Καλό Χειμώνα...

Ένα κοινωνικό φαινόμενο (!) το οποίο συζητιέται αρκετά στις παρέες, είναι πως όσοι κατάφεραν φέτος να κάνουν διακοπές πέρασαν πραγματικά καλά! Δεν έχουν ιδιαίτερα πράγματα να διηγηθούν, δεν έχουν να μοιραστούν έντονες στιγμές, δεν έκαναν γενικότερα κάτι το αξιομνημόνευτο, όμως, τα πέρασαν πολύ καλά. Η εξήγηση αυτού του πρωτόγνωρου (για κάποιους) φαινόμενου, είναι τόσο απλή που σαφώς και προβληματίζει.

Το ταξίδι της επιστροφής είναι πάντα μεγαλύτερο, αλλά αν το φιλοσοφήσεις, ο χρόνος κυλά υπέρ σου. Συμφιλιώνεσαι με την μελαγχολία και έχεις τα απαραίτητα χρονικά περιθώρια να ταξινομήσεις φρέσκες εικόνες και αναμνήσεις, προσπαθώντας παράλληλα να αποδεχθείς την πραγματικότητα. Αν μάλιστα ταξιδεύεις μονάχος, κάθε λεπτό που περνά σαν αιώνας, είναι ένα προσεχτικό βήμα προς το αναπόφευκτο. Είναι όμως και ένας επιπλέον χώρος στην αποθήκη των σκέψεων, που χρειάζεται να τακτοποιήσεις. Μια αναγκαστική διαδικασία, απαραίτητη όσο τίποτε άλλο, γιατί η ξαφνική προσγείωση μπορεί να επιφέρει ψυχικές διαταραχές.

Πήγα και επέστρεψα με το ίδιο πλοίο. Το ταξίδι του πηγαιμού ήταν θορυβώδες και γεμάτο προσμονή. Το μπαρ της οικονομικής θέσης ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος γεμάτο κόσμο, με το υπάλληλο να φτιάχνει ασταμάτητα καφέδες (3.80 ευρώπουλα παρακαλώ) και σάντουιτς και τις τηλεοράσεις να παίζουν στην διαπασών τους Ολυμπιακούς αγώνες. Τα τραπεζάκια του μπαρ της οικονομικής θέσης ήταν γεμάτα με παρέες που μιλούσαν δυνατά, έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια και έπιναν ποτά.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν η ακριβώς αντίθετη εικόνα. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, οι τηλεοράσεις έπαιζαν πολύ σιγά, στα τραπεζάκια ο κόσμος άπλωνε φαγητά που είχε φέρει μαζί του (ψωμί, ντομάτες και λίγο τυρί) και ο υπάλληλος του μπαρ βαρούσε στην κυριολεξία μύγες. Βλέπεις, επέστρεφαν και τα χρήματα είχαν λιγοστέψει επικίνδυνα. Η πραγματικότητα που τους περίμενε, επέβαλλε αυστηρή οικονομία. Όλοι όμως, συζητούσαν το ίδιο θέμα: Τελικά, περάσαμε πολύ καλά!

Στις φετινές διακοπές, για τους περισσότερους, δεν υπήρχε χώρος και διάθεση για υπερβολικά έξοδα. Λίγοι προτίμησαν τις ταβέρνες και κόσμο συναντούσες μόνο στις καφετέριες και τις παραλίες φυσικά. Οι γονείς δεν είχαν την άνεση να στείλουν τα «σπλάχνα» τους στην Μύκονο, έτσι προτίμησαν τα πατρικά και το σπίτι της γιαγιάς. Τα άσκοπα ξενύχτια, οι χοροί μέχρι πρωίας και οι καταχρήσεις, έδωσαν την θέση τους σε παρτίδες τάβλι, ήσυχες παρέες και μπόλικη ξάπλα στις παραλίες. Τα super markets πήραν φωτιά καθώς οι περισσότεροι μαγείρευαν στο σπίτι και τα αναμνηστικά δώρα περιορίστηκαν σε μαγνητάκια για το ψυγείο. Τα πολλά χιλιόμετρα για την εξερεύνηση του μέρους περιορίστηκαν στα απολύτως απαραίτητα (με την βενζίνη στα νησιά να αγγίζει τα 2 ευρώ, άσε το αυτοκίνητο να κάθεται) και η καθημερινότητα στιγματίστηκε από την γλυκιά ρουτίνα του: σπίτι θάλασσα, θάλασσα σπίτι.

Με πιο απλά λόγια, φέτος ξεκουραστήκαμε! Χωρίς να νιώθεις την καταπίεση του επιβάλλεται να περάσω καλά, κάτι που μεταφράζεται σε ξέφρενους ρυθμούς και αϋπνία λες και είμαστε χρόνια καταπιεσμένοι και περιμένουμε σαν τους ξένους επισκέπτες το καλοκαίρι για να «ξεφύγουμε», η έννοια των διακοπών βρήκε ξανά την θέση που της αρμόζει. Και φυσικά κάναμε ευτυχισμένους την γιαγιά και τον παππού που κάθε χρόνο μας περιμένουν. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας και την εντύπωση (καθόλου απατηλή) πως αυτές μπορεί να είναι και οι τελευταίες μας διακοπές, η ανάγκη να ξεκουραστούμε ήταν επιτακτική. Έπρεπε να φορτίσουν οι μπαταρίες και να ρουφήξουμε λαίμαργα μοναδικές εικόνες που τόσα χρόνια αφήναμε να περάσουν απαρατήρητες. Μας περιμένει ένας πολύ δύσκολος χειμώνας και η επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχική ηρεμία μας. Έτσι απολαύσαμε κάθε στιγμή σα να ήταν η τελευταία. Πως λοιπόν να μην περάσουμε καλά;

Αν λοιπόν μπορέσαμε να βρούμε την γαλήνη στις διακοπές μας, ανακαλύψαμε το «ανθρώπινο» στο πως βιώνουμε την κάθε ημέρα και συνειδητοποιήσαμε πως και με τα λίγα μπορείς να περάσεις καλά, μήπως ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε κάτι παρόμοιο και στην υπόλοιπη ζωή μας; Όπως δεν επιτρέψαμε στον ταβερνιάρη να μας πουλήσει την σαλάτα 8 ευρώ ή τον υπάλληλο στο μπαρ του πλοίου τον καφέ για 4, δεν πρέπει να επιτρέψουμε και σε κανέναν άλλο να μας κοροϊδεύει. Έμποροι, πολιτικοί και ξένοι σωτήρες που μας θεωρούν βλάκες και υπονομεύουν την αξιοπρέπεια μας, πρέπει απλώς να εξαφανιστούν από μπροστά μας. Αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται να επιδιώξουμε γιατί ειλικρινά πιστεύω πως δεν έχουμε μέλλον. Και μοναδικές εικόνες όπως το έντονο πορτοκαλί της δύσης του ηλίου, ή το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, γαλήνιες στιγμές όπως μια αξέχαστη συζήτηση με μια παρέα στην άκρη των κυμάτων ή του γέλιου ενός παιδιού όταν σου καταστρέφει το κάστρο που του έφτιαξες στην άμμο, θα αποτελούν πλέον επιστημονική φαντασία.

Μια ζωή την έχουμε. Δεν ξέρω αν πρέπει να την γλεντήσουμε όπως λέει το τραγούδι, αλλά την αφήνουμε σίγουρα νωρίς και πρέπει να την περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.

Καλό χειμώνα…