Robin Williams: «Κωμωδία είναι να υποκρίνεσαι πως είσαι αισιόδοξος»

«Δεν γράφουμε και διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένη. Γράφουμε και διαβάζουμε ποίηση γιατί είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής. Και η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη με πάθος. Και η ιατρική, η νομική, η μηχανική, οι επιχειρήσεις, αυτά είναι ευγενείς επιδιώξεις και αναγκαία για την διατήρηση της ζωής. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, η αγάπη… γι’ αυτά είναι που παραμένουμε ζωντανοί…»

(John Keating - Dead Poets Society)

Ταλέντο στην ηθοποιία δεν είναι να έχεις την ικανότητα να επιλέξεις τον ρόλο που σου ταιριάζει. Ταλέντο είναι να μπορείς να βιώσεις τον ρόλο, να γίνεις ένα με αυτό που υποδύεσαι, να πείσεις αυτόν που σε παρακολουθεί πως δεν υποκρίνεσαι. Οι ταινίες που μας έμειναν αξέχαστες, αυτές που πηγαινοέρχονται συχνά από το μυαλό στην καρδιά, έμειναν αξέχαστες γιατί άγγιξαν συγκεκριμένες χορδές της ψυχής, κυρίως όμως γιατί μπορέσαμε έστω και για λίγο να ταυτιστούμε με τους χαρακτήρες. Αυτή την ξεχωριστή ικανότητα λίγοι ηθοποιοί την διαθέτουν. Ο Robin Williams ήταν ένας από αυτούς.

Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, όπως πάρα πολλοί κωμικοί, έκρυβε πίσω από το φωτεινό και συχνά ειρωνικό χαμόγελο του, τραύματα και πληγές που δεν επούλωναν ούτε οι υποψηφιότητες για Oscars, ούτε τα καυστικά του σχόλια με τα οποία προσπαθούσε στις συνεντεύξεις του, να αντιμετωπίσει την ζωή. Το βλέμμα του, με αυτή την αλλόκοτη πίκρα και την καλοσυνάτη πονηριά, αποκάλυπτε μια προσωπικότητα εγκλωβισμένη, φοβισμένη, διαταραγμένη, που προσπαθούσε ίσως να εξιλεωθεί, μέσα από τους ιδιαίτερους και εξαιρετικά δύσκολους χαρακτήρες που επέλεγε πάντα να υποδυθεί. Χαρακτήρες που τους ολοκλήρωνε με στοιχεία της δικής του προσωπικότητας, κάνοντας τους να δείχνουν πραγματικοί είτε υποδυόταν το ρομπότ είτε τον Πήτερ Παν, δίνοντας υπόσταση σε κάθε ρόλο όσο «αφελής» και αν φαινόταν η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε.

Διακρίθηκε αρχικά στο Stand Up Comedy και από μικρός ήταν πολύ καλός στις μιμήσεις. Ίσως αυτός να ήταν ο ένας και μοναδικός ρόλος που επέλεξε στην ζωή του, να μιμείται τον επιτυχημένο ηθοποιό και τον αστείο άνθρωπο, τον ρόλο δηλαδή που ήθελε ο κόσμος να βλέπει στο πρόσωπο του, τον ρόλο που του επέβαλλε η κινηματογραφική βιομηχανία και έπρεπε να υποδυθεί ώστε να επιβιώσει. Έναν ακόμη ρόλο που έπαιξε με μεγάλη επιτυχία και που άφησε σε όλους μας την εντύπωση πως ήταν πάντα χαμογελαστός, πνευματώδης και ισορροπημένος. Γιατί έτσι θέλαμε πάντα να τον βλέπουμε και εκείνος προσπαθούσε πάντα να μας ικανοποιεί. Όμως τα προβλήματα εθισμών είχαν ξεκινήσει από νωρίς και ο θάνατος του καλού του φίλου (επίσης εξαιρετικού ηθοποιού) John Belushi, είχε σημάνει τον κίνδυνο. Το χιούμορ δεν επαρκούσε, τα αστεία δεν έδιναν λύσεις και οι συχνές επισκέψεις σε κέντρα αποτοξίνωσης άρχισαν να ρίχνουν σκιές κατάθλιψης στο φωτεινό του βλέμμα. Όμως, ήταν αγωνιστής. Δεν το έβαζε κάτω. Χρησιμοποιούσε τους ρόλους του για να βοηθήσει τον εαυτό του, ρόλοι που μετέφεραν ιδιαίτερα μηνύματα και καταστάσεις ικανές να σου αλλάξουν την ζωή, και ενσωμάτωνε ως αστείο στις stand-up ερμηνείες του, τα προβλήματα του. Μιλούσε για τους εθισμούς στις συνεντεύξεις του και ίσως (το βλέπουμε τώρα δυστυχώς) να επιχείρησε έτσι πολλές φορές να επισημάνει το πρόβλημα του στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Κανείς όμως δεν μας βλέπει όπως πραγματικά είμαστε, όταν βλέπει μονάχα αυτό που θέλει να δει.

«Κωμωδία είναι να υποκρίνεσαι πως είσαι αισιόδοξος» είχε δηλώσει σε μια από τις πολλές του συνεντεύξεις και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, πολλά από τα λόγια του έχουν πια ξεχωριστή σημασία. Ο Robin Williams ήταν πραγματικά σπουδαίος ηθοποιός και εξαιρετικός άνθρωπος, και παρατηρώντας προσεχτικά την κάθε ταινία στην οποία συμμετείχε, αν μπορέσεις να κατανοήσεις κάθε ρόλο που υποδύθηκε, θα πάρεις σαφώς μια ιδέα της πολύπλοκης προσωπικότητας του. Πίστευε κάθε χαρακτήρα που ενσάρκωσε στην μεγάλη οθόνη, πίστευε τις ιδέες και τα μηνύματα του, ζούσε το έργο στο οποίο έπαιζε, εξέταζε προσεχτικά το σενάριο, έπλαθε στο εκπληκτικό μυαλό του την εικόνα που έπρεπε να δείξει γιατί ήθελε να είναι πιστευτός. Και το κατάφερνε. Ακόμα και στους πιο δραματικούς η σκοτεινούς του ρόλους, έβγαζε τόσο αντιφατικά συναισθήματα που τον συμπαθούσες ακόμη κι αν έπαιζε τον ψυχοπαθή δολοφόνο! Ήταν ο άνθρωπος που θα τον ήθελες στην παρέα σου γιατί σου έδινε την εντύπωση πως μπορούσε να κάνει την ζωή σου πιο όμορφη, πιο αισιόδοξη, πιο μαγική. Αυτό ακριβώς που εκείνος αναζητούσε μέσα από αυτούς τους ρόλους: να γίνει η δική του ζωή πιο όμορφη, πιο αισιόδοξη, πιο μαγική.

Ο Robin Williams υποδύθηκε το 1980 τον Ποπάυ (Popeye – 1980) και με άφησε άφωνο. Κατάφερε να ενσαρκώσει τέλεια τον πασίγνωστο ναύτη που αποκτά απίστευτη δύναμη τρώγοντας σπανάκι, κάνοντας ενδιαφέρουσα μια ομολογουμένως μέτρια ταινία. Μετά από τόσα χρόνια και όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, δε μπορώ να σκεφτώ άλλον ηθοποιό που να μπορεί να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο, τόσο επιτυχημένα. Έκανε ίδια, ακόμη και την φωνή!

Το υποκριτικό του ταλέντο στη μεγάλη οθόνη άρχισε να φαίνεται με το «The World According to Garp»  («Ο Αλλόκοτος Κόσμος Του Γκαρπ» - 1982), ενώ ήδη διέπρεπε ως Stand – Up κωμικός και σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές. Το να αναφέρω εδώ όμως όλες τις ταινίες του είναι ανούσιο καθώς κάθε πληροφορία μπορεί εύκολα να βρεθεί, θέλω όμως να μιλήσω για ρόλους και ταινίες του που θεωρώ πραγματικά σημαντικές.

Το 1984 πρωταγωνιστεί στον «Moscow on the Hudson» (Από τη Μόσχα στο Σουπερμάρκετ) όπου υποδύεται έναν Ρώσο σαξοφωνίστα και μας αποκαλύπτει το φοβερό του ταλέντο. Ο κάθε κωμικός είναι στην πραγματικότητα ένας τεράστιος δραματικός ηθοποιός, και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος με ένα απίστευτα ευφυή τρόπο.

Εξαιρετικός ήταν και ως Tommy Wilhelm στο «Seize the Day» του 1986, σε έναν πιο ήπιο ρόλο που αποκαλύπτει στοιχεία της προσωπικότητας του και σε κάνει να τον αγαπήσεις γιατί φαντάζεσαι πως ότι υποδύεται αυτό είναι και στην πραγματικότητα.

Η απίστευτη όμως ευφυΐα και το εξαιρετικό του ταλέντο θα αποκαλυφθούν σε όλο τους το μεγαλείο το 1987, με το «Good Morning,Vietnam» (Καλημέρα, Βιετνάμ) μία από τις καλύτερες ταινίες, κατά την άποψη μου, όλων των εποχών. Ο κωμικός και συνάμα τραγικός χαρακτήρας που υποδύεται (σημείο κατατεθέν του από εδώ και στο εξής) είναι μοναδικός και ο ρόλος απογειώνεται γιατί μονάχα ο Robin Williams μπορούσε να τον υποδυθεί. Απίστευτο γέλιο και πολύ συγκίνηση, σε μια πραγματικότητα που δεν έχουμε βιώσει αλλά έχουμε ακούσει και έχουμε δει πολλά για αυτήν. All time classic movie που βλέπεις και ξαναβλέπεις άπειρες φορές και που σημαντικό ρόλο στην μεγάλη της επιτυχία έπαιξε αυτός ο μεγάλος πραγματικά ηθοποιός.

Το 1988 θα παίξει ένα μικρό αλλά καταπληκτικό ρόλο στο «The Adventures of Baron Munchausen» (Οι Περιπέτειες του Βαρώνου Μινχάουζεν) μία ακόμα εξαιρετική ταινία, ως ο βασιλιάς του φεγγαριού, η πιο αστεία στιγμή της ταινίας που σε κάνει πραγματικά να δακρύσεις από τα γέλια, για να φτάσουμε στο 1989 και στο περίφημο «Dead Poets Society» (Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών), ταινία σταθμός όχι μονάχα στην καριέρα του Robin Williams αλλά και στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ο ρόλος του εκεί είναι δραματικός, εξαιρετικός, αληθινός, ανθρώπινος, υποβλητικός. Μα ακόμα και έτσι, μέσα από τόσα στοιχεία που σε μαγνητίζουν, μέσα από εντυπωσιακές φωτογραφίες και μοναδική ατμόσφαιρα, μέσα από κουβέντες που σε βάζουν σε τολμηρές σκέψεις, μέσα από χαρακτήρες που σε προκαλούν να τους αγαπήσεις και έναν εξίσου εξαιρετικό Ethan Hawke, ο Robin Williams κλέβει την παράσταση αν και δεν είναι ο βασικός πρωταγωνιστής αλλά αυτός γύρω από τον οποίο κινούνται όλοι και όλα, δίνει και πάλι μια ερμηνεία που προκαλεί δέος, χωρίς να ξεχνά να είναι κωμικός και αστείος. Ίσως ο πιο «αληθινός» του ρόλος, αυτός που τον δείχνει όπως είναι και στην προσωπική του ζωή, αυτή που βρίσκεται πίσω από 4 τοίχους, μακριά από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών και τις κάμερες. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να υποκλιθείς!

Το 1990 θα κάνει ένα μικρό διάλειμμα από τους «μεγάλους» ρόλους για να θυμηθεί πόσο αστείος είναι με το «Cadillac Man», σύντομα όμως θα κολυμπήσει και πάλι σε βαθιά νερά δίπλα στον Robert De Niro, στο υπέροχο και απίστευτα συναισθηματικό «Awakenings» (Ξυπνήματα - 1990). Αν και σε αυτό το φιλμ ο Ντε Νίρο ήταν υποδειγματικός, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς έδωσε ακόμη μια μεγάλη ερμηνεία.

Το 1991 πρωταγωνιστεί σε μια ακόμα εξαιρετική ταινία, το «The Fisher King» (Ο Βασιλιάς Της Μοναξιάς), παρέα με τον Jeff Bridges, όπου και οι δυο δίνουν τρομερές ερμηνείες. Ο ρόλος του Williams σε αυτή την ταινία είναι δύσκολος και μοναδικός και θα του δώσει τον χαρακτηρισμό «Fisher King». Ο Bridges είναι ένας μίζερος ραδιοφωνικός παραγωγός που μια εκπομπή του γίνεται η αιτία να δολοφονηθούν 7 άτομα σε ένα μπαρ, ενώ ο Williams είναι ένας πρώην καθηγητής μεσαιωνικής ιστορίας που έχασε τα λογικά του μετά το χαμό της γυναίκας του, που έτυχε να είναι μια εκ των 7 θυμάτων εκείνης της τραγικής νύχτας. Στον ρόλο του είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικός και αποδεικνύει σε όλους πόσο μεγαλοφυής είναι με τον τρόπο που καταφέρνει να μπει πάντα στις καρδιές μας.

Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει και το «Hook» (Κάπταιν Χουκ) και ο Robin Williams θα πείσει όποιον παρακολούθησε την ταινία, πως είναι πραγματικά ο Peter Pan! Ποιος άλλος άλλωστε θα μπορούσε να είναι;

Θα δώσει την φωνή του σε πολλούς χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων και το 1992 θα πρωταγωνιστήσει στο «Toys» μια αστεία αλλά συμβολική ταινία, υποδυόμενος έναν ακόμα τρελό χαρακτήρα. Το 1993 όμως θα δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας στο «Mrs. Doubtfire» (Η Κυρία Ντάπφαϊρ) όπου θα μεταμορφωθεί σε γκουβερνάντα και θα προσληφθεί από την τέως σύζυγο του, για να μπορεί να είναι κοντά στα παιδιά τους. Το 1995 θα αγγίξει για μια ακόμη φορά μικρούς και μεγάλους στο «Jumanji» ενσαρκώνοντας έναν θεότρελο χαρακτήρα που έχει παγιδευτεί σε ένα μαγικό επιτραπέζιο παιχνίδι, και το 1996 θα μας κάνει να ξεκαρδιστούμε με το «The Birdcage» (Το Κλουβί Με Τις Τρελές – Φτερά Και Πούπουλα), όπου από gay θα πρέπει να γίνει straight για γνωρίσει την αρραβωνιαστικιά του γιου του, και την ίδια χρονιά θα κάνει τον «Jack - 1996», ένα αγόρι που λόγω μιας παράξενης διαταραχής που τον κάνει να μεγαλώνει 4 φορές πιο γρήγορα, θα μπει στην Πέμπτη τάξη του σχολείου με την μορφή ενός άνδρα 40 χρονών! Ο Robin Williams μπορεί και νιώθει άνετα να υποδύεται το παιδί, γιατί πάντα έκρυβε ένα παιδί μέσα του.

Οι ρόλοι του είναι σημαντικό στοιχείο για να διακρίνεις την προσωπικότητα και το ταλέντο του, αλλά και για να ξεχωρίσεις την όποια πίκρα κρύβεται καλά στο βλέμμα του. Ρόλοι δύσκολοι, ρόλοι που άλλοι δεν καταδέχονται να παίξουν, ρόλοι που θέλει θάρρος και τεράστιο ταλέντο για να τους ενσαρκώσεις σωστά, ίσως και γι’ αυτό κάποιοι άλλοι ποτέ δεν τόλμησαν να ενσαρκώσουν. Ακόμα και σε ταινίες όπου δεν πρωταγωνιστεί και ο ρόλος του είναι πολύ μικρός, καταφέρνει να ξεχωρίσει και να αφήσει το στίγμα του («Hamlet – 1996», «Deconstructing Harry – 1997» του Woody Allen).

Το 1997 θα πρωταγωνιστήσει στο θεότρελο «Flubber» που προσωπικά απόλαυσα πάρα πολύ (σε σχέση με κάποιες κακές κριτικές, καθώς δύσκολα κάποιοι μπορούν να δεχτούν πως υπάρχουν ΚΑΙ τέτοιοι ρόλοι ΚΑΙ τέτοιες ταινίες), αλλά για να «βουλώσει» το στόμα κάθε πιθανού επικριτή θα πρωταγωνιστήσει την ίδια χρονιά στο υπέροχο «Good Will Hunting» (Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ - 1997) και θα δώσει μία από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της ζωής του. Δίπλα του ο επίσης πάρα πολύ καλός Matt Damon, σε ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος παρέα με τον Ben Affleck. Εκπληκτική ταινία και ένας Robin Williams που θα τον λατρέψεις όπως τότε που μας συστήθηκε ως καθηγητής Keating.

Το 1998 θα κυκλοφορήσει μια πραγματικά μαγευτική ταινία, βασισμένη στο πολύ καλό βιβλίο του Richard Matheson, με τίτλο «What Dreams May Come» (Θα Σε Βρω Στον Παράδεισο). Εξαιρετική ταινία που καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα όπως είναι η μεταθανάτια ζωή και η αγάπη. Το βιβλίο είναι καλό, όμως δίνει βάρος περισσότερο στις θεωρίες της μετά θάνατον ζωής και της αγάπης, χωρίς να εμβαθύνει όσο πρέπει στους χαρακτήρες. Ο Robin Williams θα πρωταγωνιστήσει σε αυτή την ταινία και θα την απογειώσει, ακριβώς γιατί γίνεται ένα με τον χαρακτήρα που υποδύεται.

Χωρίς να σταματά να μας μαγεύει, θα πρωταγωνιστήσει την ίδια χρονιά και στο «Patch Adams» (Πατς Άνταμς – 1998), σε μια ταινία που στην κυριολεξία αγγίζει καρδιές, σε έναν ακόμη ρόλο που βγάζει στην επιφάνεια στιγμές της προσωπικής του ζωής. Υποδύεται την αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου που μπαίνει εθελοντικά σε μια ψυχιατρική κλινική και ανακαλύπτει πως το να βοηθά τους άλλους με κατανόηση και χιούμορ, τον βοηθά να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του και δίνει νόημα στην ζωή του. Ετσι αποφασίζει να σπουδάσει ιατρική αλλά οι ανορθόδοξοι μεθόδοι του θα τον φέρνουν αντιμέτωπο με πολλούς καθηγητές και τον πρύτανη του πανεπιστημίου.

Από το 1999 και μετά θα αρχίζει να διχάζει κόσμο και κριτικούς για τις ταινίες που επιλέγει, που πολλοί θα θεωρήσουν μέτριες ως κακές. Στην πραγματικότητα είναι κάτι περισσότερο από αυτό που δείχνουν, καταπιάνονται με ιδιαίτερα θέματα και αποκαλύπτουν αρκετά για την ψυχοσύνθεση του. Ταινίες που συνεχίζει να τις ομορφαίνει με το ταλέντο του, εξακολουθώντας να δίνει εξαιρετικές ερμηνείες που, όπως και παλιότερα, σου δίνουν την εντύπωση πως περιγράφουν σημεία της προσωπικής του ζωής. Ξεχωρίζω τα «Jakob the Liar» (Τζέικομπ, Ο Ψεύτης – 1999) και το αριστούργημα «Bicentennial Man» (Ο Ανθρωπος των Δύο Αιώνων – 1999), βασισμένο στο μυθιστόρημα του  Isaac Asimov. Δεν υπάρχει ηθοποιός στον κόσμο που θα μπορούσε να υποδυθεί τον Andrew, το ανδρείκελο, σε αυτή την ταινία. Για εμένα, πρόκειται για μια ακόμη τεράστια στιγμή στην καριέρα του Robin Williams.

Το 2002 έρχεται ο πιο παράξενος και σκοτεινός του ρόλος, στο «One Hour Photo» (Σκοτεινός Θάλαμος), σε ένα διαφορετικό θρίλερ που «απομυθοποιεί» τον κακό, κάτι που οφείλεται στην απίστευτη ερμηνεία του Williams. Ένας «κακός» τον οποίο δεν ξέρεις για τι ακριβώς μπορείς να τον κατηγορήσεις! Μια στροφή στην καριέρα του, που έδειξε πόσα ακόμα είχε να προσφέρει αυτός ο ηθοποιός.

Την ίδια χρονιά θα πρωταγωνιστήσει στην μαύρη κωμωδία «Death to Smoochy» (Ο Ροζ Ρινόκερος – 2002) σε έναν ακόμη «ξεχωριστό» ρόλο. Θα παίξει και στο «Insomnia» της ίδιας χρονιάς δίπλα στον Al Pacino, υποδυόμενος για μια ακόμη φορά τον ψυχοπαθή, όμως αυτή την φορά η ερμηνεία θα φανεί πιο… δειλή. Θεωρώ πως τα προβλήματα στην ζωή του έχουν αρχίσει να βαραίνουν πολύ και ο ίδιος αρχίζει να μην αισθάνεται άνετα με αυτούς τους ρόλους.

Οι πιο «σοβαροί» ρόλοι θα συνεχιστούν και το 2004 με το «The Final Cut» (Τελική Πράξη – 2004), πολύ καλό σενάριο και σκοτεινός Robin Williams που δείχνει να ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Η ερμηνεία του θα ξεχωρίσει για μια ακόμη φορά και στο «House of D» και το 2006 θα κερδίσει και πάλι τους πάντες στο «The Night Listener» (Ψίθυροι Στο Σκοτάδι – 2006). Είναι όμως εμφανές πως οι ρόλοι που επιλέγει πλέον να υποδυθεί έχουν περισσότερο σκοτεινά στοιχεία και δεν αντιμετωπίζει τον κόσμο με το χιούμορ που κάποτε του έδινε δύναμη. Μοναδικά διαλείμματα οι φωνές που δανείζει στα κινούμενα σχέδια. Ήδη από το 2002 που βρισκόταν στην Αλάσκα για τα γυρίσματα του «Insomnia» επιλέγει να αντιμετωπίσει τη μοναξιά και τον φόβο με το αλκοόλ. Αργότερα θα έρθει και ο θάνατος του καλού του φίλου και εξίσου καλού ηθοποιού, Christopher Reeve και τα προβλήματα θα μεγαλώσουν. Ο ίδιος δήλωνε ότι φοβόταν τα πάντα. «Ενα γενικό και ολοκληρωτικό αργκκκκ. Φόβος και αγωνία…».

Θα ακολουθήσει το 2006 το «RV» μια απολαυστική κωμωδία που θα τον κάνει και αυτόν και εμάς να αισθανθούμε καλύτερα, και το «Man of the Year» (Ο Άνθρωπος Της Χρονιάς – 2006) που η ερμηνεία του «σπάει κόκαλα» και δείχνει να το απολαμβάνει πολύ. Θα κάνει δυο ακόμα απολαυστικές ερμηνείες σε μικρούς ρόλους στα «Night at the Museum» (2006), «License to Wed» (2007) και στο «August Rush» (Η Μελωδία Της Καρδιάς – 2007) όπου και ο ρόλος του ως μάγος είναι κάπως ασυνήθιστος λόγω της εχθρότητας του προς τα παιδιά, ώσπου θα έρθει το 2009 να μας συγκινήσει με το «World's Greatest Dad» (Ο Καλύτερος Μπαμπάς Του Κόσμου – 2009) στον γνωστό καλό του ρόλο, αυτό του κωμικού με τα δραματικά στοιχεία, σε μια ταινία που πρέπει να δουν όλοι.

Ακολουθούν μέτριες ταινίες (όχι όμως κακές ερμηνείες) και η καριέρα του δείχνει κατηφορική. Σε μια του συνέντευξη το 2010 θα παραδεχτεί αυτά που του έμαθε η ζωή ενός αλκοολικού. Θα ομολογήσει το αίσθημα του να μη νιώθεις πια τον εαυτό σου, το κακό που του έκανε ο χωρισμός με την δεύτερη του γυναίκα, η αποκάλυψη μιας εγχείρησης στην καρδιά και πως πλέον θέλει να κάνει τα πράγματα πιο ήρεμα, πιο αργά.

Το 2014 έχει μια πολύ καλή στιγμή με το «Boulevard» σε έναν ακόμη σοβαρό ρόλο, που φροντίζει κατά διαστήματα να τον εμπλουτίζει με χιουμοριστικούς αυτοσχεδιασμούς, και το «The Angriest Man in Brooklyn» που καταπιάνεται με το θέμα του τι θα έκανες αν σου απέμεναν 90 λεπτά ζωής, ερμηνεία που φανερώνει τον ψυχισμό του αλλά που και πάλι εμπλουτίζει με κωμικά στοιχεία γιατί με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπιζε πάντα την ζωή, ενώ το 2015 αναμένεται να κυκλοφορήσει η τελευταία του ταινία με τίτλο «Absolutely Anything» που φαίνεται να προσπαθεί να μας θυμίσει στιγμές του παρελθόντος, αφου σαν θέμα έχει έναν δάσκαλο που βιώνει ένα σωρό ατυχίες όταν ανακαλύπτει πως έχει μαγικές δυνάμεις! Ίσως αυτή η ταινία να είναι το όμορφο και γελαστό του αντίο.

Ο Robin Williams ίσως δεν ένιωθε άνετα με τους προβολείς επάνω του, γινόταν όμως πάντα καυστικός και εμπρηστικός, μα το χαμόγελο του αφόπλιζε τους πάντες. Κάποτε βρέθηκε σε ένα γερμανικό talk show και μια γυναίκα τον ρώτησε:

«Κύριε Williams, γιατί πιστεύετε πως δεν υπάρχει αρκετή κωμωδία στην Γερμανία;»

Και εκείνος της απάντησε:

«Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ίσως σκοτώσατε όλους τους αστείους ανθρώπους;»

Δεν μπορούσε να προσποιείται κάτι που δεν ήταν. Τον ήθελαν όλοι αστείο, αισιόδοξο, ισορροπημένο, ευτυχισμένο. Είχε στιγμές που ένιωσε ευτυχισμένος. Το 2010 δήλωσε πως «κυρίως δεν φοβάμαι να είμαι δυστυχισμένος». Ένιωθε ευτυχισμένος με τους ρόλους που έκανε πραγματικότητα. Ήταν ταυτόχρονα ο Ποπάυ, ο Πήτερ Παν, μια γκουβερνάντα, ένας χαρισματικός καθηγητής, ένας θεότρελος ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ο Fisher King, όλα αυτά για τα οποία ένιωθε υπερήφανος και μας τα κληροδοτεί. Ο Robin Williams ήταν ένας μαγικός καλλιτέχνης.

Ως καθηγητής Keating στον «Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών» είπε κουβέντες που έκαναν τον κόσμο να σκεφτεί, κουβέντες που και ο ίδιος πίστευε βαθιά γι’ αυτό και μας άγγιξαν τόσο πολύ. «Αδράξτε την μέρα» έλεγε και το εννοούσε. Μα αυτό που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, η ρήση στην οποία αποτυπώνεται ολόκληρη σχεδόν η ταινία, ήταν το αξέχαστο: «Ότι κι αν σας λένε, οι λέξεις και οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο…». Το πίστευε ακράδαντα αυτό ο Robin Williams, γνώριζε πως αυτή είναι η αλήθεια, ίσως όμως αναζητούσε και εκείνος τον τρόπο να μεταφέρει αυτές τις ιδέες στην «πραγματική» του ζωή. Το έκανε όμως για όλους εμάς. Γιατί οι λέξεις και οι ιδέες του, μέσα από τις εκπληκτικές του ερμηνείες, μπορούν πραγματικά να μας αλλάξουν όλους!

O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done;

The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won;

The port is near, the bells I hear, the people all exulting,

While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring:

But O heart! heart! heart!

O the bleeding drops of red,

Where on the deck my Captain lies,

Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;

Rise up--for you the flag is flung--for you the bugle trills; 10

For you bouquets and ribbon'd wreaths--for you the shores a-crowding;

For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;

Here Captain! dear father!

This arm beneath your head;

It is some dream that on the deck,

You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;

My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;

The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;

From fearful trip, the victor ship, comes in with object won; 20

Exult, O shores, and ring, O bells!

But I, with mournful tread,

Walk the deck my Captain lies,

Fallen cold and dead.

(Walt Whitman)