Όταν με κοίταξε με εκείνο το μοχθηρό βλέμμα, ο κυριλέ νεοέλληνας με το γυαλιστερό αυτοκίνητο και την ανυπόφορη μυρωδιά κακόγουστου after shave, ήξερα πως θα επακολουθούσε ένας διάλογος από αυτούς που δεν βγάζουν πουθενά και το πρέπον είναι να τους αποφεύγεις. Ήταν όμως η ζέστη που με είχε βαρέσει κατακέφαλα και η επιτακτική ανάγκη του να ξεσπάσω μέσα από έναν μεγαλοπρεπέστατο καβγά, που θα μπορούσαν λογικά, να νικήσουν κάθε μου ενδοιασμό…
Έχοντας γεμίσει κάλλους τα χέρια μου από την δίμηνη προσφορά εργασίας και με την τενοντίτιδα να μου χτυπάει πονηρά την πόρτα την ώρα που το όνομα μου φιγουράριζε στους καταλόγους αυτών που, για δυο μήνες, δεν θεωρούνταν πια άνεργοι, με το ένα χέρι να κρατά σφιχτά το φαράσι που ώρα με την ώρα γινόταν όλο και πιο βαρύ και με το άλλο την αχυρένια σκούπα που τα δάχτυλα μου αδυνατούσαν πια να την σφίξουν, τα λόγια του ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για τον μεγάλο αγώνα που όλοι γνωρίζουν την έκβαση του αλλά το παρακολουθούν με την ελπίδα πως κάτι ίσως αλλάξει.
Ο τύπος, πριν μπει στο λαμπερό αυτοκίνητο του, ως σωστός νεοέλληνας έβγαλε βόλτα τον σκύλο του (οι φιλόζωοι είναι πλέον μόδα) ο οποίος έχεζε ασταμάτητα τις κολώνες της ΔΕΗ και τα πλακάκια των πεζοδρομίων, κοιτάζοντας με χαρά το αφεντικό του που καμάρωνε για τα πλούσια σκατά του κατοικίδιου του, σημάδι πως τον έτρεφε πολύ καλά! Στα χέρια του κρατούσε διακοσμητικό το σακουλάκι συγκομιδής περιττωμάτων, γνωρίζοντας πριν καν ξεκινήσει την βόλτα του πως δεν είχε τον παραμικρό σκοπό να το χρησιμοποιήσει. Πριν την ασταμάτητη αφόδευση του ζώου (ποιος από τους δυο είναι το πραγματικό ζώο), ο νεόπλουτος και εργασιακά «επιτυχημένος» οπαδός του «σταρχιδισμού», γνήσιος ακόλουθος της μόδας (όλοι τρέντυ) που επιβάλλει εκτός από το να έχεις κατοικίδιο να είσαι και οικολόγος, άδειασε, σε έναν ασφυκτικά φορτωμένο με απορρίμματα κάδο ανακύκλωσης, μια τεράστια σακούλα πολλαπλών χρήσεων γεμάτη με χθεσινά αποφάγια, κεσεδάκια γιαουρτιού που μέσα τους βρωμούσε ακόμη το περιεχόμενο τους, κωλόχαρτα, μισογεμάτα κουτάκια μπύρας από το lidl, κουτιά πίτσας με τα ζαμπόν τα μανιτάρια και τις πιπεριές κολλημένα στο λαδωμένο χαρτί (ήταν σίγουρα από αυτούς που παραγγέλνουν πίτσα με «απ’ όλα» και μετά βγάζουν τα υλικά πριν φάνε το κομμάτι τους), και χαρτιά κουζίνας λερωμένα με κηλίδες που δεν ήθελα να μάθω την προέλευση τους.
Ήταν 9 το πρωί και κουβαλώντας ήδη επάνω μου κούραση και ιδρώτα 3 ωρών δουλειάς, δε μπόρεσα να συγκρατήσω ένα επιφώνημα αηδίας την ώρα που ο τύπος άδειαζε την σακούλα του, έξω από τον κάδο.
«Δεν τους μαζεύετε…» μου είπε. «Γεμίζουν, και αναγκαζόμαστε να πετάμε τα πράγματα έξω…»
«Δεν προλαβαίνουμε…» του απάντησα. «Έχετε όλοι τόσα πολλά να ανακυκλώσετε…»
Του γύρισα την πλάτη για να συνεχίσω το «σάρωμα» της άκρης του πεζοδρομίου που εκτελούσε χρέη σταχτοδοχείου της γειτονιάς. Συμμετρικά κατασκευασμένοι λόφοι αποτσίγαρων, σαν ο δρόμος να είχε βγάλει ξαφνικά καμπούρες. Την προηγούμενη ημέρα είχα έναν καταπληκτικό διάλογο με μια κυρία που μου είχε ζητήσει (ευγενέστατα) να μαζέψω κάτι σωρούς με φύλλα.
«Πολλά τσιγάρα βλέπω όμως…» της είπα.
«Σα δε ντρέπονται…» συμφώνησε εκείνη. «Εμένα να φανταστείς, ο άνδρας μου όταν καπνίζει στο μπαλκόνι έχει τασάκι…»!
Το τόνισε αυτό το τελευταίο. Σε αυτή την γειτονιά το να έχει κάποιος τασάκι στο μπαλκόνι του, αποτελεί καινοτομία!
Την ώρα που ξεπάστρευα και τον τελευταίο λόφο νικοτίνης και πίσσας, είδα με την άκρη του ματιού μου την αχνιστή κουράδα που άφησε στο πεζοδρόμιο ο σκύλος του τύπου. Περίμενα να δω αν θα χρησιμοποιήσει την μικρή μπλε σακούλα, αλλά τίποτα. Ο βιαστικός περίπατος συνεχίστηκε σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Πιο κάτω, ήταν ένα μικροσκοπικό παρκάκι που όταν δημιουργήθηκε φιλοδοξούσε να γίνει μια μικρή όαση σκιάς για τον κόσμο που ήθελε είτε να ξαποστάσει, είτε να κουβεντιάσει. Το γρασίδι ήταν φρεσκοκομμένο και τα αυτόματο πότισμα προσέφερε μια γλυκιά δροσιά. Ο σκύλος γοητεύτηκε από το περιβάλλον και σκέφτηκε να αφήσει άλλη μια κουράδα, πιο μικρή αυτή την φορά. Μα τι στο καλό τον τάιζε;
Η μόδα επιτάσσει πλέον την κάθε «ψωνάρα» να έχει κατοικίδιο. Αποβλακωμένα πιτσιρίκια με τεράστια σκυλιά που τα κρατούν φυλακισμένα στα διαμερίσματα και τα βγάζουν βόλτα για δέκα λεπτά το πολύ, όχι για να νιώσει λίγο ελευθερία το ζωντανό αλλά για να μοστράρουν αυτοί το νέο τους τατουάζ (και το μεγάλο τους σκύλο) που ξεκινά από τον αστράγαλο και φθάνει μέχρι το δεξί κωλομέρι, και ηλίθιες κυρίες που θεωρούν πως ο σκύλος είναι ένα ακόμη αξεσουάρ του δήθεν πρόχειρου ρουχισμού τους, φροντίζοντας μάλιστα να κρατούν και τσάντα ασορτί με το λουρί του ζώου. Ο αποβλακωμένος όμως πιτσιρικάς δεν σκύβει» να μαζέψει την «ανάγκη» του ζώου είτε γιατί βαριέται, είτε γιατί τα χέρια του τα έχει μονάχα για να τα γεμίζει μοδάτα τατουάζ, όπως δεν σκύβει ούτε και η κυρία, γιατί προφανώς φοβάται μην πάνε σκατά ανάμεσα στα φρεσκομανικουρισμένα νύχια της. Όλοι τους όμως είναι φιλόζωοι. Ανέκαθεν πίστευα πως η πιο εγωιστικά υποκριτική κουβέντα που μπορεί να πει κάποιος είναι αυτό το αφόρητο: «Μα εγώ αγαπάω τα ζώα…»!
«Τι θα γίνει ρε άνθρωπε;» φώναξα στο καλοδιατηρημένο δείγμα νεοέλληνα που εξακολουθούσε να με αγνοεί υποτιμητικά. Και πήρα την απάντηση μου (σχετική πάντα με το θέμα):
«Ρεμάλια… Τεμπέληδες…κάνετε πως δουλεύετε…»
Στην Ελλάδα πάντα ο άλλος φταίει. Σύμφωνα με τον ένα από τους αρκετούς κάλλους στον εγκέφαλο του, για το γεγονός πως ήταν βρωμίκουλας, έφταιγα σίγουρα εγώ. Αυτό βρήκε να πει (δεν δικαιολογείται η βλακεία), αυτό και είπε. Εγώ, που έκανα πως δουλεύω. Από τις 6 το πρωί να μαζεύω τα σκατά των μοδάτων φιλόζωων, και τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια των «συνειδητοποιημένων» οικολόγων πολιτών, ενώ εκείνος, 9 η ώρα να βγάζει βόλτα το κατοικίδιο του (που δεν φταίει σε τίποτα για την βλακεία του αφεντικού του). Τι ώρα εργαζόταν αυτός ο δουλευταράς;
Σε αυτές τις εξωφρενικά πολλές περιπτώσεις, η απάντηση σε ερωτήσεις όπως «Γιατί πετάτε κάτω τα σκουπίδια;» ή «Γιατί δεν μαζεύετε τις ακαθαρσίες;», ήταν πάντα η ίδια:
«Γιατί πληρώνω εσένα για να το κάνεις…»
Ελλάς το μεγαλείο σου. Η πιο ενοχλητική βέβαια διαπίστωση, είναι ότι όλοι αυτοί, ψηφίζουν!
Η συνάδελφος στη διπλανή περιοχή των 4 χιλιομέτρων (αυτή ήταν από τους τυχερούς… εγώ είχα να περπατήσω, να σκουπίσω και να μαζέψω σκουπίδια από μια περιοχή 6,5 χιλιομέτρων), ήταν από αυτούς που ντρεπόταν για την δουλειά που έκανε. Κάποτε μου το εκμυστηρεύτηκε και με ρώτησε αν αισθάνομαι το ίδιο. Απλά της χαμογέλασα. Μείνε 4 χρόνια άνεργη να δεις τι θα πει ντροπή!
Επειδή ακριβώς ντρεπόταν τόσο, σε αυτή έμελε να συμβούν και τα πιο ακραία. Πριν λίγες ημέρες και κατά την διάρκεια των εκλογών όπου όλοι οι εργαζόμενοι της γενναιόδωρης σύμβασης των 2 μηνών δουλεύαμε 14 ημέρες ασταμάτητα για να αποδείξουμε στον ηλίθιο ψηφοφόρο πόσο καθαρό δήμαρχο έχει, η προσωρινά μη άνεργη συνάδελφος μου, έτυχε να καθαρίζει το πεζοδρόμιο μπροστά σε ένα δημοτικό σχολείο. Εκείνη την ώρα πέρασαν από μπροστά της η νεοελληνίδα μητέρα με το 10χρονο νεοελληνόπουλο της…
«Μαμά τι κάνει αυτή η κυρία με το πορτοκαλί γιλέκο;» ρώτησε το άμοιρο.
«Κοίτα να διαβάζεις όλα τα μαθήματα σου γιατί και εσύ έτσι θα καταντήσεις…» απάντησε η μητέρα Τερέζα και απομακρύνθηκαν βιαστικά από την συνάδελφο, λες και αν έμεναν εκεί άλλα 2 δευτερόλεπτα θα περνούσαν την υπόλοιπη ζωή τους στη Σπιναλόγκα!
Τις βρωμιές της μαμάς σου καθαρίζει η κυρία παιδάκι μου, οπότε μάντεψε ποιος είναι ο λεπρός…
Αν και ήθελα πολύ τον καβγά με τον δικό μου νεοέλληνα, συνειδητοποίησα έγκαιρα δυστυχώς, πως ήταν ένας καβγάς ανούσιος και σίγουρα, ανώφελος. Εξάλλου, άλλες 2 εβδομάδες μου έμεναν να προσποιούμαι τον εργαζόμενο. Τι θα κέρδιζα με τον καβγά εκτός από μερικές στιγμές υπέροχου και αναζωογονητικού ξεσπάσματος; Το μεγαλύτερο πρόβλημα όσων κατοικούν αυτή την κάποτε μεγαλοπρεπέστατη χώρα, είναι η νοοτροπία τους. Και πως αλλάζεις σε κάποιον νοοτροπία;
Αν γινόμουν ποτέ υπουργός (δεν είναι ευσεβής πόθος ούτε κάποια ιδιαίτερη φιλοδοξία) θα έθετα έναν μονάχα συγκεκριμένο και αυστηρό νόμο. Κάθε πολίτης, για μια εβδομάδα τον χρόνο, θα ήταν υποχρεωμένος να εργαστεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, κυρίως στην καθαριότητα. Θα έπαιρναν 7 ημέρες άδεια από την εργασία τους και θα εργάζονταν (με κανονικό μισθό) όλο αυτό το διάστημα στον δήμο που κατοικούν. Να πως μπορείς να αλλάξεις νοοτροπία. Μια εβδομάδα είναι αρκετή για να μην πετάξεις ποτέ ξανά ένα χαρτί στον δρόμο, τα τσιγάρα από το μπαλκόνι σου, και να αρχίσεις να μαζεύεις τις ακαθαρσίες του κατοικίδιου σου.
Στη μέση του δρόμου βρήκα ένα ακόμη προεκλογικό φυλλάδιο (ναι υπάρχουν ακόμα), του υποψηφίου αντιδημάρχου που γέμισε την πόλη με χιλιάδες φυλλάδια που επάνω γράφουν με μεγάλα γράμματα «Για Μια Καθαρή Πόλη». Πήρα την σκούπα και το φαράσι μου και με το κεφάλι σκυφτό, αποδεχόμενος δουλικά την κατάντια του δημοσίου υπαλλήλου που ο τύπος δεν είχε δει ποτέ να δουλεύει, άρχισα να μαζεύω τα σκουπίδια του, γύρω από τον κάδο ανακύκλωσης. Αργότερα, όταν οι κουράδες του σκύλου του θα είχαν ξεραθεί λίγο, θα δοκίμαζα να τις μαζέψω. Όταν είναι ακόμα αχνιστές είναι άδικος κόπος!
Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια όμορφη πιτσιρίκα. Κρατούσε έναν τεράστιο σωρό με φυλλάδια στην αγκαλιά της και άφηνε ένα-ένα τα διαφημιστικά αυτά έντυπα, στους υαλοκαθαριστήρες των αυτοκινήτων. Ήταν καταϊδρωμένη και φανερά κουρασμένη από τον ποδαρόδρομο. Ξεκινούν και αυτοί όσο πιο νωρίς γίνεται για να αποφύγουν την ζέστη. Μοιράζει ο καθένας τους από 1500 με 3000 έντυπα την ημέρα, περπατώντας με γοργά βήματα πάρα πολλά χιλιόμετρα, αμειβόμενοι με 12 - 15 ευρώ την ημέρα. Τον κόσμο όμως τον ενοχλούν, γιατί βρωμίζουν τους δρόμους με τα κωλοφυλλάδια τους. Αυτοί που γεμίζουν τους κάδους ανακύκλωσης με αποφάγια από σουβλάκια, κουτιά από πίτσες και χάρτινες συσκευασίες από πάπιες με γλυκόξινη σάλτσα, ενοχλούνται από τα κωλοφυλλάδια τα οποία ενίοτε χρησιμοποιούν για να παραγγείλουν τα σουβλάκια , τις πίτσες με «από όλα» και πάπιες με γλυκόξινη σάλτσα. Ενοχλούμαι και εγώ, γιατί αυτά τα φυλλάδια θα πρέπει να τα μαζέψω μετά και είναι πολύ δύσκολο να τα σκουπίσεις τα γαμημένα (ειδικά αυτά τα ιλουστρασιόν). Δεν τα πετούν όμως οι διανομείς στους δρόμους, αλλά οι παραλήπτες αυτών των εντύπων. Αυτός που με απόλυτη άνεση πετάει τα σκουπίδια έξω από έναν ξέχειλο κάδο, θα έχει πρόβλημα να πετάξει στον δρόμο το έντυπο που βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του;
Σαν εκείνο τον απίθανο τύπο που έχει το κοντινό πρακτορείο ΟΠΑΠ (όπου καθημερινά δεκάδες 15χρονα ξύνουν λαίμαργα τις νέες υποσχέσεις για κέρδη στην στιγμή). Ο «τιτανοτεράστιος» αυτός τύπος, έχει ένα από εκείνα τα μεγάλα πρακτορεία που θυμίζουν περισσότερο καφετέρια και στο πεζοδρόμιο του υπάρχουν δεκάδες τραπέζια μπροστά σε εξίσου δεκάδες οθόνες που ασταμάτητα κληρώνουν αριθμούς. Το μαγαζί του έχει όλα τα κομφόρ (καφέ, σάντουιτς, αναψυκτικά κτλπ) και από το πρωί μέχρι το βράδυ η μεγάλη του πελατεία (συν τα 15χρονα που υποτίθεται πως τους απαγορεύεται η είσοδος), ξύνει, μουτζουρώνει, καπνίζει, πίνει και ζητωκραυγάζει (γιατί σε αυτό το Μουντιάλ υποστηρίζεις ότι παίζεις)! Ο τύπος, ανοίγει κατά τις 10 το μαγαζί του, φτιάχνει τα τραπέζια του, ανοίγει τις οθόνες του, και εκεί που περιμένεις να πάρει την σκούπα και να μαζέψει τις βρωμιές των δικών του προϊόντων από το πεζοδρόμιο, αυτός βγάζει ένα από εκείνα τα ηλεκτρικά μηχανήματα που φυσούν δυνατό αέρα, και πετάει στον δρόμο ότι βρίσκεται μέσα και έξω από το μαγαζί του! Προσκυνήστε τον. Και αργότερα βγάλτε τον και πρωθυπουργό!
Ώρα να κάνω το διάλειμμα μου. Κάθομαι στα σκαλοπάτια της εισόδου μιας πολυκατοικίας όπου υπάρχει άφθονη σκιά, ανάβω τσιγάρο και πίνω λαίμαργα κρυο νερό που το ειχα αφήσει στην κατάψυξη από εχθές το βράδυ. Βάλσαμο…
Να και πάλι ο νεοέλληνας… Μετά από μια ζωοφιλική βόλτα των 5 λεπτών που στη διάρκεια της απέδειξε στους γείτονες πόσο αγαπάει το κατοικίδιο του, άφησε τον σκύλο στο σπίτι και αποφάσισε επιτέλους να ξεκινήσει για την δουλειά του. Στάθηκε μπροστά στο γυαλιστερό αυτοκίνητο του και με υπερβολική δυσφορία, παρατήρησε το διαφημιστικό έντυπο πάνω στο παρμπρίζ.
«Έλεος πια με τις βρωμιές τους…» φώναξε για να τον ακούσει όλη η γειτονιά!
Πήρε όμως το έντυπο στο χέρι του, και του έριξε και μια βιαστική ματιά. Δεν του άρεσε…
Το έσκισε σε δεκάδες κομμάτια, τα οποία φυσικά, πέταξε στον δρόμο!
Έπειτα, μπήκε μέσα στο καινούργιο και πάντα γυαλιστερό αυτοκίνητο του, και πατώντας δυνατά το γκάζι για να τον θαυμάσουμε όλοι, απομακρύνθηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....