Ραντεβού κάπου στον Σεπτέμβρη…

Μου είναι πολύ δύσκολο να γράφω. Τα δάχτυλά δεν προλαβαίνουν με τίποτα τον ειρμό των σκέψεων μου και κάθε φορά νιώθω πως αυτό που ήθελα να πω είτε δεν έγινε κατανοητό είτε δεν ολοκληρώθηκε. Από την άλλη βέβαια, πιστεύω πως ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω κατανοητός και πως ποτέ δεν θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου…

Ετοιμάζομαι για διακοπές. Αποφάσισα τα λιγοστά χρήματα που με πολύ κόπο συγκέντρωσα, να τα επενδύσω στην ηρεμία και όχι στα χαράτσια. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει κάποια επένδυση αλλά αν δεν ρισκάρεις πως θα το μάθεις; Τα λεφτά ΜΟΥ, αυτά που αποκτώ με τον κόπο και τον ιδρώτα ΜΟΥ, ΕΓΩ αποφασίζω πως και ΑΝ θα τα ξοδέψω και όποιος πιστεύει το αντίθετο να πάει να γαμηθεί!  

Το σχέδιο κάθε κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι να αυτοκτονήσουν οι πολίτες της. Αν για παράδειγμα οι άνεργοι μειωθούν στο 50% τότε θα μειωθούν στο ίδιο ποσοστό και τα επιδόματα ανεργίας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους συνταξιούχους και για τους ασθενείς και για όλους. Καταπληκτικό σχέδιο! Το αποτέλεσμα χρόνιας ανικανότητας και «παραδειγματικής» ατιμωρησίας! Όχι ρε. Εσείς να πεθάνετε! Εσείς και όλο σας το σόι. Δεν δημιούργησα εγώ το χρέος σας και δεν επωφελήθηκα ποτέ από «πακέτα» μυστικών συμφωνιών. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να καταστρέψετε την ζωή μας; Και πως αφού μας την καταστρέφετε, παραμένετε ατιμώρητοι;

Κάποιος Στα….ης, μου χρωστάει πάνω από δέκα μισθούς και 3 χρόνια ένσημα! Χρωστάει δηλαδή στο κράτος. Τι κι αν έγιναν δικαστήρια, τι κι αν βγήκαν αποφάσεις; Ο νόμος των Φαρισαίων, όπως και κάθε νόμος που επιβάλλεται χωρίς κανείς να μας ρωτήσει, είτε δικαιώνει χωρίς να αποζημιώνει, είτε ζημιώνει χωρίς να δικαιώνει. 3 χρόνια ένσημα ρε ηλίθιοι… Χρήματα είναι. Χρήματα του κράτους. Χρήματα που χρωστούν εκατοντάδες εργοδότες και κανείς δεν τα διεκδικεί. Αλλά γιατί να το κάνουν αφού υπάρχουν τα «θύματα» που πληρώνουν από υστερήματα για να βουλώσουν τρύπες; Έτσι, εγώ έμεινα ανασφάλιστος και το κράτος χωρίς χρήματα. Είμαι το μοναδικό παράδειγμα; Ηλίθιοι. Ε ηλίθιοι!

Όμως, ετοιμάζομαι για διακοπές…

Κάτι μου λέει πως μάλλον θα είναι και οι τελευταίες μου. Τι σημασία έχει; Μπήκαμε στην ψηφιακή εποχή την στιγμή που τα κανάλια δεν έχουν να παρουσιάσουν πρόγραμμα και που ο κόσμος δεν έχει να αγοράσει αποκωδικοποιητές, αλλά ποιος νοιάζεται; Οι αποφάσεις μας (μετά τις τελευταίες εκλογές) προβάλλονται με σήμα «Τζαμάουα» και τα όνειρα μας συμπιέζονται σε Mpeg4. Το χάλι μας σε High Definition!

Αλλά έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες…

Την ώρα που 16χρονα κάνουνε παγκόσμια ρεκόρ, που η ελληνική αποστολή δείχνει να κάνει τουρισμό (ε, να μην πάνε και αυτοί διακοπές;) αλλά πάντα υπόσχονται πως έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό, που αθλήτριες τρέχουν για πλάκα τα 10 χιλιόμετρα χωρίς καν να λαχανιάσουν, εμείς ακόμα ασχολούμαστε με το πόσο «κιτσαρία» ήταν η τελετή έναρξης. Εμείς οι τέλειοι, οι ξεχωριστοί, που οι δικοί μας αγώνες ήταν καταπληκτικοί και άφησαν εποχή, εμείς μονάχα έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε καθώς υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Πόσα φάγανε ρε βλάκες οι «δικοί» μας στους Ολυμπιακούς μας αγώνες; Πόση μίζα και κλοπή έπεσε τότε; Ποιοι έκαιγαν λόφους για να κάνουν τα party τους; Πόσοι αθλητές μας βρέθηκαν τόσο ντοπαρισμένοι που δεν γνώριζαν καν τι πήγαν να κάνουν εκεί; Αντί ρε τούβλα να κυνηγούμε με καραμπίνες όλους αυτούς που στην κυριολεξία εγκλημάτησαν, κριτικάρουμε τα βοσκοτόπια των Άγγλων; Αυτό πια δεν είναι ανέχεια. Είναι καθαρή μαλακία!

Και φυσικά, σαν επιστέγασμα μιας κοσμοϊστορικής Ολυμπιάδας του 2004, κάψαμε μετά και την αρχαία Ολυμπία για να αποδείξουμε πως σε σχέση με όλους τους άλλους Βάρβαρους, εμείς είμαστε ανώτεροι…

Φεύγω…

Πιστεύω πως θα κάνω διακοπές, αλλά… Καλή η χαλάρωση, καλή και η ξεκούραση, μα κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Και όταν επιστρέψω δεν θα με περιμένει τίποτα. Όνειρα, φιλοδοξίες και μια ολόκληρη ζωή πεταμένη στο καλάθι των αχρήστων γιατί οι πολιτικοί δεν τολμούν και οι συμπατριώτες μου δειλιάζουν. Μέχρι να επιστρέψω όμως, θα προσπαθήσω να απολαύσω αυτές τις διακοπές γιατί σαν επένδυση, μπορεί και να με καταστρέψει. Αραχτός στην ξαπλώστρα, θα πίνω αργά το παγωμένο φραπεδάκι μου (που θα έχω φέρει από το σπίτι εννοείται) και θα διαβάζω στην εφημερίδα για μια ακόμα θλιβερή αυτοκτονία, ενώ λίγο πιο κάτω στο beach bar, με συνοδεία μονότονα αστεία hit-ακια της εποχής, ξεβράκωτες πιτσιρίκες με απίστευτα ολοστρόγγυλους κώλους και ναρκωμένα βλαμμένα με λαδωμένους πέτρινους κοιλιακούς, θα χοροπηδάνε σαν κατσίκια! Αυτή είναι δυστυχώς η Ελλάδα…

Άντε λοιπόν να πηγαίνω…

Υποτίθεται πως θα τα ξαναπούμε κάπου στον Σεπτέμβρη, αλλά αν δεν γίνει αυτό, σε ευχαριστώ που με διαβάζεις. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, ευχαριστώ που με ανέχεσαι και που επικοινωνείς μαζί μου. Δεν φεύγω χαρούμενος μα γεμάτος θλίψη και απογοήτευση. Έχω όμως τόση ανάγκη από λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς (αν έρθουν ποτέ αυτές οι στιγμές) και ξεκούρασης, που αποφάσισα τα χρήματα που θα ζητήσει το τρίο Στούτζες της κυβέρνησης για το χαράτσι που έρχεται και πάλι στον λογαριασμό της ΔΕΗ, να τα «δωρίσω» στην ψυχή μου! Ο αγώνας μεταξύ κατάθλιψης και πνευματικής υγείας, κατάφερε να φθάσει στην παράταση, ας το εκμεταλλευτώ λοιπόν.

Κλείνοντας, μένω και πάλι με το ίδιο παράπονο: Η σκέψη μου δεν ολοκληρώθηκε και σίγουρα δεν έγινα κατανοητός. Δεν πειράζει. Καλύτερα έτσι…

Έφυγα…