The Flaming Lips – The Terror (2013)

«Θέλουμε ή θέλαμε να πιστεύουμε, πως χωρίς αγάπη θα εξαφανιστούμε, πως η αγάπη με κάποιο τρόπο θα μας σώσει, πως ναι, αν έχουμε αγάπη, δίνουμε αγάπη, γνωρίζουμε την αγάπη είμαστε αληθινά ζωντανοί, και πως αν δεν υπάρχει αγάπη τότε δεν μπορεί να υπάρξει ζωή! Ο Τρόμος, το γνωρίζουμε πια, είναι πως ακόμα και χωρίς αγάπη η ζωή συνεχίζεται… Εμείς απλά συνεχίζουμε… Δεν υπάρχει ελεήμων θανάτωση…»

Με αυτά τα λόγια περίγραψε o Wayne Coyne, τραγουδιστής των Flaming Lips, το “The Terror”, 13^ο studio album της μπάντας. Οι περισσότεροι που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν αυτό το album μέσα από τις ψυχεδελικές εικόνες που παράγουν η μουσική και οι στίχοι, κατέληξαν σε πολλαπλά συμπεράσματα που αφορούσαν όμως περισσότερο προσωπικά βιώματα παρά αντικειμενικές απόψεις, φθάνοντας σε παράξενα αδιέξοδα που δεν φαντάζονταν πριν ξεκινήσουν την παρουσίαση. Την καλύτερη ερμηνεία την έδωσε ο ίδιος ο Steven Drozd, τραγουδοποιός της μπάντας, ο οποίος δήλωσε για το album: «Ο Τρόμος είναι αυτό το εσωτερικά συναίσθημα που βιώνεις όταν νιώθεις πως εσύ και όλοι όσοι αγαπάς, πρόκειται να πεθάνουν…». Έχοντας αυτό κατά νου, ξεκινάς το album και οι εικόνες σε παρασύρουν σε μια βασανιστική πραγματικότητα όπου η συνειδητοποίηση μιας σκληρής αλήθειας, μπορεί ειλικρινά να σε τρομοκρατήσει.

Το “The Terror” δεν είναι ένα «εύκολο» album από αυτά που έχεις συνηθίσει να ακούς από την μπάντα. Δεν έχει τα τραγούδια αυτά που θα καταλήξουν να είναι τα αγαπημένα σου στην προσωπική σου λίστα με τα Tops του 2013 και δεν δείχνει να φιλοδοξεί να γίνει κάτι τέτοιο. Έχει όμως τον τρόπο να σου μιλά με έναν ιδιαίτερα πολύπλοκο τρόπο, δημιουργώντας συναισθήματα που δύσκολα μπορείς να υποθέσεις πως αυτός ήταν από την αρχή ο σκοπός του. Από μουσικής πλευράς συνεχίζει ίσως την αισθητική που ξεκίνησαν οι Flaming Lips το 2009 με το “Embryonic” μόνο που αυτή την φορά η πραγματικότητα είναι πιο ρεαλιστική. Στο “Embryonic” μεταφερόσουν άγρια από την ψυχή του ζώου στην ψυχή ενός ρομπότ, ενώ το “The Terror” αποπνέει κάτι μεταξύ ανθρωπιάς και παράνοιας! Το συγκρότημα από την Αμερική που χαρακτηρίζονται ως «οι δεξιοτέχνες της νέο-ψυχεδέλειας» παρουσιάζουν για μια ακόμη φορά τον πειραματισμό αυτού του κράματος «space rock» και «dark ambient», αυτή την φόρα όμως διατηρώντας διαρκώς έναν παράξενο παλμό που νιώθεις να σε αγχώνει. Τα credits ανήκουν σαφώς για μια ακόμη φορά στον ιδιαίτερα ταλαντούχο Steven Drozd που παίζει τα πάντα, όμως τα φωνητικά του Wayne Coyne εξυψώνουν το album σε κάτι παράξενα διαφορετικό όσο και οικείο.

Η διαφορά των Flaming Lips σε αυτό το album από άλλες μπάντες, είναι πως δεν παρασύρονται από την στασιμότητα και την επανάληψη που διακρίνει ένα συγκρότημα με πολύχρονη καριέρα. Δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, δεν αφήνουν την ενέργεια να χαθεί. Αντίθετα με το “The Terror” τολμούν να θυσιάσουν όσα έχουν κερδίσει για να παρουσιάσουν κάτι φρέσκο και διαφορετικό. Ο Drozd θεωρεί το album ως «την λιγότερο ατελή προσπάθεια τους μέχρι σήμερα»  ενώ ο Coyne δηλώνει πως το θεωρεί «πιθανότατα το καλύτερο album των Flaming Lips». Πρόκειται όντως για ένα πολύ καλό album, παράξενο, πειραματικό, ψυχεδελικό, ιδιαίτερο. Το κάθε τραγούδι συνδέεται άμεσα με το επόμενο, όχι σαν μια ιστορία που φιλοδοξεί να ειπωθεί, αλλά σαν ένα κοντράστ συναισθημάτων που κινείται γύρω από μια σκέψη. Μάλιστα η στιγμή της «λύτρωσης» έρχεται με τα τραγούδια bonus του CD όπου το album κλείνει με μια πιο μελαγχολική διασκευή του “All You Need Is Love” των Beatles.

Δεν θα πέσω στην παγίδα να γράψω ποια θεωρώ τα καλύτερα κατά την άποψη μου τραγούδια του “The Terror”, γιατί το album απλώνεται εξαιρετικά μέχρι την ολοκλήρωση του και δύσκολα κάτι μπορεί να ξεχωρίσει χωρίς να αδικηθεί το σύνολο. Πάντως υπάρχει κάτι που με αγγίζει ιδιαίτερα και αυτό είναι το “Turning Violent”. Σαφώς και δεν το συνιστώ σε αφτιά με πιο «ελαφρά γούστα», αλλά σε αυτούς που κυνηγούν κάτι φρέσκο και διαφορετικό, σε όσους αρέσκονται να χάνονται σε ψυχεδελικά ακούσματα, πρόκειται σαφώς για μια πολύ έντονη εμπειρία. Μάλιστα υπό την σκιά που ρίχνει η ερμηνεία του Steven Drozd για το «θέμα» του “The Terror” η εμπειρία γίνεται ακόμη πιο έντονη, ακόμη πιο βασανιστική, ακόμη πιο σκληρή. Μπράβο στους Flaming Lips που τολμούν να συνεχίσουν εκεί που κάποιοι άλλοι φαίνεται να σταματούν.