Έξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Nostradamus» (2008) που κατά κοινή ομολογία δίχασε πολύ κόσμο, οι JUDAS PRIEST έρχονται με νέο album, πολλά υποσχόμενο που ήδη από το εξώφυλλο φωνάζει: Heavy Metal!
Δεν γνωρίζω αν οι Judas Priest θεωρούν πως αυτό το album τους θα είναι το τελευταίο ή αν πρόκειται για μια προσπάθεια «εξιλέωσης» για τον διχασμό που προκάλεσαν με το προηγούμενο, αλλά το «Redeemer of Souls» είναι ένα Heavy Metal album, γεμάτο υποσχέσεις, ύμνους και rock αναδρομικά στοιχεία δανεισμένα από παλιότερες στιγμές της μπάντας. Αποτελεί τρανταχτή απόδειξη πως οι PRIEST δεν έχουν γεράσει ακόμη όσο και αν επιμένουν κάποιοι, πως μπορούν να γράψουν επιθετικά και εμπρηστικά τραγούδια, έστω και χωρίς την συμβολή του μεγάλου K. K. Downing. Ο αντικαταστάτης του, Ritchie Faulkner, τα πάει μια χαρά, συμμετέχοντας μάλιστα και στην σύνθεση των τραγουδιών, και αναδεικνύει το ταλέντο του κοντά στον δάσκαλο και ηγέτη των Priest, Glenn Tipton.
Πρώτη θετικότατη εντύπωση προκαλεί το εξαιρετικό εξώφυλλο του album, που εμένα τουλάχιστον με ταξίδεψε σε εποχές «Painkiller», και που σαφέστατα φανερώνει πως αυτή η προσπάθεια των «θεών του Heavy Metal» αν μη τι άλλο, είναι σοβαρή. Το «Redeemer of Souls» περιλαμβάνει 13 τραγούδια (συν επιπλέον 5 στην deluxe edition), που έχουν μια έντονη οσμή late ‘80s, με μια ιδιαίτερη προσέγγιση στην παραγωγή που προσπαθεί να της δώσει μια πιο αναλογική αίσθηση. Ο Rob Halford είναι σε καταπληκτική φόρμα παρά τα προβλήματα με την υγεία του, συχνά λυρικός, ακόμη πιο συχνά επιθετικός, με μια μαγική φρεσκάδα που αν δεν τον γνωρίζεις αποκλείεται να μαντέψεις την ηλικία του! Ο Ian Hill στο μπάσο είναι όσο πρέπει καλός, αλλά ο Scott Travis στα τύμπανα, πραγματικά εντυπωσιάζει.
Το album από το πρώτο άκουσμα φαντάζει κλασσικό. Δεν πρόκειται σίγουρα για αριστούργημα, για πολλούς όμως αποτελεί ότι καλύτερο έβγαλαν οι Judas Priest μετά το φοβερό και τρομερό «Painkiller». Από τα τραγούδια ξεχώρισα το ομότιτλο «Redeemer of Souls», το γρήγορο και δυνατό «Halls of Valhalla» που θα προκαλέσει πολλά head bangings στις συναυλίες τους, το heavy metal «Down In Flames» που παραδίδει μαθήματα μουσικής σε κάθε «γκρουπάκι» που προσπαθεί να μιμηθεί τους gods of metal, το «Hell & Back» που φανερώνει πως όσο ο δίσκος προχωρά καλυτερεύει, το «Cold Blooded» που προσπαθεί να επιστρέψει στις ‘70s ρίζες της μπάντας, όπως το ίδιο επιχειρεί και το «Crossfire», το πολύ καλό «Secrets of the dead» με τον ελαφρά doom ρυθμό του, και το «Battle cry» με την ιδιαίτερα λυρική του γέφυρα. Υπάρχει μπαλάντα (την ήθελα) και είναι το «Beginning Of The End» που κλείνει το album, αλλά έχοντας καλομάθει με τραγουδάρες όπως τα «Before The Dawn», «Angel» ή «Beyond The Realms Of Death», δε μπορώ να κρύψω την απογοήτευση μου.
Το «Redeemer of Souls» σαφώς και δεν αποτελεί ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν οι Judas Priest, ούτε πλησιάζει καν έστω και τις πιο «μικρές» στιγμές του παρελθόντος, είναι όμως αξιοπρεπέστατο, καθαρά heavy metal, με πολύ καλές στιγμές και σίγουρα πολύ καλύτερο από κάτι άλλα που κυκλοφορούν και διαφημίζονται ως «δισκάρες». Η αίσθηση που μου αφήνει είναι οτι μπορούσαν να το κάνουν ακόμη πιο καλό, σίγουρα όμως δεν απογοητεύει. Το αντίθετο. Και όπως και να το κάνουμε… «The gods Of Heavy Metal» are back! Αυτό αρκεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....