Προσθήκες σε παλιότερες σκέψεις που η αλήθεια μετέτρεψε σε ερινύες…
Οι αναμνήσεις ξεσπούν σαν καταιγίδα που κανείς δεν θέλησε να προβλέψει και κανείς δεν προσπαθεί να αποφύγει. Παγιδεύουν το τώρα με υποθέσεις του χθες, που θα μπορούσαν να αλλάξουν το αύριο. Όλα εκείνα τα ανελέητα «αν», που στοιχειώνουν τις σκέψεις δρομολογώντας αδυσώπητα προσωπικά μαρτύρια. Τα «αν» που βασανίζουν χωρίς έλεος το παρόν, αναδυόμενα από τις στάχτες του παρελθόντος…
Το παρελθόν…Αυτό το αδίστακτο κομμάτι νοσταλγίας, ευχή και κατάρα συνάμα, είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτού που υπήρξαμε και η κρυφή επίγνωση αυτού που πάντοτε θα ήμαστε. Συχνά, κρυβόμαστε δειλά πίσω από την βιτρίνα της παραπλάνησης, προσποιούμενοι αυτό που δεν ποτέ δεν θα γίνουμε, μα το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί να καταθέτει την αλήθεια στην δίκη της πλάνης. Στα σκοτεινά υπόγεια της καρδιάς, αυτά που ίσως κάποτε διπλοκλείδωσες φοβούμενος πως θα επισκεφθείς ξανά, ακόμη σαγηνεύουν την ψυχή σου στιγμές που ξεψυχούν μα ποτέ δεν πεθαίνουν. Γιατί όλοι μας, μπορούμε με ποικίλους τρόπους να πληγώσουμε την ψυχή μας, αλλά το χθες δεν θα μας αφήσει ποτέ να την σκοτώσουμε…
Το χθες… Ένα μπουκάλι νοσταλγία, γεμίζει κούπες με ενοχές και η οσμή της σιωπής συνοδεύει την γεύση της απόγνωσης. Κάθε γουλιά κι ένας πόνος! Πόνος σκληρός, πόνος γλυκός, πόνος καθάριος, πόνος αληθινός. Κορυφές καλυμμένες με την ομίχλη του χρόνου, ανείπωτες αλήθειες και προδομένα όνειρα. Το χθες… ένα απέραντο χωράφι σπαρμένο απώλειες…
Η απώλεια… Τα απόρθητα τείχη που πολεμάς να γκρεμίσεις σε κείνο το μαύρο κάστρο της θλίψης και του πόνου. Μια άνιση μάχη με μόνιμο νικητή την απουσία. Τα δισταχτικά βήματα που κάνεις μπροστά, σε οδηγούν μονάχα πίσω, για να συνειδητοποιήσεις εξουθενωμένος στο τέλος, πως δεν μπορείς να συνηθίσεις, πως υπάρχουν αλήθειες που τρομοκρατούνε στιγμές και ψέματα που αφήνουν τα ίχνη τους στην αέναη και αναπόφευκτη πορεία προς το μέλλον. Δεν ζούμε από συνήθεια, μα συνηθίζουμε την ζωή, έτσι γεννάται και η επιθυμία συμβίωσης με τις πληγές μας. Όμως κάθε πληγή είναι μια θύμηση. Δεν συνηθίζεις λοιπόν την απώλεια, αλλά τις μνήμες…
Ξεχνάς, θυμάσαι… Η αιώνια πάλη με ότι αδυνατείς να αποδεχθείς πως λείπει. Θέλεις να ξεχάσεις, άρα θυμάσαι. Θυμάσαι αυτό που ελπίζεις να ξεχάσεις. Λένε πως σκοτώνεις ότι ξεχνάς, γιατί το παγιδεύεις, το φυλακίζεις σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια λήθης, για να το καταδιώξεις αργότερα επειδή το έχεις ανάγκη. Είναι ανάγκη η θύμηση, το νιώθεις σε κάθε παλμό της καρδιάς που ηχεί σαν προειδοποίηση του τέλους που κάποτε θα ‘έρθει. Η ανάγκη της επιβεβαίωσης των όσων έχουν υπάρξει η ακόμα χειρότερα, των όσων θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει. Η ανάγκη να πονέσεις για όσα έκανες η όσων έπρεπε η θα μπορούσες να είχες κάνει. Δεν βασανίζει η ανάμνηση εμάς, αλλά εμείς την ανάμνηση…
Και η απώλεια γίνεται συνήθεια... Έτσι θεωρούμε πως αποδεχόμαστε την μοίρα, έτσι αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο μας στο θέατρο του παραλόγου. Μα πως να συνηθίσεις ότι επιβάλλει την μοναξιά της ύπαρξης σου; Πως μπορείς να αγνοήσεις τους χτύπους στην πόρτα του μυαλού σου; Ενοχές καταδιώκουν την καθημερινότητα με κάθε βήμα που οδηγεί στη συνήθεια, ενοχές ανασφάλειας και πρόκληση πόνου γιατί αφήνεσαι να συνηθίσεις. Σταδιακά ξεπερνάς όσα δεν ξεπερνιούνται, παραβλέπεις όσα δεν παραβλέπονται, εισέρχεσαι με δειλά βήματα στην υπόγεια πλάνη του η ζωή συνεχίζεται, και με κάθε νέα μέρα που ξημερώνει, με κάθε νέα ελπίδα που υποτίθεται πως ανατέλλει, στιγμές που καρφώνουν σαν βελόνες την καρδιά, διαμηνύουν πάντα την ίδια διαπίστωση: κάτι λείπει. Κάτι πάντα θα λείπει…
Ξέρω πως συνηθίζω και ίσως είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Η απουσία όμως θα παραμένει πάντα αιώνιος σύντροφος στο ταξίδι που συνειδητοποιώ πως δεν έχω επιλέξει. Αντιμετωπίζω την συνήθεια σαν ένα όνειρο, από εκείνα που κοιμόμαστε ελπίζοντας να δούμε την συνέχεια, την απώλεια σαν εκείνη την πόρτα που οδηγεί σε έναν άγνωστο παράλληλο κόσμο όπου κατοικεί η ελπίδα μιας νέας συνάντησης. Κοιμάμαι προσευχόμενος όλα όσα συνέβησαν να είναι απλώς εφιάλτης, ξυπνάω με την διαπίστωση πως ακόμη ονειρεύομαι. Μέχρι την επόμενη νύχτα, μέχρι την επόμενη προσευχή. Και καθώς προσπαθώ, συνηθίζω να ελπίζω, συνηθίζω να προχωρώ, συνηθίζω να προσεύχομαι, συνηθίζω τον εφιάλτη.
Το κενό που άφησε η απουσία στο μικρό προσωπικό μου σύμπαν, θα βρίσκεται πάντα εκεί να υπενθυμίζει πως κάτι λείπει. Ένα κενό που δεν μπορείς να συνηθίσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....