απομείνει είναι ένα λουλούδι που προσπαθεί να γίνει κάτι, μα δεν σημαίνει τίποτα. Ένα λουλούδι που το άρωμα του σκεπάζει για λίγο την αδικία, απλά για να παραπλανήσει τις στιγμές που συντροφεύουν τα δάκρυα την ώρα που στάζουν αργά, εκεί όπου ποτέ δεν ξημερώνει. Ο χρόνος… Η απουσία… Άραγε που πάνε τα όνειρα σαν σβήσουν;
Μια πληγή που αναβλύζει λήθη θέλει να σκεπάσει έναν κόσμο έρημο και σιωπηλό, εκεί που σμίγουν οι καρδιές και η μοναξιά φωλιάζει. Θυμάμαι όσα δεν έζησα. Κλείνω τα μάτια και παρακολουθώ τον τρόμο, να πλησιάζει έρποντας, τυλίγοντας τα πάντα στο σκοτάδι του, και προσπαθώ να νιώσω τον πόνο. Και στο αιώνιο σούρουπο ταξιδεύει ότι δεν γυρίζει πίσω, παίρνοντας μαζί του όσα υπήρξαν. Θα ήταν πολύ πιο σωστό οι ζωές μας να συνέχιζαν παράλληλες, από αυτό το θλιβερό σμίξιμο, όμως στο τέλος, μπορεί όντως να συνεχίζεται ακόμη ο εφιάλτης. Ποιος ξέρει;
Έτσι κι αλλιώς, όλα είναι προσωπικές οπτασίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....