Ο Αντώνης Της Αραβίας και η Ανάπτυξη

Όσο περνάει ο καιρός, δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ, να μην νοσταλγώ περασμένα «μεγαλεία», να μην αναπολώ την «παλιά ζωή», να μην συλλογιέμαι όσα μπορούσα, όσα είχα την δυνατότητα να κάνω. Βλέπω το μέλλον να έρχεται σαν ανεπιθύμητος προσκεκλημένος, η αδυναμία μου να το αποφύγω μετατρέπει σε ντροπή κάθε όνειρο η φιλοδοξία, και ο αγώνας για επιβίωση συνοψίζεται στην απλή ατάκα των αθανάτων που καταδίωκαν λυσσασμένα τον Κόννορ ΜακΛάουντ: «Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας…»

Μια λέξη που επαναλαμβάνεται αυθαίρετα από πολιτικάντηδες και δήθεν δημοσιογράφους, βασανίζει την ελάχιστη λογική που μου έχει απομείνει όπως ο ξεπεσμένος Ναζί που δεν ειδοποιήθηκε πως ο πόλεμος έχει τελειώσει. Μια λέξη που επάξια αντικαθιστά το γνωστό «μαρτύριο της σταγόνας», στάζοντας στο σημείο ανάμεσα στα μάτια μου την εκνευριστική επανάληψη της, δοκιμάζοντας καθημερινά την υπομονή και την νοημοσύνη μου. «Ανάπτυξη». Μια λέξη δομημένη σε λόγο χωρίς επιχειρήματα, με νέα προφανώς, σημασία. Τι σημαίνει «Ανάπτυξη» σύμφωνα με τα λεξικά; Διαβάζω: «Σταδιακή δημιουργία, αύξηση ή βελτίωση. Το να δίνουμε σε κάτι μεγαλύτερη έκταση…» Τι σχέση έχει η ερμηνεία των λεξικών, με αυτή εκείνων που έχουν το θράσος να μας απευθύνονται ακόμα; Καμία!

Ο πρωθυπουργός, μας λένε με στόμφο και ύφος που παραπέμπει σε δικαστική απόφαση, έχει πάρει σβάρνα κάθε Αραβική χώρα και ιππεύοντας ατίθασες καμήλες διασχίζει με τους βοηθούς του απέραντες εκτάσεις ερήμου κάτω από τον καυτό ήλιο, αναζητώντας μαγικές οάσεις που φιλοξενούν υποψήφιους επενδυτές, οι οποίοι όλη την επιχειρηματική ζωή τους περίμεναν υπομονετικά την επίσκεψη του. Από τις ακτές της Σαουδικής Αραβίας, στα μαυρισμένα από το πετρέλαιο νερά του Περσικού κόλπου, χαροπαλεύοντας με φονικές αμμοθύελλες και σκοτεινούς Ασσασίνους, βρέθηκε στα εμιράτα της Μέσης Ανατολής, ο Αντώνης της Αραβίας, και στο ανεξάρτητο κράτος του Κατάρ. Όπως ήταν φυσικό, τον υποδέχθηκαν με τιμές πραγματικού ήρωα, ανυπομονώντας να επιστρέψουν μαζί του στην Ελλάδα έχοντας στις αποσκευές τους, την Ανάπτυξη! Πλούσια & ανεπτυγμένα κράτη με ιστορία αξιοζήλευτου πολιτισμού, με ελεύθερους ανεξάρτητους πολίτες που ζουν στην χλιδή και την καλοπέραση, υποστηρικτές της ανθρωπιάς και της ειρήνης, θέτουν στην διάθεση μας τους καλύτερους εκπροσώπους τους με έναν και μοναδικό σκοπό: την ανάκαμψη της Ελλάδας. Και μόνο με την σκέψη, φθάνω σε οργασμό!

Αφού καταφέραμε (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να κάνουμε τεκμήριο τα παιδιά, να πάρουμε τα αυτοκίνητα και τα σπίτια του κόσμου και να φθάσουμε τον μισθό στα 300 ευρώ (έπεται και συνέχεια φυσικά), ήρθε η ώρα να επενδύσουν οι Άραβες φίλοι μας, δημιουργώντας εργοστάσια και χιλιάδες θέσεις εργασίας. Όλοι θα μπορούμε δουλεύουμε στις «φάμπρικες» των αναπτυξιακών δουλεμπόρων και των ιδιοκτητών των νησιών μας, ευγνωμονώντας τους εθνοσωτήρες για τους οποίους ακόμα και η ιστορία θα ντραπεί να αναφερθεί, 25 ώρες το 24ωρο 8 ημέρες την εβδομάδα, για μισθούς που δεν θα αρκούν να πληρώσουν λογαριασμούς και χαράτσια. Και αυτό για όποιον δεν το γνωρίζει, ονομάζεται «Ανάπτυξη».

Κάποιοι ηλίθιοι σαν την αφεντιά μου, θεωρούν πως ανάπτυξη είναι να επενδύεις σε ιδέες και ανθρώπους, από την χώρα σου. Να ενισχύεις σταθερές αξίες, να παροτρύνεις καινοτόμες επινοήσεις, να παράγεις, να εξελίσσεσαι, να προσπαθείς, να ανακαλύπτεις, να μορφώνεσαι. Θεωρούσα πως για να αναπτυχθώ ως χώρα, θα έπρεπε επιτέλους να μάθω τεχνολογίες, να επενδύσω στον τουρισμό, να επεκτείνω αγροτικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, να αναπτύξω εσωτερικές βιοτεχνίες και βιομηχανίες, να βελτιώσω την παιδεία και το σύστημα υγείας. Αλλά ποιος είμαι εγώ ο αδαής μπροστά στα τεράστια μυαλά που με κυβερνούν, έχοντας εκατομμύρια στις τράπεζες χωρίς να έχουν εργαστεί ποτέ; Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω με τις απόψεις ανθρώπων που δε γνωρίζουν ούτε πώς να αγοράσουν ένα κιλό ψωμί από τον φούρνο; Αν ο Αντώνης της Αραβίας και τα πρωτοπαλίκαρα του, σκοπεύουν να εφαρμόσουν στους Έλληνες το πρότυπο του Γουίλι (του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί) ως το επάγγελμα του μέλλοντος, κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Το αποδεικνύουν άλλωστε και τα ποσοστά που εισπράττουν στις «έγκυρες» δημοσκοπήσεις.

Θυμάμαι τα παλιά, τότε που όλοι γνώριζαν πως η πραγματική αγοραστική δύναμη της χώρας, η μοναδική πηγή διακίνησης χρήματος στην αγορά, αυτοί που με τις πράξεις τους στήριζαν και βοηθούσαν την οικονομία και τα επαγγέλματα, ήταν κάτι «τυπάκια» σαν εμένα, απλοί εργαζόμενοι, μεσοαστοί και χαμηλόμισθοι. Εμείς ψωνίζαμε ρούχα και παπούτσια, πίναμε καφέ, παραγγέλναμε σουβλάκια, πληρώναμε τους φόρους, σπουδάζαμε στην Ελλάδα, νοικιάζαμε δωμάτια στις διακοπές, αγοράζαμε δώρα στους φίλους, διαβάζαμε βιβλία, ακούγαμε μουσική. Χιλιάδες επαγγέλματα και επιχειρήσεις υπήρχαν χάρη σε εμάς και η αγοραστική μας ικανότητα έφερνε έσοδα στο κράτος. Δυο φράγκα είχαμε στην τσέπη, το ένα θα πήγαινε για «πουρμπουάρ».

Οι έχοντες και κατέχοντες, δεν παραγγέλνουν σουβλάκια γιατί τους μαγειρεύει η Φιλιππινέζα που εργάζεται αδήλωτη. Αγοράζουν μπλουζάκια με την στάμπα του Γαβαλά σε εκατονταπλάσια τιμή από αυτή που τα πουλά ο πραγματικός τους σχεδιαστής, χωρίς να πάρουν απόδειξη (τυχαία χρωστάει τόσα ο διάσημος μόδιστρος;). Δεν πίνουν καφέ στις συνοικιακές καφετέριες και αν κάποια τυχαία στιγμή το κάνουν, δεν αφήνουν ποτέ φιλοδώρημα. Δεν μετακινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δεν πληρώνουν φόρους, στις διακοπές δεν νοικιάζουν δωμάτια γιατί έχουν χτίσει βίλλες, δεν κάνουν δώρα στους φίλους γιατί έχουν μόνο εχθρούς, δεν αγοράζουν βιβλία αλλά εκδοτικούς οίκους.

Ποιος διακινούσε πάντα το χρήμα σε αυτή την χώρα; Εσύ η ο Αντώνης της Αραβίας; Ακόμα όμως και τον πρωθυπουργό – βεδουίνο, εσύ τον πληρώνεις. Αν είναι λοιπόν κάπως έτσι να αναπτυχθώ, τότε να μου λείπει. Αν δεν έχω να πληρώσω και να στηρίξω, ποιος ακριβώς θα αναπτυχθεί; Οι πρόγονοι μου, η γιαγιά και ο παππούς μου, όλοι αυτοί οι πραγματικοί ήρωες, δεν πέθαναν για να γίνω ξανά σκλάβος. Πάρτε λοιπόν την «Ανάπτυξη» σας και βάλτε την εκεί που ξέρετε. Γιατί το μόνο πράγμα που αναπτύσσεται στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια, είναι οι κοιλιές και οι κώλοι σας…