Συχνά διαμαρτύρομαι για την απάθεια, την συμφεροντολογία
και την αδιαφορία των συμπολιτών και συνάμα συνανθρώπων μου, αδυνατώντας να
κατανοήσω την στάση τους απέναντι στους συμπολίτες και συνάμα συνανθρώπους τους,
όμως φθάνει ένα απλό περιστατικό για να συνειδητοποιήσεις την φρικτή
πραγματικότητα και να σιχαθείς τον εαυτό σου που αποτελεί μέρος του δικού τους,
όπως αποδεικνύεται, συνόλου…
Ένα απλό περιστατικό, απόδειξη των όσων υποθέτω εδώ και
χρόνια, παράδειγμα προς αποφυγή που δεν βρίσκει όμως αποδέκτες η κάποιον
πρόθυμο να το αποφύγει. Οι καλύτερες
αποδείξεις όσων υποπτευόμαστε βρίσκονται στην καθημερινότητα μας και στον
τρόπο που παρατηρούμε οτιδήποτε γύρω μας, και αυτά που αποκαλύπτουν είναι συχνά
αδιανόητα και εκτός κάθε λογικής, όμως ο φόβος μην χάσουμε την «καλοπέραση»
μας, η ανησυχία μην «μπλέξουμε» με κάτι αναπάντεχο, η εξοργιστική αδιαφορία και
η αδυναμία της αποδοχής της αλήθειας, είναι ο νέος κόσμος τον οποίο όλοι
αναγκαστικά καλούμαστε να κατοικήσουμε. Όσο αντέξουμε.
Θα επανέλθω όμως στο ζήτημα, αργότερα. Τώρα θέλω απλά να
καταθέσω την εμπειρία μου…
Πρωινό Παρασκευής 28 Ιουνίου. Την ώρα που προσπαθούσα να
απαντήσω «επαγγελματικά» σε ένα mail που μόλις είχα δεχθεί, ακουστήκαν πνιχτά αναφωνητά έξω στον
δρόμο. Περισσότερο θύμιζαν βογκητά παρά φωνές, που όμως δεν είχαν διάρκεια,
αλλά παράξενα διαστήματα παύσεων. Η προσοχή μου ήταν εξολοκλήρου συγκεντρωμένη
σε όσα προσπαθούσα να γράψω γιατί διακυβεύονταν πολλά από αυτή την απάντηση
(που σαφώς και δεν σε ενδιαφέρουν), και μονάχα όταν τα βογκητά δυνάμωσαν,
αποφάσισα να σηκωθώ από την θέση μου. Βγήκα στο μπαλκόνι και κοίταξα κάτω. Λόγω
παλαιότερης, φριχτής εμπειρίας, αυτό που αντίκρισα πραγματικά μου πάγωσε το
αίμα…
Στην άκρη του δρόμου, δίπλα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, ήταν
ξαπλωμένος ένας ηλικιωμένος άνδρας. Κουνούσε σπασμωδικά το κεφάλι του, μια
δεξιά και μια αριστερά, χωρίς να λέει κάτι. Μόνο βογκούσε και παρέμενε
ξαπλωμένος. Εκείνη την ώρα πέρασε από δίπλα του μια κυρία. Στα χέρια της
κρατούσε σακούλες από το super marker.
Έριξε ένα βιαστικό βλέμμα στον ξαπλωμένο στον δρόμο, γέρο, άνοιξε το βήμα της,
κοίταξε γύρω της μήπως την είχε δει κάποιος και απομακρύνθηκε όσο πιο γρήγορα
μπορούσε. Στα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών δεν εμφανίστηκε ψυχή. Σαφώς και
μπορούσαν να τον ακούσουν – ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό και τα παράθυρα
ήταν όλα ανοιχτά- αλλά προτίμησαν απλώς να ρίξουν κλεφτές ματιές πίσω από τις
κουρτίνες. Εμφανίστηκε ένα ζευγάρι. Εκείνος γύρω στα 50, η σύζυγος του λίγο πιο
κάτω. Έσερναν ένα καρότσι με ψώνια από την λαϊκή αγορά. Πέρασαν από δίπλα του.
Δεν τον κοίταξαν καν! Δεν του έριξαν το παραμικρό βλέμμα!
Κάλεσα ασθενοφόρο. Με έβαλαν στην αναμονή και παράλληλα
παρακολουθούσα παγωμένος τον γέρο να βογκά. Εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο. Ο
οδηγός έκοψε ταχύτητα. «Θα σταματήσεις;» αναρωτήθηκα. Δεν σταμάτησε. Έστριψε το
τιμόνι και καβάλησε το απέναντι πεζοδρόμιο για να περάσει απλώς από δίπλα του
χωρίς τον φόβο να τον χτυπήσει! Κάποιος μου απάντησε στο τηλέφωνο όμως ήμουν
τόσο έκπληκτος που δεν μπόρεσα να πω κάτι. Μου το έκλεισαν. Κάλεσα ξανά.
Εμφανίστηκε ένα ακόμη αυτοκίνητο, ενώ από την αντίθετη κατεύθυνση έρχονταν μια
παρέα νεαρών. 1 αγόρι και 2 κορίτσια. Ο οδηγός του αυτοκινήτου έκανε ακριβώς
την ίδια κίνηση με τον προηγούμενο! Αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να τους δει
κάποιος, θα περνούσαν από πάνω του! Η παρέα κοντοστάθηκε για λίγο. Η νέα γενιά,
η μορφωμένη, η ενημερωμένη, το μέλλον της Ελλάδας. Τίποτα. Άνοιξαν το βήμα και
έφυγαν σχεδόν τρέχοντας.
Μου απάντησαν ξανά στο τηλέφωνο. Τους ενημέρωσα για το
περιστατικό. Ντύθηκα βιαστικά και έκανα να κατέβω κάτω. Άκουσα φωνές. Βγήκα
ξανά στο μπαλκόνι. Είδα μια κοπέλα και έναν άνδρα, μάλλον ο πατέρας της. Εκείνη
κρατούσε ένα μπουκαλάκι νερό, εκείνος μια πετσέτα και ένα κουτί πρώτων
βοηθειών. Πλησίασαν τον ηλικιωμένο. Η κοπέλα του έδωσε να πιει νερό. Ο πατέρας
έβρεξε την πετσέτα και την τοποθέτησε στο μέτωπο του. Δεν είχε πάθει ηλίαση.
Μάλλον δεν είχε απολύτως τίποτα! Τι σημασία είχε;
«Γαμώ τους ανθρώπους» φώναξε ο γέρος, την ώρα που τον
βοηθούσαν να σταθεί.
«Κάτσε εδώ στο πεζοδρόμιο» του είπε ο άνδρας. «Καλέσαμε
ασθενοφόρο».
«Δεν θέλω ασθενοφόρο» είπε ο γέρος. «Είμαι καλά τώρα…».
Τον έβαλαν να καθίσει στο πεζοδρόμιο. Του έδωσαν κι άλλο
νερό. Εκείνη την ώρα, πέρασαν άλλες δυο γυναίκες που έσερναν καροτσάκια από την
λαϊκή αγορά. Κοίταξαν με περιέργεια τι συνέβαινε, και χωρίς να πουν λέξη
απομακρύνθηκαν αδιάφορα.
Η υπόλοιπη κουβέντα μεταξύ πατέρα, κόρης και του γέρου,
συνεχίστηκε σε χαμηλούς τόνους, χωρίς να μπορώ να ακούσω τι έλεγαν. Ξεχώρισα
μόνο πως ο γέρος δεν ήθελε ασθενοφόρο (ο πατέρας μίλησε στην σύζυγο του που
βρισκόταν στο μπαλκόνι και της είπε να ακυρώσει την κλήση του ασθενοφόρου) και
πως ήθελε να πάει στον σταθμό του ΚΤΕΛ. Ο γέρος κάποια στιγμή σηκώθηκε και
έκανε να φύγει.
«Περίμενε…» του είπε ο πατέρας. «Θα σε πάω εγώ στο ΚΤΕΛ».
Ο γέρος αρνήθηκε. Μουρμούρισε ένα ξερό «Ευχαριστώ» και
απομακρύνθηκε με αργά βήματα, μέχρι που τον έχασα από το οπτικό μου πεδίο.
Επέστρεψα και εγώ στο δωμάτιο. Έστειλα το mail μου, έγραψα αυτά εδώ και έφυγα στην
υποτιθέμενη δουλειά μου. Ο γέρος ίσως δεν ήταν καλά στα μυαλά του. Ίσως είχε
πάθει κρίση. Οτιδήποτε. Κανείς δεν σταμάτησε και τα αυτοκίνητα τον προσπέρασαν
με έντεχνους ελιγμούς. Ας είναι καλά ο πατέρας και η κόρη του.
Πριν λίγα χρόνια, είχε συμβεί ένα παρόμοιο περιστατικό. Μόνο
που τότε ήταν νύχτα. Ο Γιάννης ήταν πεσμένος μπρούμυτα στον δρόμο. Βογκούσε
αλλά δεν κουνιόταν. Κανείς δεν βγήκε να δει τι συμβαίνει. Εγώ μόνο κάποια
στιγμή, μαζί με τον γείτονα απέναντι, αλλά δυστυχώς με αρκετή καθυστέρηση.
Βλέπεις συμμεριστήκαμε την άποψη της αστυνομίας που μας είπε πως σίγουρα
πρόκειται για κάποιον «τύφλα» στο μεθύσι. Την ίδια άποψη είχαν και οι
τραυματιοφορείς. Η αστυνομία έκανε πάνω από 45 λεπτά να έρθει και το ασθενοφόρο
πάνω από 1 ώρα. Ο Γιάννης όμως «έφυγε» για πάντα. Είχε πέσει από το μπαλκόνι…
Συνάνθρωποι… Συμπολίτες… Ξένοι στην ίδια χώρα. Από αυτούς
ζητάμε να μην αδιαφορούν. Από αυτούς ζητάω να συμμετέχουν στα κοινά, να μην
σκέφτονται μονάχα τον εαυτό τους, να ασχοληθούν με τους χιλιάδες εξαθλιωμένους,
να συλλογιστούν τις πάνω από 4.000 αυτοκτονίες…
Είμαστε χαμένοι από χέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....