Δεν μπορείς να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς…

Σκέψεις, εικόνες, στιγμές… Αναμνήσεις στοιβαγμένες στο χαρτόκουτο του χρόνου, χαμογελούν χαιρέκακα γνωρίζοντας πως σύντομα θα βγουν από την σκοτεινή αποθήκη που τις έχεις κρύψει, για να υπενθυμίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως τίποτα δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο. Και όποτε το κάνουν, σε βρίσκουν πάντα απροετοίμαστο…

Πως μπορείς να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς;

Με το πέρασμα του χρόνου, γλιστρούν σα νερό από τα χέρια σου και αδυνατείς να τους ακολουθήσεις. Τραβούν τους δικούς τους δρόμους και οι πορείες σας σπάνια συναντιόνται. Είναι σα να κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρέπτη καθώς η ανάσα σου θολώνει το τζάμι… Μια εικόνα που θαμπώνει με κάθε αναπνοή. Ένα σύννεφο που σκεπάζει στιγμές, μα όχι συναισθήματα. Μόνο το πείσμα η ο εγωισμός μπορούν να θαμπώσουν ένα συναίσθημα, μα σαν απομακρυνθείς από τον καθρέπτη η εικόνα καθαρίζει ξανά. Τέτοιες στιγμές διαύγειας, μελαγχολίας η νοσταλγίας, συνοδεύουν την απλή διαπίστωση της ματαιότητας. Αν μια ανάσα σου θολώνει ένα συναίσθημα, τραβήξου γρήγορα από το καθρέφτη, γιατί κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε και τότε η εικόνα θα παραμείνει για πάντα, θαμπή…

Πως μπορείς να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς;

Συχνά είναι πολλοί ή βρίσκονται μακριά. Καθώς μεγαλώνεις μπορεί να πληθαίνουν και το έτσι κι αλλιώς, δύσκολο έργο σου, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, ακόμη πιο οδυνηρό. Νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες του χθες, ημερομηνίες που υπενθυμίζουν νοσταλγικά η χαρμόσυνα γεγονότα, τραγούδια που ξυπνούν αναμνήσεις, συνωμοτούν επικίνδυνα προκαλώντας βασανιστικά ερωτήματα, γλυκές απορίες, αβεβαιότητα η παροξυσμούς ανησυχίας. Ρωτάς, ενδιαφέρεσαι, αναρωτιέσαι, ανησυχείς, μας ως εκεί. Η επίγνωση της αδυναμίας σου να τους προστατέψεις, είναι η πικρή αλήθεια που συντροφεύει την ζωή σου μέχρι το τέλος της.

Γιατί είναι πολλοί, βρίσκονται μακριά, πληθαίνουν η είναι αδύνατο να είσαι πάντα εκεί…

Δεν μπορείς να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς…

Και ξέρεις γιατί δεν μπορείς; Γιατί τους αγαπάς. Η αγάπη προκαλεί αυτή την υποχρέωση και η αγάπη αποδεικνύει την αδυναμία επίτευξης αυτής της υποχρέωσης. Και πόσο αφόρητα οδυνηρή μπορεί να γίνει αυτή η διαπίστωση σαν έρθει η στιγμή που αυτή η μέχρι τώρα υποθετική και ανησυχητική αδυναμία, γίνει πραγματικότητα… Η πουτάνα η μοίρα κάνει τα πάντα για να σε χτυπήσει εκεί που θα πονέσεις περισσότερο: Δεν υποστήριξες της ευθύνη που ανέλαβες επειδή αγαπάς, είσαι ανίκανος να φέρεις εις πέρας την πιο σημαντική απ’ όλες τις υποχρεώσεις σου. Ένα και μοναδικό ερώτημα γεννάται λοιπόν και δυστυχώς θα μείνει για πάντα αναπάντητο: Αφού γνωρίζω και έχω συνειδητοποιήσει πως δεν μπορώ να τους προστατεύσω, γιατί η μοίρα, ο Θεός η οτιδήποτε άλλο, πρέπει να μου το αποδείξουν;

Δεν μπορείς να τους προστατεύσεις…

Μπορείς όμως να τους δείξεις την αγάπη σου, να υπάρξεις έστω και από απόσταση στην ζωή τους, να μην αφήσεις τον καθρέφτη να θαμπώνει με κάθε σου αναπνοή. Δεν χρειάζεται ανταπόκριση, μόνο η επίγνωση της ματαιότητας και η συνειδητοποίηση της αδυναμίας σου ως προστάτης. Η αγάπη δεν είναι αμφίδρομο συναίσθημα και το ενδιαφέρον δεν προϋποθέτει αμοιβαιότητα. Πες αυτά που έχεις να τους πεις έστω κι αν δεν σου απαντήσουν. Θυμήσου τους στις γιορτές, ακόμα κι αν εκείνοι σε ξεχνούν. Καθάρισε την καρδιά σου από εγωισμούς και πείσματα, μην αφήσεις κάτι ανολοκλήρωτο, κουβέντα η πράξη. Ζήσε, όσο σου επιτρέπεται, κοντά τους. Πάνω απ’ όλα, τους αγαπάς και για εσένα μόνο αυτό έχει σημασία.

Και μην αναβάλλεις τίποτα για αύριο, η μοίρα παραφυλάει. Κάποιος πάντα φεύγει πρώτος και την σειρά δεν την καθορίζουμε εμείς. Κάθε τι ανείπωτο μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πόνο. Μην μετανιώσεις για κάτι που ποτέ δεν θα έχεις την ευκαιρία να διορθώσεις…

Εσύ όμως, ούτε αυτό θα το διαβάσεις ποτέ…