Here comes the war…

«Κάθε πόλεμος, όταν πλησιάζει, παρουσιάζεται σαν μια αναπόφευκτη πράξη αυτοάμυνας απέναντι σε ένα μανιακό δολοφόνο…»

- George Orwell (1903 – 1950)

Έρχεται πόλεμος! Θα μπορούσες βέβαια να πεις ότι έχει ήδη έρθει, πως ήταν πάντοτε εδώ. Η ακόμα καλύτερα, πως ήταν πάντοτε εκεί. Ακόμα και ο πιο ηλίθιος υποπτεύεται έστω την παρουσία του, αλλά όσο το εκεί παραμένει μακριά από εμάς, η υποψία είναι μονάχα η αφορμή έναρξης κάποιας συζήτησης (μέχρι φυσικά να περάσουμε σε πιο σημαντικά θέματα όπως για παράδειγμα το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, πάνω σε ποιο τραπέζι θα χορέψουμε απόψε, τι επεξεργαστή έχει το νέο i-phone και πως θα εκδιώξουμε αυτούς που βρωμίζουν την αισθητική μας). Ο πόλεμος βέβαια δεν είναι υποψία αλλά πραγματικότητα, όσο όμως υποπτεύεσαι την ύπαρξη του μέσα από επιλεγμένες ειδήσεις, νιώθεις πως ξορκίζεις το πρόβλημα και στρογγυλοκάθεσαι ευτυχισμένος στην άγνοια σου, απολαμβάνοντας έντονες δόσεις αίματος, θρήνων και τρομολαγνείας στην τηλεόραση.  

Μέχρι που η υποψία γίνεται ανησυχία… Όταν σε πείσουν πως το κακό πλησίασε στην πόρτα σου, όταν νιώσεις καυτή στο σβέρκο σου την ανάσα του άλλοτε «μακριά από εμάς», η αλήθεια γίνεται πραγματικότητα.

Στην φύση υπάρχει ο νόμος της δράσης-αντίδρασης, το αποτέλεσμα αλλά και η αιτία. Οι πράξεις έχουν συνέπειες και οι ενέργειες αντίποινα. Τα αντίποινα προκαλούν νέες ενέργειες τις οποίες ακολουθούν νέα αντίποινα. Που σταματά αυτό; Κάποιος, κάπου, κάποτε θα αντιδράσει, έστω κι αν η αντίδραση του είναι δυστυχώς, αποτρόπαια και φρικιαστική. Το κακό με την αντίδραση είναι ότι ορίζεται με μέτρο τη δράση, αν και τις περισσότερες φορές δεν φθάνει το μέγεθος της. Η ιστορία όμως, η πρόσφατη ιστορία, είναι αδιαμφισβήτητος μάρτυρας του τεραστίου μεγέθους τέτοιων δράσεων. Το γνωρίζεις αλλά δεν τολμάς να το παραδεχθείς. Το συζητάς αλλά αποφεύγεις να το νιώσεις. Οι περισσότεροι μπροστά στην αλήθεια, απλά υποκρινόμαστε. Η υποκρισία όμως, είναι συνενοχή!

Ο Martin Luther King, αυτή η ξεχωριστή προσωπικότητα που σήμερα κάποιοι ονομάζουν οραματιστή (το λογικό και το αυτονόητο είναι οραματισμός;), είχε πει κάποτε: «Έχουμε μάθει να πετάμε στους αιθέρες σαν πουλιά, να κολυμπούμε στις θάλασσες σαν ψάρια, αλλά δεν μάθαμε το πιο απλό: να περπατάμε στην γη σαν αδέρφια…»

    Δεν μάθαμε να περπατάμε σαν αδέρφια γιατί δεν θέλουμε να περπατάμε σαν αδέρφια. Ψηφίζουμε και στηρίζουμε πολιτικές που σφάζουν λαούς, δολοφονούν παιδιά, ισοπεδώνουν χώρες, βυθίζουν στην φτώχεια και την εξαθλίωση ανθρώπινα όντα, εξοπλίζουν θρησκείες, μετατρέπουν πολίτες σε ψυχρές μηχανές παραγωγής χρήματος και μας στρέφουν το έναν ενάντια στον άλλο. Οι δυτικές βόμβες όταν διαμελίζουν παιδιά που παίζουν αμέριμνα σε παραλίες ή καταστρέφουν νοσοκομεία όπου νοσηλεύονται ανθρώπινες ψυχές, είναι έξυπνες. Σκοτώνουν για το κοινό καλό. Είναι δυτικές βόμβες, άρα πολιτισμένες. Δεν συλλογιζόμαστε παράπλευρες απώλειες ή δε μας απασχολούν όσο βρίσκονται πολύ μακριά μας, γιατί οι βόμβες μας είναι πλέον πολιτισμός. Και ο πολιτισμός επιβάλλεται.

Ο δυτικός κόσμος κατάφερε να εδραιώσει την πολιτισμική υπεροχή του πατώντας στις επαναστατικές (για την εποχή) ιδέες του διαφωτισμού, σύντομα όμως το φως μετατράπηκε σε θανατικές καταδίκες και φριχτές εκτελέσεις. Η Ευρώπη όμως θεωρεί ότι διαφωτίστηκε, έστω κι αν άφησε συγκεκριμένες χώρες στο σκοτάδι γιατί κάποιος πρέπει να συντηρεί τις αυξανόμενες ανάγκες του «πολιτισμού» της. Και όσο οι διαφωτισμένοι εξελίσσονταν, αγόραζαν και πάχαιναν, οι αδιαφώτιστοι λιμοκτονούσαν και τα παιδιά τους πωλούνταν σε σκλαβοπάζαρα. Οι πεφωτισμένοι ηγέτες του δυτικού πολιτισμού μεγαλώνουν την ισχύ τους λεηλατώντας αδιάκοπα τους «απολίτιστους», ενώ οι «απολίτιστοι» χρόνια τώρα ψυχορραγούν χωρίς να έχουν ούτε καν νερό να πιούν.

Και για να τους ελέγχουν τους φανατίζουν. Δημιουργούν «ηγέτες» που αναλαμβάνουν τις ευθύνες ώστε να έχουν έπειτα κάποιον να πολεμούν και κατασκευάζουν θρησκείες που υπόσχονται όσα οι πιστοί στερούνται, στο μέγιστο μάλιστα, βαθμό. Το πρόβλημα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, γιατί ποιος θέλει να διορθώσει κάτι που ο ίδιος δημιούργησε για να τον εξ-υπηρετεί;

Ο Καπιταλισμός, ένα σύστημα που έχει αποτύχει οικτρά αλλά εξακολουθεί να εφαρμόζεται, είναι η αιτία. Ο Καπιταλισμός και η σαδιστική τάση που έχει η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί ο άνθρωπος σταματά την φυσική ροή της εξέλιξης κολλημένος σε εμμονές που αδυνατεί και δεν επιθυμεί να ξεπεράσει. Έλεγχος και κέρδος. Ιμπεριαλισμός. Αλόγιστα πάθη χωρίς όρια που επιβάλλουν υποταγή, αμάθεια, διαστροφή. Ποτίζουμε χιλιετίες τώρα το χώμα της ιστορίας με ασύλληπτες ποσότητες αίματος, έτσι η ιστορία έμαθε να τρέφεται με αίμα, το αίμα επιζητά, το αίμα έχει ανάγκη. Και ποιος απλόχερα της προσφέρει όλες αυτές τις ποσότητες αίματος;

Ο Καπιταλισμός εδραιώθηκε δημιουργώντας αλλεπάλληλες και διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες, τοποθετώντας στον θρόνο οικονομικές ελίτ που δρουν χωρίς όρια, χωρίς ηθική, χωρίς έλεος. Για να υπάρξει το αίμα χρειάζεται ο δότης, έτσι «έφτιαξε» δότες. Η σφαγή και το μακελειό (αγαπημένοι τίτλοι στα δελτία ειδήσεων) δεν είναι μόνο αυτό που συνέβη στο Παρίσι, αλλά κυρίως αυτό που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, συμβαίνει στους λαούς που επιλέχθηκαν να είναι δότες. Ο Καπιταλισμός οπλίζει τα χέρια επαναστατών, χρηματοδοτεί τρομοκράτες, ορίζει θρησκείες, ξεπουλά κράτη, επιβάλλει αμάθεια, σκοτώνει, βομβαρδίζει, αφανίζει, γεμίζει τις θάλασσες με πτώματα. Ο καπιταλισμός θυσιάζει ψυχές στον βωμό του κέρδους, χρεώνει χώρες και εξαθλιώνει πολίτες.

Παιδιά πεθαίνουν από κατασκευασμένες αρρώστιες, από πείνα και δίψα. Παιδιά δουλεύουν σαν σκλάβοι σε ορυχεία και χωράφια, βιάζονται και δολοφονούνται, πωλούνται σε σκλαβοπάζαρα, γίνονται στρατιώτες… Παιδιά σκελετωμένα, χωρίς παπούτσια και φάρμακα που αν επιβιώσουν (δεν φθάνουν σχεδόν ποτέ στα γεράματα) μεγαλώνουν χωρίς να καταλαβαίνουν σε τι έφταιξαν για να αξίζουν τέτοια μοίρα. Παιδιά που θέλουν να πάνε σχολείο, να παίξουν, να γελάσουν, να ενηλικιωθούν, να ερωτευθούν, να παντρευτούν, να κάνουν τα δικά τους παιδιά… Δεν θα το κάνουν όμως. Γιατί κάποιοι αποφάσισαν να τα κάνουν δότες. Γιατί κάποιοι κερδίζουν από τον θάνατο τους. Γιατί κάποιοι δημιουργούν πολέμους και σφαγές για να πωλούν τα όπλα τους και να επιβάλλουν την γεωπολιτική τους. Αν οι κάποιοι (κράτη και οικονομικές ελίτ) βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, θα σταματήσουν να κερδίζουν, και στο μυαλό των «δαιμόνων» που ξέβρασε από τα βάθη της κόλασης ο Καπιταλισμός και η φυσική του συνέπεια ο Ιμπεριαλισμός, το να μην κερδίζεις είναι αδιανόητο.

Από την απέναντι πλευρά, έρχεται πάντοτε η απάντηση, συχνά από το στόμα που γυρίζει κάποια στιγμή να δαγκώσει το χέρι που το ταΐζει.

Οι Τζιχαντιστές πωλούν πετρέλαιο σε διάφορες χώρες, κυρίως όμως στην Τουρκία, από τις πετρελαιοπηγές των Συρίων που έχουν καταλάβει. Στα ταμία τους μπαίνουν πάνω από 4 εκατομμύριο δολάρια καθημερινά. Πρόκειται για την πιο πλούσια τρομοκρατική οργάνωση και παράλληλα μια από τις ελάχιστες που μπορούν να δράσουν όπου θέλουν και όποτε θέλουν, γιατί έχουν τα χρήματα και τις διασυνδέσεις να το κάνουν. Κατασκεύασμα, θύμα και πλέον θύτης του Καπιταλισμού, οι ηγέτες του ισλαμικού κράτους (ISIS) ελέγχουν τους στρατιώτες τους με θρησκευτικό φανατισμό. Για να ολοκληρωθούν ως άβουλα πιόνια, πρέπει πρώτα να υποφέρουν. Να υποφέρουν πολύ. Τους απαγάγουν από παιδιά, τους βασανίζουν και τους μεγαλώνουν μέσα σε ένα μοχθηρό κλίμα μίσους και εξωφρενικών στερήσεων. Ο παράδεισος στον οποίο θα καταλήξουν εφόσον μαρτυρήσουν, είναι ένα μέρος που τους υπόσχεται όλα όσα έχουν στερηθεί. Το κίνητρο για να αφήσουν αυτή την ζωή που ποτέ δεν έζησαν, είναι τεράστιο. Ποιος όμως, πως και κυρίως γιατί, δημιούργησε αυτό το έκτρωμα που βιάζει παιδιά, αποκεφαλίζει, λιθοβολεί και δρα χωρίς την παραμικρή ηθική; Η ερώτηση είναι ρητορική.

Δεν γεννά ο φανατισμός πόλεμο. Είναι απλώς η αφορμή. Πόλεμο γεννά η φτώχεια, το χέρι που εξοπλίζει, τα αδίστακτα μονοπώλια, η εκμετάλλευση, ο φόβος, ο φασισμός… πόλεμο γεννά ο καπιταλισμός. Τα πρώτα, εύκολα και με σκοπό να παραδειγματίσουν (δεν θέλουμε να καταστρέψουμε ολοσχερώς ότι μας συντηρεί) θύματα, είναι πάντα οι αθώοι. Αθώα θύματα απ’ ολες τις πλευρές. Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τα θύματα γιατί καμία ζωή δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο σημαντική.

Το Παρίσι και η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001 «άγγιξαν» περισσότερο κόσμο γιατί η επίθεση έγινε στην αισθητική και τον πολιτισμό τους, άρα η απειλή γιγαντώθηκε στα μάτια τους με ένα χτύπημα σε κάτι εξαιρετικά οικείο, κυρίως όμως γιατί αυτές οι επιθέσεις αποφασίστηκε να προβληθούν περισσότερο. Ένας αποτρόπαιος σκοπός που εξυπηρετούσε και τις δυο πλευρές και αυτό είναι που πραγματικά ανατριχιάζει. Άλλωστε δεν λείπουν και οι διάφορες συνομωσιολογικές υποθέσεις που εξακολουθούν να προβληματίζουν γιατί η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση. Εκτός από τα αθώα (όπως πάντα θύματα) ποιος άλλος βγήκε χαμένος; Και οι δυο πλευρές πέρασαν το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν, έτσι και οι δυο πλευρές πέτυχαν τον σκοπό τους. Απλά, ανατριχιαστικό!

Συρράξεις, απειλές, προειδοποιήσεις, αντίποινα… Για ποιον λόγο; Για την εξασφάλιση της ειρήνης και την ασφάλεια του κόσμου; Όχι φυσικά. Για την εξασφάλιση του καπιταλισμού και την ασφάλεια του δυτικού καθεστώτος. Για το πετρέλαιο, τον έλεγχο και την κυριαρχία. Οι νέοι πόλεμοι δεν έχουν νικητές και χαμένους, μονάχα παράπλευρες απώλειες και εξιλαστήρια θύματα. Στην ουσία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι γιατί το κόστος δεν υπολογίζεται με ανθρώπινες ζωές αλλά με χρήματα. Κόσμος πεθαίνει, χιλιάδες αθώοι, για το αίμα της γης, το πετρέλαιο, αυτό που βάφτισαν αγαθό για να σκοτώνουν και να κερδίζουν.

Άθελα μας (κάποιοι ηθελημένα) παίζουμε το παιχνίδι τους. Ο σκοπός είναι να τρομοκρατηθούμε για να δικαιολογηθούν τα αντίποινα αλλά κυρίως για να ελεγχόμαστε μέσα από την οργή και τον φόβο. Έτσι βάλαμε όλοι στη μούρη μας την σημαία της Γαλλίας (συμπάσχω πολύ με τους πολίτες της Γαλλίας αλλά διαφωνώ κάθετα με τις πολιτικές της χώρας τους), όχι τόσο για να δείξουμε συμπαράσταση όσο γιατί νιώσαμε την απειλή. Είμαστε όλοι Γάλλοι; Γιατί όχι; Δε με πειράζει, συμφωνώ. Και όχι, δεν θα επαναλάβω το αυτονόητο (το είμαστε και Σύριοι και Λιβανέζοι κτλπ) με το οποίο επίσης συμφωνώ (να το επαναλαμβάνουμε όταν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει – δεν έχει να κάνει με εθνικότητα αλλά με εναντίωση σε συγκεκριμένες πολιτικές), αλλά θα ήθελα και για τον δικό μου πόνο να ακούσω από όλους και όχι από μερικούς ακτιβιστές, πως είναι και όλοι τους Έλληνες! Ένα ισχυρό μήνυμα που θα τρυπήσει τα αφτιά των ηγετών τους.

Σε διάφορες πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις οι περισσότεροι ευρωπαίοι (ανάμεσα τους και Γάλλοι) συμφώνησαν πως για την κατάντια της Ελλάδας υπεύθυνοι είναι οι πολίτες που ψήφιζαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις και πρέπει επιτέλους να πληρώσουν για τα λάθη τους. Πάνω από 5000 αυτοκτονίες, 2 εκατομμύρια πραγματικοί άνεργοι, πάνω από 2 εκατομμύρια στο όριο της φτώχειας, χιλιάδες άστεγοι και ένας λαός που αδυνατεί να ελπίσει σε καλύτερες μέρες, είναι το αποτέλεσμα συμφωνιών, εμπορικών συναλλαγών, πολιτικών και μέτρων των χωρών που εμείς πρόθυμα θα βάζαμε τη σημαία τους στις μούρες μας. Για τα λάθη μας όμως, μας λένε πως πρέπει να πληρώσουμε εμείς. Για τα δικά τους; Ναι, είναι σκληρή αυτή η άποψη, σκληρότερη απ’ όσο την περίμενα, η αλληλεγγύη όμως δεν είναι ένα προνόμιο που απολαμβάνουν ορισμένοι, αλλά όλοι.

Φυσικά, αυτό που επιτεύχθηκε βάζοντας σημαίες στα «πεντακάθαρα» πρόσωπα μας, ήταν η εδραίωση της απειλής, η επιβεβαίωση του φόβου και η άδεια να υπάρξουν ισχυρά αντίποινα. Τρέμω και για ότι άλλο έρχεται. Πρέπει να ζούμε μέσα στην ανασφάλεια για να μας ελέγχουν.

Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν πως δρουν οι κυβερνήσεις τους και τι προκαλούν, γιατί ο πόλεμος υπάρχει αλλά είναι δικός τους, όχι δικός μας. Δικά μας είναι μονάχα τα θύματα. Σε αυτόν τον δικό τους πόλεμο δεν χωρούν εγωισμοί και συμφέροντα, ο εχθρός είναι κοινός. Δεν είναι δυνατό να κλείνουμε τα μάτια μας απέναντι σε αποτρόπαιες πράξεις και πολιτικές γιατί καλοπερνάμε και άρα συναινούμε. Δε μπορεί για παράδειγμα «οι φίλοι» μας οι Γερμανοί πολίτες να καταδικάζουν τους πάντες και εκείνοι να απολαμβάνουν εξαιρετικά ανώτερο βιοτικό επίπεδο από τους υπόλοιπους λαούς, αδιαφορώντας για το πώς οι «ηγέτες» τους έχουν προσφέρει στον λαό αυτή την καλοπέραση. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Δε μπορεί ολόκληρος ο πλανήτης να καθορίζεται από τις ορέξεις των Αμερικανών και όλοι οι υπόλοιποι να πληρώνουμε τη νύφη. Δεν είναι έντιμο. Η σημαία στη μούρη μου θέλω να σημαίνει πραγματική αλληλεγγύη, όχι προτροπή, όχι παραδοχή, όχι «αδειοδότηση» για εξακολούθηση φριχτών πολιτικών. Δεν είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Ιταλοί, Σύριοι, Ιρακινοί, Τούρκοι κ.α.. Είμαστε άνθρωποι!

Αυτές τις σκοτεινές ημέρες που οι ηγέτες όλου του κόσμου μας λένε πόσο σοκαρισμένοι και θλιμμένοι είναι από τις επιθέσεις στο Παρίσι, πόσα ακόμη μέτρα θα πάρουν για να μας «προστατεύσουν;

«Ο πόλεμος, θα φαίνεται ότι επιτυγχάνει την απαραίτητη καταστροφή, αλλά ότι την καταφέρνει με ένα ψυχολογικά αποδεκτό τρόπο. Κατ’ αρχήν, θα ήταν αρκετά απλό να σπαταλιέται το πλεόνασμα εργασίας του κόσμου, οικοδομώντας ναούς και πυραμίδες, σκάβοντας τρύπες και γεμίζοντάς τες ξανά ή ακόμα και παράγοντας τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων και, στη συνέχεια, βάζοντας φωτιά σε αυτές. Αλλά αυτό θα παρέχει μόνο την οικονομική και όχι τη συναισθηματική βάση για μια ιεραρχική κοινωνία. Ο πόλεμος διεξάγεται από κάθε διοικούσα ομάδα κατά των δικών της υπηκόων, και το αντικείμενο του πολέμου δεν είναι να πετύχει ή να αποτρέψει εδαφικές κατακτήσεις, αλλά το να διατηρήσει ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας».

 - George Orwell – «1984»