Συναίνεση για το καλό της χώρας...

 Σκέφτομαι τον χαμένο χρόνο κι αυτό με τρελαίνει. Τον χρόνο που χάθηκε μέχρι όλοι (σχεδόν) οι Έλληνες αποκτήσουν πολιτική συνείδηση, διαπιστώσουν τι ακριβώς παίζεται πίσω από τις πλάτες τους τόσα χρόνια, αποφασίσουν ν’ αλλάξουν την προσωπική τους πολιτική πραγματικότητα. Χρόνος που αν είχε αξιοποιηθεί διαφορετικά ίσως πλέον βρισκόμασταν σε σαφώς καλύτερη μοίρα.

Θα μου πεις τώρα, αν δεν πονέσεις δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια. Γιατί όμως; Γιατί πρέπει να φθάνουμε πέρα από τα όρια για να αποφασίσουμε ν’ αντιδράσουμε; Ξέρεις πόσα πράγματα συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια και δεν τους δώσαμε ποτέ την απαραίτητη προσοχή; Η κατάρρευση του Έλληνα έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και πράγματα που ίσως σου φαίνονται ασήμαντα μπροστά σε κάποια άλλα, ήταν η έναρξη αυτής της κατάρρευσης.

Δεν ήταν ποτέ τυχαίος ο τρόπος που «πλασαρίστηκε» η νέα πραγματικότητα. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, λογοτεχνία, μουσική, πολιτική… Για πολλά από αυτά έχουμε ήδη μιλήσει και δεν είναι υπερβολή έστω να φανταστείς πως όλη αυτή η επιβαλλόμενη μετριότητα είχε πάντα στόχο την κατάρρευση μας. Φτάσαμε στο σημείο να παραμελούμε και να θεωρούμε γραφικά αυτά που κάποτε κάποιοι αγωνίστηκαν να καθιερώσουν και ζήσαμε με την εντύπωση του «έλα μωρέ» «έχει ο Θεός» και «όλα θα φτιάξουν». Οι αγώνες πλέον ξεκινούν από τα κανάλια, καθοδηγούνται από συνδικαλιστικά σωματεία, κορυφώνονται στο facebook, και εμείς μαθημένοι σαν καλό κοπάδι να έχουμε ανάγκη έναν καθοδηγητή, καταναλώνουμε φαιά ουσία και χρόνο αναζητώντας μεσσίες. Δεν υποστηρίζω το χάος ή τον αναρχισμό, αλλά δυστυχώς δεν ξέρουμε πια που να ψάξουμε αρχηγούς και παράλληλα κανείς δεν θέλει ν’ αναλάβει τον ρόλο του αρχηγού. Ε, αυτό κι αν είναι αναρχία!

Συναίνεση για το καλό της χώρας…

Η νέα μόδα, το νέο όραμα, η μόνη λύση. Έλεος. Και εμείς στη μέση, να φωνάζουμε. Να χτυπιόμαστε, να καίμε σημαίες, να καθοδηγούμαστε από αυτούς που είναι οι μόνοι που πλήττονται (που είμαστε οι υπόλοιποι;) και ζητούν την βοήθεια μας. Από αυτούς που διαφημίζουν τον αγώνα τους αφισοκολλώντας τον στους δρόμους και κρατούν χρωματιστά λάβαρα στις πορείες, για να μην μπερδευτούμε και κατά λάθος ακολουθήσουμε άλλον. Αλλά, θυμάμαι πως όλα αυτά τα χρόνια, πάλι αυτοί φώναζαν όταν κάτι τους αδικούσε και μάλιστα, όλα αυτά τα χρόνια πάντα κάτι τους αδικεί. Πάντα έβγαιναν στους δρόμους, πάντα αφισοκολλούσαν, πάντα διαμαρτύρονταν, πάντα ήταν οι αδικημένοι και είχαν κάθε δικαίωμα να εμποδίζουν τους πάντες αφού το επέβαλλε ο αγώνας. Πάντα. Ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένοι και συνεχώς μας ζητούσαν να συμπάσχουμε. Κι εμείς το κάναμε. Έστω κι αν ποτέ δεν μας εξυπηρέτησαν, έστω κι αν συνεχώς μας δημιουργούσαν προβλήματα, έστω κι αν εν μέρει, διέλυσαν αυτό το «λασπωμένο» κράτος. Πάντα στους δρόμους και πάντα βολεμένοι. Και όταν ο αγώνας τους έπιανε τόπο, επέστρεφαν ευχαριστημένοι στα σπίτια τους και κάποια στιγμή έφερναν και εκλογές. Έφευγε ο πρώτος, ερχόταν ο δεύτερος. Αυτοί πάλι δυσαρεστημένοι, πάλι στους δρόμους. Οπότε έφευγε ο δεύτερος και ερχόταν ξανά ο πρώτος. Και πάλι δυσαρέσκεια. Και πάλι τα ίδια. Το πολιτικό σύστημα: Ο τρίτος, ο τέταρτος και ο πέμπτος, ανέκαθεν επεδίωκαν την διαμαρτυρία και τις χορηγίες του αγώνα, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του πρώτου και του δεύτερου.

Συναίνεση για το καλό της χώρας…

Πότε κάποιος αγωνίστηκε για τα συμφέροντα του ιδιωτικού υπαλλήλου; Πως θα έπαιρνε και αυτός με την σειρά του το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, χωρίς φόβο να χάσει την δουλειά του; Πόσο εύκολο του είναι να απεργήσει μια ολόκληρη ημέρα χωρίς να κοπεί το ημερομίσθιο του; Ποιοι όμως είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια συντηρούν το τεράστιο αυτό κράτος; Ποιοι είναι αυτοί που τόσα χρόνια δουλεύουν απλήρωτες και «πραγματικές» υπερωρίες, πληρώνουν φόρους, αναγκάζονται να εργάζονται ανασφάλιστοι και πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύουν την αξία τους για να διατηρήσουν την θέση τους; Χρόνια υποφέρει ο ιδιωτικός και χρόνια δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί. Ποτέ δεν έκλεισε τους δρόμους, ποτέ δεν αφισοκόλλησε την έκκληση του για βοήθεια. Απλά υπέμενε κι έλπιζε. Έβρισκε όμως τον χρόνο να κατέβει στους δρόμους δίπλα σε αυτούς με τα χρωματιστά λάβαρα και τους άλλους που πάντα διαμαρτύρονται για το «βόλεμα» τους, με την ηλίθια εντύπωση πως αν τους συμπαρασταθεί ίσως τελικά καλυτερεύσει και η δική του κατάσταση. Και την επόμενη ημέρα η ανάγκη τον έφερνε σε κάποια ΔΕΚΟ για μια υπόθεση κι εκεί έπρεπε να αντιμετωπίσει σε μια άνιση μάχη αυτόν που την προηγούμενη μέρα είχε σταθεί δίπλα του, στον αγώνα που εκείνος τον είχε καλέσει.

Συναίνεση για το καλό της χώρας…

Και πάλι αυτοί μας καλούν να βγούμε στους δρόμους. Και μαζί με αυτούς σκάνε και οι αιώνια «γνωστοί άγνωστοι» οι οποίοι όμως δεν μπλέκονται ποτέ στα πόδια των πρώτων. Γιατί εκείνοι ξέρουν να διαφυλάττουν και να προστατεύουν τον αγώνα τους. Βλέπεις, έχουν τεράστια εμπειρία γιατί τόσα χρόνια κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, παλιά μου τέχνη κόσκινο, με πιο απλά λόγια. Τα χρωματιστά λάβαρα μια ζωή θα διαμαρτύρονται και θα παραμένουν τρίτοι ώστε να μπορούν οι άλλοι να είναι πάντα πρώτοι. Οι συνδικαλιστές θα κάνουν πάντα αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο: αγώνες. Κι έτσι, τόσο απλά, η λέξη «αγώνας» έχει χάσει κάθε νόημα καταλήγοντας σε εκείνο το αραχνιασμένο συρτάρι που φυλάσσονται οι γραφικότητες. Αλλά εμείς εκεί. Υπακούμε στο κάλεσμα, ακολουθούμε τον αρχηγό.

Η μήπως όχι;

Κάτι φαίνεται ν’ αλλάζει. Κάτι οφείλει να αλλάξει. Οι «άχρηστοι» μπροστά στα λάθη τόσων χρόνων, ότι κι αν συμβεί όσο κι αν πονέσει, πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως δεν μπορείς διαρκώς να παρανομείς χωρίς κάποια στιγμή να υποστείς τις συνέπειες. Είναι σαφώς άδικο να τους παίρνει όλους η μπάλα, αλλά αυτή είναι και η πραγματικότητα του πολιτικού μας συστήματος. Οι αθώοι πονούν περισσότερο, αλλά πονούν γιατί ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν. Λάβαρα, αγωνιστές και κόμματα πρέπει να πληρώσουν.

Με ποιο σύνθημα κατεβαίνουμε αυτή την φορά στους δρόμους; Τι ζητάμε; Να μην ψηφιστούν νομοσχέδια; Να μην απολυθούν εργαζόμενοι από καταστήματα που εμείς ποτέ δεν μπορέσαμε να συντηρήσουμε; Να μην πωληθούμε σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς μας έχουν αγοράσει; Μήπως για να φέρουμε την περιβόητη «Συναίνεση για το καλό της χώρας»; Μήπως για να ξανακάνουμε τον δεύτερο πρώτο και να διατηρήσουμε στην θέση του τον τρίτο; Είναι ιδέα μου το να σκέφτομαι πως δεν αξίζει ούτε το παραμικρό δάκρυ από χημικά, τέτοιος αγώνας;

Τι προτείνω; Ένα μόνο πράγμα. Τιμωρία!

Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Να τιμωρηθούν οι προδότες αυτής της χώρας. Να τιμωρηθούν οι απατεώνες, οι κλέφτες και όσοι χρόνια ασελγούν στα κουφάρια μας. Και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Φυλακή, δέσμευση περιουσίας, μαστίγωμα και ότι άλλο κριθεί απαραίτητο. Έχοντας όλο αυτό το πολιτικό σύστημα τιμωρημένο, θα ανοίξει και ο δρόμος για νέα πρόσωπα, νέα οράματα και ιδέες. Και αν είναι να υποφέρουμε, ας το κάνουμε έχοντας τουλάχιστον την ελπίδα πως δεν υποφέρουμε άδικα.

Να τιμωρηθούν όλοι, αυτό πρέπει να απαιτήσουμε. Να παρέμβουν εισαγγελείς και οποιοσδήποτε άλλος χρειάζεται, να αλλάξει ο εξωφρενικός νόμος περί βουλευτικής ασυλίας (όταν τον ψήφιζαν τι κάναμε;) και να τιμωρηθούν όλοι σε λαϊκό δικαστήριο. Όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Ξεκινώντας από το κεφάλι να φτάσουμε και στην ουρά και απέναντι στο νόμο να βρεθούν όλοι αυτοί, πολιτικοί και μη, που χρόνια τώρα μας εμπαίζουν.

Αυτή κατά την γνώμη μου θα είναι η δική μας «Συναίνεση για το καλό της χώρας…»