Καραντίνα

Ας πούμε πως κουβεντιάζουμε… Έχουμε πολλά να πούμε. Για ανησυχίες, για το μέλλον, για την καθημερινότητα μας, για θεωρίες συνομωσίας… Παίρνοντας μία ακόμη φορά προστατευτική στάση για να μην σε ανησυχήσω η σε ταράξω, επιχειρώντας να υιοθετήσω το ύφος εκείνων που προσπαθούν να δουν θετικά κάτι εξαιρετικά σκοτεινό, σκοντάφτω στις ίδιες μου τις σκέψεις. Γιατί βλέπω πως χειρότερο από τις θεωρίες συνομωσίας είναι οι θεωρίες ελπίδας…

Στο σκοτάδι είναι πιο εύκολο να δεις…

Θυμήθηκα απόψε εκείνο το αγόρι με τα μελαγχολικά μα πάντα χαμογελαστά μάτια που έχτιζε κάστρα στην άμμο αγνοώντας τις επιθέσεις των κυμάτων. Ένα αγόρι που κάποτε θέλησε να βάψει μαύρο το δωμάτιο του γιατί προαισθανόταν ένα μέλλον με το ίδιο χρώμα. Θυμήθηκα εκείνο το αγόρι που πίστευε, ονειρευόταν, έλπιζε, δημιουργούσε, ερωτευόταν, φανταζόταν και δεν υποπτεύθηκε ποτέ πως η ζωή του θα έμπαινε σε καραντίνα…