Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή

Αν και δεν το συνηθίζω να δημοσιεύω κείμενα άλλων, είναι τόσα πολλά τα e-mails που έρχονται κατά καιρούς σε όλους μας, που κάτι καλό πάντα θα βρεθεί. Έτσι βρέθηκε και το παρακάτω κείμενο του Mario de Andrade, ένα από αυτά τα κείμενα που εντυπωσιάζουν και προκαλούν βαθύτατους στοχασμούς, μα στην παρούσα φάση εμένα τουλάχιστον, μου προκαλούν θλίψη. 

 

Σημαντικό σε όσα μας λέει ο Andrade στο δοκίμιο του, είναι πως το «ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στην ζωή…» και το δύσκολο δεν είναι να βρεις αλλά να συνειδητοποιήσεις την ουσία. Όμως δεν θα κάνω ανάλυση του κειμένου, αυτό είναι δική σου υπόθεση…

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»

Mario de Andrade 

Ο Mário Raul de Morais Andrade (9 Οκτώβρη 1893 - 25 Φεβρουαρίου 1945) ήταν ένας Βραζιλιάνος ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, ιστορικός, κριτικός τέχνης, και φωτογράφος. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Βραζιλιάνικου μοντερνισμού, δημιουργώντας ουσιαστικά την σύγχρονη ποίηση της Βραζιλίας με τη δημοσίευση του Paulicéia Desvairada (Hallucinated City) το 1922. Είχε μια τεράστια επιρροή στη σύγχρονη βραζιλιάνικη λογοτεχνία, και ως μελετητής και δοκιμιογράφος και υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα της εθνομουσικολογίας, με την επιρροή του να φτάνει πέρα από τη Βραζιλία.

Ο Andrade ήταν το κεντρικό πρόσωπο του κινήματος avant - garde του Σάο Πάολο για είκοσι χρόνια. Η φωτογραφίες και τα δοκίμιά του σχετικά με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από την ιστορία στη λογοτεχνία και τη μουσική, είχαν ευρέως δημοσιευθεί και υπήρξε η κινητήρια δύναμη πίσω από την Εβδομάδα Σύγχρονης Τέχνης του 1922,  γεγονός που αναδιαμόρφωσε τόσο τη λογοτεχνία όσο και τις εικαστικές τέχνες στη Βραζιλία. Οι εργασίες σχετικά με βραζιλιάνικη μουσική, ποίηση, και άλλα θέματα που τον ανησυχούσαν, διακόπτονταν συχνά λόγω της μεταβαλλόμενης σχέσης του με την Βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Στο τέλος της ζωής του, έγινε ο ιδρυτικός διευθυντής του Τμήματος Πολιτισμού του Σάο Πάολο, επισημοποιώντας το ρόλο που κατείχε καιρό ως ο καταλύτης για την είσοδο της πόλης αλλά και του έθνους στον καλλιτεχνικό νεωτερισμό.