Αυτή είναι η ζωή μου

Δεν είναι αστείο…

Πίσω από ένα πυκνό πέπλο ομίχλης, αυτό που δημιουργούν οι σκέψεις χιλιάδων ανθρώπων καθώς περιπλέκονται αγγίζοντας η μία την άλλη, σκιές βαδίζουν με το κεφάλι σκυφτό κάνοντας όνειρα και χάνοντας την πραγματικότητα. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για εξουσία, πάντα όμως με συνέπαιρνε ο τρόπος που διαφθείρει. Απατηλή ιδέα, συσσωρεμένη προσωρινά σε συνήθως ανίκανα χέρια, που δημιουργεί εφήμερες προοπτικές δύναμης και υποσχέσεις επιρροής ή κυριαρχίας. Η εξουσία είναι η ασπίδα του δειλού, η ματαιοδοξία του κενού, η δικαιολογία πίσω από το υψωμένο γκλοπ που ματώνει το κεφάλι του «αδύναμου», της βόμβας που διαμελίζει παιδιά την ώρα που παίζουν, του υποτακτικού που προδίδει την χώρα του. Εξουσία είναι η ακόρεστη δίψα του απελπισμένου, για ελάχιστη προβολή.

Τέλη Ιουλίου και ο κόσμος μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Μια ζωή που απομακρύνεται γοργά από την ελπίδα, και καμουφλάρει τον σκοπό ως ανάγκη. Ποτέ δεν ένιωσα μέρος της πλειοψηφίας, πάντα όμως απορούσα με την δύναμη που διαθέτει αλλά δεν χρησιμοποιεί. Ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου διαφορετικό (όπως διαφορετικοί είμαστε όλοι), δεν έκανα αυτό που επιβάλλεται, δεν ακολουθούσα τη μάζα, ήθελα να ζω ως μια ξεχωριστή μονάδα μέσα όμως σε ένα σύνολο, χωρίς να βλάπτω, χωρίς να αδιαφορώ και, τι ηλιθιότητα, σκεπτόμενος πως αυτό που με βλάπτει σίγουρα θα βλάπτει και άλλους. Η πλειοψηφία υπάρχει για να εξ-υπηρετεί τη μειοψηφία, ζει για να υπομένει, φοβάται, αδιαφορεί, κρύβεται. Η πλειοψηφία υπονομεύει μονάχη τον ρόλο της, γι’ αυτό και συχνά αμφισβητείται ο πραγματικός αριθμός της. Ίσως αυτό που ειλικρινά βλάπτει την δημοκρατία να είναι η πλειοψηφία. Η υποτιθέμενη πλειοψηφία. Αυτή που δε μπορείς να εξακριβώσεις, αυτή που δέχεται να την εξουσιάζει η μειοψηφία. Η μεγαλύτερη μάστιγα που πλήττει ανεπανόρθωτα τις κοινωνίες τα τελευταία χρόνια, είναι η αδιαφορία.

Τα παραφορτωμένα σακίδια που κρέμονται βαριά στους ώμους όσων περιμένουν ανυπόμονα να ανοίξουν οι πόρτες του πλοίου, στην πραγματικότητα δεν είναι φορτωμένα με ρούχα, παπούτσια και μαγιό, αλλά με πόνο, απελπισία, απόγνωση και ανύπαρκτο μέλλον. Είναι γεμάτα με τα δάκρυα όσων δεν έχουν να φάνε, με τον κρύο ιδρώτα του ανέργου, με τον πόνο εκείνου που χάνει το σπίτι του, με τον φόβο αυτού που αναζητά ελπίδα, με την απελπισία του ασθενή που αδυνατεί να αγοράσει τα φάρμακα του. Αυτός που και φέτος δε μπορεί να πάει διακοπές, δεν είναι κάποιος άξιος της μοίρας του, ένα κατακάθι της κοινωνίας που δεν απασχολεί κανέναν, μα κάποιος που κάποτε αμειβόταν για την εργασία που προσέφερε και κουτσά στραβά μπορούσε να ξεκουραστεί έστω για 3-4 ημέρες κάπου εκεί κοντά που θα ξεκουραζόμαστε και εμείς. Οι παραλίες που αραχτοί θα απολαμβάνουμε τον ήλιο και την θάλασσα, δεν θα είναι γεμάτες με άλλους σαν και εμάς, αλλά με πολλούς που ζουν από τον πόνο τον δικό μας, των γονιών και των παππούδων μας, με όσους ξεπουλούν αυτά που δεν τους ανήκουν, με αυτούς που κλέβουν εκατομμύρια αλλά δεν τους αγγίζει ο νόμος, με τα «τσουτσέκια» που λιμπίζονται τις ιδιοκτησίες μας και επιθυμούν να γίνουμε τα γκαρσόνια τους, με όλους αυτούς που ποτέ δεν θα νιώσουν τι σημαίνει να σου κόβεται η σύνταξη, ο μισθός ή να σε απολύουν. Δεν είναι αστείο… αυτή είναι η ζωή μου.

Μια ήσυχη νύχτα στο μπαλκόνι ατενίζοντας ονειροπόλα το τίποτα, μερικές φορές αποκαλύπτει όσα αγωνιούμε να παραμείνουν κρυφά. Δειλές σκέψεις, ενοχές, φιλοδοξίες, φόβους, αναμνήσεις… την αλήθεια. Χρόνια τώρα αποδεχόμαστε μια μοίρα που ορίζεται από τις προθέσεις όσων μας κυβερνούν στα πάντα, έχοντας την ανεξήγητα παράξενη ανάγκη απλώς να εξουσιαζόμαστε. Τα πρόσωπα ίσως αλλάζουν, τα κοστούμια είναι καινούργια, αλλά ο αυτοκράτορας στην ουσία παραμένει ο ίδιος. Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, και, τι αλλόκοτο, εμείς δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την δήθεν ανωτερότητα τους. Κάποιοι δεν υπακούν σε νόμους, δεν τους αγγίζει η δικαιοσύνη, έχουν το απυρόβλητο, αποφασίζουν για την ζωή μας, κλέβουν, προδίδουν, αδιαφορούν, καταστρέφουν, μα κανείς δε μιλά, κανείς δεν αντιδρά. Οι «αυτοκράτορες» ζουν ανενόχλητα ανάμεσα μας, γελώντας με την δουλικότητα μας, απολαμβάνοντας την ανύπαρκτη ανωτερότητα τους. Φτύνουν, κλωτσούν, περιγελούν, βομβαρδίζουν, σκοτώνουν, εκμεταλλεύονται, περιφρονούν. Ενοχλούμαι και οργίζομαι που κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο μου. Πως, γιατί, με ποιο δικαίωμα και ποια ιδιότητα, κάποιος είναι ανώτερος μου; Το νήμα της υπεροψία τους όμως, μπορεί να κοπεί με ένα παλιό σκουριασμένο μαχαίρι… Δεν είναι αστείο… αυτή είναι η ζωή μου.

Φυλάσσοντας στην τσέπη μου ως κόρη οφθαλμού τα ελάχιστα που μου απέφερε η πρόσφατη και ολιγόμηνη εργασία μου, σπάω το κεφάλι μου να αποφασίσω με ποιον τρόπο θα τα ξοδέψω. Γιατί δεν θέλω να τα σπαταλήσω. Να κάνω τις διακοπές που στερήθηκα πέρυσι, να τα φυλάξω για αυτούς που ήδη αποφασίζουν με ποιο τρόπο θα μου τα αρπάξουν ή να τα αποταμιεύσω για τους επόμενους άνεργους μήνες που έρχονται; Προσπαθώ να κρατηθώ μακριά από τους πειρασμούς. Την θάλασσα την βλέπω μόνο σε φωτογραφίες και οι βόλτες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Την ώρα που θα εφαρμόζονται οι νέες μειώσεις συντάξεων, που το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα οριστεί στα 67 χρόνια (δεν θα μάθω ποτέ πως είναι η σύνταξη), που το ρεύμα θα αυξηθεί, που νέοι φόροι θα μας αγκαλιάσουν όπως ο βόας το θύμα του, τα σφιχτά και μαυρισμένα κωλαράκια θα λικνίζονται και πάλι προκλητικά στα bars της Μυκόνου, οι Γερμανοί με το πέδιλο πάνω από την κάλτσα θα χαζεύουν το δημιούργημα τους, και εγώ ακόμη θα καίω τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα που μου έχουν απομείνει σε σχετικά καλή κατάσταση, προσπαθώντας να αποφασίσω τι να κάνω. Όχι μόνο με τις διακοπές μου… Τι θα κάνω γενικά. Θα συνεχίσω να υπάρχω; Θα μπορέσω να υπάρχω; Θα αποδεχθώ το γεγονός πως κάποιοι θεωρούνται ανώτεροι μου και πως κάποιοι άλλοι ξαφνικά με βγάζουν άχρηστο;

Τι θα κάνουμε γενικά. Θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε; Θα μπορέσουμε να υπάρχουμε; Είμαι απλά ένας άνθρωπος ενάντια σε έναν στρατό. Έναν στρατό που έφτιαξες εσύ! Έναν στρατό που φτιάξαμε όλοι. Ένα στρατό άβουλων, αδιάφορων, υποτακτικών πολεμιστών του καναπέ. Η ζωή φεύγει, ο χρόνος προχωρά. Τα παλάτια των αυτοκρατόρων είναι φτιαγμένα από άμμο. Την άμμο της παραλίας στην οποία κολυμπάς αυτή την στιγμή. Αρκεί ένα απλό κυμματάκι, για να τα παρασύρει για πάντα στον βυθό της ανυπαρξίας. Γιατί στην ουσία όλοι αυτοί οι αυτοκράτορες, είναι ανύπαρκτοι. Δεν είναι ανώτεροι, δεν έχουν εξουσία, δεν είναι πλειοψηφία, δεν είναι καν αυτοκράτορες. Είναι ανύπαρκτοι! Εσύ τους δίνεις υπόσταση, εσύ τρέφεις την υπεροψία τους. Ο χρόνος βιάζεται. Πορεύεται όμως με τύμπανα και φλογέρες. Δεν είναι αστείο… αυτή είναι η ζωή μας…

I've never cared for authority

I've never felt part of the majority

Well I lost my home

And I lost my wife

This is no joke

Yeah, this is my life

This is my life

New suit of clothes, same emperor

Some people think

Think that they're superior

But you can cut them down

With a rusty knife

This is no joke

Yeah, this is my life

This is my life

I'm just one man

What can I do?

Against an army

An army made of you

Time marches on

To a drum and fife

This is no joke

Yeah, this is my life

This is my life