2Ν

Ένας είναι ο δρόμος κι ας έχει μονοπάτια. Μια είναι η πορεία και κάθε διακλάδωση αποτελεί απλώς μια παρέκκλιση από το προκαθορισμένο, με κάθε βήμα είτε να ενώνει είτε να απομακρύνει ζωές. Στο τέλος απομένει μονάχα ότι θυμάται ο καθένας περισσότερο…

Όσα δεν μπορεί να παρασύρει ο χρόνος τα ξεπλένει δίχως ενοχές, η βροχή. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι άραγε γίνονται όλες αυτές οι σκέψεις που παίρνει από πάνω μου η βροχή, εκείνες τις νύχτες που βαδίζω χωρίς προορισμό, κάτω από την κουρτίνα της. Φεύγουν από πάνω μου σαν σιωπηλοί χείμαρροι ταξιδεύοντας μαζί με τα νερό, κυλούν βιαστικά στους δρόμους και τα σοκάκια, πέφτουν στους υπονόμους, γεμίζουν λίμνες, ποτίζουν δέντρα. Οι σκέψεις μου και οι σκέψεις χιλιάδων σαν εμένα. Οι αναμνήσεις μας, οι προβληματισμοί μας, τα όνειρα μας. Ταξιδεύουν αναίτια ακολουθώντας την βροχή, αναμιγνύονται σε ένα ορμητικό ποτάμι και καταλήγουν σε όλα όσα συναντούμε, γευόμαστε ή παρακολουθούμε. Κάθε φορά που πίνεις ένα ποτήρι νερό, δοκιμάζεις και μία σκέψη. Κάθε φορά που ένα δέντρο ανθίζει, ξετυλίγεται μες τα κλαδιά του και μια ανάμνηση. Τα πάντα γύρω μας λοιπόν, αποτελούνται από σκέψεις…

Περνούν τα χρόνια και οι σκιές αποτυπώνουν αιώνια τα μυστικά τους επάνω σε τοίχους, πέτρες και σοβάδες. Ενέργεια που στοιχειώνει άλλοτε γλυκά, άλλοτε πικρά, τοποθεσίες και εικόνες, στιγμές αλλοτρίωσης, αγγίζουν απαλά χιλιάδες διαφορετικά πρόσωπα, ίπτανται νωχελικά στην ατμόσφαιρα περικυκλώνοντας ανύποπτους διαβάτες. Κάθε φορά που περνάς από ένα συγκεκριμένο μέρος, απορροφάς και κάτι από το χθες μου. Αν νιώσεις ξαφνική χαρά, είναι γιατί ανέπνευσες χωρίς να το φαντάζεσαι μια όμορφη στιγμή μου. Αν αισθανθείς ανεξήγητη δυσαρέσκεια, ίσως ακούμπησες κάποια πληγή μου. Η αλλόκοτη εμμονή να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος, είναι γιατί βιώσαμε εκείνη την ενέργεια και την αποζητούμε σα ναρκωτικό. Κάτι από κάποιον υπάρχει εκεί κι αν το ερέθισμα είναι οικείο, είναι αδύνατο να το αποχωριστείς. Η ενέργεια σε χρειάζεται για να εξακολουθήσει να υφίσταται…

Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο, δεν μπορώ ακόμα να το καταλάβω, αλλά οι σκέψεις σου ανθίζουν σε λουλούδια, τα όνειρα σου επιπλέουν στο νερό, οι στιγμές σου παραμένουν σε ένα μέρος. Όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα έζησες, όσα δεν κάναμε και όσα δεν έκανες, όσα αγαπήσαμε και όσα αγάπησες, όσα μας πλήγωσαν και όσα σε πλήγωσαν, όλα υπάρχουν ακόμα. Βρίσκονται εκεί και περιμένουν…