Κάποτε ήταν μεγάλη υπόθεση το ραδιόφωνο...

Αναδημοσίευση (το έγραψα το 2010...Ακόμα φρέσκο μου φαίνεται. Γι αυτό και κράτησα το σχόλιο του "ανώνυμου" αναγνώστη...)

Περασμένα μεγαλεία:

Εμφανίζεσαι σε μία παρέα για καφέ στην πλατεία και καθώς ανακοινώνεις σε όλους με τι ασχολείσαι (μα με το ραδιόφωνο φυσικά), απολαμβάνεις καμαρωτός βλέμματα θαυμασμού (ίσως και φθόνου) καρφωμένα διαρκώς επάνω σου. Απαντάς σε εκατοντάδες απορίες, είσαι το επίκεντρο της παρέας και μια (μικρή) δόση υπεροψίας είναι απολύτως δικαιολογημένη! 

Μπαίνεις στο ταξί ένα απόγευμα και ανακαλύπτεις πως ο οδηγός είναι φανατικός ακροατής του ραδιοφωνικού σταθμού στον οποίο εργάζεσαι! Αναμενόμενο η συζήτηση να οδηγηθεί προς τα εκεί: “Εσύ ποιος είσαι; Έλα ρε... σοβαρά; Καλά που έχω κι εσάς τα πρωινά και περνά η ώρα εδώ μέσα... Ωραία τα είπες τις προάλλες... Βάλε ρε συ και κάτι από Led Zeppelin αύριο...” και άλλα παρόμοια!

Έχεις την εντύπωση πως συνήθως (ίσως λόγω και του ύφους της εκπομπής) απευθύνεσαι σε πιο “νεαρό” κοινό (πως όμως απευθύνεσαι εκεί με την μουσική που παίζεις;) αλλά κάποια στιγμή χτυπά το τηλέφωνο και στον “αέρα” βγαίνει ένας μεσήλικας κύριος, πατέρας 2 παιδιών κοντά στην ηλικία σου, ο οποίος ανακοινώνει μπροστά σε εκατοντάδες ακροατές με την μπάσα και σίγουρη φωνή του πατέρα: “Γιατί ρε γαμώτο δεν ακούνε και τα παιδιά μου “τέτοια” μουσική;” 
 

Ανακαλύπτεις έκπληκτος πως άνθρωποι που μετρούν χιλιάδες ώρες πτήσης στον αέρα των Fm, συχνά πυκνά παρακολουθούν την δική σου εκπομπή και γιατί όχι, κλέβουν ιδέες, αναμεταδίδουν πράγματα που πρώτα είπες εσύ και μερικές φορές σου προτείνουν να τους ακολουθήσεις στον δικό τους σταθμό!

Θέλεις κι άλλα; Ίσως κάτι τελευταίο:

Κάνεις την τελευταία σου εκπομπή στον σταθμό που “ανδρώθηκες” καθώς έφτασε το τέλος, ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να πουλήσει τα πάντα πριν όλα πάρουν τον δρόμο που χάραξε το κράτος και αφαιρεθούν δεκάδες ραδιοφωνικές άδειες (νόμιμες ή παράνομες) και με δάκρυα στα μάτια ανακοινώνεις στον κόσμο το αντίο... Αποτέλεσμα; Χιλιάδες τηλεφωνήματα, χιλιάδες φωνές, χιλιάδες ευχές, χιλιάδες αποχαιρετισμοί, αλλά εσύ κρατάς μια κουβέντα που μέσα στην θλίψη σου προσφέρει μερικές στιγμές ικανοποίησης: “Γιατί σε αυτή την γ... χώρα, ότι καλό πάει να γίνει αμέσως προσπαθούν να το καταστρέψουν; Γιατί;”... Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ; Γιατί;

Περασμένα μεγαλεία... Στιγμές πραγματικού οργασμού! Άλλες εποχές; Ίσως... Άλλοι άνθρωποι; Έτσι νομίζω.

Πλέον δεν “μετρά” να είσαι στο ραδιόφωνο. Δεν τραβάς τα βλέμματα, δεν είσαι το επίκεντρο της παρέας, δεν έχεις δα και τόσο ενδιαφέρον. Για κάποιο παράξενο λόγο, ακόμα και τώρα που τα Fm έχουν φθάσει σχεδόν στο τέλος της κατηφορικής τους κατρακύλας, όλοι θεωρούν αυτονόητο, φυσιολογικό, εύκολο, απλό το να εργάζεσαι στο ραδιόφωνο, χωρίς όμως αυτοί να έχουν δοκιμάσει ποτέ κάτι παρόμοιο και χωρίς φυσικά, να έχουν βιώσει το απίστευτο άγχος μιας επικείμενης αποτυχίας (η επιτυχίας). Στην Ελλάδα δεκάδες πράγματα θεωρούνται απλά κι εύκολα χωρίς ποτέ να δοκιμάζουμε να αποδείξουμε αν όντως είναι! Λογικό. Μια χώρα που θεωρεί αυτονόητη την ατιμωρησία, που μαθαίνει να κολυμπά στη μετριότητα, θεωρεί εξίσου αυτονόητη την προσπάθεια κάποιων που δοκιμάζουν να ζήσουν έστω για λίγο κάποιο από τα μεγάλα όνειρα τους! Μα και πάλι, λογικό δεν είναι; Βιώνουμε την στιγμή που ακόμα και η “κουτσή Μαρία” κάνει ραδιόφωνο, αρκεί έστω για ελάχιστα δευτερόλεπτα να έχει δείξει την μούρη της η τηλεόραση!

Όχι δεν αναζητώ πλέον να είμαι το επίκεντρο, ούτε φυσικά επιθυμώ να τραβώ τα βλέμματα! Πάνε αυτά, πέρασαν! Όσο μεγαλώνουμε τόσο αποφεύγουμε την δημοτικότητα. Επιθυμούμε μια ζωή πιο ήσυχη, πιο χαλαρή, πιο οικεία αλλά δεν θα μας χαλούσαν και κάποιες ξαφνικές συγκινήσεις! Μια τέτοια συγκίνηση είναι η αναγνώριση μιας προσπάθειας και οι επιπτώσεις που μπορεί να φέρει αυτή! Θα πετύχει; Θ' αποτύχει; Ποιος ξέρει; Κάποτε η αποτυχία ερχόταν γιατί δεν προσπαθούσες, δεν πολεμούσες. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο! Πολεμάς, ιδρώνεις, ξενυχτάς, τσακώνεσαι, ξοδεύεις χρόνο και χρήμα, προσπαθείς ασταμάτητα κι όμως, αποτυγχάνεις. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κανείς να αναγνωρίσει την προσπάθεια σου ή αν προτιμάς, δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφερθεί για την προσπάθεια σου. Ακριβώς! Συνεχίστε έτσι και σε ελάχιστα μόνο χρονάκια θα ψάχνουμε όλη νέα πατρίδα! Πότε ωφέλησε κάποιον η κάτι η αδιαφορία;

                    
Κάποτε πίστεψα πως ίσως το μέλλον του ραδιοφώνου βρίσκεται στα web radios, τώρα όμως είμαι πολύ επιφυλακτικός. Έτσι κι αλλιώς έρχονται και εκεί “κάποιοι” να βάλουν χέρι, οπότε εμφανίζονται μεγάλα προβλήματα και στα web radios. Αυτό θα συμβαίνει πάντα όσο αδιαφορούμε, όσο δεν συμμετέχουμε σε αυτά που “γίνονται για εμάς χωρίς εμάς”. Όσο τα ενδιαφέροντα μας εξασθενούν και περιορίζονται (όσο αφορά το internet) σε εικονικές φάρμες κι επίδειξη του καλλίγραμμου κορμιού μας σε φωτογραφίες (όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να μας δείτε στην παραλία μην ανησυχείτε), ο χρόνος για κάτι πραγματικά δημιουργικό πάει περίπατο. Τώρα για την τηλεόραση και τα fm... Διαβάστε και τ' άλλα αρθράκια αυτού του blog!

         
Γιατί έχει τεράστια επιτυχία το facebook; Εκμεταλλεύεται την ματαιοδοξία μας ή κάτι περισσότερο; Για ψάξε το λιγάκι. Είναι κάτι σαν την προσπάθεια επιβολής των ηλεκτρονικών βιβλίων και φυσικά της πώλησης συσκευών ηλεκτρονικής ανάγνωσης: πολλά, λένε, τα πλεονεκτήματα, με κύριο την οικολογική μας συνείδηση. Τέλος πια στο κόψιμο των δέντρων. Λες και δεν μπορούν να τυπώσουν βιβλία με ανακυκλωμένο χαρτί ή δεν μπορούν να επινοήσουν ένα υλικό εκτύπωσης φιλικό προς το περιβάλλον! Δεν υπάρχει όμως τίποτα σαν την απόλυτη ικανοποίηση του να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Αναρωτήθηκλες ποτέ γιατί οι τελευταίες σελίδες (σε αξιοπρεπείς εκδόσεις) είναι λευκές; Είναι ψυχολογικό. Ξεφυλλίζοντας τις τελευταίες λευκές σελίδες, σκέφτεσαι όσα διάβασες... Έγινα κατανοητός; 

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει παντού, παγκοσμίως. Κακώς! Γιατί επιτρέψαμε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Γιατί δεν ενοχλεί κανέναν αυτό; Τέλος πάντων! Επανέρχομαι. Δεν ξέρω λοιπόν αν το μέλλον του ραδιοφώνου ανήκει στα web radios αλλά σίγουρα κάποιοι ηλεκτρονικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν να επιδείξουν αξιόλογες προσπάθειες οι οποίες γίνονται (όχι πάντοτε) από ανθρώπους που αγαπούν και πέρασαν κάποτε από τα Fm! Οφείλουμε λοιπόν να τους υποστηρίξουμε! Εκτός βέβαια, αν ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη των εχθρών η των αδιάφορων, που δεκάρα δεν δίνουν αν στα επόμενα χρόνια πάψει πια να υπάρχει ραδιόφωνο! 

Γιατί θα πάψει να υπάρχει... Mε τον ίδιο τρόπο που έπαψαν η παύουν ένα σωρό άλλα πράγματα γύρω μας...

I just want to hear some rhythm