Σκοτώνοντας αμείλικτα 15 λεπτά από την ζωή μου…

Καλοκαιρινή παράλυση στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του καυτού μεσημεριού και η παράλογη εντύπωση πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, διαμορφώνουν το ηλίθιο σκηνικό μιας μονότονης πραγματικότητας που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η παρακμή. Μια παρακμή για την οποία φαίνεται πως αισθανόμαστε υπερήφανοι…

Η ώρα είναι 14:30 και μόλις επέστρεψα από μια παράτολμη βόλτα στο λιοπύρι όπου όλα δείχνουν τόσο διαφορετικά… λες και η αλήθεια κρύβεται στην ερημιά του καύσωνα, σε όλη αυτή την ησυχία που προκαλεί η ανάγκη για δροσερό καταφύγιο. Αν το δεις από την σωστή οπτική πλευρά, έτσι ακριβώς είναι ο κόσμος: έρημος και μουντός. Πευκοβελόνες σπαρμένες στο δάσος που αναπόφευκτα θα καούν.

Κατευθύνθηκα στο πλησιέστερο πρακτορείο ΟΠΑΠ, το μαγαζάκι που πουλάει ελπίδα σε λογικές τιμές, με σκοπό να σκοτώσω αμείλικτα 15 ολόκληρα λεπτά από την ζωή μου και φυσικά, να αγοράσω λίγη από αυτή την ελπίδα, χωρίς να καταφέρω να αγνοήσω τον τύπο που είχε παρκάρει κάθετα στο πεζοδρόμιο κόβοντας μου τον δρόμο. Καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο του και είχε «τσίτα» την μουσική, φορώντας το μαγιό του, περιμένοντας προφανώς κάποιον. Καθώς τον προσπερνούσα, δυνάμωσε κι άλλο την μουσική και άρχισε να τραγουδά δυνατά κάτι που πήγαινε κάπως έτσι: «Πες του άλλου να πάει να γαμηθεί, γιατί ποτέ του δεν θα δει δυο μάτια αντρικά να κλαίνε…». Στίχος… Στιχάρα… Εγώ πήγαινα να αγοράσω λίγη ελπίδα, εκείνος είχε αγοράσει μπόλικες δόσεις μαλακίας και με την κάθε ευκαιρία την τραγουδούσε για να αποδείξει σε όλους πως αν ξέρεις που να κοιτάξεις μπορεί να βρεις τα πάντα. Για όσους αναρωτιούνται, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να μαντέψεις ποιοι στο καλό είναι αυτοί που ψηφίζουν φασίστες!

Δυο γερόντια κάθονταν στο πρακτορείο και κοιτούσαν με απόγνωση μια μεγάλη οθόνη με αριθμούς, αναζητώντας έναν μάταιο τρόπο ίσως να αυξήσουν την σύνταξη τους. Η σύνταξη τους… ένα ακόμα μοναδικό είδος στον πλανήτη που κινδυνεύει να εξαφανιστεί, αλλά για αυτό συγκεκριμένα το είδος δεν υπάρχει καμία οργάνωση που να θέλει να ασχοληθεί με την σωτηρία του. Τα πάντα σε αυτή την ζωή είναι μια διαρκής υποκρισία, αλλά κανείς δεν είναι πρόθυμος να το συνειδητοποιήσει. Να πως με τον ποιο απλό τρόπο, η ανοχή γίνεται υποταγή.

Κάθισα στο τραπέζι από πίσω τους, έπαιξα κι εγώ τους αριθμούς μου και απλώς περίμενα το 2, το 7 ή το 18 να εμφανίσουν στις τσέπες μου ότι έχουν εξαφανίσει αυτοί που ψηφίζετε τόσα χρόνια, μα αδυνατούσα να συγκεντρωθώ η να βιώσω τον εθισμό του τζόγου. Φαίνεται πως ήμουν ήδη προετοιμασμένος για το αναπόφευκτο. Ούτε το 2, ούτε το 7, ούτε οποιοσδήποτε άλλος αριθμός δεν θα γέμιζε τις τσέπες μου. Που είστε ρε γαμώτο όλοι εσείς οι υποστηρικτές της «θετικής σκέψης» όταν σας χρειαζόμαστε;

Ως δια μαγείας, βρέθηκαν άλλα 50 λεπτά στο πορτοφόλι μου, οπότε σκέφτηκα να τα επενδύσω και αυτά σε μετοχές ελπίδας, όσο παρέμεναν σε χαμηλές τιμές. Βαρέθηκα να σκεφτώ άλλα νούμερα και έπαιξα τα ίδια. Σάμπως αυτοί που τα μελετάνε έχουν καταφέρει κάτι περισσότερο; Το μάτι μου έπεσε σε μια χειρόγραφη επιγραφή στον τοίχο. «Μεγάλη επιτυχία του πρακτορείου μας» έλεγε, «9 στους 9 αριθμούς στο ΚΙΝΟ! Κέρδος δελτίου 16.000»… Και δίπλα η φωτοτυπία του συγκεκριμένου αποκόμματος ως απόδειξη αυτής της μεγάλης επιτυχίας.

«Είδες ο κωλόφαρδός;» μου είπε το ένα από τα δυο γερόντια, δεν έχει σημασία ποιο.

Χαμογέλασα. Τι άλλο να έκανα; Ζηλεύουμε τους κωλόφαρδους και αφήνουμε στην απέξω αυτούς που μας έκαναν να αποζητούμε κωλοφαρδία αντί για ζωή.

«Έχω χαλάσει το ποσό που αυτός κέρδισε, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω πάρει τίποτα…» συνέχισε ο γέρος. «Ρε πως μας κατάντησαν έτσι;»

Και ότι είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πότε θα γυρίσει στο πολιτικό η συζήτηση. Οι γέροι «ψοφάνε» για πολιτική κουβέντα. Τα χώνουν, διαμαρτύρονται, βρίζουν, μιζεριάζουν, καταριούνται και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, βάζουν τα Κυριακάτικα τους και πάνε τρέχοντας να τους ξαναψηφίσουν. Αν δεν δημιουργήσεις τις σωστές συνθήκες, τι θα έχεις να διαμαρτύρεσαι μετά;

«Μας πήραν τα πάντα…» είπε και ο διπλανός του. «…Τα πάντα. Αλλά εμείς τίποτα. Κλέβουν, προδίδουν, στήνουν κώλο και καλύπτουν ο ένας τον άλλο, αλλά εμείς τίποτα…»

Αυτός φαινόταν πιο συνειδητοποιημένος. Συνέχισε με την λίστα Λαγκάρντ, είπε για την Χρυσή Αυγή, αναφέρθηκε στην ανύπαρκτη Αριστερά και τέλος άρχισε να βρίζει την οθόνη που δεν κλήρωσε τους αριθμούς του. Ούτε τους δικούς μου κλήρωσε. Ήθελα κι εγώ να βρίσω, αλλά ντρεπόμουν.

«Το κέρατο μου…» είπε ο δεύτερος γέρος. «45 χρόνια δουλειάς και δεν έχω πια τίποτα. Δεν είχα αγγίξει στην ζωή μου ούτε ζάρια για τάβλι και να τώρα, στα 72 μου, να ξημεροβραδιάζομαι εδώ μέσα ελπίζοντας να κερδίσω κάτι… Στο διάολο όλοι…»

Η συζήτηση στην οποία συμμετείχα χωρίς να αρθρώσω ούτε ένα απλό φωνήεν, στρεφόταν προς τα εκεί που δεν ήθελα να πάει. Είχα την δική μου δυστυχία να σκεφτώ, δεν ήθελα να φορτωθώ κι άλλη. Σκοπός ήταν να βρω κάτι να απασχολήσω το μυαλό μου για 15 – 20 λεπτά και μετά, αφού επέστρεφα στο σπίτι μου και στον υπολογιστή μου που έβραζε σαν καυστήρας, να φιλοσοφήσω το πόσο σκατά έκανα την ζωή μου και που στο καλό θα πρέπει να ψάξω λίγη αξιοπρέπεια.

«Και τώρα… μου παίρνουν και το σπίτι…» είπε ο γέρος και το κεφάλι του έπεσε απότομα μπροστά σα να είχε πάθει έμφραγμα. Το σήκωσε με δυσκολία και είπε κοιτάζοντας την οθόνη με τους αριθμούς: «Όπου να ‘ναι εγώ θα φύγω… Ίσως νωρίτερα απ΄ ότι σχεδίαζα, αλλά θα φύγω. Τα παιδιά μου όμως; Τα εγγόνια μου; Γιατί επιτρέπουμε να δολοφονούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας;»

Ήταν η ώρα να φύγω. Για σήμερα μόνο θα έκανα αυτό που εδώ και τόσα χρόνια κάνουν οι βολεμένοι συμπολίτες μου: θα έστρεφα την πλάτη μου στα προβλήματα του συνανθρώπου μου. Όμως παππού να ξέρεις, πως εγώ από την μεριά μου έκανα πολλά ώστε να μπορέσουν να ζήσουν ανθρώπινα τα εγγόνια σου. Εσύ τι έκανες;

Καθώς έφευγα, ο γέρος είπε όσο δυνατά μπορούσε:

«Τους βάλαμε εκεί για να υπηρετούν εμάς. Αυτοί όμως μπήκανε εκεί για να τους υπηρετούμε εμείς…»

Σωστή κουβέντα. Πόσοι όμως την συνειδητοποιούν;

Ο «Κάγκουρας» με το αυτοκίνητο κάθετα στο πεζοδρόμιο ήταν ακόμα στην θέση του. Μια γυναίκα που έσερνε σε ένα καρότσι το μωρό της, αναγκάστηκε να βγει στον δρόμο για να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της. Ο τύπος όμως απτόητος, συνέχιζε να τραγουδά την ίδια μαλακία: "Πες του άλλου να πάει να γαμηθεί, γιατί ποτέ του δεν θα δει δυο μάτια αντρικά να κλαίνε…".

Έτσι, πες το πολλές φορές για να το μάθεις καλά…