Ανέλαβα ένα πολύ δύσκολο έργο και το γνωρίζω. Η εκτίμηση μου στον Θάνο Ανεστόπουλο, η αγάπη μου για τα Διάφανα Κρίνα, η προτίμηση μου σε πιο «σκοτεινές» μουσικές, είναι πράγματα που δηλώνω σε κάθε ευκαιρία. Θα προσπαθήσω όμως να είναι αμερόληπτος και αντικειμενικός. Στο τέλος, αυτή μου η αμεροληψία και αντικειμενικότητα, είναι που θα εκφράσει το μεγάλο μου παράπονο για μια ευκαιρία που πήγε χαμένη.
Από το 2009 που τα Διάφανα Κρίνα ακολούθησαν τον δρόμο που χάραξαν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και λίγο αργότερα οι Ενδελέχεια δίνοντας οριστικό τέλος σε μια σκηνή που μεγαλουργούσε, ο Θάνος Ανεστόπουλος φορώντας στον ώμο την κιθάρα του, κάνει ακριβώς αυτό που είχε δηλώσει: «συνεχίζει τον μοναχικό του δρόμο στην ποίηση και την τραγουδοποιία». Το "Ως Το Τέλος" είναι ο πρώτος του προσωπικός δίσκος και ένα μυστικό στοίχημα με αυτούς που τον ακολουθούν πιστά σε όποιο σκοτεινό σημείο κι αν βρέθηκε. Μια προσωπική εμπειρία που αποτελείται από 9 στιγμές που δεν ξεπερνούν τα 40 λεπτά.
«Ο δρόμος είναι ένας. Δεν είναι περισσότεροι από έναν. Είναι ένας και μοναδικός με την ελαφρότητα και τη βαρύτητα των συνεχόμενων αφετηριών και τερματικών σταθμών. Τίποτα δεν πεθαίνει οριστικά. Στην πραγματική ζωή και στο σύμπαν της δημιουργίας απ' το κάθε τέλος ξεκινά και μια νέα ανθοφορία, μια καινούρια γέννηση. Και έτσι περπατιέται αυτός ο ένας δρόμος, μέχρι την τελείωση …ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ …!»
Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις την φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου από τα Διάφανα Κρίνα. Γι’ αυτό και μόνο, ο Θάνος Ανεστόπουλος είναι «καταδικασμένος» να κουβαλά την «ρετσινιά» των Κρίνων, χωρίς να σχολιάσω αν αυτό είναι κακό η καλό. Από τη άλλη όμως, ακόμα και όταν εσύ γράφεις στίχους και μουσική, η συνοδεία μουσικών που αποτελεί μια μπάντα κοντά στον χαρακτήρα σου, είναι αυτή που βοηθά στην ολοκλήρωση του τελικού αποτελέσματος, αυτή που θα χρωματίσει και θα δώσει πνοή σε αυτό που θέλεις να εκφράσεις. Η ενορχήστρωση αποτελούσε πάντα ένα ιδιαίτερα περίπλοκο και δύσκολο έργο και από αυτή εξαρτιόταν στον μεγαλύτερο βαθμό η κατάληξη ενός τραγουδιού. Υπό αυτή την οπτική και μόνο, τα Κρίνα έντυναν πάντα υπέροχα την μουσική ή τους στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου και στο πρώτο άκουσμα του album, αυτή η απουσία είναι έκδηλη στα πάντα. Σίγουρα όμως, ο ίδιος προσπαθεί να διώξει από πάνω του αυτή την ρετσινιά και θεωρώ πως και στον ίδιο, αυτό αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο και επίπονο.
«…Να θυμηθούμε τα απλά όμορφα πράγματα, αυτά που δεν μοιάζουν αλλά είναι δώρα που οι άνθρωποι καλούνται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και αφυδατωμένους καιρούς να ανταλλάξουν. Και μ’ αυτή τη σκέψη άρχισαν όλα…»
Η μορφή των τραγουδιών ακολουθεί εκείνη της μπαλάντας, με blues στιγμές, slide κιθάρες, banjo που παθιάζεται και παθιάζει, hammond που δίνει «υφή» στην μελαγχολία και ένα μουσικό πριόνι που στοιχειώνει την ψυχή μας, όμως διαρκώς είχα την εντύπωση πως κάτι έλλειπε, ένα μουσικό ίσως δέσιμο ή η αδυναμία να νιώσουν οι μουσικοί (αξιόλογοι σε κάθε περίπτωση) αυτό που θέλει να εκφράσει ο δημιουργός. Το album μπορεί να «διαλύσει» την ψυχική σου διάθεση, ανάλογα σε τι κατάσταση θα σε βρει. Σε παγιδεύει σαν ιστός αράχνης και σε κάνει να νιώθεις όντως θήραμα. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και το artwork, ένα βιβλίο τσέπης, μια ποιητική συλλογή που σου δίνει την εντύπωση πως το πιο ασήμαντο στοιχείο του album, είναι το δισκάκι που βρίσκεται κάπου καταχωνιασμένο. Και αυτό όσο αφορά την έκδοση για CD, γιατί υπάρχει η ευχάριστη έκπληξη της έκδοσης σε βινύλιο. Είναι ευχάριστο πως όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες επιστρέφουν στο βινύλιο, γιατί έτσι ενισχύεται η ανάγκη απόκτησης ενός album και δίνει μεγάλο χτύπημα στην πειρατεία (αρκεί οι τιμές να είναι λογικές και η δουλειά καλή).
«...Θέλω αυτός ο άνθρωπος που θα ακούει αυτά τα τραγούδια απ' την ψυχή μου να κάθεται με κλειστά τα μάτια και να αισθάνεται…
…πως είμαι δίπλα του μέσα στο δωμάτιό του και του τραγουδώ απλά και ζωντανά με την κιθάρα και με καρδιά….»
Στιχουργικά τον βρήκα εκεί ακριβώς που περίμενα να τον βρω, με βιωματικά ποιήματα έντονα απελπισμένα και απαισιόδοξα. Η σκιά των Διάφανων Κρίνων των βαραίνει, σκεπάζοντας τα τραγούδια του με τις πρώιμες δουλειές τους και αναγκαστικά, ξυπνά αναμνήσεις. Πάντα όμως στα Κρίνα οι συνθέσεις του Θάνου διαφοροποιούνταν από αυτές του Παντελή Ροδοστόγλου, με μοναδικό κοινό σημείο την ενορχήστρωση, οπότε όπως κι αν το δεις, πάλι Θάνο Ανεστόπουλο ακούς! Υπάρχει ειλικρίνεια σε αυτό που κάνει έτσι δεν μπορεί να γίνει γραφικός, αντίθετα μάλιστα ακούγοντας τον έχεις την εντύπωση πως συνομιλεί με κάποιον, ίσως και μαζί σου.
Μπορεί να φταίει το γεγονός πως η μεγάλη μουσική του πορεία, μου είχε γεννήσει ανάλογες προσδοκίες. Δεν μπορώ όμως να κρύψω πως υπήρξαν στιγμές που θυμήθηκα εκείνους του καλλιτέχνες που η αδυναμία τους να πληρώσουν μουσικούς, ντύνει τα lives τους με την ταμπέλα του «ακουστικού». Αυτά στο πρώτο άκουσμα. Ακολούθησε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο… Οι προθέσεις του είναι ειλικρινείς. Το λέει. Θέλει να μπει στο δωμάτιο μου με την κιθάρα του και να μου τραγουδήσει. Και αυτό κάνει! Όσο κι αν το επιθυμώ, δεν θα ξανακούσω Διάφανα Κρίνα και είναι άδικο να περιμένω ακριβώς αυτό. Με τον ίδιο τρόπο δεν είχαν αδικήσει και οι περισσότεροι τον Παύλο Παυλίδη; Όμως αυτή είναι αλήθεια. Είναι ο Παύλος και όχι τα Ξύλινα Σπαθιά, είναι ο Αγγελάκας και όχι οι Τρύπες, είναι ο Θάνος Ανεστόπουλος και όχι τα Διάφανα Κρίνα.
Υπάρχει μια εμπνευσμένη συνεργασία του Ανεστόπουλου με τον Μανώλη Αγγελάκη και τον Στάθη Ιωάννου και τους υπόλοιπους μουσικούς που τον συντροφεύουν, που απλά σε καλεί να την αναζητήσεις πριν την ανακαλύψεις. Δεν μπορώ να σου πω σε ποιους απευθύνεται, όχι όμως σε όλους. Είναι ένα μελαγχολικό και σκοτεινό album, που θα το ακούσεις με βαριά καρδιά, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι πιο κρύο από ποτέ, ατενίζοντας σκεφτικός το ταβάνι. Θα σε παρασύρει μαζί του «Ως το Τέλος», μα το ποιο θα είναι αυτό το Τέλος εξαρτάται από εσένα. Τα προβλήματα είναι πολλά και η αντιμετώπιση τους δύσκολη. Πρέπει όμως να τα καταφέρουμε. Θα το παλέψουμε…
Ο Θάνος Ανεστόπουλος, σίγουρα έχει κάτι να πει. Πάντα είχε κάτι να πει!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....