5 ημέρες πριν τις εκλογές και η όποια λογική φαίνεται να καταλήγει και πάλι στον κάδο των αχρήστων, εκεί που την πετούν τις περισσότερες φορές τα πρόβατα με την ευνουχισμένη αξιοπρέπεια και την εκπορνευμένη ηθική. Ο Έλληνας λόγω της αδιαφορίας, της ανεντιμότητας, της εθελοτυφλίας και της έλλειψης σεβασμού, είναι δυστυχώς, καταδικασμένος…
Ο κόσμος εδώ και καιρό έχει στήσει τα δικά του debates και μονομαχίες στην απρόσωπη αρένα των μέσων (αντι)κοινωνικής δικτύωσης, έναν πόλεμο που παρακολουθώ με έντονο ενδιαφέρον, κυρίως γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως γίνεται εν έτη 2015 να υπάρχουν τόσοι απαίδευτοι, μικρόψυχοι και κουτοπόνηροι εραστές του παραλόγου και γιατί θεωρώ αδιανόητο το γεγονός πως φίλοι και παλιοί συμμαθητές, κάποιοι κάποτε αγωνιστές των δικαιωμάτων και της ηθικής και κάποιοι κάποτε μορφωμένοι συνοδοιπόροι του αρχαιοελληνικού πνεύματος και των βασικών αρχών δημοκρατίας, βρίσκονται τώρα να αναπαράγουν προπαγανδιστικά αξιώματα και να συνουσιάζονται στα λερωμένα στρώματα της τρομολαγνείας. Είναι ένας μικρόκοσμος το facebook, εκεί γινόμαστε αυτό που δεν είμαστε, και καταλαβαίνεις πολλά για τον άλλο είτε με βάση όσων διατυμπανίζει πως είναι χωρίς να είναι, είτε όσων υποστηρίζει. Καταλαβαίνεις το ποιόν του.
Ιαχές χωρίς την παραμικρή ιδεολογία, προσωπολατρικές εμμονές, συμφέρον, φόβος, παράνοια, ανηθικότητα (θα επαναλάβω πολλές φορές αυτή την λέξη), ανούσιες μυθοπλασίες μακριά από τα πραγματικά προβλήματα, προκλητική έλλειψη σεβασμού απέναντι σε κάθε δικαίωμα και ένα σωρό αλλά τραγελαφικά που απλά αποδεικνύουν το «βόλεμα» και τον αυτοσκοπό των υποστηρικτών της μισαλλοδοξίας και της ντροπής, καθιστώντας ουτοπική κάθε ελπίδα για κάτι πραγματικά ουσιαστικό. Τι περιμένουμε; Σε τι ευελπιστούμε; Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι μονάχα θέμα επιλογών (ακόμα και όταν αυτές είναι περιέργως ελάχιστες), αλλά ευθύνης των αποφάσεων που αποδεδειγμένα οδηγούν σε ένα μόνιμο αδιέξοδο. Πως είναι δυνατό για παράδειγμα, κάποιος που αναμφισβήτητα θα έπρεπε να βρίσκεται φυλακή, να κατεβαίνει ως υποψήφιος στις εκλογές και να βρίσκει και υποστηρικτές; Πως είναι δυνατό να «πρωταγωνιστούν» οι ίδιοι και οι ίδιοι τα τελευταία 30 κάτι χρόνια, όταν αποδεδειγμένα είναι οι κύριοι υπαίτιοι της καταστροφής; Σε ποια άλλη χώρα συμβαίνει αυτό; Όσο για τις επιλογές… Σαφώς και παίζει σημαντικό ρόλο η ανεντιμότητα και η προκλητικότατη ατιμωρησία κάθε υπευθύνου, αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνει ο «καναπές» και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Η συμπάθεια στο σκοτεινό πρόσωπο του βιαστή. Η αδιαφορία και η απραξία μας είναι που δημιουργούν την έλλειψη επιλογών. Όταν δεν απαιτείς, δεν έχεις.
Ο πολιτικός πρέπει να «πουλάει» ελπίδα για να βρει υποστηρικτές (αρκεί φυσικά οι προθέσεις του να είναι ειλικρινείς), διαφορετικά δεν θα είχε νόημα ο λόγος του, όμως γιατί ποτέ (μα ποτέ) δεν τον τιμωρήσαμε όταν η ελπίδα αποδείχθηκε φριχτό και ύπουλο ψέμα; Το αντίθετο μάλιστα. Επικροτούμε τα ψέματα τους δωρίζοντας τους ξανά και ξανά και ξανά την ψήφο μας! Πόσο παράλογο, πόσο ηλίθιο είναι αυτό; Οι περισσότεροι διαμαρτύρονται για τα ψέματα που ακούγονται από αυτούς που έρχονται να κυβερνήσουν (όποιοι κι αν είναι αυτοί), αμφισβητώντας κάτι που δεν έχει προλάβει να αποδειχθεί ψευδές και επιλέγουν να μην ψηφίσουν αυτόν που ΘΑ ΠΕΙ ψέματα, αλλά αυτόν που ΕΧΕΙ ΠΕΙ ψέματα. Τι σε φοβίζει περισσότερο; Να αναζητήσεις την αλήθεια ή να τιμωρήσεις το ψέμα; Γιατί να μην διεκδικούμε με πάθος την τιμωρία και όσων έχουν πει και όσων θα πουν ψέματα; Ποιος η τι μας εμποδίζει;
Η απαξίωση δεν είναι θέση, είναι ηλιθιότητα. Στρέφοντας επιδεικτικά την πλάτη και χλευάζοντας έναν θεσμό που αποτελεί δικαίωμα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να εξυπηρετείς τους σκοπούς αυτών που σκόπιμα τον οδηγούν σε αυτή την απαξίωση. Όσο λιγότερες ψήφοι, τόσο περισσότερες πιθανότητες εκλογής. Είναι λογικό να βγάζουμε κυβερνήσεις στα πρότυπα των Ηνωμένων Πολιτειών, με 60% και παλιότερα 70%, αποχή; Και πως περιμένεις να αλλάξει κάτι (γιατί κάποτε πρέπει να αλλάξει) αποδεχόμενος μοιρολατρικά το σύστημα που έχουν επιβάλλει οι υποκινητές της απαξίωσης; Όσο τους χαριζόμαστε τόσο θα ασελγούν επάνω μας. Επίσης, οι οπαδοί της απαξίωσης, πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσετε πως η αλήθεια δεν είναι αποκλειστικό σας προνόμιο. Και εμείς βλέπουμε την κατάντια του πολιτικού συστήματος, προσπαθούμε όμως και ελπίζουμε, γιατί η ευημερία και η αξιοπρέπεια είναι κοινό και όχι ατομικό δικαίωμα, για το οποίο όμως χρειάζεται να παλέψεις. Το λευκό σε ποσοστό άνω του 70% θα ήταν μια επανάσταση, αλλά δεν έχουμε ωριμάσει αρκετά για κάτι τέτοιο.
Η Ελλάδα ψηφίζει την Κυριακή, αλλά τα κριτήρια αυτής της ψήφου είναι μερικές φορές τόσο τραγικά που σε κάνουν να απορείς για αυτούς με τους οποίους υποτίθεται πως συνυπάρχεις. Κάποιοι ψηφίζουν τους ίδιους που τόσα χρόνια λεηλάτησαν τα πάντα σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, υπό τον φόβο ότι οι άλλοι θα τα κάνουν χειρότερα. Καμία λογική. Δηλαδή αυτές είναι επιλογές σας; Αφού θα με βιάσουν που θα με βιάσουν, ας διαλέξω τον βιαστή με το μικρότερο πέος; Η προοπτική να ηρεμήσουν επιτέλους τα οπίσθια μας, δεν παίζει;
Άλλοι πάλι, πιστά προβατάκια που αναζητούν στις ξέρες κάτι να βοσκήσουν, υποκινούμενοι από βαθύπλουτους μιζαδόρους και καταχραστές δημοσίου χρήματος, βάζουν πάνω απ’ όλα τα ποδοσφαιρικά τους συμφέροντα και βροντοφωνάζουν συνθήματα για νέα πολυτελή γήπεδα στα οποία θα ξοδεύουν τα 300 ευρώ του μισθού τους, χαρούμενοι που η αγαπημένη τους ομάδα θα αποκτήσει την στέγη που θα της επιτρέψει να πρωταγωνιστήσει στο φαντασμαγορικό και αξιόπιστο πρωτάθλημα της super league! Κανένας απολύτως σεβασμός, όχι στον συνάνθρωπο ή την οικογένεια τους, αλλά στον ίδιο τους τον εαυτό. Η Ελλάδα γερνάει, καταστρέφεται, εξαφανίζεται και το πραπρά ξυρίζεται. Αλλά θα μου πεις, αν δεν σέβεσαι την χώρα σου, την οικογένεια και τα παιδιά σου, είναι δυνατό να σεβαστείς τον εαυτό σου; Τα πάντα σε αυτή την ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων και από τις προτεραιότητες κάποιων καταλαβαίνεις πολλά.
Κοιτάζω και κάποιους άλλους, συχνά γνωστούς, που έκπληκτος παρακολουθώ να υποστηρίζουν σθεναρά παλαιοκομματικά κατάλοιπα και συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν κάνει την διαφθορά τέχνη, και σκέφτομαι «Γιατί;». Τα χρόνια έχουν περάσει, πολλοί χαθήκαμε και δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά, τους βλέπω όμως «επιτυχημένους» επαγγελματικά, έχοντας εξασφαλίσει είτε «ιδιαίτερες» θέσεις είτε εργασίες που για να υπάρξουν στηρίζονται στην απόγνωση του άλλου και το «Γιατί» μετατρέπεται σε ένα μακροσκελές «χμμμμ…». Για να δω; Ποιες επαγγελματικές κατηγορίες δεν υπέστησαν μείωση μισθού και ποιες άλλες πήραν και αύξηση; Μάλιστα! Για ποιους βγήκε δικαστική απόφαση ότι μονάχα οι δικές τους απεργίες δεν είναι παράνομες; Ενδιαφέρον!
Σε μια ανθρώπινα δομημένη κοινωνία που υπάρχει γνωρίζοντας πως το ατομικό καλό προϋποθέτει το καλό και του συνόλου, η άποψη «ο θάνατος σου, η ζωή μου…» δεν έχει υπόσταση. Μήπως κάποιοι δεν θέλουν αυτή την κοινωνία; Απλώς αναρωτιέμαι…
Όσοι πέτυχαν, ευνοήθηκαν ή πρόλαβαν να ψιλοφτιάξουν την ζωή τους, τι να πω εκτός από συγχαρητήρια; Εσείς τα καταφέρατε. Οι άλλοι να πάνε να συνουσιαστούν! Δεν υπάρχει λόγος να ελπίζουμε και είναι ανούσιο να προσπαθούμε, γιατί εσείς τα καταφέρατε και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Συγχαρητήρια. Η ποδοσφαιρική «παράγκα» βρίσκει ανετότατα εφαρμογή και στην πολιτική. Εξάλλου το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Τι έλεγε για παράδειγμα, ο γνωστός «παράγοντας» σε εκείνη την περίφημη τηλεφωνική συνομιλία; «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν…». Ενδιαφέρουσα άποψη που ποσώς διαφέρει από την δική σας. Και καλά κάνετε. Γι’ αυτό και το ελληνικό πρωτάθλημα είναι τόσο πετυχημένο και πάνω απ’ όλα, αξιόπιστο…
Δυο τραγούδια… τροφή για σκέψη…
Θάψτε τους έντιμους μεσ' στα σκατά
Και αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
Σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή την γη
Προσκυνάς σιωπηλά - για να σε δω ως πότε
30 χρόνια μετά - κι ακόμα ζεις χαμένος
ναρκωμένος ξυπνάς - σαν αποχαυνωμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....